Special District 9 – เขตพิเศษที่ 9 Special District 9 ตอนที่ 250ความสับสนของเป๋ยเตอหยง
ตอนที่ 250 ความสับสนของเปยเตอหยง
ในแม่น้ํา
ถ้ามีคนสิบคนชนะคนหนึ่ง ส่วนอีกฝ่ายกําลังจะตายและไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ หากกลุ่มสิบคนนั้นโตมาในสภาพแวดล้อมแย่ทั้งยังไม่ได้รับคําแนะนําที่ดีสิบคนนี้สามารถรังแกอีกฝ่ายจนถึงตายได้
นี่คือธรรมชาติของมนุษย์
การปะทะครั้งนี้ไม่เกี่ยวกับความกล้าหาญความอดทนแต่อย่างใดมีแค่การไล่ตามและทุบตีอยู่ฝ่ายเดียว
ในโกดังขนาดใหญ่บนถนนหนานหยาง กลุ่มคนมารวมตัวกันกว่าสามสิบคนและเหมือนจะวุ่นอยู่กับการโทรออกหาใครบางคน
เปยเตอหยงยืนงงอยู่ข้างรถนอกประตู
เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เขาพลาดไปสองอย่าง
อย่างแรกเปยเตอหยงประเมินผิด เขาคิดว่าหม่าเหลาเอ๋อให้สี่สิบเปอร์เซ็นต์แค่ต้องการระงับการส่งสินค้า ซึ่งความจริงแถวถนนรัฐพื้นทมิฬพวกเขาก็มีอิทธิพลอยู่แล้วเพราะไม่ว่าใครชนะตระกูลหยวนและตระกูลหม่าก็ต้องสั่งยาจากตลาดหนานหยางของเขาอยู่ดี
ตัวเปยหยงตงเองก็ไม่เข้าใจความคิดของฉินอวี่ส่วนฉินอวี่ก็มองเปยเตอหยงว่างานของอีกฝ่ายสกปรกเกินไป เขาอยู่ในการดูแลของผู้กํากับหลี่อีกทั้งเพิ่งได้รับตําแหน่งหัวหน้าสมาชิกเขตเจียงหนานถ้าไปคบค้าสมาคมด้วยอาจส่งผลเสียมากมายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
แล้วหวูเวินเพิ่งตายได้อย่างไร? อาจเพราะพวกเขาหยิ่งผยองเกินไปในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาพวกเขาอันสินค้าในเจียงหนานมากซะจนควบคุมไม่ได้
แล้วถ้าฉินอวี่ชักชวนเปยเตอหยงเข้าร่วมกลุ่ม ถ้าอีกฝ่ายมีปัญหาเพราะเดิมที่พวกเขาขายยาแบบไม่ค่อยได้กําไรอยู่แล้ว แต่ฉินอวี่เองก็มีฐานลูกค้าเยอะอยู่แล้วจากการขายในราคาถูกและเป็นที่พึ่งของคนเหล่านั้น
เปยเตอหยงจึงไม่คาดหวังในตัวฉินอวี่เท่าไหร่ ส่วนหยวนเค่อนั้นทํางานเป็นระบบและพอจะพอเดาทางอนาคตได้ง่ายนี่คือช่องว่างของประสบการณ์ที่แตกต่างกัน
อย่างที่สองเปยหยงตงเคยดูถูกหม่าเหลาเอ๋อเพราะคิดว่าเขายังเด็กเกินไปก่อนเฒ่าหม่าจะเสียชีวิตพวกตระกูลหม่าต้องเจออุปสรรค์หลายอย่างทําให้ต้องเสียบุคลากรหลายคนเขาจึงรู้สึกว่าในด้านธุรกิจของตระกูลหม่าจะต้องชะลอตัวลงอย่างน้อยสักระยะ หนึ่งซึ่งยังเทียบไม่ได้กับธุรกิจตนแน่ อย่างมากพวกเขาก็ได้รับการหนุนหลังจากผู้กํากับหลี่ ฉะนั้นแม้ว่าจะมีความขัดแย้งพวกเขาก็ไม่ได้รับความเสียหายมากนัก
อย่างไรก็ตามเปยเตอหยงไม่ได้คาดหวังว่าหม่าเหลาเอ๋อจะกลับมาฟื้นฟูธุรกิจของตระกูลหม่าให้มีเสถียรภาพขึ้นกว่าเก่าและเหตุการณ์ล่าสุดที่เขาพยายามดึงเฒ่าหลี่มาช่วยเขาในเรื่องเส้นทางส่งยาจึงเห็นได้ว่าเด็กคนนี้โตขึ้นมากแล้ว
นอกจากนี้ฉินอวี่ยังสนับสนุนหม่าเหลาเอ๋อ ทําให้ย่านพื้นทมิฬมีการขายที่มั่นคงและปลอดภัย เหตุนี้จึงดึงดูดกลุ่มเล็กกลุ่มน้อยจํานวนมากให้เข้าร่วมการต่อสู้วันนี้จึงมีคนหลายร้อยคนแห่กันมาช่วยอย่างน่าตกใจ
ชัยชนะนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
การคาดการณ์ของหุยจื่อไม่ผิดเลยที่ว่าหม่าเหลาเอ๋อรอการต่อสู้ครั้งนี้มานานพอดู
ถึงเปยเตอหยงไม่เข้าไปยุ่มย่ามในพื้นที่การค้าของยังไงคนเหล่านั้นก็ต้องหาเรื่องต่อสู้กันอยู่แล้วเพื่อประกาศจุดยืนของตน
มันอาจเป็นเรื่องยาก แต่ตระกูลหม่าก็ต้องทํา
เปยเตอหยงไม่เห็นเหตุผลสองข้อนี้ดังนั้นเขาจึงโกรธอย่างมากเพราะไม่รู้ว่าทําไมหม่าเหลาเอ๋อถึงต้องสร้างความขัดแย้งแบบนี้ด้วย?
