ขุนศึกสยบสวรรค์ บทที่ 113 โปรดรับข้าเป็น ศิษย์เถิด
ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่อีกคนอย่างนั้นหรือ?
เยี่ยฉวนรู้สึกขมขึ้นในใจ เขาเพิ่งต่อกรกับมือสังหารชั้นเลิศมาอย่างยากลําบากแต่กลับต้องเผชิญหน้ากับจอมปีศาจผู้แข็งแกร่งอีกตน เขาควรจัดการสถานการณ์นี้อย่างไร?
เยี่ยฉวนที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดรู้สึกอันตรายถึงขีดสุด
“คุณชายเยี่ย นี่ข้าเอง”
เสียงแหบพร่ากล่าวออก
ปีศาจเขาโค้งนากู๋ซืออย่างนั้นหรือ?
เยี่ยฉวนตกใจก่อนจะตื่นเต้นดีใจทันที ในที่สุดกําลังเสริมที่รอคอยมาเนิ่นนานก็มาถึงแล้ว เพียงแต่เขาไม่คาดคิดว่าปีศาจเขาโค้งผู้ฝึกตนอยู่บนภูเขาเบื้องหลังจะมาถึงก่อนยอดฝีมือจากสํานักหมอกเมฆาเสียอีก!
การฝึกตนของนากู้ชื่อนั้นดีเยี่ยมทีเดียว แต่เขาจะรับมือศัตรูอย่างอหานไหวหรือไม่?
เยี่ยฉวนขมวดคิ้วหลังช่วงเวลาแห่งความประหลาดใจผ่านพ้นไป
การฝึกตนของอวี่หานจากผาผนึกดาบพิษไม่เพียงน่าทึ่งหากแต่ยังมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว อีกทั้งสายฝนยังช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งให้เขา ตอนนี้เยี่ยฉวนบาดเจ็บหนักและต้องพึ่งปีศาจเขาโค้งเพียงผู้เดียวจึงเกรงว่านากู๋ซือจะไม่อาจต้านทานท่าไม้ตายของอวี่หานได้ ชื่อเสียงเล่าลือในอดีตว่าเป็นนักฆ่ายอดฝีมือนั้นไม่ได้มาโดยเปล่าแน่นอน!
“อีกาปีศาจ ร้อยปีผ่านไปแล้วเจ้ายังไม่ตายอีกหรือ?” อวี่หานกวาดตาไปรอบๆ ด้วยแววตาวูบไหว
หลังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เกิดความเคลือบแคลงใจ ราชาอีกาปิศาจแทบไม่เคยย่างเท้าเข้ามาในทวีปอัคคีสวรรค์ในยุครุ่งเรือง ตํานานกล่าวว่าเขาเคยต่อสู้กับปรมาจารย์ผู้ท้าทายสวรรค์แห่งทวีปอัคคีสวรรค์และพ่ายแพ้ จึงสาบานว่าจะไม่ย่างกรายเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ไปตลอดชีวิต ทว่าหลายร้อยปีต่อมาปีศาจเฒ่าตนนี้ไม่เพียงยังมีชีวิตอยู่แต่กลับปรากฏกายขึ้นที่นี่จึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัยขึ้นมา
“ฮ่าๆๆ โลกมนุษย์อันกว้างใหญ่นี้เต็มไปด้วยสิ่งล่อตาล่อใจและงดงามจนข้าอยากตระเวนไปทั่ว อีกอย่างเจ้ายังไม่ตายแล้วข้าจะตายได้อย่างไร? หรือเจ้าใคร่ลิ้มรสเข็มอีกาปีศาจของข้าอีกครั้ง? ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะชั่วร้ายดังก้องไปทั่ว ร่างสูงผอมค่อยๆ ปรากฏขึ้นในม่านหมอก ดวงตาพร่ามัวลุกโพลงราวกับผีป่า โหนกแก้มสูงมองเห็นได้ชัดบนใบหน้าซูบซีดดั้งโครงกระดูกผอมแห้ง รอยยิ้มเผยให้เห็นฟันซีขาวเรียงรายน่าสยดสยองกว่าใบหน้ายามร้องไห้เสียอีก
