-โฮกกกกกกกกก!
ออร์คคำราม
อาจเป็นเสียงคำรามสั้นๆและไม่ใช่เสียงร้อง แต่สำหรับฉันมันฟังดูเหมือนเสียงดังกังวาลยาวนานกว่า 50 วินาที! ในช่วงเวลาประมาณ 1 นาที เสียงของออร์คก็ดังขึ้นในหูของฉัน
“อั๊กก…!”
มันเป็นความเจ็บปวดที่หัว
– เฮ้ ตั้งสติสิ
แบ ฮูรยองก็เหมือนเดิมในเวลาที่ช้าลง
– อย่ากลัวอะไรอย่างออร์ค! ออร์คอาจแกร่งเป็นบ้า แต่รูปแบบการโจมตีนั้นเรียบง่าย หากนายสามารถบอกได้ว่าพวกมันจะโจมตีที่ใด นายก็สามารถหลบหลีกและสวนกลับได้อย่างง่ายดาย มันง่ายจะตาย
“การพูด…มันง่าย….กว่าทำน่ะสิ!”
-มันมาแล้ว
ออร์คควงกระบองของเขาไปรอบๆ ไม่ เขากำลังแกว่งมัน มันเข้ามาใกล้หัวฉันอย่างช้าๆ แต่แน่นอน ถ้าฉันอยู่นิ่งๆหัวของฉันจะระเบิดออก
“ชะ เชี่ย!”
ฉันกระโดดไปด้านข้างด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ร่างกายของฉันไม่ทำตามคำสั่งของฉัน
‘ฉันช้าลง!’
เพียงก้าวเดียว ฉันสามารหลบการโจมตีได้ด้วยก้าวเดียว แต่ก้าวเดียวนั้นช้าเกินไป ฉันรู้สึกหงุดหงิด ฉันรู้สึกหงุดหงิดมากจนรู้สึกอยากร้องไห้ ฉันสามารถหลับมันได้! ฉันรู้ด้วยซ้ำว่ามันจะโจมตีที่ไหน!
– นายหลบได้ อย่าพึ่งยอมแพ้
แบ ฮุรยองพูดด้วยเสียงเบาๆ
– บังคับออร่าของนายไปที่เท้า ขยายขอบเขตความรู้สึกของนาย! เหมือนกระแสน้ำในหัวใจของนายถูกส่งไปที่เท้าขวา เร็วเข้า!
บ้าเอ้ย
‘เขาเป็นผี แต่ปากของเขาพูดไม่หยุดเหมือนมีชีวิต!’
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันรู้สึกว่าออร่าคืออะไร ฉันจะรวมเจ้าสิ่งนี้ที่ขาของฉันได้อย่างไร? พูดง่ายกว่าทำจริงๆ แต่…ไม่มีทางอื่น ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง แม้ว่าฉันจะไม่กลัวตาย แต่ฉันก็ไม่อยากให้หัวของฉันหลุดออกเพราะกระบองของออร์ค!
‘ขยับสิ!’
กระแสในหัวใจ รู้สึกเย็นและสะอาดเหมือนธารน้ำไหล ฉันจดจ่อกับความรู้สึกเย็นนั้นและพยายามส่งลงไปที่ขาขวาของฉัน
ซู่
ออร่าในหัวใจฉันกระตุกจากความพยายามของฉัน แต่…
– มันยากกว่าที่คิดใช่มั้ย?
มันยาก
– เป็นเพราะยังไม่มีเส้นทางสำหรับออร่าในร่างกายของนาย เส้นทางยังไม่ได้ถูกสร้าง! ร่างกายของนายเปรียบได้กับถนนบนภูเขา นายต้องเคลียร์มันให้เหมือนทางหลวงเพื่อให้สามารถใช้งานมันได้
“ฮึ้บ…!”
