Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 164 ปีศาจต้องเจอปีศาจ
ณ กองขยะมณฑลซึ่งเจียง
ท่ามกลางสภาพอากาศหนาวเหน็บ ต้าจินนั่งคุกเข่าตัวสั่น เทาอยู่บนกระโปรงรถโดยสวมเพียงกางเกงในตัวเดียว
อาเซียวที่ยืนกินขนมปังก้อนอยู่ด้านข้างพูดขึ้น “พวกนายสองคนจัดการเรื่องสินค้าชุดต่อไปที่แล้วกัน ตอนนี้ฉันไม่ว่าง
“จัดไป!” ชายร่างใหญ่ในรถตอบกลับขณะกําลังอ่านนิยายอีโรติกอยู่
“สวป…”
เสียงรถยนต์หลายคันแล่นบดถนนหิมะอยู่ด้านนอก แสงไฟหน้ารถสาดส่องไปทั่วบริเวณกองขยะ
“โอ้…ดูเหมือนลูกพี่แกจะมาแล้วนะ” อาเซียวตบหัวต้าจินขณะพูด
ต้าจินเงยหน้ามองไปทางเสียงเครื่องยนต์ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก
กลุ่มเครื่องยนต์หยุดจอดอยู่นอกกองขยะ หวู่เหย้าในสภาพร่างกายเต็มไปด้วยผ้าพันแผลเดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้องอีกกว่ายี่สิบชีวิต
“ไอ้ชั่วที่ไหนกล้ามาหาเรื่องพี่ต้าจินของพวกเรา?”
“ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!”
เหล่าลูกน้องต่างพากันส่งเสียงโห่ร้องพร้อมมีดและปืนในมือ
อาเซียวจ้องมองกลุ่มชายฉกรรจ์ตรงหน้าก่อนหัวเราะออกมาราวกับเป็นเรื่องขำขัน “ฉันไม่ได้อยากได้ตัวมันซะหน่อย ส่งเงินมาแล้วจะพากันไปตายที่ไหนก็ไป”
หวู่เหย้าเดินแหวกกลุ่มลูกน้องเข้าไปอาเซียวตัวต่อตัว “อยากได้เงินฉันเหรอ?”
“ก็ไม่ใช่ฉันอีกนั่นแหละ ไอ้ต้าจินนี่ต่างหากที่กําลังขอร้องให้แกช่วย” อาเซียวตอบกลับ “โทรคุยกันก่อนหน้านี้ก็บอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ที่จริงถ้าแกไม่เอาตัวเองเข้ามายุ่งแต่แรก ฉันคงเคลียร์กับมันเป็นการส่วนตัวไปแล้ว”
“หึ!” หวู่เหย้าถอดถุงมือหนังและถามด้วยสีหน้าหยิ่งผยอง “เขาติดเงินแกเท่าไหร่?”
“ฉันจะเก็บค่าเสียเวลาเพิ่มด้วยเพราะมันเล่นตัวไม่ยอมจ่ายมาหลายวันแล้ว ส่วนเศษเล็กเศษน้อยฉันจะปัดให้เอาแค่แปดหมื่นดอลลาร์พอ” อาเซียวโยนถุงขนมปังทิ้งพลางเช็ดถูร่างกายต้าจินไปมา เพื่อเช็ดเศษขนมปังบนตัวเองออก
“ฉันไม่ได้พกติดตัวมาเยอะขนาดนั้น” หวู่เหย้าหันหลังพลางผายมือไปยังรถรุ่นใหม่สองคันเพื่อเสนอแลกเปลี่ยน “ถ้างั้นใช้รถสองคันนี้แลกแทนเงินเป็นไง?”
อาเซียวมองพิจารณารถทั้งสองคันอย่างรวดเร็วก่อนพยักหน้าตอบ “ก็ได้อยู่ เอาตามนั้นรถสองคันแลกเงินแปดหมื่น”
“เยี่ยม งั้นก็ปล่อยคนของฉันได้แล้ว”
“ปล่อยมันไป” อาเซียวหันไปสั่งการ
่ ่
ชายร่างใหญ่วางนิยายอีโรติกก่อนหยิบมีดสั้นลงจากรถ เพื่อใช้ตัดเชือกปล่อยต้าจิน
อาเซียวถุยน้ําลายลงพื้นและหันไปพูดกับหวู่เหย้าว่า “จดบันทึกหนี้และส่งกุญแจรถมาให้ฉันก่อนแล้วค่อยเอามันไป”
“ได้สิ ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว” หวู่เหย้าตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน ทว่าดวงตาทั้งสองยังคงจับจ้องอาเซียวไม่ลดละ “หนี้ของต้าจินจบแล้ว แต่หนี้ของเรายังไม่หมด”
“หมายความว่าไง?” อาเซียวถามกลับ
“ฉันจ่ายเงินที่หมอนี่ติดไว้ตามตกลงแล้ว แต่การที่แกทํากับคนของฉันเหมือนหมา ทั้งถอดเสื้อผ้าและทําเป็นให้เป็นตัวตลกหน้ารถแบบนี้จะให้ฉันจัดการยังไงดี?”
