ตอนที่276 ใต้โต๊ะเหล้าเต็มไปสิ่งสกปรก
ทางฝั่งขวาของกองร้อยลาดตระเวนกองพันที่สองอยู่ห่างออกไปประมาณสามกิโลเมตรมีหมู่บ้านที่มีคนอาศัยอยู่กันหลายร้อยครัวเรือนและมีร้านอาหารซูเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆรวมไปถึงองค์กรปกครองตนเองด้วยและเห็นได้ชัดว่าหมู่บ้านแห่งนี้ค่อนข้างรวยเพราะอยู่ใกล้กับเขตซึ่งเจียงมีผู้คนไม่น้อยพากันทเอกสารเข้าเมืองเพื่อไปทงานที่นั่นบวกกับการเดินทางที่สะดวกจึงเป็นแหล่งที่ถือว่าเจริญรุ่งเรืองอยู่เหมือนกัน
ทางฝั่งซ้ายของหัวหมู่บ้านมีลานกว้างอยู่รวมถึงดึกเล็กๆอีกสองตึกเป็นที่ดินที่ประธานสนักงานการปกครองจัดเก็บเอาไว้ปกติแล้วจะปล่อยเช่าให้กับพวกคนส่งของเพื่อให้เป็นพื้นที่จอดรถและพักรถ
เมื่ออาทิตย์ก่อนลานกว้างแห่งนี้ก็ไม่ได้มีคนมาขอเช่าต่อแล้วแต่วันนี้กลับมีแสงไฟสว่างขึ้นบนลานแห่งนี้
รองหัวหน้ากองพันที่สองอย่างหลี่หยานยืนอยู่ข้างรถบรรทุกหลายกันพลางตะโกนพูดกับผู้คนทั้งยี่สิบคน“ทงานเร็วกันหน่อยขนถ่ายสินค้าเสร็จก็กลับกองทันที”
“รีบขนาดนั้นเชียว?”หยางหนานยืนถามอยู่อีกฝั่ง
“ฉันเรียกคนออกมาแบบนี้ถึงแม้ว่าเบื้องบนจะรับรู้แต่เราก็ไม่ควรทอะไรที่มันเกินเลย”หลี่หยานตอบกลับขณะเอามือไขว้หลัง“ไม่อย่างงั้นถ้าพรุ่งนี้เช้ามีคนของหัวหน้าทหารเข้ามาตรวจแล้วเห็นว่าเรามีคนเยอะขนาดนี้เดี๋ยวพวกมันจะหาเรื่องเราอีก”
“ก็จริง”หยางหนานพยักหน้า
“เร็วขึ้นอีกทตามตารางที่หัวหน้าสั่งไว้แล้วเอาขึ้นรถตามจนวนที่บ้านไว้”หลี่หยานตะโกนไปอีกครั้งก่อนหันกลับมาเรียกหยางหนาน“ไปเถอะเราเข้าบ้านได้แล้ว”
สิบกว่านาทีผ่านไป
ในชั้นสองของตึกเดี่ยวทางฝั่งขวาประธานกรรมการบริหารหมู่บ้านถือผักเอาไว้ในมือเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“อ้าว!มาถึงกันหมดแล้ว”
“กินอะไรสักหน่อยสิอยู่ในหม้อนั้นน่ะ”หลี่หยานตอบกลับขณะนั่งอยู่บนโซฟา
“พวกที่ที่เราอยู่ไม่ค่อยเจริญเท่าไหร่น่ะเลยไม่มีของดีๆมาต้อนรับเรากินกันก่อนเถอะเดี๋ยวถ้ากลับซ่งเจียงแล้วค่อยเลี้ยงพวกนายอีกที”ประธานหมู่บ้านยิมด้วยความเกรงใจ
“เหอะๆไม่เป็นไรหรอก”หยางหนานโบกมือ
ประธานพยักหน้าก่อนจะวางหม้อชาบูเนื้อแกะลงบนโต๊ะสั่งให้คนเอาผักไปล้างแล้วมาวางไว้บนถาดเหล็กจากนั้นจึงลงมือนั่นเนื้อวัวและเนื้อแกะที่แช่แข็งเอาไว้เป็นแผ่นบางๆบนเขียงด้วยตัวเอง
หยางหนานมองประธานอยู่ข้างพลางฉีกยิ้ม“ทักษะการใช้มีดใช้ได้เลยนะ”