ฉันยังคงตั้งสมาธิไปที่ขาขวาของฉันในขณะที่แบ ฮุรยองบ่น ถ้าหัวใจของฉันเหมือนกับอ่างน้ำที่ถุกกั้นไว้ ขาขวาของฉันก็เหมือนถ้วยที่อยู่ข้างใต้ ติ๋ง ติ๋ง ออร่าค่อยๆหยดลงจากอ่างที่แตกออก
– นายรู้สึกมันได้เพราะนายกินยาเข้าไป ภายใต้สถานการณ์ปกติมันเป็นไปไม่ได้ ชิ ความสะอาดของผู้หญิงคนนั้นอาจเลวร้าย แต่ทักษะของเธอนั้นเป็นของจริง
กระบองเฉียดผ่านใกล้ๆฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงสายลมเมื่อมันผ่านไป ลมปะทะกับผิวหนังของฉันและสลายไป 1 วินาที ไม่ ถ้าฉันช้าไป 0.5 วินาที ร่างกายของฉันจะถูกบดขยี้โดยกระบองนั่น
“เกิด…”
ความโล่งใจคงอยู่ได้เพียงชั่วครู่
“อ อะไรขึ้น…?”
ออร์คส่งเสียงฮึดฮัด เขาคงไม่ชอบเรื่องแบบนี้ ความจริงที่ว่าเหยื่อที่ดูอ่อนแออย่างฉันกล้าที่จะหลบการโจมตีของเขา เขายกกระบองของเขาอีกครั้งทันที
คราวนี้เป็นการโจมตีแนวนอนเพื่อหักกระดูกสันหลังของฉัน
ไม่มีเวลาพักผ่อน
ฉันรวบรวมออร่าไปที่ร่างกายส่วนบนของฉัน
– หืม? เกิดอะไรขึ้น?
“ถ้า…สร้าง…ทางบนภูเขา…เป็นทางหลวง…!”
มันยาก อ่างที่อยู่ในหัวใจของฉันยังคงอุดตัน ฉันก็ไม่เห็นน้ำไหลออกมาตลอดเวลาเช่นกัน ฉันกระหายน้ำ แต่มันทำได้เพียงปล่อยออกมาทีละหยดเท่านั้น
‘ฉันไม่อยากจะยอมรับ แต่แบ ฮุรยองพูดถูก’
เส้นทางบนภูเขาที่ไม่มีอะไรอยู่รอบๆ
มันเป็นคำเปรียบเปรยที่สมบูรณ์แบบที่ใช้อธิบายตัวฉัน
ฉันก็เลยอยากรู้
ถ้าฉันสามารถออกจากระดับนี้ได้
ถ้าฉันสามารถหนีไปได้
“หลังจากนี้…จะเกิดอะไรขึ้น!”
-ฮี่
เขายิ้มเยาะ
-นายน่ะ เมื่อตอนตาเฒ่ามาร์คัสฆ่านาย คอของนายก็ถูกตัดโดยไม่มีโอกาสสวนกลับใช่ไหม?
ใช่
ฉันจำภาพท้องฟ้ายามค่ำคืนและพระจันทร์เสี้ยวได้
คำพูดของแบ ฮุรยองฝังอยู่ในสมองของฉัน
– นายอาจคิดว่านั่นเป็นถนนที่สะอาด
“ …”
ถนนที่สะอาด
การโจมตีที่สวยงามนั้นเป็นเพียง…เป็นเพียงถนนที่สะอาด
– แม้แต่ตาเฒ่ามาร์คัสก็ยังมีหนทางอีกยาวไกล แล้วนายล่ะ อย่าแม้แต่จะพูดถึงตัวนายเลย ซอมบี้ ฉันไม่ได้จู้จี้กับนายเพราะบุคลิกของฉันมันห่วยแตก แต่เป็นเพราะนายควรค่าแก่การถูกจู้จี้ ฮิฮิ
ฉันกัดฟันแน่น
– อืม?
ความดื้อรั้นผุดขึ้นมาในตัวฉัน
“ฮึ้บ…!”
