25 การประลองในค่ายทหาร
เนื่องจากความเงียบในคืนนั้นเอี้ยนลี่เฉียงจึงสามารถนอนหลับได้อย่างเต็มอิ่ม
วันรุ่งขึ้นเวลาประมาณตีห้าเอี้ยนลี่เฉียงลุกขึ้นตามปกติและเริ่มการฝึกในตอนเช้าตามธรรมเนียม
หลังจากบรรลุความเชี่ยวชาญในท่าทางม้าแล้วเขาพบว่าการฝึกทุกอย่างก็ง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก
เมื่อเขาฝึกฝนกระบวนท่าใน ‘คัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น’ ในระหว่างการฝึกฝนเขาก็ตระหนักว่าอัตราของพลังงานที่เขาดูดซับและกลืนกินตลอดจนจิตวิญญาณแห่งสวรรค์และพิภพได้เพิ่มขึ้นอย่างมาก
เมื่อเขาเปรียบเทียบผลลัพธ์กับวันก่อน ผลที่ได้รับดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า
เอี้ยนลี่เฉียงสามารถสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณแห่งสวรรค์และพิภพ กำลังถูกดูดซึมรวมเข้ากับร่างกายของเขา และค่อยๆถูกนำเข้าสู่แขนขากระดูกตลอดจนเลือดเนื้อ ทั้งร่างกายของเขาเหมือนถูกทำความสะอาดครั้งใหญ่ สิ่งสกปรกถูกขับออกมาทางรูขุมขนจนเสื้อผ้าเหม็นคลุ้ง
หลังจากฝึกวิชาในคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็นเสร็จแล้วเขาก็พยายามฝึกหมัดพยัคฆ์คำรามอีกครั้ง
หมัดพยัคฆ์คำรามที่เอี้ยนลี่เฉียงฝึกฝนมาเกือบเก้าปีได้รับการเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้พลังที่น่าเกรงขามของมันเพิ่มขึ้นมากกว่าเจ็ดหรือแปดเท่า
ร่างของเอี้ยนลี่เฉียงนั้นรวดเร็วและดุร้ายมาก ทุกครั้งที่เขาชกด้วยหมัด จะได้ยินเสียงคำรามของเสือที่ดุร้ายจากแรงลมที่พุ่งออกไป สิ่งนี้ทำให้ไม่เพียงแต่ดูน่าเกรงขามเท่านั้น แต่มันยังน่ากลัวเป็นพิเศษอีกด้วย
เหนือสิ่งอื่นใดเขาได้ฝึกฝนหมัดพยัคฆ์คำรามต่อเนื่องเพียงครึ่งเดียว แต่แสงสีเขียวก็เริ่มปรากฏขึ้นด้านหลังของเอี้ยนลี่เฉียง ภายในแสงนั้นคือภาพลวงตาของเสือตัวหนาที่สะดุดตา เมื่อหมัดพยัคฆ์คำรามได้รับการฝึกฝนจนถึงระดับการปรากฏตัวของสัตว์มงคล นั่นถือว่าเป็นสัญญาณของการบรรลุชั้นที่สี่ของหมัดพยัคฆ์คำราม
เอี้ยนลี่เฉียงตกตะลึงเมื่อเขารู้สึกได้ถึงภาพสัตว์มงคลของวิชาพยัคฆ์คำรามที่ปรากฏอยู่ข้างหลังเขา
ก่อนหน้าเมื่อวานนี้เขารู้สึกว่าพลังของหมัดพยัคฆ์คำรามของเขาน่าจะยังอยู่ในชั้นที่สอง เมื่อบรรลุท่าม้าในตอนแรกเขาคิดว่าตราบใดที่เขาฝึกฝนเป็นเวลาสองสามวันก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาในการเลื่อนระดับหมัดพยัคฆ์คำรามไปยังชั้นที่สาม
สัญญาณที่บ่งบอกว่าเขาได้ก้าวเข้าสู่ชั้นที่สามคือเสียงคำรามของเสือซึ่งปลดปล่อยออกมาจากหมัด
แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือความจริงที่ว่ามันไม่ได้ต้องการการฝึกฝนมากนัก สิ่งที่เขาทำมีเพียงแค่ตื่นขึ้นมาหลังจากนอนหลับจากนั้นเมื่อเขาเริ่มฝึกหมัดอีกครั้ง
เสียงคำรามของเสือดังขึ้นทันทีที่เขาชกด้วยหมัด นั่นย่อมถือว่าวิชาของเขาก็เข้าสู่ชั้นที่สามแล้ว
ในขณะที่เขาฝึกต่อไปเรื่อยๆเขากลับสามารถฝึกจนไปถึงขั้นที่สี่อย่างงุนงง
การฝึกฝนเพียงรอบเดียวก็ทำให้วิชาหมัดของเขาสามารถก้าวกระโดดสองชั้นติดต่อกัน มันก้าวเข้าสู่ชั้นที่สี่โดยไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ
เรื่องนี้ทำให้เอี้ยนลี่เฉียงได้สัมผัสกับคำกล่าวที่ว่า ‘ต้องฝึกวิชาหมัดจนถึงขั้นสูงสุดเสียก่อน’ มันทำให้เอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกประหลาดใจอย่างไม่น่าเชื่อ
เป็นไปได้ไหมว่ารากฐานของท่าม้านั้นสำคัญต่อการฝึกฝนอย่างแท้จริง? หรือเป็นเพราะเขาได้ฝึกฝนวิชาลับในคัมภีร์เปลี่ยนเส้นเอ็น? ความสงสัยอย่างไม่สามารถควบคุมได้โผล่ออกมาจากหัวใจของเอี้ยนลี่เฉียง