อาเซียวตกตะลึง “งั้นแกอยากได้อะไร?”
“สองแสน” หวู่เหย้าชูสองนิ้วตอบอย่างใจเย็น
อาเซียวใช้มือลูบผมหางม้าของตัวเองอย่างเคยชินก่อนถามอีกฝ่ายอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่คิดว่ามันมากไปหน่อยไง?”
หวู่เหย้าเดินเข้าไปและใช้มือขวาตบหน้าอาเซียวเบาๆ ก่อนถามด้วยน้ําเสียงเยาะเย้ย “ตกลงจะจ่ายไม่จ่าย? ถ้าตอบไม่..ฉันจะให้ลูกน้องของฉันจับแกถอดเสื้อผ้าและพาไปวิ่ง อบสถานีรถไฟ”
“คิดจะเอาเปรียบเพราะเห็นฉันเป็นคนนอกรึไง?” อาเซียวกลืนน้ําลายถาม
“แปะ แปะ แปะ…”
“ถูกต้องนะครับ…แล้วตกลงจะเอาไง?” หวู่เหย้าตบหน้าอาเซียวพลางถามอีกครั้ง
ทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากันและกันอย่างเอาเรื่อง
ชายสองคนที่มากับอาเซียวเมื่อเห็นเหตุการณ์จึงเดินมาขนาบข้างซ้ายขวา
หวู่เหย้ามองชายสองคนก่อนหันกลับมาเอาคําตอบจากชายตรงหน้า “สองแสน จะจ่ายหรือไม่จ่าย?”
อาเซียวยึดเส้นลําคอของตนไปมาโดยไม่สนใจตอบคําถามอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
“พวกอันธพาลนอกคอกอย่างแกคิดจะกวนประสาทฉันงนเหรอ…ไม่รู้รึไงว่านี่มันถิ่นฉัน? ไหนจะเรื่องที่พวกแกแอบลักลอบปล่อยยาโดยไม่ขออนุญาตฉันอีก แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ!” หวู่เหย้าชี้นิ้วตะคอกใส่อาเซียว “รู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร?!”
ถึงกระนั้นอาเซียวยังคงนิ่งเงียบไม่โต้ตอบ
“ทั้งที่ไม่รู้ว่าฉันเป็นใครแต่กลับเสร่อมาขูดรีดฉันเนี่ยนะ?” หวู่เหย้าปาถุงมือที่ถืออยู่ใส่หน้าอาเซียวก่อนพูดขู่ว่า “ภายในสามวัน เงินสองแสนนั้น…”
“ฉับ!”
อาเซียวก้าวถอยหลังก่อนล้วงมีดในเสื้อกันลมหนังแพะออกมาและฟันไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
คมมีดปาดเข้าใส่ลําคอหวู่เหย้าจนเลือดสดๆพุ่งกระฉูด!
ไม่หยุดเพียงแค่นั้น อาเซียวชักมีดกลับมาและแทงซ้ําไปที่คอของชายตรงหน้าอย่างแรง
“ฉีก!”
มีดสั้นถูกเสียบจนมิดด้าม ร่างหนาของหวู่เหย้าค่อยๆอ่อนแรงเหมือนกับที่เขาเคยทํากับตั้งกุ้ยเชิงเมื่อสี่เดือนก่อน
แค่เสี้ยววินาทีอาเซียวกระซวกลําคอของอีกฝ่ายไปถึงสองครั้ง หวู่เหย้าผงะถอยหลังตาเบิกโพลง มือหนาถูกยกขึ้นมากุมบาดแผลตามสัญชาตญาณก่อนเขาทั้งสองข้างจะทรุดลงกับพื้น
“ฉีก!”
“ฉีก!”
อาเซียวยังไม่หนาใจ เขาเดินเข้าประชิดชายหนุ่มและใช้มีดสั้นกระซวกลําคออีกฝ่ายซ้ําแล้วซ้ําเล่าด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดา หวู่เหย้าไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน…ทําได้เพียงมองคมมีดที่ถูกกระหน่ําแทงใส่ลําคอของตนอยู่อย่างนั้น
บรรดาลูกน้องทั้งยี่สิบคนที่มาด้วยกันต่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทุกคนพาก่อนถอยห่างก่อนยกอาวุธในมือ
ขึ้นพร้อมตอบโต้ศัตรู
“แกรัก!”