ฉันก้มตัวลง ฟุ่บ! กระบองของออร์คเหวี่ยงไปในอากาศบนหลังของฉัน มันใกล้ ฉันแทบจะหลบการโจมตีครั้งที่สองหลังจากครั้งแรกไม่ได้ และฉันไม่ได้วางแผนที่จะปล่อยให้มันโจมตีอีก
-อะไรน่ะ?
ฉันรวบรวมพลังไปที่เข่า
– มองดูตัวนายสิ
ฉันเรวบรวมออร่าที่เท้า ไม่ใช่แค่รวบรวม แต่ควบแน่น 5 วินาที 3 วินาที 1 วินาที มันยุ่งเหยิง แต่เมื่อออร่ามารวมกันที่เท้าของฉัน ฉันก็กระโดดขึ้นด้วยพลังทั้งหมดที่ฉันมี
ฉันยกดาบขึ้น
เป้าหมายคือลูกกระเดือกของออร์ค
– คิก?
เขามองลงมาที่ฉันอย่างสับสน ฉันเห็นเงาสะท้อนของฉันในดวงตาของเขาและดาบที่อยู่ในมือฉัน ดาบของฉันใหญ่ขึ้นในสายตาของเขา ทันใดนั้นดาบของฉันก็ตัดคอของเขาและใบหน้าของออร์คก็ยับยู่ยี่ด้วยความเจ็บปวด
– กรรรรรรรร!
ในท้องฟ้ายามเย็น ในพื้นที่ล่ามอนขนาดใหญ่ มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น
พอฉันคิดว่ามันจบแล้ว
– อย่าลดการป้องกันของนายลงจนกว่าทุกอย่างจะจบ!
แบ ฮุรยองตะโกน
– ผิวของออร์คมันหนา! รวมออร่าของนายบนใบมีดซะ! ไม่ นั่นอาจจะยากเกินไป เพียงแค่โจมตีมันเหมือนกับการทุบ!
และฉันก็ทำ
เสียงกรีดร้องของออร์ครุนแรงขึ้น ฉันรีดออร่าทุกหยดในหัวใจเท่าที่จะทำได้และใช้มันฟาดดาบลง ทุกครั้งที่ฉันฟาดมันลง เสียงกรีดร้องของสัตว์ประหลาดก็เจ็บปวดมากขึ้น
-เคี๊ยก กา…กรรรร…!
เลือดสาดกระเซ็นไปทุกที่ เลือดของออร์คเลอะใบหน้าของฉันแบบสโลว์โมชั่น ฉันไม่ได้หลบมัน ฉันไม่แม้แต่จะกระพริบตา มันคือการเก็บออร่าทั้งหมดของฉันไปไว้ที่ดาบ
“ตะ อาย…!”
ในช่วงเวลาสั้นๆ
ฉันรู้สึกว่าดาบแทงทะลุผิวหนังของออร์คจนสุด
-กรรรรรรร..รร…
เขาล้มคว่ำ
แม้เวลาที่เขาคว่ำลงก็ยาวนาน เขาค่อยๆถอยหลังอย่างช้าๆ ฉันไม่ยอมปล่อยดาบของฉัน ดังนั้นเมื่อมอนสเตอร์ล้มลง ฉันก็ล้มลงไปพร้อมกับเขาด้วย
“แฮ่ก แฮ่ก…! ฮึบ…!”
ฉันเหนื่อยหอบ มองไปที่ศพของออร์ค
ไม่ใช่แค่การหายใจที่เหนื่อยล้าเท่านั้น
ครู่ต่อมาร่างกายของฉันก็ปวดไปทั่วทั้งตัว โลกหมุนเคว้ง รู้สึกว่าร่างกายของฉันกำลังจะฉีกออกจากกันจริงๆ
“อึก…?!”
– เจ็บมั้ย? มันเจ็บใช่ไหม? ช่าย มันเจ็บโคตรเลยล่ะ
แบ ฮุรยองยิ้มเยาะขณะบินรอบตัวฉัน
– ตั้งแต่ที่นายใช้ออร่าตอนเส้นทางของนายยังไม่ชัดเจน ไม่มีทางที่ร่างกายอ่อนแอของนายจะรับไหว! เป็นนายนี่มันห่วยจริงๆ
“กะ แก….”