สีหน้าของอวี่หานแปรเปลี่ยนเป็นหดหู เมื่อเห็นร่างเลือนรางท่ามกลางกลุ่มหมอกจึงไม่สงสัยอีกต่อไป
อวี่หานได้เผชิญหน้ากับราชาอีกาปีศาจผู้สามารถอัญเชิญลมฝนได้ดังใจยามมาถึงทวีปอัคคีสวรรค์เป็นครั้งแรกเมื่อหลายร้อยปีก่อน ทั้งสองต่อสู้กันด้วยเคล็ดวิชามากมาย ผลลัพธ์คือเข็มอีกาปีศาจสามารถแทงทะลุใบมีดหยาดฝนอันไร้เทียมทานได้เป็นครั้งแรกจนถากใบหูของเขา อวี่หานไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตัดหูขวาทิ้งไปเพื่อป้องกันไม่ให้พิษแพร่กระจายและหลบหนีไปพร้อมความพ่ายแพ้
นับแต่นั้นมา อวี่หานไม่ย่างเท้ากลับไปยังทวีปอัคคีสวรรค์ และไม่เคยพบอาวุธใดที่สามารถแทงทะลุใบมีดหยาดฝนนี้ได้อีกเลย การโจมตีจากเข็มอีกาปีศาจได้ทิ้งเงามืดที่ไม่อาจลบล้างไว้ในจิตใจของเขา ต่อให้ปีศาจตนนี้จะสลายกลายเป็นเถ้าก็ยังจําได้ขึ้นใจ!
เขาควรจะพยายามจับกุมและสังหารเยี่ยฉวนหลังการสอบสวนเพื่อทําภารกิจให้สําเร็จ หรืออวี่หานผู้เด็ดเดี่ยวกลับลังเลขึ้นมากะทันหัน
เขาสามารถจับกุมหรือปลิดชีพเยี่ยฉวนผู้บาดเจ็บได้อย่างง่ายดาย แต่ถ้าหากราชาอีกาปีศาจจู่โจมจากอีกทางระหว่างลงมือเล่า…
อหานไม่อาจล่วงรู้จุดประสงค์ของราชาอีกาปีศาจจึงไม่กล้าผลีผลามตัดสินใจหรือลงมือ
“ฆ่าเขา! ฆ่าเขาซะ เหตุใดจึงไม่ฆ่าเล่า? ศิษย์ผู้นี้ไร้ฝีมือ ข้าสั่งสอนเขาไปมากมายเพียงใดก็ไม่เก่งกาจขึ้นเลย ข้าไม่ต้องการเขาแล้ว ช่วยฆ่าเขาที ฮ่าๆๆ!”
ส้มเสียงแหบแห้งไม่น่าฟังยิ่งกว่าเสียงร้องของนกแสกดังแหวกม่านหมอกมา เขาไม่ได้ช่วยเยี่ยฉวนแต่กลับยุยงให้อวี่หานโจมตีแทน “ข้ามีศิษย์สามพันคนไม่มากไม่น้อย ฆ่าเขาเสีย เจ้ากล่าวไว้ว่าใครก็ช่วยเขาไม่ได้ไม่ใช่หรือ ฉะนั้นฆ่าเขาซะ ฮ่าๆๆ..”
เสียงหัวเราะน่าขนลุกดังก้องจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง บ้างมาจากทิศตะวันออก บ้างมาจากทิศตะวันตก แต่เมื่อเงี่ยหูฟังให้ดีกลับรู้สึกเหมือนดังแว่วมาจากใต้ดิน
สีหน้าของอวี่หานแปรเปลี่ยนอีกครั้ง แววตาทอประกาย มุ่งร้ายจ้องเขม็งไปยังเยี่ยฉวน มือคว้าความว่างเปล่าก่อนที่เม็ดฝนจะกลายเป็นใบมีดคมกริบอีกครั้ง ทว่าชายชรากลับยังไม่กล้าลงมือ
ไอ้เด็กเหลือขอ! ไม่น่าแปลกใจที่เยี่ยฉวนมีกระบวนท่าแปลกตาซึ่งทําลายท่าไม้ตายของเขาได้อีกทั้งยังมีรังสีของปีศาจแผ่ออกมา ศิษย์พี่ใหญ่แห่งสํานักหมอกเมฆาแท้จริงแล้วอาศัยพลังของราชาอีกาปีศาจ!
