[เริ่มการลงโทษ]
[บาดแผลในใจของมอนสเตอร์หญิงสาวจากเพลิงนรกกำลังถูกสร้างขึ้น]
คฤหาสน์สไตล์ตะวันตกสุดหรู
ฉันอยู่ที่นี่
ไม่คำว่า “อยู่ที่นี่” อาจไม่เหมาะ ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ มันเป็นเพียงสติสัมปชัญญะของฉันที่ล่องลอยไปมาราวกับผีที่มองลงไปที่สิ่งต่างๆจากมุมมองบุคคลที่สาม
‘นี่มันอะไร?’
ฉันถึงกับผงะ
‘เกิดอะไรขึ้น…?’
-ชะ ช่วยหนูด้วย
จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียง
เด็กตัวเล็กๆนั่งอยู่ที่มุมล็อบบี้ชั้น 2 ตอนแรกฉันคิดว่าเธอคุยกับฉัน แต่เธอกำลังอ้อนวอนคนอื่นอยู่
– ได้โปรดช่วยหนูด้วย…หนูหิว…ขออะไรสักอย่าง…ของกิน ได้โปรด…
– อืม
กับคนที่แต่งตัวเหมือนขุนนาง
– เด็กกำพร้าอย่างแกเป็นภัยพิบัติของอาณาจักรนี้
– ของกินสักอย่าง…
– ถูกทอดทิ้ง แกกัดกินสังคม แกไม่ได้แม้แต่ทำงานด้วยซ้ำ แกเร่ร่อนจากหมู่บ้านหนึ่งไปอีกหมู่บ้านหนึ่งเพื่อแพร่กระจายโรคร้ายของแก ฉันเป็นผู้คุมเรือนจำที่แยกคนแบบแกออกจากอาณาจักร
ในไม่ช้าข้อมูลก็ไหลเข้าสู่สมองของฉัน
ช่วงเวลาที่มีคนเร่ร่อนจำนวนมากเพราะอาหารไม่เพียงพอ ขุนนางรวบรวมเด็กกำพร้าเข้ามาในเคหะสถานของเขา เขาให้เงินแก่บ้านเด็กกำพร้าเป็นหน้าฉาก เขาเป็นที่รู้จักในฐานะชายผู้ร่ำรวย นักธุรกิจที่ยิ่งใหญ่และเป็นคนที่มีความรู้กว้างขวาง
– คนอื่นมองว่าแกคือเศษเดน แต่ฉันนั้นแตกต่าง
แต่ในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้
– ฉันจะให้ความรู้กับพวกแก
ขุนนางคนนี้เป็นเพียงเผด็จการบ้าอำนาจ
– ผู้ที่มองหาอาหารเพียงเพราะหิวคือสัตว์ร้าย แน่นอน แกเกิดมาในท้องทุ่งเหมือนสัตว์ร้าย แต่แกไม่ควรใช้ชีวิตแบบนั้น
– หนูหิว… หิว…
– อดทนซะ แม้ว่าแกจะหิว แต่ก็อดกลั้นเอาไว้ อดทนและกลับกลายเป็นมนุษย์
ขุนนางยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ใจกว้าง เขาเป็นคนที่สามารถยิ้มให้เด็กตัวผอมที่มองเห็นแผงซี่โครงได้
– จงกลับใจ!
ไอ้บ้าที่เรียกคนอื่นว่าไอ้บ้า
– อ๊าาาาา!
– โอ ยัยแม่มดน้อย! ภัยพิบัติในอาณาจักรของเรา! ไม่ต้องกังวล พระเจ้าไม่เคยหันหลังให้เจ้า เช่นเดียวกับพระองค์ท่าน ฉันจะไม่หันหลังให้เหล่าลูกแกะ!
– เจ็บ…มัน…เจ็บ…
นักบวชของพระเจ้าคนหนึ่งยกค้อนขึ้น
– ภาวนา!