-อ่า แต่เป็นเรื่องดีที่ได้เห็นออร่าของนายในตอนท้าย ทำได้ดีมาก ฉันจะชมนาย นายต้องมีความคิดสร้างสรรค์เมื่อใช้ออร่า คนจำนวนมากเข้าใจผิด แต่เมื่อนายยิ่งฉลาด นายก็ยิ่งสู้ได้ดี
ตอนนี้ฉันไม่ได้สงสัยเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้น
“ฮึ ฮึก…อั๊ก…!”
ความเจ็บปวดนี้!
ความเจ็บปวดเหมือนกระดูกของฉันถูกกดทับและเส้นเลือดของฉันก็ระเบิดออก สิ่งเดียวที่ฉันสนใจคือการทำให้ความรู้สึกนี้เบาบางลง โดยปกติแล้วมันจะผ่านไปตามกาลเวลา แต่เนื่องจากเวลาของฉันถูกยืดออกไป นั่นไม่ใช่ทางเลือก มันแค่เจ็บ มันยังเจ็บอยู่
ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย
– เจ็บเหมือนเจียนตายใช่ไหม?
“แกไม่…เห็นหรือไง…”
– แล้วนายจะรู้สึกดีขึ้นถ้านายตายจริงๆ
อะไรนะ?
– คนที่ฝืนบังคับใช้ออร่ามักจะพิการไปครึ่งตัว สิ่งนี้ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยการกินยา ตอนนี้นายเพิ่งทำให้ตัวเองพิการเพื่อล้มออร์ค
“อะ อะไรนะ…”
– ฉันบอกนายแล้วไง ซอมบี้ หากนายไม่มีสกิลย้อนเวลา ฉันคงไม่แนะนำการฝึกประเภทนี้ให้ ตาเฒ่ามาร์คัสก็กินยาอายุวัฒนะเหมือนกัน แต่เขาฝึกฝนด้วยตัวเอง เขาไม่โจมตีมอนสเตอร์โง่ๆอย่างนาย
ไอ้ผีระยำนี่
– แต่นายกลับมาแม้ว่าคุณจะตาย มันโคตรจะสุดยอด! แม้จะฝึกหนัก ร่างกายก็สบายหายห่วง ว้าว ฉันอิจฉาจริงๆ จะดีแค่ไหนถ้าฉันมีสกิลถดถอยอย่างนาย!
ว้าว
เขาเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ได้ยังไง?
ชายคนนี้มีสกิลติดตัวอย่าง [ชาติหมา] หรือ [มารยาททราม] หรือไง? นั่นจะอธิบายบุคลิกระยำๆของเขาได้เป็นอย่างดี
-ซอมบี้ แต่ถ้านายฆ่าตัวตาย จำนวนการฆ่าคนของนายจะเพิ่มขึ้นอีกนะ
“แล้ว…ไง?”
-ไม่จำเป็นต้องเพิ่มจำนวนการฆ่าคนของนายที่นี่ และมันอันตรายถ้านายถูกจับโดยตาเฒ่ามาร์คัส
เสียงที่น่าเป็นห่วงดังมาจากด้านหลัง มันเป็นสิ่งที่ฉันได้ยินมาก่อนไม่นานนี้เอง ฉันมองย้อนกลับไปและความรู้สึกแย่ๆของฉันก็ถูกต้อง มอนสเตอร์ที่ดูเหมือนออร์คที่เพิ่งล้มลงไปนั้นยืนน้ำลายไหลอยู่ข้างหลังฉัน
“บ้า…ชิบ”
มอนสเตอร์ตัวนั้นเป็นเหมือนเดิม แต่สภาพของฉันไม่เหมือนเดิม แบ ฮุรยองบอกว่าตอนนี้ร่างกายของฉันพิการไปแล้วครึ่งหนึ่ง แม้แต่การยกนิ้วก็เจ็บปวด
-ไม่เป็นไร! มีผู้เล่นหลายคนที่ไม่สามารถเข้าใจออร่าได้ทั้งชีวิตและนายค่อนข้างเข้าใจมัน เพียงแค่กินยาเข้าไป หากยังคงตายต่อไปเรื่อยๆสัก 100 ชีวิตก็น่าจะเกินพอแล้ว ค่อยๆก้าวไปที่ละก้าว
แบ ฮุรยองหัวเราะเยาะ
– ไปกันเถอะ ซอมบี้! ความตายอีก 1 ครั้งกำลังจะมาแล้ว!