อย่างไรก็ตามในปัจจุบันเขาไม่สามารถแยกแยะได้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ แต่อย่างไรก็ตามนี่เป็นสิ่งที่ดีดังนั้นเขาจึงไม่กังวลกับมันอีก สิ่งที่เขาต้องทำคือปล่อยให้ธรรมชาติเป็นไปตามครรลองของมัน
หลังจากที่เขาฝึกหมัดพยัคฆ์คำรามอย่างต่อเนื่องร่างกายของ เอี้ยนลี่เฉียงก็รู้สึกเบาสบายไปหมด จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเช้าเขาจึงเลิกฝึกและอาบน้ำก่อนจะเดินออกไป
เมื่อเขาทานอาหารเช้าเอี้ยนลี่เฉียงได้เหลือบไปเห็นทหารของ ย่านโรงตีเหล็กหลายคนและสังเกตเห็นว่าพวกเขากำลังจับตามองมาทางนี้
เมื่อไม่กี่วันก่อนทหารได้พบกับเอี้ยนลี่เฉียงและทุกคนแสดงออกอย่างเป็นมิตร
แต่วันนี้นอกเหนือจากการแสดงออกที่เป็นมิตรแล้วการจ้องมองของพวกเขาก็ยังบ่งบอกถึงความเคารพเช่นกัน
เอี้ยนลี่เฉียงรู้ว่านั่นเป็นผลมาจากการแสดงของเขาเมื่อคืนนี้ ในโลกที่เต็มไปด้วยศิลปะการต่อสู้ ชายที่แสดงศักยภาพของผู้เชี่ยวชาญที่ยิ่งใหญ่จะได้รับการเคารพไม่ว่าเขาจะไปที่ใดก็ตาม
ความรู้สึกเช่นนี้ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ
…
ทุกคนคุยกันและหัวเราะเมื่อทานอาหารเช้า
หลังจากนั้นขณะที่เอี้ยนลี่เฉียงกำลังจะเดินออกจากห้องทานอาหารเขาสังเกตเห็นว่า หัวหน้าหน่วยโจวหยงจ้องมองมาที่เขาเหมือนลังเลที่จะพูดอะไร ทหารส่วนใหญ่ที่อยู่รอบๆก็จ้องมองมาทางเขาด้วยเช่นกัน
“ พี่ใหญ่โจวมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”เอี้ยนลี่เฉียงทักทายโจวหยง
ก่อนอื่นโจวหยงมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง หลังจากพบว่าไม่มีช่างตีเหล็กคนอื่นอยู่ในบริเวณใกล้เคียงเขาก็ก้มลงกระซิบที่หูของเอี้ยนลี่เฉียง“ อาจารย์เอี้ยนเช้านี้เจ้าว่างไหม”
อาจารย์เอี้ยน? เมื่อวานโจวหยงยังคงพูดกับเขาในฐานะพี่น้องอยู่เลย ผ่านไปเพียงแค่วันเดียวคำเรียกหาของพวกเขาก็เปลี่ยนไป
“แน่นอนว่าว่างอยู่แล้ว!” เอี้ยนลี่เฉียงพยักหน้า
“ มันเป็นแบบนี้…” เขาถูมือเข้าหากันขณะที่เขาพูดและดูเหมือนว่าเขาจะอายเล็กน้อย “พี่น้องของข้ามีความอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยหลังจากที่ได้เห็นอาจารย์เอี้ยนทะลวงผ่านท่าม้าเมื่อคืน
วันนี้พวกเขาอยากให้อาจารย์เอี้ยนแวะที่ค่ายทหารของเราเพื่อให้คำแนะนำเกี่ยวกับขั้นตอนพวกนั้นไม่ทราบว่าพอจะเป็นไปได้หรือไม่..”
เอี้ยนลี่เฉียงเข้าใจตั้งแต่ตอนที่โจวหยงอ้าปากขึ้นแล้ว เขาเป็นเหมือนกับนักเรียนที่จบมัธยมปลายแล้วสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยชิงหัวหรือเป่ยต้าด้วยคะแนนเป็นอันดับหนึ่งของประเทศ
ในทำนองเดียวกันเขาก็สามารถเดาได้เช่นกันว่าทหารของย่านโรงตีเหล็กรู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นเขาเมื่อคืน
ในขั้นต้นเอี้ยนลี่เฉียงได้วางแผนที่จะมุ่งหน้าขึ้นไปบนภูเขาเพื่อตรวจสอบระดับความแข็งแกร่งของตัวเองที่เพิ่มขึ้นหลังจากทะลวงผ่านท่าม้า
แต่เมื่อได้ยินคำเชิญของโจวหยงเขาก็เปลี่ยนใจทันที หากเขาต้องการตรวจสอบความแข็งแกร่งของตัวเองบางทีวิธีที่ดีที่สุดในการทำเช่นนั้นก็คือไปที่ค่ายทหาร
“ข้าว่างอยู่แล้วและถ้าพี่ใหญ่โจวต้องการความช่วยเหลือจากข้าก็ไม่มีปัญหาเราไปด้วยกันเถอะ … “
เมื่อเห็นว่าเอี้ยนลี่เฉียง ยังให้ความเคารพเช่นนี้ต่อพวกเขาโจวหย่งและทหารทุกคนพบว่าตัวเองกำลังยิ้มอยู่ พวกเขาหัวเราะอย่างสนุกสนานขณะพาเอี้ยนลี่เฉียงไปที่ค่ายทันที