ช่วงเวลาที่ความบ้าคลั่งถูกห่อหุ้มด้วยความเมตตา
เสียงกรีดร้องยังไม่จบลงภายในคฤหาสน์
-หนูหิว…
ความอดอยาก
– หนูไม่ชอบ…โปรดยกโทษให้หนูด้วย…ทำไม…ยกโทษให้หนู…
การทรมาน
-อา ขอบคุณค่ะ…. นายท่านผู้เมตตา…ให้รางวัลสำหรับการอดทนต่อความเจ็บปวด ตามสัญญา ขอบคุณค่ะ ขอบคุณนายท่านผู้ใจดี…
การล้างสมอง
เด็กกำพร้าเหล่านี้ถูกนำมาเหมือนซากศพและถูกทิ้งให้เป็นซากศพ เป็นเพียงความตายของคนที่กำลังจะตาย แต่เด็กๆไม่สามารถจินตนาการถึงความเจ็บปวดระหว่างทั้งสองอย่างนี้ได้
หลายสิบ หลายร้อย หลายพันคนที่อยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้
และหลายสิบ หลายร้อย หลายพันคนที่ตายในที่แห่งนี้
‘…’
ฉันจ้องมองไปด้วยสายตาที่ว่างเปล่ากับภาพตรงหน้า
‘อะไรกัน…’
-อี๋ นี่มันอะไร?
ฉันสามารถทำใจขอบคุณใครบางคนได้
‘นายก็มองเห็นด้วยเหรอ? ฉันนึกว่านายไม่อยู่ที่นี่ซะแล้ว’
– ฉันมองดูตั้งแต่แรกแล้ว ฉันไม่รู้ว่านายก็อยู่ที่นี่ ฉันไม่เห็นนาย
‘อืม ดูเหมือนสติสัมปชัญญะของเราทั้งคู่ำกำลังล่องลอยไปมา… ’
– นั่นไม่ใช่ปัญหาของฉัน
แบ ฮุรยองพูด
– ไอ้โรคจิตบ้าอะไรพวกนี้มันอะไรกัน? ฮ่า พวกเขากำลังให้ความรู้แก่มนุษย์? ไอ้พวกเชี่ยที่ไม่ใช่มนุษย์พวกนี้จะให้ความรู้แก่มนุษย์คนอื่นได้ยังไง?
‘…นี่คงเป็นต้นกำเนิดของบอสชั้น 10’
ก่อนที่สติของฉันจะหลุดลอยมาที่นี่ เสียงได้ำบอก [การตายของศัตรูที่ฆ่าคุณกำลังจะถูกกระตุ้นอีกครั้ง]
ถ้าเป็นศัตรูที่ฆ่าฉัน…มันคือตุ๊กตาตัวจริงที่ซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งในที่อยู่ของไฟนรก นั่นหมายความว่านี่คือบาดแผลในใจที่ตุ๊กตานั่นจำได้
‘ฉันไม่รู้เลย’
ฉันกระซิบ
‘มอนสเตอร์นั้นเป็นมนุษย์เมื่อมันยังมีชีวิตอยู่…’
– ไม่ใช่มอนสเตอร์ทุกตัวที่เป็นแบบนั้น มี แต่พวกบอสเท่านั้นที่เป็นเช่นนี้ โดยปกติบอสมอนสเตอร์จะสร้างจากมนุษย์จากโลกอื่น
ฉันได้ยินเขาเดาะลิ้นของเขา
– จะพืชกินคนหรือวีรบุรุษของโลกอื่น ของแบบนั้น เมื่อนายเข้าชั้น 11 มันจะโหดร้ายกว่านี้มาก
‘อะไรนะ? ทำไมนายถึงไม่บอกฉันล่ะ?’
– ก็นายไม่ได้ถาม
‘…’
เขาหน้าด้านจนฉันพูดไม่ออก
– ชิ แต่ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
‘อะไรนะ?’