ในขณะเดียวกันกระบองของออร์คก็เริ่มฟาดลงมาอย่างช้าๆ กำหนดเป้าหมายที่หัวของฉัน มองไปที่กระยองตรงจมูก ฉันอ้าปาก
“…เชี่ย”
คุณเคยรู้สึกว่าจมูกหักแล้วรู้สึกว่าสมองของคุณระเบิดออกเป็นสองส่วนหรือไม่?
คุณอาจยังไม่เคย โล่งใจจริงๆ เพราะมันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเอาเสียเลย
ฟ้าหลังฝนย่อมดีเสมอ นั่นอาจเป็นเพราะฉันได้ยินเสียงนั้นทันทีที่สมองของฉันระเบิดออก
[คุณเสียชีวิตแล้ว]
โลกของฉันกลับมาเป็นดังเดิม
หรือจะพูดให้ชัดๆ ความรู้สึกต่อเวลาของฉันกลับมา
‘ฟู่…’
พื้นที่สีดำสนิท
มิติที่ฉันอยู่จนกระทั่งการถดถอยครั้งต่อไป
ในสถานที่ที่ฉันเคยชิน…ใครบางคนที่ฉันไม่ชอบหน้ากำลังลอยไปมา
-หืม?
แบ ฮุรยอง
– โว้ว นี่มันอะไรกัน?
‘…ฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งหลังจากตาย ฉันเลือกสกิลการ์ดของฉันที่นี่ตอนที่ฉันถูกฆ่าโดยจักรพรรดิเพลิงและเซียนดาบ ตอนนี้ฉันเรียกมันว่าโลกหลังความตาย’
– โคตรเจ๋ง
แบ ฮุรยองหมุนตัวไปรอบๆมิติที่มืดมิด
– แต่ซอมบี้ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?
‘ทำไมฉันจะรู้ล่ะ? อาจเป็นเพราะตอนนี้นายอยู่กับฉัน’
ฉันถอนหายใจ
‘ถ้าเรารอแบบนี้ ฉันจะถดถอยพร้อมกับเสียงที่บอกว่าฉันจะย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อน โอ้ ใช่ ฉันอยากรู้ว่านายยัง… ’
เป็นช่วงเวลาที่ฉันกำลังจะบอกว่าฉันอยากรู้ว่าเขาจะถดถอยไปกับฉันไหม
[เงื่อนไขสกิลสำเร็จได้เนื่องจากความตาย]
[สกิลของมอนสเตอร์ ออร์ค กำลังสุ่มคัดลอก]
‘…ฮะ?’
-อะไรนะ?
แบ ฮุรยองและฉันหยุดพร้อมกัน เราทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน แบ ฮุรยองมองอย่างงุนงงและใบหน้าของฉันอาจจะมีการแสดงออกที่คล้ายกัน
[กำลังสร้างสกิลการ์ด]
สกิลสีบรอนซ์ 2 สกิลโผล่ออกมาจากความมืด
ฉันพูดพึมพำอย่างโง่เขลากับตัวเองขณะที่มองพวกมัน
‘…มอนสเตอร์ก็มีสกิลเหมือนกันเหรอ?’
และแบ ฮุรยองก็ตะโกน
-นี่มันอะไรกัน? มันเป็นสกิลที่ขี้โกงเกินไปแล้ว!