อวี่หานตกอยู่ในสถานการณ์ลําบากใจ
ด้านหนึ่งคือเยี่ยฉวนผู้บาดเจ็บสาหัสที่เขาจําเป็นต้องฆ่า ส่วนอีกด้านหนึ่งคือจอมปีศาจผู้ยิ่งใหญ่มิอาจเทียบเทีย มที่พร้อมก่อปัญหาทุกเมื่อ เขาควรทําอย่างไรดี?
“ฮึ่ม ไอ้หนู เจ้าโชคดีนักนะ!”
อวี่หานพ่นลมก่อนจะหันหลังเดินจากไป
เขาตัดสินใจยกเลิกแผนการนี้หลังคิดไตร่ตรองซ้ําแล้วซ้ําเล่า เมื่อรู้ว่าเยี่ยฉวนเป็นศิษย์ของราชาอีกาปีศาจจึงมั่นใจว่าไม่มีทางสอบสวนหรือจับกุมได้เป็นแน่ หากฝืนโจมตีจนเยี่ยฉวนตาย ตัวเขาเองก็จะตกอยู่ในอันตรายใหญ่หลวงเช่นกัน ชายชรายังไม่พร้อมจะสูญเสียใบหูอีกข้างไป
“ฮ่าๆๆ ถอยไปซะก็ดี การมีชีวิตอยู่มันน่าเบื่อหน่ายเสียจนบังอาจมาโจมตีศิษย์ของข้าเลยหรือ ฮ่าๆๆ…”
เสียงหัวเราะชั่วร้ายลอยไปกับสายลม
อวี่หานหันกลับไปมองอย่างโกรธแค้นก่อนจะเร่งความเร็วออกจากป่าไผ่ พลางสาปแช่งอาวุโสลําดับสามในใจไม่รู้จบ
อวี่หานไม่รู้มาก่อนว่าเยี่ยฉวนเป็นศิษย์ในความดูแลของราชาอีกาปีศาจ เขาจะทําภารกิจสําเร็จลุล่วงโดยไม่รู้ข้อมูลสําคัญนี้ได้อย่างไร? ไป๋เยี่ยนหูเป็นผู้อาวุโสประเภทใดกัน? หูตามืดบอดหมดสิ้นแล้วหรือ?
อวี่หานตัดสินใจล้มเลิกภารกิจเมื่อข่าวกรองที่ได้รับผิดพลาดอย่างรุนแรง
เงามืดในป่าไผ่มองดูอวี่หานจากไปจนลับสายตาก่อนจะรีบเข้าไปหาเยี่ยฉวน เกิดเสียงแตกขึ้นเมื่อร่างซูบผอมราวกับโครงกระดูกกลายเป็นชายร่างกํายําสูงสามเมตร “คุณชายเยี่ย ข้ามาช้าไป อาการบาดเจ็บของท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”
ปีศาจเขาโค้งผู้ฝึกตนอยู่บนภูเขาเบื้องหลังเป็นคนแรกที่สัมผัสได้ถึงอันตรายของเยี่ยฉวนจากรังสีอ่อนแรงของราชั้นปีศาจวัวและเร่งรุดมาด้วยความเร็วสูง เมื่อได้เห็นพลังของอวี่หานก็รู้ตัวดีว่าเขาไม่อาจต่อกรกับอีกฝ่าย จึงใช้เคล็ดวิชาเก้าอสูรจําแลงแปลงกายเป็นผู้ฝึกมารผู้ยิ่งใหญ่แห่งทวีปอัคคีสวรรค์อย่างราชาอีกาปีศาจและข่มขู่ให้อวี่หานล่าถอยไปได้สําเร็จ