เปยเตอหยงไม่มีโอกาสจะโต้กลับพวกเขาแค่ตัดสินสถานการณ์ผิดและถูกตลบหลังโดยไม่ทันตั้งตัว
เปยเตอหยงได้รับข้อความว่ามีคนมาถึงโกดังใหญ่แล้วและพยายามติดต่อเขาเพื่อเตรียมตัวจะไปที่มาโกว
“กริ้ง!”
ทันใดนั้นเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้น
เปยเตอหยงขมวดคิ้วก่อนจะกดรับสาย “ฮัลโหลเสี่ยวเค่อ
เหรอ?”
“เรียกคนของคุณกลับมาซะ” หยวนเค่อขมวดคิ้วมั่นและพูดต่อ“หม่าเหลาเอ๋อมันเตรียมคนอีกเป็นร้อยบนถนนเถ้าธุลีและถนนฟู
อาน”
เปยเตอหยงก่นด่าด้วยสีหน้าทิ้งตึง “ไอ้เด็กหม่าเวร อยากเห็นเลือดหัวมันจริงๆ
“ พรุ่งนี้ฉันจะกลับไปที่ถนนพื้นทมิฬออกมาคุยกันหน่อย”
“ได้ แค่นี้ก่อนนะ”
พอพูดจบทั้งสองจึงวางสาย
ในเวลาเดียวกันที่แม่น้ํา
หม่าเหลาเอ๋อและพรรคพวก ปิดล้อมหนิวเงินบนพื้นน้ําแข็ง
“จะไม่ร้องคร่ําครวญหน่อยเหรอ?! อยากฆ่าฉันไหม? หรือจะแทงเจ้านั่นดีล่ะ?” หม่าเหลาเอ๋อเตะหนิวเงินก่อนออกปากถาม
ถึงหนิวเงินจะได้รับบาดเจ็บสาหัสแต่เขายังจ้องหม่าเหลาเอ๋อด้วยสายตาที่ยังไม่ยอมแพ้ “เปล่าประโยชน์!ถึงตอนนี้นายจะทําอะไรฉันได้?!”
หนิวเงินไม่พูดอะไร
“กลับไปบอกเปยเตอหยงด้วยว่าฉันไม่สนตลาดในหนานหยางแล้วเชิญไปอยู่กับพวกตระกูลหยวนได้เลย และถ้าเข้ามายุ่มย่ามฉันจะฆ่าแม่งให้หมด!” หลังจากชี้หน้าบอกสิ่งที่ต้องการแล้วเขาจึงหันหลังกลับ “กลับโว้ยพวกเรา!”
“เราลืมเอาปลาแช่น้ําแข็งนะ” หุยจื่อพูดขณะมองอีกฝ่าย
“ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ มีหมาตายไปหลายตัวแล้ว” หม่าเหลาเอ๋อกล่าวต่อ “กลับขึ้นมาได้แล้วถอยก่อน!”
ทุกคนจึงถอนตัวขึ้นฝั่งเมื่อได้ยินดังนั้น
บนพื้นน้ําแข็ง หนิวเงินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้มากนักจึงคลานไถลไปกับหิมะพลางตะโกนอย่างไร้เรี่ยวแรง “ช่วยด้วย..ช่วยฉันด้วย!”
หลังจากนั้นไม่กี่นาที
คนของเปยเตอหยงวิ่งไปที่ฝั่งตรงข้าม ตลอดทางก็โทรไปรายงานให้อีกกลุ่มทราบทุกระยะ
หนิวเจนได้รับการช่วยเหลือจากชายห้าคนหนุ่มคนหนึ่งเขากัดฟันพูด “โทรหาพี่ใหญ่ กลับไปเอาปืนมา คืนนี้ต้องมีคนตายอีกสักสองสามคน!”
ใบหน้าของหนิวเจนมีเลือดที่แข็งตัวเกรอะเต็มหน้าริมฝีปากซีดเผือดแก้มมีแผลเปิดเหวอะหวะดูน่าสยดสยอง
“ได้ครับเดี๋ยวผมโทรไป…” คนด้านข้างดึงโทรศัพท์ออกมา
ทันใดนั้นเสียงสัญญาณไซเรนก็ดังขึ้น
ทางแยกที่อยู่ไกลออกไปมีรถกระบะตํารวจแปดคันขับตรงไปยังฝูงชน
งูเหว่ยพูดผ่านโทรโข่ง“ทุกคนที่อยู่ข้างหน้าหมอบลงกับพื้นและก้มหน้าด้วย!”
หนิวเจนเห็นจึงพูดโพล่งออกมา “พวกหมารับใช้นี้ยังจะมาอีกเรอะ?”
“เตือนอีกครั้ง ทุกคนหมอบลงกับพื้น ไม่อย่างนั้นเราจะยิง!” รู้เหว่ยตะโกน
“เอ๊ยด!”
รถขับมาจอดอยู่บนถนนแน่นขนัด ฉินอวี่เปิดประตูลงมามองหนิวเจิน“น่าเวทนาจริงๆ”
“พวกแกเล่นแรงจริงนะ!” หนิวเงินจ้องอีกฝ่ายและกระโจนเข้า
หา
“ผัวะ!”
ฟูเสี่ยวห่าวคว้ากระบองฟาดทันควัน “ถ้าจะคุยกับหัวหน้าของพวกเราก็หมอบลงซะดีๆ!”