– ต้นกำเนิดที่นายพูดถึง ฉากที่เราเห็นตอนนี้ ฉันรู้ว่าบอสมอนสเตอร์มาจากโลกอื่น แต่ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกมัน ไม่ใช่ว่าฉันมีพลังจิตซะหน่อย…
แบ ฮุรยองพึมพำกับตัวเอง
– ฉันรู้สึกแย่เป็นบ้า
เห็นด้วย
‘…ใช่’
สิ่งที่เลวร้ายกว่านี้อาจเกิดขึ้นไปทั่วทั้งโลกในขณะนี้ แต่การจินตนาการและการมองเห็นด้วยตาตัวเองนั้นแตกต่างออกไป
ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี
-ฟะ ไฟไหม้!
แต่ [บาดแผลในใจ] ก็จะสิ้นสุดลงในไม่ช้า
คนรับใช้บางคนบังเอิญทำเชิงเทียนล้ม คนรับใช้เดินผ่านไปโดยไม่สังเกตเห็น เป็นเวลากลางคืน เมื่อผู้คนกำลังนอนหลับ ไฟค่อยๆลุกลามอย่างเงียบๆ มันสายเกินไปเมื่อมีคนตระหนักถึงเปลวไฟ
– แค่กแค่ก!
– เราต้องหนี…
เปลวไฟก็ลุกโหม
เชือกในห้องใต้ดินถูกไฟไหม้ โซ่ลุกเป็นไฟ กุญแจมือรอบๆเหล่าเด็กกำพร้าก็ถูกไฟไหม้เช่นกันและเด็กถูกล้างสมอง เด็กที่ถูกทรมานและเด็กที่อดอาหารก็ถูกเผา มันเหมือนกับไฟที่เผาผลาญการล้างสมอง ความทรมานและความอดอยาก
-อา…
เหล่าเด็กๆเปิดปากของพวกเขา โซ่ที่ลุกไหม้ถูกคล้องไว้รอบข้อเท้าและข้อมือของเด็กๆ พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เหมือนตุ๊กตา พวกเขาทำได้แค่กรีดร้อง
ถึงอย่างนั้น ฉันก็ได้ยินมัน
– หนูไม่อยากตาย
ความเกลียดชัง
-หนูหิว
-หนูอยากมีชีวิต…
– นายท่านผู้เมตตา
ความเสียใจและความคับแค้นถาโถมเข้ามาในสติสัมปชัญญะของฉัน
– หนูไม่ได้ทำอะไรผิด หนูนไม่มีครอบครัว แต่มันก็ยังโอเค หนูยังอยากจะเล่นอีกสักหน่อย แต่…
– นั่นไม่ใช่ความผิดของเรา หนูรู้สึกผิด หนูไม่ได้ทำมัน
– หนูหิว
คฤหาสน์ไหม้อยู่ในเปลวเพลิง
โคมไฟระย้าบริเวณล็อบบี้ชั้น 1 ถูกไฟไหม้ ห้องนอนของเจ้าของบ้านถูกไฟไหม้ ม่านที่สวยงาม รวมไปถึงบันไดหินที่ทอดลงไปชั้นใต้ดิน
– หนูไม่อยากตาย
แกร่กก-
ประกายไฟลอยคละคลุ้งไปทุกที่
ตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นคือคฤหาสน์ที่ลุกเป็นไฟจากที่ไกลๆ
[บทลงโทษบาดแผลในใจได้สิ้นสุดแล้ว]
[บทลงโทษกำลังจะสิ้นสุดลง]
และฉันก็กลับไปก่อนหน้านี้หนึ่งวัน
.
.
.
.
.
.
เมื่อฉันลืมตาตื่น
แบ ฮุรยองกับฉันไม่ได้พูดอะไร เราทั้งสองนั่งบนเตียงอย่างเงียบๆ
แทนที่จะตกใจ…มันเป็นเพราะเราไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร
– อืม…
หลังจากนั้นไม่นานแบ ฮุรยองก็เกาหัวของเขา
– มันช่างน่าเศร้าและน่าเวทนาจริงๆ ฉันเห็นมันแล้ว แต่ไม่มีอะไรที่เราสามารถทำได้ใช่มั้ย?