นากู๋ซือมีความโดดเด่นท่ามกลางบรรดาปีศาจเขาโค้งในทวีปอัคคีสวรรค์ระดับหนึ่งจึงมีโอกาสได้พบราชาอีกาปีศาจผู้สันโดษ หลายปีก่อนเขาเคยได้ยินอีกฝ่ายพูดถึงการต่อสู้ในอดีตระหว่างตนและมือสังหารอวี่หานเมื่อหลายร้อยปีก่อน อีกทั้งยังลอบขโมยเข็มอีกาปีศาจอันเป็นอาวุธสังหารเฉพาะตัวของราชาอีกาปีศาจมาอีกด้วย การกระทําโดยประมาทในวันนั้นกลับมีประโยชน์ขึ้นมาในวันนี้
“ข้าไม่เป็นไร พักผ่อนระยะหนึ่งก็คงหาย” เยี่ยฉวนหายใจเข้าลึกเมื่อสติสัมปชัญญะค่อยๆกลับคืนมา
“คุณชายเยี่ย ท่านช่างอัศจรรย์นัก อยู่เพียงขั้นชิวฉือระดับหนึ่งแต่สามารถเอาชีวิตรอดจากเงื้อมมือของอวี่หาน อีกทั้งยังปัดป้องท่าไม้ตายของเขาได้ ได้โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด!” ปีศาจเขาโค้งคุกเข่าและหมอบราบลงด้วยความนับถือ
เขาแอบอ้างว่าเป็นอาจารย์ของเยี่ยฉวนในยามที่จําแลงกายเป็นราชาอีกาปีศาจเพื่อขู่อวี่หานให้ล่าถอย แต่ทันที่ที่ชายชราจากไปกลับขอให้เยี่ยฉวนรับเขาเป็นศิษย์แทน!
ปีศาจเขาโค้งเดินทางมาถึงที่นี่และบังเอิญเห็นเยี่ยฉวนใช้หัตถ์มารลวงตาปัดป้องท่าไม้ตายของอวี่หานเข้าพอดี หัวใจของเขาสั่นรัวด้วยความตื่นเต้น แม้จะฝึกฝนเคล็ดวิชาเก้าอสูรจําแลงอยู่แต่เขาไม่อาจมองข้ามเคล็ดวิชาหัตถ์มารลวงตาไปได้ หากศึกษาเคล็ดวิชานี้ด้วยขั้นปรมาจารย์แห่งเต๋าระดับห้าการโจมตีของเขาจะรุนแรงเพียงใด?
ปีศาจเขาโค้งกระตือรือร้นจะตีเหล็กยามที่ยังร้อนโดยไม่สนใจขั้นการฝึกตนหรือสถานะของตัวเองแม้แต่น้อย
ความไร้ยางอายของนากู้ชื่อทําให้เยี่ยฉวนพูดไม่ออก นี่มันเวลาไหนกัน? ปีศาจฝนอาจกลับมาปลิดชีพพวกเขาได้ทุกเมื่อ ทว่าแทนที่จะรีบหนีไปให้ไกลกลับมาขอให้รับ เป็นศิษย์มีผู้ใดทําเช่นนี้กันบ้าง?
ชายผู้นี้ไม่ใช่จอมปีศาจผู้ยิ่งใหญ่หากแต่เป็นผู้คลั่งไคล้ในวิทยายุทธ์!
เยี่ยฉวนสายศีรษะ เขาชอบที่ปีศาจโค้งหน้าหนาไร้ยางอายเช่นนี้ เมื่อผู้คนมีความโลภครั้งหนึ่งแล้วย่อมถูกชักจูงและควบคุมได้ง่ายขึ้น! ผู้ที่หยิ่งผยองในตนเองโดยปราศจากความเห็นแก่ตัวและความโลภต่างหากคือความเลวร้ายที่แท้จริง!
