บทที่ 100 แมลงสาบตัวนี้ก็มีประโยชน์
ดูซีรีย์ ฟรีได้ที่ series-max.com
จินจื่อคุนทิ้งระยะห่างจากขบวนของสํานักหมอกเมฆามากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนั้นเองเขาชะงักฝีเท้าก่อนจะกวาดสายตามองไปโดยรอบ
เยี่ยฉวน! ไอ้เด็กสารเลวนั่นต้องอยู่ใกล้ๆนี้แน่!
เมื่อสัญชาตญาณบอกเช่นนั้น จินจื่อคุนเผยสีหน้าเคร่งขรึมทันที
เขาสัมผัสได้ว่าเยี่ยฉวนจะต้องเร้นกายอยู่ไม่ไกลจากตนเป็นแน่! ทว่าพื้นที่โดยรอบยังคงเงียบสงัดไร้การเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตใดๆ ไม่มีแม้สิ่งผิดปกติ
ในฐานะผู้บัญชาการสูงสุดแห่งหอแปรธาตุผู้บรรลุทักษะการฝึกตนขั้นซิวฉือระดับที่เจ็ด เขาผ่านร้อนหนาวสั่งสมประสบการณ์มาทุกรูปแบบ ดังนั้นด้วยประสาทสัมผัสที่ เฉียบคม เขามั่นใจว่าสัญชาตญาณของเขาไม่มีทางผิดพลาด
“ท่านเจ้าหอ… มองหาข้าอยู่หรือ?”
เสียงของบุคคลที่อยู่ในห้วงคํานึงดังขึ้นท่ามกลางความมืดสลัวยามค่ําคืน นั่นคือเสียงของเยี่ยฉวนไม่ผิดแน่! ทว่ากระแสเสียงที่แทรกผ่านมาในสายลมทําให้เขาไม่สามารถระบุได้ว่าดังมาจากทิศทางใด?!
จินจื่อคุนพลันกวาดสายตาไปโดยรอบ แต่ก็ไม่พบใคร…
เขาจึงหันกลับมาอีกครั้งทว่าพบเจอแต่ความว่างเปล่า! เยี่ยฉวนตามมาหลอกหลอนเขาด้วยเสียงเท่านั้น แต่ไม่ปรากฏร่างให้เห็น ทันใดนั้นหัวใจของเขาตึงเครียดราวมีมือที่มองไม่เห็นบีบรัดแน่น!
“ไอ้บัดซบ! ออกมา! ออกมาให้ข้าเห็นเดี๋ยวนี้”
จินจื่อคุนคํารามลอดไรฟันพร้อมหมุนตัวไปรอบทิศก่อน ใช้ฝามือส่งพลังปราณโจมตีอากาศที่ว่างเปล่าอย่างสะเปะสะปะ!
ปราณที่ส่งออกมาจากฝ่ามือทรงพลังยิ่ง! มันก่อให้เกิดพายุพัดฝุ่นผงให้ลอยตลบอยู่บนอากาศ กระแสลมกระโชกแรงจนใบไม้ร่วงหล่นและปลิวว่อน ต้นไม้ใหญ่สูงตระหง่านสั่นคลอนบางต้นถึงขั้นหักโค่นล้มลง!
ไม่นานพายุจึงสงบลง ทุกสิ่งที่ปลิวอยู่บนอากาศร่วงลงสู่พื้นตามเดิม ผืนป่ากลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ทว่าความวิตกและตึงเครียดในใจของจินจื่อคุนยังไม่คลาย
หากยกระดับขั้นการฝึกตนมาเทียบ…เยี่ยฉวนบรรลุขั้นการฝึกตนที่แตกต่างจากเขาเกือบหนึ่งเท่าตัว เขาไม่ควรต้องหวาดกลัวต่ออีกฝ่ายถึงเพียงนี้! แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกราวถูกคุกคามตลอดเวลา ยิ่งนานยิ่งรู้สึกถึงภยันตรายที่ร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ท่านเจ้าหอ ข้าอยู่ตรงนี้ต่างหาก! ท่านจับข้าเช่นนี้มานานแล้วไม่เมื่อยบ้างหรืออย่างไร?!”
เสียงเยี่ยฉวนดังขึ้นอีกครั้ง!
คราวนี้มันดังก้องอยู่ข้างหูของจินจื่อคุน!
“จะ…เจ้าไม่ใช่อี้สั่ว แต่เป็น…”
หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น กว่าจะรู้ว่าเสียงของอีกฝ่ายดัง มาจากที่ใดก็เสียเวลาไปมากโข! เขาก้มหน้าลงมองจึงพบเข้ากับใบหน้าที่ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้าย
ชายผมเผ้ายุ่งเหยิงที่เขาอุ้มไว้ใต้วงแขนไม่ใช่อี้สั่ว แต่เป็นเยี่ยฉวน!