“ว้าว นั่นคือสิ่งแรกที่นายพูดหรอ? นายนี่มัน…”
-ช่าย ถูกแล้ว นิสัยของฉันมันแย่
เขาขมวดคิ้ว คุณเคยเห็นกอริลลาโกรธไหม? มันคล้ายกับสิ่งที่ฉันได้เห็นอยู่
– แต่ความจริงก็มักจะเลวร้ายแบบนี้แหละ! บอสชั้น 10 เป็นเพียงมอนสเตอร์และเด็กๆได้ตายไปแล้วในอีกโลกหนึ่ง เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อนานมาแล้ว ซอมบี้ นายทำอะไรได้บ้าง!
“ …”
– และถ้ามันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในหอคอยนี้ นายสามารถตาย 4000 หรือ 5,000 ครั้งเพื่อกลับไปยังอดีต แต่นั่นมันเกิดขึ้นในโลกอื่นในเวลาที่ต่างกัน แม้ว่าฉันจะยังมีชีวิตอยู่ แต่มันก็แก้ไขอะไรไม่ได้! แม้ว่าฉันจะเป็นเทพดาบ ไม่ใช่ จักรพรรดิดาบแต่ฉันก็ทำอะไรไม่ได้
เขาพูดถูก
– ค้นหาราชาตัวจริงและตามล่ามัน ฆ่ามัน
แบ ฮุรยองพูด
– แล้วไปที่ชั้น 11 นั่นเป็นวิธีเดียวที่นายจะเคลียร์ชั้น 20,30,40 และ 50 ได้ หากนายตัดสินใจที่จะเป็นฮันเตอร์อันดับต้นๆ จัดการกับเรื่องพวกนี้ด้วยตัวนายเอง!
เขาพูดถูกอีกครั้ง
แต่
“จักรพรรดิเพลิงก็คิดแบบนั้นเช่นกัน”
– หืม?
“จักรพรรดิเพลิง จักรพรรดิอึ ยู ซูฮา มนุษย์คนแรกที่ฉันล่า”
ฉันลุกขึ้นจากเตียง
ฉันผูกถงนอนไว้ที่กระเป๋าเป้ ฉันสะพายกระเป๋าเป้ ฉันสอดดาบเข้าไปที่เอวของฉัน กล่าวอีกนัยหนึ่ง ฉันก็พร้อมที่จะปีนหอคอยแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้อยู่ในสภาพที่ดีที่สุด แต่ฉันก็ยังคงเตรียมพร้อมในฐานะฮันเตอร์
“นายรู้รึเปล่า? ยู ซูฮาจะหาตุ๊กตาตัวจริงและระเบิดหัวแน่ๆ 100% โดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ไม่ว่าเขาจะเห็นบาดแผลในอดีตหรือไม่ “
– แล้วไง?
“ฉันไม่อยากเป็นเหมือนไอ้จักรพรรดิเพลิงระยำนั่น”
ฉันปีนขึ้นไปบนหอคอย
เหมือนครั้งที่แล้ว ฉันหลอกผู้ดูแลประตู
และฉันก็เดินมาที่หน้าคฤหาสน์อีกครั้ง
คฤหาสน์ขุนนางหลังเดียวกันกับที่ฉันเห็นในบาดแผลในใจ
– เฮ้! นายไม่ใช่เด็กนะ นายไม่อยากจัดการบอสนั่นเพียงเพราะนายไม่อยากเป็นแบบคนคนนั้น? นายจะทำอะไร นายต้องกำจัดบอสเพื่อเคลียร์ด่านนี้ ไอ้ซอมบี้โง่!
“ใครพูดอย่างนั้น”
– อะไรนะ?
ฉันวางมือบนประตูและบ่นกับตัวเอง
“บ้าเอ้ย ฉันมันโง่”
– นายกำลังพูดถึงอะไร?
