บทที่ 19 ข้าฝากความหวังไว้กับเจ้า
เพี้ยะ!
เพี้ยะ!
เพี้ยะๆๆ!
เสียงเฆี่ยนตีที่รุนแรงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เยี่ยฉวนลงมือฟาดโดยไม่นึกใจอ่อนไปกว่าสิบครั้งจึงหยุดมือ
จินหัวผู้น่าสงสารถูกลงมืออย่างรุนแรงจนสภาพบอบช้ำปางตาย บั้นท้ายขาวเนียนของเขาโชกเลือดอีกครั้ง เขากรีดร้องโหยหวนในตอนแรกทว่าหลังจากนั้นกลับทำได้เพียงส่งเสียงครางอู้อี้
“ศิษย์น้องจินหัว! เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?!”
เยี่ยฉวนปราดเข้าประคองจินหัวให้ลุกยืนพร้อมแสร้งแสดงสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยและรู้สึกผิด “เฮ้อ…อันที่จริงข้าไม่อยากทำเลย นี่ข้าลงมือรุนแรงเกินไปหรือไม่?”
“ขะ…ข้าไม่เป็นอะไรขอรับศิษย์พี่ใหญ่ ตะ…ตราบใดที่ท่านอภัยให้ข้า” จินหัวเงยหน้าขึ้น ครั้นมองเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่โบยตีเขาอย่างเลือดเย็นเขายิ่งโกรธแค้นแทบกระอักเลือด! แต่สิ่งที่ทำได้ในยามนี้คือแสร้งทำเป็นว่าสบายดี
เขารู้สึกถึงความไร้ศักดิ์ศรีที่จำต้องเสนอตนมาให้อีกฝ่ายทุบตีถึงถิ่นจนบั้นท้ายระบมอีกครั้ง ใจนึกอยากเรียกบรรดาผู้ติดตามให้รุมฉีกเนื้อของเยี่ยฉวนออกเป็นชิ้นๆ เสียเต็มทน!
ทว่าเมื่อนึกถึงคำกำชับหนักแน่นของผู้เป็นบิดาและอาวุโสลำดับสามแล้ว เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากอดทนเท่านั้น! แม้ถูกทุบตีจนฟันร่วงก็ทำได้เพียงกล้ำกลืนน้ำตา…เขาต้องอดทนต่อไป!
“เอาล่ะ…ข้าอภัยให้เจ้าแล้ว นับจากนี้เราทั้งสองไม่ได้เป็นเพียงศิษย์ร่วมสำนัก ทว่าเราคือพี่น้องร่วมสาบาน!ครอบครัวเป็นหนึ่งเดียวกัน! ศิษย์น้องจินหัว…ข้ามียาหนังอสรพิษเขามังกรอยู่ตลับหนึ่ง มันมีฤทธิ์สมานบาดแผลภายนอก มาเถิด! ข้าช่วยทาให้เจ้าเอง! หากทาลงไปครั้งแรกจะรู้สึกแสบเล็กน้อย ดูว่าเจ้าจะทนได้หรือไม่!”
เยี่ยฉวนหยิบขวดยาดังกล่าวออกมาแล้วจุ่มกิ่งไม้ขนาดเล็กลงไป จากนั้นจึงป้ายตัวยาลงตรงแผลบนบั้นท้ายของจินหัว…
ครั้นได้ยินว่าอาจเจ็บปวดเล็กน้อยจินหัวพลันประหม่าขึ้นมา ทว่าจะปฏิเสธก็ไม่ได้จึงจำยอมปล่อยให้อีกฝ่ายทายาลงบนบาดแผลราวลูกแกะที่ถูกข่มเหง
โชคดีที่เขาไม่รู้สึกแสบใดๆ หลังทายาลงไปบนบาดแผล สัมผัสได้เพียงความเย็นเล็กน้อย
“เป็นอย่างไรบ้าง? ทนได้หรือไม่?” เยี่ยฉวนเอ่ยถามหลังทายาให้อีกฝ่ายแล้ว
จินหัวพยักหน้า “เคราะห์ดีที่ข้ายังทนไหว…ศิษย์พี่ใหญ่ทาต่อเถิด ขอบคุณขอรับ!”
“ตกลง! เช่นนั้นข้าจะทายาให้เจ้าอย่างเบามือ อดทนหน่อยเถิด…บาดแผลของเจ้าจะได้หายโดยเร็ว”
เยี่ยฉวนยกยิ้มแฝงเลศนัยพลางทำการโคจรยันต์กลืนกินสวรรค์ในร่างกายอย่างเงียบเชียบ แล้วจึงใช้กิ่งไม้อันเดิมสะกิดร่างของอีกฝ่าย ทันใดนั้นจินหัวพลันแผดเสียงร้องโหยหวนอีกครั้ง!