ชายวัยกลางคนตื่นตระหนกสุดขีดจนดวงตาเบิกโพลงราวเห็นภูตผี! เขาโยนร่างอีกฝ่ายออกห่างจากตัวพลางถอยกรูดไปหลายก้าว ถึงกระนั้นก็ยังสายเกินไป!
แสงสะท้อนวาววับของใบมีดปรากฏขึ้นในความมืดมิด!
ใบมีดที่ทั้งคมกริบและบางเฉียบจํานวนแปดใบพุ่งออกจากมือเยียฉวนผ่านอากาศด้วยความเร็วสูง จนเกิดเสียงหวีดหวิวดังลั่นเสียดโสตประสาท!
เยี่ยฉวนที่ปลอมตัวเป็นอี้สั่วเริ่มทําการโจมตีอย่างดุดัน!
เขาจัดฉากใช้อี้สั่วเป็นเหยื่อล่อปลาตัวใหญ่อย่างจินจื่อคุนให้ปรากฏตัว ทว่าอี้สั่วตัวจริงถูกจับกุมและนํากลับไปตัดสินโทษที่สํานักหมอกเมฆาโดยอาวุโสลําดับสองหนานกงเหรินก่อนแล้ว! ดังนั้นในรถม้านักโทษจึงไม่ใช่อี้สั่วแต่เป็นตัวเขาเอง!
กระดานหมากรุกซ้อนกระดานหมากรุก!
กับดักซ้อนกับดัก!
เยี่ยฉวนไม่ได้วางกับดักไว้เพียงแห่งเดียว ทว่าวางกับดักซ้อนกันหลายชั้นหมายให้อีกฝ่ายพังพินาศไปข้างหนึ่ง! ต่อให้จินจื่อคุนไม่หลงตะครุบเหยื่อตั้งแต่ครั้งแรก…อย่างไรเสียก็ต้องตกหลุมพรางเข้าสักหลุมในที่สุด!
“เด็กเมื่อวานซึนเช่นเจ้าน่ะหรือจะสังหารข้า!?”
จินจื่อคุนตะโกนด้วยน้ําเสียงเกรียวกราด จิตสังหารของเขาทวีความรุนแรงพร้อมกับพลังปราณในร่างที่พลุ่งพล่านขึ้นเรื่อยๆ กล้ามเนื้อทุกส่วนของเขาปูดโปนและแข็งกระด้างราวก้อนหิน โลหิตและปราณหยางในร่างไหลเวียน เร็วขึ้นก่อนพุ่งทะยานขึ้นสูงสู่เบื้องบนราวคลื่นสึนามิ! ผึง! เม็ดเลือดส่องประกายระยิบอยู่ใต้ผิวหนังของเขา เกราะเลือนรางสีแดงชาดพลั้นปรากฏปกคลุมไปทั่วร่างกาย พลังงานหายากที่แปรปรวนปะทุออกมาโดยรอบ บรรดาศิษย์สํานักหมอกเมฆาที่รอรั้งรออยู่บริเวณหุบเขาด่านหน้าสวรรค์ ถูกแรงสั่นสะเทือนผลักออกจนกระเด็นลงไปกองอยู่บนพื้นอีกครั้ง!
ขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋า!
จินจื่อคุนผู้ทุกข์ทรมานจากการโจมตีอย่างกะทันหัน จากเยี่ยฉวนรวบรวมพลังจากทุกส่วนเพื่อต่อต้าน ผลที่ตามมาคือพลังที่รวบรวมจนเต็มเปี่ยมมีมากเสียจนทําลายขีดจํากัดเดิมของเขา! ทันใดนั้นสัญญาณเริ่มต้นของการบรรลุสู่ขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋าพลันปรากฏขึ้นรําไร ใบมีดคมกริบทั้งแปดที่พุ่งเข้ามาจึงไม่สามารถทําอันตรายใดๆได้ เสียงกระทบระหว่างใบมีดกับร่างของจินจื่อคุนดังก้อง…ราวสิ่งที่ใบมีดเฉือนไม่ใช่ผิวหนังแต่เป็นเกราะโลหะชั้นดี!
“ฮ่าๆๆ! ฮ่าๆๆ!”
จินจื่อคุนระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นขณะใช้ฝ่ามือส่งพลังสังหารอันรุนแรงโจมตีไปทางเยี่ยฉวนอย่างฉับพลัน!
เขาสามารถป้องกันตนเองจากการถูกอาวุธของอีกฝ่ายจู่ โจมได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังใกล้บรรลุสู่ขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋าโดยไม่คาดคิด! จะมีสิ่งใดทําให้เขารู้สึกเปรมปรีดิ์ไปกว่านี้อีกเล่า?!