“ฉันมันโง่! และนายก็โง่พอๆกัน เชี่ย เรากำลังบอกว่าเราจำไม่ได้”
แบ ฮุรยองขมวดคิ้วของเขา
– เจ้าหนูนี่เสียสติหรือเปล่า? นายโง่เป็นเรื่องจริงที่คนรู้ทั้งโลก แต่ทำไมฉันถึงโง่ด้วย? ฉันเติบโตขึ้นมาโดยได้ยินว่าฉันเป็นอัจฉริยะ
“สกิลการ์ด”
“สกิลการ์ดคลาส S ที่เราไม่ได้เลือก นายจำได้ไหม? ขีดจำกัดของไฟนรก นายเป็นบ้าแล้วบอกว่าฉันต้องเลือกสกิลอันนี้”
– หืม? แน่นอนฉันจำได้
– เฮอะ เจ้าซอมบี้นี่ ก็ได้…ฟังซะ
แบ ฮุรยองทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ฉันเดาว่าการที่เขาถูกเรียกว่าอัจฉริยะเมื่อตอนที่เขายังเด็กไม่ใช่เรื่องโกหก เขาพูดทุกอย่างบนการ์ดโดยไม่ผิดพลาดแม้แต่คำเดียว
[กับดักนรก]
แรงก์: S-
เอฟเฟค: ความเสียใจ ความไม่พอใจ ความข้องใจ สิ่งที่คุณทำไม่ได้ ำเสียงที่คุณพูดไม่ได้ ความปรารถนาที่คุณไม่สามารถบรรลุได้ เผาพวกมันไปทั้งหมด ‘มันร้อน’ ร้อนไหม? ทำให้โลกลุกเป็นไฟ ‘ฉันรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะตาย’ ตาย ถ้าคุณต้องการ ออร่าไฟนรกจะแผดเผาทุกสิ่งในระยะ 2 กม. จากตัวคุณ
ไม่มีใครสามารถออกจากนรกได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณ
ไม่มี
※อย่างไรก็ตาม คุณต้องอยู่ในรัศมี
ฉันฟังเงียบๆสกิลและถามเขา
“จักรพรรดิดาบ นายไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติหรอ?”
– พระเจ้า นี่มันน่าหงุดหงิดชะมัด มันมีอะไร!
“ส่วนสุดท้าย”
[ไม่มีใครสามารถออกจากนรกได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากคุณ]
[ไม่มี]
ฉันพูด
“มันบอกว่าไม่มีทางรอดจากกับดักนรกได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากบอสมอนสเตอร์ ไม่มี แล้วผู้เล่นที่ท้าทายชั้น 10 จะสามารถหนีออกมาได้ยังไง”
– หา?
แบ ฮุรยองกระพริบตา
-…หา? เชี่ยเอ้ย ทำไมกันละ?
มีกิลด์หนึ่งที่ชื่อมังกรดำ
ผู้ที่ควบคุมพวกเขาคือฮันเตอร์อันดับ 2 แม่มดดำท้าทายชั้น 10 นับครั้งไม่ถ้วน ทุกครั้งที่ทำเธอล้มเหลว อันดับ 2 ล้มเหลว แต่ฮันเตอร์ทุกคนรอดชีวิตกลับมาทุกครั้ง
พวกเขาทั้งหมดรอดกลับมา
“มันไม่สมเหตุสมผล”
ฉันใส่แรงลงบนแขนของฉัน
มันค่อยๆเปิดออก
“มันบอกว่าการหนีนั้นเป็นไปไม่ได้ถ้าบอสไม่ปล่อยออกมา นั่นคือสกิล… และพวกเขาหนีออกมาได้อย่างสมบูรณ์แบบทุกครั้งแม้ว่าจะไม่ได้ฆ่าบอสก็ตาม ทุกคนเลย ดังนั้นมันจึงไม่สมเหตุสมผล”
– แล้ว…เกิดอะไรขึ้น?
“เชี่ย มันก็มีเพียงคำตอบเดียวไง!”
แอ๊ดดดดด
ประตูเปิดออกเหมือนจะต้อนรับฉันพร้อมกับอ้าแขนกว้าง
“บอสปล่อยพวกเขาไป! ปล่อยให้หนี!”