อดทนหรือ?
ฝันไปเถิด! ไม่ว่ามนุษย์หน้าไหนก็ไม่สามารถอดทนต่อความเจ็บปวดราวถูกเสียดแทงเช่นนี้ได้!
ลำพังตัวยาหนังอสรพิษเขามังกรไม่ทำให้รู้สึกแสบร้อนมากนัก ทว่าการที่จินหัวเจ็บปวดถึงเพียงนี้เป็นเพราะเยี่ยฉวนได้เพิ่มพลังของยันต์โคจรสวรรค์เข้าไป!
“อย่าขยับ! ทนหน่อย…อดทนเข้าไว้ ใกล้เสร็จแล้ว!” เยี่ยฉวนรั้งจินหัวซึ่งพยายามดิ้นรนไว้ไม่ให้เป็นอิสระ ทั้งยังจงใจทายาลงบนบาดแผลของเขาอย่างเชื่องช้า ให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสความเจ็บปวดของบั้นท้ายที่ปริแตก
แสร้งโง่! ไอ้เยี่ยฉวนต้องแสร้งโง่เป็นแน่! มันจงใจแกล้งข้าชัดๆ!
จินหัวขบกรามแน่น เป็นอีกครั้งที่เขาอยากต่อต้านทั้งความอดทนยังใกล้หมดลงเต็มที แต่เพื่อสถานการณ์โดยรวมแล้ว เขาทำได้เพียงบังคับจิตใจมืดมนให้อดทนต่ออุปสรรคอีกครั้ง ฝูงชนที่ยืนมุงดูได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเห็นใจเมื่อเห็นจินหัวผู้น่าสงสารร้องอย่างโหยหวนจนเสียงแหบ
“ศิษย์พี่ช่างเอาใจใส่! อุตส่าห์เสาะหายาหนังอสรพิษเขามังกรของแท้ที่หาได้ยากยิ่งมาใช้รักษาจินหัว!”
“ทายาให้อย่างพิถีพิถันเช่นนี้ ศิษย์พี่ใหญ่ไม่ยึดถือเรื่องขุ่นเคืองในอดีตจริงด้วย! ช่างใจกว้างนัก!”
ฝูงชนต่างชี้ชวนกันให้มองไปยังเยี่ยฉวนพลางกล่าวคำยกย่องสรรเสริญ
ครั้นจินหัวได้ยินเช่นนั้นหัวใจที่แทบหมดความอดทนก็ยิ่งมัวหมอง เขาจำยอมแบกมัดหนามมาถึงถิ่นเพื่อขอรับการลงโทษ…อดทนต่อความอัปยศเพื่อให้แผนการสำเร็จ! ทว่าทุกคนกลับเข้าใจเป็นอื่น! ไม่มีใครเอ่ยชื่นชมเขาเลยแม้แต่ประโยคเดียว! เยี่ยฉวนจงใจแกล้งโง่เพราะต้องการควบคุมเขา! เหตุใดทุกคนจึงเมินเฉยต่อสิ่งเหล่านั้นทั้งยังกล่าวคำสรรเสริญที่ไร้สาระเช่นนี้!
เขาฝืนทนรอให้อีกฝ่ายทายาจนหมดตลับ เยี่ยฉวนช่วยพยุงเขาที่จิตใจเต็มไปด้วยแผลเลือดโชกให้ลุกขึ้น “ศิษย์น้องจินหัว…เป็นอย่างไรบ้าง? ดีขึ้นหรือยัง?”
“ดีขึ้นมากแล้ว…ขอบคุณศิษย์พี่ใหญ่ขอรับ!”
จินหัวพยักหน้าทั้งน้ำตา ครั้นสบโอกาสช่วงที่ไม่มีผู้ใดสนใจจึงส่งสัญญาณให้ผู้ติดตามและรับกาสุรามารินใส่จอกพลางหยดยาน้ำทลายหยางที่ซ่อนอยู่บริเวณนิ้วกลางมือขวาลงไปในจอกสุราอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงส่งให้เยี่ยฉวนด้วยความเคารพ “ศิษย์พี่ใหญ่…จินหัวคารวะท่านหนึ่งจอก นับแต่นี้ไปท่านคือศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักหมอกเมฆาแต่เพียงผู้เดียว! หากผู้ใดที่กล้าดูหมิ่นท่านข้าจะเป็นคนแรกที่จัดการมัน! ดื่มสุราจอกนี้เถิด…ยามนี้เราทั้งสองไม่ได้เป็นเพียงศิษย์ร่วมสำนักทว่าเราคือพี่น้องร่วมสาบาน!”