“ปรนนิบัติคนก็ต้องแบบนี้แหละเหอะๆ”ประธานพยักหน้าอย่างถ่อมตัวจากนั้นก็ทอาหารเย็นสุดหรูต่อทันที
ประมาณยี่สิบนาทีผ่านไปจู่ๆก็มีทหารสามนายเดินเข้ามาและหนึ่งในนั้นก็เดินเข้ามาหาหลีหยาน“ขนของเสร็จหมดแล้วผมให้คนอื่นๆกลับกองไปหมดแล้วครับ”
“ดี”หลี่หยานพยักหน้า“งั้นพวกนายก็กลับไปเถอะ”
“ครับ”นายทหารพยักหน้า
“ไอหยา”
หยางหนานฟังแล้วจึงพูดแทรกขึ้นมา“ทงานเหนื่อยกันขนาดนี้นายก็ให้พวกลูกน้องมากินอะไรร้อนๆด้วยกันเลยสิ”
“พรุ่งนี้พวกมันมีงานต้องทแต่เช้าน่ะ”หลี่หยานขมวดคิ้ว
“เอาน่าใช้เวลาไม่นานหรอก”หยางหนานพูครั้งให้พวกเขาอยู่อย่างเกรงใจ“คืนนี้พวกนายออกแรงทงานกันไม่น้อยอยู่กินข้าวด้วยกันก่อน
เถอะ”
หลี่หยานครุ่นคิดอยู่นาน“ได้งั้นพวกนายอยู่ก่อนแล้วกลับไปก่อนฟ้าจะสว่าง”
“พวกเรากลับกันก่อนดีกว่าครับ”
“นี่อยู่ดื่มกันสักหน่อยก่อนหัวหน้ากองพันของพวกนายเป็นเพื่อนกับนายทหารพวกนายจะกลัวทไม?”หยางหนานยิ้มพลางพูดทัก
ชายหนุ่มมองหน้ากันก่อนพากันนั่งลงข้างๆหลี่
หยาน
หลังจากคนมากันครบแล้วประธานจึงเพิ่มถ่านที่มีอยู่น้อยนิดจากนั้นคนไม่ถึงสิบคนก็พากันนั่งล้อมรอบ
หลี่หยานก้มหน้ารินเหล้าก่อนจะเงยหน้าขึ้น“เพื่อนยากพวกนายทงานร่ชองกันมากให้ทั้งรถทั้งคนแล้วยังให้สินค้ากับเราอีกยังไงฉันก็ต้องขอชนแก้วขอบคุณนายสักหน่อย”
“พูดบ้าบออะไรกัน”หยางหนานฉีกยิ้ม“ถ้าไม่มีนายมาช่วยงานครั้งนี้ต่อไปเราคงไม่ได้อยู่ซึ่งเจียงอย่างสุขสบายแล้วล่ะเรายังยืนยันคเดิมช่วยเหลือซึ่งกันและกันหาเงินไปด้วยกัน”
“หมดแก้ว”หลี่หยานพยักหน้าก่อนจะชนแก้วกับหยางหนาน
หลังจากทุกคนพูดในสิ่งที่อยากพูดกันไปหมดแล้วก็เริ่มกินอาหารมื้อนี้กันอย่างเอร็ดอร่อย
พากันดื่มเหล้าสามจอกพร้อมกับอาหารที่ครบรส
มีบางคนอยู่บนโต๊ะอาหารนี้เมาไปบ้างแล้วและพวกเขาก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น
หลี่หยานหรี่ตามองหยางหนานด้วยใบหน้าแดง…”เดี๋ยวมาเล่นอะไรสนุกๆกันหน่อยไหม”
“เล่นอะไร?”หยางหนานนิ่งไป
“ผู้หญิงไงล่ะ”
“ช่างเถอะช่างเถอะผู้หญิงที่นี่ไม่น่าสนใจหยางหนานปฏิเสธด้วยแววตาดูถูก
หลี่หยานหัวเราะ“ไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาหรอกเป็นเมียของประธานเขาน่ะ”
หยางหนานนิ่งไปก่อนจะหันไปมองประธานสนักงานการปกครองที่อยู่ด้านข้างและกลังหัวเราะมาทางตัวเองหยางหนานรู้สึกสงสัย“นี่…นี่มันธรรมเนียมอะไรเนี่ย?”
“ประธานเป็นของตัวเองแต่เมียภรรยาเป็นของทุกคน”หลี่หยานพูดเสียงเบา“ฉันเล่นมาตลอดนายจะมาเล่นด้วยกันไหม?”