บอสชั้น 10
ชั้นที่มนุษยชาติไม่สามารถเอาชนะได้
คฤหาสน์เพลิงนรกได้เผยโฉมให้เห็น
[คุณเข้าสู่ด่านบอสแล้ว]
[ผู้ท้าทายคือฮันเตอร์คิม กงจา , 1 คน]
[ขอให้โชคสถิตกับท่าน]
“นายบอกไม่ได้หรือไงว่าเธอปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้ยังไง? บอสพวกนี้ พวกเขาไม่เคยคิดจะเป็นศัตรูกับฮันเตอร์”
– …..
[ด่านบอสกำลังเริ่มต้นขึ้น]
“พวกเขาแค่อยากเล่นกับคนที่มา”
เทียน
เทียนเอียงไปทั่วทั้งคฤหาสน์ ไฟเริ่มลุกขึ้นจากที่ที่พวกมันเอียงลงมา
-ฮ่าๆๆๆ!
เหล่าตุ๊กตาออกมาจากเปลวไฟ พวกมันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เหมือนถูกอะไรบางอย่างมัดไว้ พวกเขาทำแค่หันหัวมามองฉัน
– คุณจะเล่นกับฉันไหม?
ตุ๊กตาเปิดปาก
– วิ่งไล่จับ? เกมดอกไม้บาน? ซ่อนหา?
– เล่นซ่อนหากันเถอะ!
– ไปกันเถอะ! เล่นกับเรา! เล่นซ่อนหากับเรา!
-ฮ่าๆๆๆ!
แล้วเปลวไฟก็ลุกโหม
โคมไฟระย้าบริเวณล็อบบี้ชั้น 1 ถูกไฟไหม้ ห้องนอนของเจ้าของบ้านถูกไฟไหม้ ม่านที่สวยงาม รวมไปถึงบันไดหินที่ทอดลงไปชั้นใต้ดิน
ท่ามกลางทุกสิ่ง เด็กๆที่ตอนนี้เป็นตุ๊กตาก็ไม่ได้ถูกไหม้
“ …”
ฉันกัดฟันแน่น
“เอาล่ะ ฉันจะเล่นกับพวกเธอ”
[สกิลของคุณกำลังเปิดใช้งาน]
ทักษะที่ฉันได้รับจากความตายครั้งสุดท้ายของฉัน ฉันใช้ทักษะภูมิคุ้มกันไฟกับตัวเอง ทันทีที่เปิดใช้งานทักษะ ความร้อนก็ถูกชะล้างออกจากร่างกายของฉัน ฉันหายใจได้สะดวก การมองเห็นของฉันก็ชัดเจนขึ้นจากควันเล็กน้อยด้วย
ฉันสามารถเห็นใบหน้าของตุ๊กตาได้
-ฮะ?
– เขาไม่ได้ถูกเผา
ใบหน้าของตุ๊กตาต่างกันทั้งหมด พวกเขาไม่มีการแสดงออกใดๆ แต่ฉันรู้
– ไม่ร้อนเหรอ?
– ผู้ชายประหลาด
– คุณสามารถเล่นได้ไหม?
– คุณจะเล่นกับเราไหม?
ฉันพยักหน้าอีกครั้ง
“ได้ ซ่อนหา ระวังด้วยล่ะ ฉันไม่เคยแพ้เล่นซ่อนหาตอนที่ฉันยังเด็ก”
– ฮิฮิฮิ! เขาเป็นคนประหลาด!
– ซ่อนเร็ว! ทุกคนซ่อนเร็ว!
ตุ๊กตาทั้งหมดหัวเราะ ฉันบอกให้พวกเขาซ่อนตัว แต่ไม่มีใครขยับ หลายสิบ หลายร้อย เด็กหลายพันคนกำลังหัวเราะ
– พร้อมหรือยัง จะหาแล้วนะ พร้อมหรือยัง…
การเล่นซ่อนหาเริ่มขึ้น
“…เจอแล้ว”
– ผิด! ไม่ใช่ฉัน!