“ประเสริฐ! เช่นนั้นก็ดียิ่ง!”
จินหัวกำลังกระวนกระวายว่าแผนการของเขาจะสำเร็จลุล่วงด้วยดีหรือไม่?! ทันใดนั้นเยี่ยฉวนพลันยื่นมือรับจอกสุราและยกดื่มรวดเดียวจนหมด!
แม้จินหัวใช้วิธีที่รวดเร็วจนสามารถตบตาทุกคนได้ แต่เยี่ยฉวนกลับเห็นทุกกระบวนการอย่างทะลุปรุโปร่งเพียงแต่เขาไม่คิดใส่ใจ ยาพิษชนิดนี้ถูกคิดค้นโดยราชาโอสถหัตถ์วิญญาณผู้ก่อตั้งสำนักหมอกเมฆาที่เขาเคยอบรมขัดเกลาในภพชาติก่อน ดังนั้นในฐานะอดีตมหาปราชญ์เขาไม่เพียงมีความสามารถซ่อนเร้นสวรรค์ด้วยฝ่ามือเท่านั้น ทว่ายังมีความเชี่ยวชาญด้านการปรุงโอสถและยาพิษซึ่งไม่มีผู้ใดในใต้หล้าเทียบเท่าได้!
“ฮ่าๆๆ ประเสริฐยิ่ง! ศิษย์พี่ใหญ่ช่างเปิดเผยเสียจริง!” จินหัวสังเกตเห็นอีกฝ่ายดื่มสุราที่ผสมยาน้ำทลายหยางจนหมดจึงหัวเราะอย่างกระตือรือร้นและตื่นเต้นที่แผนการลุล่วง ความหม่นหมองและขุ่นมัวพลันหายไป ไอ้สารเลว! ข้าจะคอยดูว่าเจ้าจะยังคงจองหองอยู่หรือไม่?! และจะรอดูว่าคืนวันแต่งงานของเจ้าจะเป็นเช่นไร?!
จินหัวมีความสุขล้นเหลือ เพียงจินตนาการถึงคืนเข้าหอที่เยี่ยฉวนถูกเจ้าสาวไล่ตะเพิดอย่างน่าสังเวช ทำให้รู้สึกว่าความอดสูและความทุกข์ทรมานทั้งหมดที่ได้รับช่างคุ้มค่า!
“สุราดี! ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าจะมีน้ำใจ ในเมื่อเจ้าปรนนิบัติข้าดีถึงเพียงนี้…ศิษย์พี่ใหญ่รู้สึกอับอายยิ่งที่ไม่ได้เตรียมสิ่งใดมาต้อนรับ เช่นนั้นข้าควรมอบของกำนัลเป็นสิ่งใดให้เจ้าดี?”
เยี่ยฉวนไม่ได้เปิดโปงแผนการของอีกฝ่ายแต่แสร้งทำท่าทีไม่รู้เรื่องและลำบากใจ เขานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเรียกเอาผลึกเส้นโลหิตมังกรออกมาจากร่างกาย “นี่คือผลึกเส้นโลหิตมังกรที่ถูกผนึกอยู่ในร่างกายของศิษย์พี่ใหญ่ ข้าไม่เคยขัดเกลามันเลย หากเก็บไว้กับตัวคงเปล่าประโยชน์ เช่นนั้นข้าขอมอบเป็นของกำนัลให้เจ้าแล้วกัน! ศิษย์น้องจินหัว…ในเมื่อข้าถูกกำหนดชะตาไว้แล้วว่าชั่วชีวิตนี้คงไม่มีวาสนาที่จะเป็นยอดฝีมือได้…ดังนั้นข้าขอฝากความหวังไว้กับเจ้า หากในอนาคตเจ้าสามารถขัดเกลาผลึกเส้นโลหิตมังกรจนสำเร็จและกลายเป็นยอดฝีมือผู้ยิ่งใหญ่ เพื่อความรุ่งโรจน์ของสำนักแล้วเจ้าจงปราบปรามอำนาจของสำนักเครื่องนิลและสำนักเบญจลักษณ์อย่างเด็ดขาด!”