“…ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ?”หยางหนานได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย
“ใช่ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่เขาซื้อมาและชอบให้พวกเราเล่นด้วยตลอด”หลี่หยานพยักหน้า
“งั้นก็ต้องลองดู”หยางหนานตอบกลับ“ถ้าดื่มเสร็จเดี๋ยวฉันไปเรียกภรรยาของท่านให้”
“ดีเดี๋ยวฉันให้เขาจัดการ”หลี่หยานเลียริมฝีปากของตัวเองก่อนจะจ้องมองมาที่หยางหนาน“นี่พวกฉันได้ยินว่าช่วงนี้ลูกพี่เปียเตอหยงของนายไม่ค้ามนุษย์แล้วเหรอ”
“ใช่ก็ไปส่งยาแทนไงล่ะ!”หยางหนานพยักหน้า
“งั้นนายช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?”
“ช่วยอะไรเหรอ”
“นายช่วยหาผู้หญิงที่อายุน้อยๆมาให้ฉันหน่อยได้ไหม?ฉันจะเลี้ยงดูในระยะยาวน่ะ”
“อายุประมาณเท่าไหร่ล่ะ”
“ของแบบนี้ขอแบบยิ่งเด็ดเท่าไหร่ก็ยิ่งดี”หลี่หยานกระซิบตรงข้างหู“ฉันเจอกับนักทนายคนหนึ่งเขาบอกว่าปีนี้ฉันมีดวงซวยน่ะให้ฉันหาผู้หญิงอายุสิบกว่าขวบมาแก้ชงสักหน่อย”
“เรื่องนี้เป็นเรื่องง่ายเลยล่ะเดี๋ยวฉันหามาให้นางเองเสียเงินซื้อมาสักคนถ้าไม่เจอคนที่ถูกใจก็เอามามัดไว้”หยางหนานตอบตกลงในแบบไม่ได้เห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสคัญเลยสักเท่าไหร่จึงรับปากทันที
“ต้องขอบคุณนายมากจริงๆ”
“เรื่องเล็กน่า”
“มาๆมาดื่มกัน”
ทั้งสองมองหน้ากันพลางยิ้มและจากนั้นก็ชนแก้วกันอีกรอบ
เวลาประมาณตีสี่
ตอนที่วงเหล้าใกล้จะแยกย้ายหยางหนานก็ไปถึงฉันสองและเตรียมตัวจะเล่นสนุกกับภรรยาของประธานแล้วส่วนหลี่หยานรู้สึกเริ่มเมาแล้วพวกเด็กหนุ่มทหารก็พูดคุยกันเกี่ยวกับสินค้าที่จะส่งออกฃฃ
พวกเขาคุยกันห้าถึงหกนาทีหลี่หยานก็รู้สึกว่าตัวเองปวดฉีนิดหน่อย“ฉันขอไปข้างห้องน้ฉันบนก่อนนะพวกนายรออยู่ตรงนี้ก่อนสร่างเมากันหน่อยแล้วก็รีบกลับไป”
“ได้เข้าใจแล้ว”ผู้นทหารพยักหน้า
พูดจบหลี่หยานก็มุ่งไปยังชั้นสองและแล้วก็มีเสียงดังขึ้นที่หน้าประตู
“ให้ตายเถอะพวกแกเป็นใครวะ?!”ประธานเอ่ยปากถาม
ด้านนอกห้องฉีหลินสวมชุดทหารหนาๆและมีหิมะสีขาวปกคลุมตัวอยู่ยื่นมือเข้าไปบีบคอประธานทันที“บุกเข้าไป”
ทั้งหกคนที่อยู่ข้างหลังได้ยินจึงพากันพุ่งเข้าไปในบ้าน
“ฉึก!”
ฉีหลินใช้มีดแทงไปที่แขนของประธาน
“พวก…พวก…”แววตาของประธานตื่นตระหนกก่อนจะหนีไปทางด้านหลัง“ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“ฉึบ!”
“ฉีก!”
หลังจากที่ฉีหลินใช้มีดแทงไปสองที่ประธานก็ล้มกระแทกลงกับพื้นก่อนจะกระอักเลือดออกมา
ฉีหลินถือมีดเอาไว้ในมือจากนั้นก็เอาคราบเลือดเช็ดไปที่แขนเสื้อก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังห้องชั้นแรกทางฝั่งขวา“แม่งเอ๊ย!ความเร็วในการยิงของฉันครั้งนี้มันใช้ได้ไหมวะ?!”
![[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN)](https://novel00.net/wp-content/uploads/2021/09/9930_cover-1-193x278-1.jpg "[นิยายแปล] Otonari no Tenshi-sama ni Itsu no Ma ni ka Dame Ningen ni Sareteita Ken (WN)")