ฝั่งชายสองคนที่อยู่ฝั่งอาเชียวล้วงระเบิดมือออกมาก่อนดึงสลักออกอย่างไม่ลังเล “หยุดอยู่ตรงนั้น!”
คลิปหลุด
ชายฉกรรจ์ทั้งยี่สิบคนเมื่อเห็นระเบิดที่พร้อมถูกขว้างได้ทุกเมื่อในมืออีกฝ่าย จึงชะงักฝีเท้าทันทีก่อนหันกลับไปมองหวู่เหย้าที่นอนจมกองเลือดอยู่
อาเซียวยังคงกระหน่ําแทงอย่างต่อเนื่องราวสามสิบครั้งก่อนยั้งมือ เขาถอดกางเกงของหวู่เหย้าออกมาเช็ดคราบเลือดบนมืด
“อีก..อีก…”
หวู่เหย้ากุมลําคอที่เลือดทะลักราวกับท่อประปาแตก ดวงตาแดงกําเบิกโพลง ร่างหนากระตุกพยายามกอบโกยอากาศเข้าทางปากแต่ไม่เป็นผล
อาเซียวนั่งมองหน้าหวู่เหย้าอย่างใจเย็น
หวู่เหย้าที่สติเริ่มเลือนรางหันไปมองหน้าอาเซียวและพยายามถอยหนีด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายจะแทงซ้ํา
“ห์!”
อาเซียวแค่เสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน เขาเช็ดคราบเลือดบนหน้าก่อนโน้มตัวลงไปพูดข้างหูหวู่เหย้าว่า “แล้วตกลงแกเป็นใครเหรอ? แกยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ”
หวู่เหย้าจ้องหน้าอาเซียวด้วยความเคียดแค้น ชายหนุ่มร่างกระตุกสองสามครั้งก่อนแน่นิ่งไป
เลือดอุ่นๆ พุ่งทะลักจากคอหวู่เหย้าและไหลลงพื้นจนหิมะละลายกลายเป็นแอ่งเลือดรอบตัวเขา
อาเซียวลุกขึ้นและเดินไปลูบหน้าตาจินพร้อมพูดขึ้น “กลับไปเตรียมเงินมาคืนฉันให้พร้อมแล้วค่อยเจอกันใหม่”
พูดจบอาเซียวก็กลับขึ้นรถพร้อมชายอีกสองคนและขับออกไปทันที ปล่อยให้บรรดาลูกน้องหวู่เหย้าทั้งยี่สิบยืนอึ้งด้วยความตกตะลึง
“ยะ แย่แล้ว ฉิบหายกันหมดแน่!” ต้าจินตัวสั่นด้วยความกลัวขณะมองร่างไร้วิญญาณของหวู่เหย้า
คดีฆาตกรรมในสถานบันเทิงแบมบี้ถูกดองไว้กว่าสี่เดือน กระทั่งพวกฉินอวี่เข้ามาทําคดีต่อและจบมันได้ภายในหนึ่งอาทิตย์ ระหว่างนั้นคนในทีมต่างทุ่มสุดกําลังจนไม่ได้หลับ ไม่ได้นอนเพื่อปิดคดีให้ได้ หลักฐานทุกอย่างถูกรวบรวมเท่าที่จะหาได้จนมากพอให้ฟ้องร้องหวู่เหย้า ซึ่งทั้งหมดได้รับการสนับสนุนจากผู้กํากับการหลีและรองผู้กํากับการต่ง ทว่าสุดท้ายแล้วแผนการที่ทุ่มเทกันมาก็พังไม่เป็นท่า…
แต่หลังจากนั้นปีศาจที่ดุร้ายและน่ากลัวยิ่งกว่า ปีศาจผู้ไม่หวาดหวั่นต่ออํานาจของหวูเวินเซิ่งก็ปรากฏตัวขึ้น
ไม่ว่าจะกฎหมายหรือหลักฐานใดก็เอาผิดเขาไม่ได้ สิ่งเดียวที่รู้คือความรุนแรงก็ต้องระงับด้วยความรุนแรง เขาจึงลงโทษหวู่เหย้าด้วยความตายโดยใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที กระหน่ําแทงอีกฝ่ายต่อหน้าลูกน้องทั้งยี่สิบคน