“เอ่อ…ศิษย์พี่ใหญ่ นะ…นี่มัน?!” จินหัวถึงกับพูดไม่ออกเพราะเรื่องนี้อยู่เหนือความคาดหมาย! เขามองเยี่ยฉวนด้วยสายตาไม่เชื่อทำนองเดียวกับฝูงชนที่สังเกตการณ์อยู่ไม่ห่าง
ผลึกเส้นโลหิตมังกรไม่ใช่สมบัติธรรมดา แต่มันเป็นสิ่งล้ำค่าที่สามารถทำให้การฝึกตนรุดหน้ารวดเร็วอย่างก้าวกระโดด บรรดาศิษย์มากมายต่างต้องการมันแต่ไร้วาสนาที่จะครอบครอง บัดนี้ศิษย์พี่ใหญ่กำลังจะมอบให้เขาเป็นของกำนัล!?
จินหัวรู้สึกสับสนยิ่ง! ที่ผ่านมาเขาใฝ่ฝันอยากได้ผลึกเส้นโลหิตมังกรเช่นเดียวกับการไขว่คว้าตำแหน่งศิษย์พี่ใหญ่มาโดนตลอด! เขาวางแผนการที่น่าอับอายอยู่หลายครั้งหลายคราแต่เยี่ยฉวนก็รู้ทันทุกเรื่อง วันนี้ใครจะคาดคิดว่าเยี่ยฉวนกลับต้องการมอบผลึกนี้ให้แก่เขา!
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวพายไส้เนื้อที่ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า! จินหัวยังรู้สึกตกตะลึงในความสุขล้นที่ได้รับโดยไม่ทันตั้งตัวจนไม่มีการตอบสนองใดๆ หารู้ไม่ว่านี่คือแผนซ้อนแผน…เยี่ยฉวนกำลังเสแสร้งเป็นคนโง่เพื่อปั่นหัวผู้คน!
“ศิษย์น้องจินหัว…รับมันไว้เถิด!”
เยี่ยฉวนอาศัยจังหวะที่ผู้คนไม่ทันสังเกตใช้เคล็ดวิชาลับส่งผลึกเส้นโลหิตมังกรเข้าสู่ร่างกายของจินหัว เพียงเสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้น…เขาพลันสัมผัสได้ถึงความแปรปรวนของพลังภายในร่างกาย หากสามารถขัดเกลามันได้เขาอาจบรรลุไปถึงขั้นซิวฉือระดับสามอย่างรวดเร็ว แม้แต่ขั้นซิวฉือระดับห้าก็ไม่มีปัญหาเป็นแน่!
“ฮ่าๆๆๆๆ ดีจริง! ช่างเป็นของกำนัลที่ประเสริฐยิ่ง! ขอบคุณท่านเหลือเกินศิษย์พี่ใหญ่! ข้าขอน้อมรับมันไว้!”
ในที่สุดจินหัวก็ตอบรับพลางระเบิดหัวเราะดังลั่น! ทันทีที่รู้สึกถึงผลึกเส้นโลหิตมังกรที่เข้าสู่ร่างกายอย่างฉับพลัน เขาเกิดความรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย ผลึกนี้เคลื่อนไหวไปมาราวกับมีชีวิตทำให้เขารู้สึกราวกลืนแมลงวันเข้าไปทั้งตัวจนแทบจะอาเจียน! ทว่าเมื่อลองตระหนักอย่างถี่ถ้วนแล้ว…สิ่งที่มีพลังอันยิ่งใหญ่ซึ่งอยู่ภายในร่างกายเขาในยามนี้ต้องเป็นผลึกเส้นมังกรโลหิตของจริงเป็นแน่!
ไอ้ตัวบัดซบนี่ไม่ได้แสร้งทำตัวโง่สินะ แต่มันโง่จริงๆ!
การมอบผลึกเส้นโลหิตมังกรให้ผู้อื่นเช่นนี้ไม่ใช้ข้อพิสูจน์ถึงความโง่เง่าของเขาหรือ? เมื่อครู่นี้เขาเพิ่งจะดื่มสุราผสมยาน้ำทลายหยางลงไป ดังนั้นการแต่งงานของเขาจะต้องพังไม่เป็นท่าอย่างแน่นอน! และยิ่งเขาไร้ผลึกนี้คุ้มครองตนเอง เขาจะยังรักษาตำแหน่งศิษย์พี่ใหญ่ต่อไปได้เช่นไร?
ครั้นมองไปเห็นคนโง่เง่าเช่นเยี่ยฉวน จินหัวพลันหัวเราะลั่นอย่างเบิกบานและครื้นเครงใจ…
ฝ่ายเยี่ยฉวนก็หัวเราะอย่างสำราญเช่นเดียวกัน ทว่าเสียงหัวเราะของเขากลับจรัสจ้ายิ่งกว่าอีกฝ่ายเป็นเท่าทวี!