เจ้าแห่งหอแปรธาตุแปรเปลี่ยนสีหน้าจากเคร่งเครียดเป็นตื่นเต้นยินดี! ความสําเร็จที่ได้รับทําให้เขาระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง!
ขณะนั้นเอง แสงวาววับของวัตถุอีกชิ้นสะท้อนตัดกับค วามมืดมิด…
ใบมีดเล่มนี้เคลื่อนที่เร็วกว่าใบมีดทั้งแปดก่อนหน้าหลายเท่า มันพุ่งตรงเข้าไปในปากที่อ้ากว้างของจินจื่อคุนทันที!
เยี่ยฉวนอ้าปากส่งใบมีดเล่มสุดท้ายออกมาพร้อมถ่มน้ําลายลงพื้น!
ใบมีดที่ซ่อนอยู่ในปากของเขาทําให้อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ความแปรปรวนของพลังปราณในร่างที่พุ่งทะยานขึ้นเรื่อยๆ พลันหยุดชะงักเพราะถูกขัดจังหวะเสียงหัวเราะของจินจื่อคุนเงียบลงพร้อมใบมีดที่เฉือนลิ้นของเขาจนเลือดแดงฉานไหลกลบปาก! ระดับการฝึกตนที่เกือบบรรลุสู่ขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋าไม่สามารถพัฒนาต่อไปได้เพราะขาดกระบวนสําคัญขั้นสุดท้าย!
จินจื่อคุนถุยใบมีดเล่มนั้นออกจนเฉือนเขาตรงบริเวณอก ร่างที่แข็งแกร่งเพราะบรรลุเคล็ดวิชากายหยางอันศักดิ์สิทธิ์ทําให้ไม่หลงเหลือแม้แต่รอยแผลเป็น! ทว่าความประมาทที่ยังไม่ได้ฝึกฝนเคล็ดวิชานี้จนสมบูรณ์ทําให้อวัยวะภายในปากไม่ได้รับการป้องกัน โคนลิ้นจึงถูกใบมีดคมกริบของเยี่ยฉวนตัดขาด!
“อ๊าก… ไอ้สารเลว! ข้าจะฆ่าเจ้า!”
จินจื่อคุนร้องครวญครางดังลั่นอย่างเจ็บปวดก่อน พ่นเลือดที่กลบเต็มปากออกมา ลิ้นที่ถูกตัดทําให้คําสบถด่านั้นไม่ชัดเจน เขาพุ่งตัวเข้าหาเยี่ยฉวนด้วยพละกําลังทั้งหมดที่เหลืออยู่
เยี่ยฉวนใช้ร่างกายอ่อนพลิ้วหลบหลีกการโจมตีจากอีกฝ่ายพร้อมจู่โจมกลับเมื่อสบโอกาส ผ่านไปครู่หนึ่งทั้งคู่จึงแยกจากกันไปคนละฝั่ง ใบหน้าของจินจื่อคุนยังคงดุร้ายราวพยัคฆ์และหมาป่า ส่วนใบหน้าของเขากลับซีดเผือด การต่อสู้แบบตัวต่อตัวระหว่างผู้ที่บรรลุขั้นซิวฉือระดับที่หนึ่งและระดับที่เจ็ดมีระยะห่างมากเกินไป!
“ไอ้สารเลว! วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า! ไม่ว่าใครก็ช่วยเจ้าไม่ได้” จินจื่อคุนกล่าวด้วยน้ําเสียงเหี้ยมเกรียมทว่าอู้อี้เพราะมีเลือดกลบเต็มปาก จิตสังหารของเขาทวีความรุนแรงถึงขีดสุด ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าจะมีชัยชนะเหนือเยี่ยฉวน
“ท่านเจ้าหอ ดูสิ่งนี้ให้ดี!”
เยี่ยฉวนยกยิ้มมุมปากอย่างไม่แยแสต่อเสียงเกรี้ยวกราดของอีกฝ่าย ทั้งยังรักษาท่าที่สงบนิ่ง “หากข้าเป็นท่านและพบเข้ากับสิ่งนี้คงวิ่งหนีไปซ่อนกายให้ไกลตั้งนานแล้ว! เพราะถ้าช้ากว่านี้อาจสายเกินแก้!”
แสงสีทองเปล่งประกายขึ้นในความมืดและสว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ ราชันจักจั่นทองคําปรากฏตัวขึ้นบนฝ่ามือของเยี่ยฉวน!
“จักจั่นทองคําหกปีกรี?!”