ตุ๊กตาหายไปในขณะที่หัวเราะ
-ไม่ใช่ฉัน!
-ไม่ใช่ฉัน!
ทุกที่ที่ฉันหันไปมีแต่ตุ๊กตา พวกมันมีนับไม่ถ้วน ฉันไล่ดูพวกมันทีละตัวและทุกตัว
– …
หนึ่ง
– นี่มัน…
อีกหนึ่ง
– นี่มัน…การส่งวิญญาณ
แบ ฮุรยองพึมพำ
การส่งวิญญาณ
ปลอบปะโลมวิญญาณของคนตาย
ฉันเดินไปรอบๆคฤหาสน์อย่างเงียบๆ ฉันเห็นโซ่ที่ล่ามเด็กกำพร้าและฉันเห็นกุญแจมือของพวกเขา โซ่และกุญแจมืออยู่ที่ไหนก็มีตุ๊กตาอยู่ที่นั่นเสมอ
เพลิงโหมหนักกว่าเดิม
-ไม่ใช่ฉัน! ไม่ใช่ฉัน! ไม่ใช่ฉัน!
-ไม่! ไม่ ฉัน…ฉัน…ฉัน…ไม่ใช่…ฉัน…
-ไม่…ใช่…ฉัน…
เวลาผ่านไป
ในที่สุดฉันก็อยู่ในห้องใต้ดิน ฉันเพิ่งก้าวลงบันไดหินยาว มีตุ๊กตาอยู่ที่บันไดด้วย พวกเขาทั้งหมดกองสุมกัน ราวกับว่าพวกเขาหยุดขณะพยายามหนีจากห้องใต้ดิน
“ …”
ฉันพาเด็กๆทุกคนที่ล้มตรงบันไดมายืนอยู่หน้าตุ๊กตาตัวสุดท้าย
– คุณจะเล่นกับเราไหม?
ตุ๊กตาตัวนั้นพิงกำแพงอยู่
รอบๆตัวตุ๊กตามีค้อน เคียว และตะปู
-…
ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหามัน
และฉันก็แตะหัวตุ๊กตาที่ไม่มีผม
“โป้ง”
ศีรษะของเด็กที่สร้างไฟนรกนี้มีขนาดเล็ก เล็กพอที่จะจับได้ด้วยมือข้างเดียว
“ …ตอนนี้เจอเธอเรียบร้อยแล้ว เด็กน้อย”
มีเพียงความเงียบ
ตุ๊กตาเงยหน้าขึ้น เช่นเดียวกับตุ๊กตาตัวอื่นๆ ตุ๊กตาก็ไม่แสดงสีหน้า ตุ๊กตาพูดด้วยใบหน้าที่ไม่แสดงอาการใดๆ
-คนใจดี
นั่นไม่ใช่สิ่งเดียวที่เธอพูดออกมา ริมฝีปาก ผิวหนัง ตา ร่างของเธอหล่นลงมาเหมือนแผ่นกระดาษ ไฟกลืนตุ๊กตาทันทีและเธอยังคงพูดเหมือนแผ่นเสียงที่พัง
-ขอบคุณค่ะ
และมันก็ละลาย
-ขอบคุณค่ะ
ตุ๊กตาลุกไหม้ โซ่หลอมละลาย กุญแจมือ ค้อน เคียวและตะปู มันถูกไหม้จนหมด แม้แต่ร่องรอยของความอดอยาก ไฟที่เกาะกินชีวิตของมันมอดหายไปจนหมด
ความตายหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ฉันยืนอยู่คนเดียวท่ามกลางคฤหาสน์ที่รกร้าง
“…”
เป็นเวลาหลายปี
[ขอแสดงความยินดี]
เป็นเวลาหลายปีที่มนุษยชาติไม่สามารถเคลียร์สถานที่นี้ได้
[ด่านปกติเคลียร์]
[ด่านลับเคลียร์]
[คุณเคลียร์ด่านโบนัสแล้ว]
วันนั้น ชั้นที่ 10 ของหอคอยได้ถูกเคลียร์ลงแล้ว