จินจื่อคุนชะงักการกระทําของตนพลางเผยสีหน้าเคร่งเครียด ทว่ายังคงเดินเข้าไปทางเยี่ยฉวนด้วยฝีเท้ามั่นคงก่อนแค่นเสียงออกอย่างดุดัน “จริงอยู่ที่เป็นการยากจะรับ มือกับจักจั่นทองคําหกปีก แต่เจ้าวาดฝันวิมานอันสวย หรูเกินไป! สัตว์อสูรตัวเล็กแค่นี้น่ะหรือจะหยุดข้าได้?! ข้าออกแรงโจมตีเพียงหนึ่งครั้งมันก็ดับดิ้นแล้ว! ฮ่าๆๆ!”
จินจื่อคุนระเบิดเสียงหัวเราะเย้ยหยันดังลั่น ตอนนี้ความโกรธแค้นของเขารุนแรงมหาศาล! เขาต้องการสังหารอีกฝ่ายให้ตายตกไปด้วยกระบวนการโจมตีเพียงครั้งเดียว!
แสงสว่างวาบปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืด สัตว์อสูรอีกตัวปรากฏขึ้นตรงหน้า…คราวนี้เป็นลูกหมูขนปุยสีขาวบริสุทธิ์ราวหิมะ!
“หึ! เอาสิไอ้เด็กสารเลว! เรียกพวกมันออกมาให้หมด! ข้าอยากรู้นักว่าเจ้าจะงัดไม้ตายใดมาสู้กับข้า?!” จินจื่อคุนเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ขณะเตรียมกระบวนการสังหารร้ายแรงไว้รอท่า
ลูกหมูตัวน้อยมีก้อนนูนสองก้อนบนหลัง ลักษณะของมันแตกต่างจากหมูป่าทว่าคล้ายไปทางอสุรกายนกยักษ์โบราณ เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสัตว์อสูรที่กลายพันธุ์ในดินแดนรกร้าง เยี่ยฉวนต้องเสียสติไปแล้วเป็นแน่ที่ใช้สัตว์ตัวน้อยเหล่านี้มารับมือกับเขา?!
“ได้! เช่นนั้นข้าจะทําตามที่ท่านต้องการ!”
เยี่ยฉวนพยักหน้ารับคําท้าทายจากอีกฝ่าย ทันใดนั้นเสียงกรอบแกรบพลันดังขึ้น!
จินจื่อคุนหันไปมองตามเสียงและพบกว่าคราวนี้ สัตว์ที่เยี่ยฉวนเรียกออกมาเป็นเพียงแมลงสาบธรรมดาเท่านั้น!
“ฮ่าๆๆ! อะไรกัน?! แมลงสาบงั้นรึ?!”
ชายวัยกลางคนแทบไม่อยากเชื่อสายตากับสิ่งที่ปรากฏตรงหน้า เขาระเบิดหัวเราะออกมาด้วยเสียงอู้อี้ “ฮ่าๆๆ! ไอ้เด็กบัดซบ! บนเทือกเขาหมอกเมฆามีสัตว์อสูรทรงพลังมากมายแต่เจ้ากลับเรียก…”
เขาขบขันยิ่งที่เยี่ยฉวนมีแมลงสาบตัวเล็กเป็นบริวาร มันค่อยๆคลานออกมาจากกอหญ้า ทันใดนั้นปีกที่ใหญ่กว่าแมลงสาบทั่วไปพลันกางออกก่อนบินพุ่งเข้าหาจินจื่อคุนด้วยความเร็วสูงราวลูกศรที่ถูกยิงด้วยหน้าไม้
มันไม่ใช่แมลงสาบธรรมดางั้นหรือ?!
รอยยิ้มของจินจื่อคุนแข็งที่อทันที ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นแมลงสาบบินมาก่อน แต่แมลงสาบตัวนี้บินฉวัดเฉวียนด้วยความรวดเร็วไม่ธรรมดา หนําซ้ํามันยังแบกสิ่งแปลกปลอมไว้บนหลัง!
เขาใช้สายตาพินิจอย่างรวดเร็วจึงพบว่ามันแปลกประหลาดกว่าแมลงสาบตัวอื่น ทว่าการเคลื่อนไหวหลบการจู่โจมกลับช้าเกินไป! แมลงสาบตัวน้อยระเบิดร่างจนแหลกสลายฟุ้งกระจายเป็นผุยผง! ผงเหล่านั้นร่วงลงสัมผัสผิวหนังของจินจื่อคุนทําให้เกิดอาการคันและแสบร้อนราวไฟเผา ผงบางส่วนที่กระเด็นเข้าตาทําให้ม่านตาอักเสบจนเกิดความเจ็บรุนแรง จากนั้นดวงตาของเขาบอดสนิท!
ดู HENTAI ได้ที่ hanimeza.com
