Super Electric Eel Avatar – ตอนที่ 17

“เดี๋ยว” เมื่อเห็นว่าเฉินฟานกำลังจะจากไปชายวัยกลางคนก็ยืนขึ้นเพื่อหยุดเขา

เฉินฟานหันศีรษะไป “อะไร? คุณต้องการให้ฉันจ่ายค่ารักษาพยาบาลหรือไม่”

“ พี่ชายฝากชื่อไว้ได้ไหม ขอแนะนำตัวเอง. ฉันชื่อ ฮีชาน ปัจจุบันเป็นผู้จัดการแผนกการเงินของ เทียนไห่ชิปปิ้งลิมิเต็ด คนที่คุณเอาชนะคือ เว่ยซ่งเยว่ ผู้ช่วยผู้จัดการแผนกการเงินของ เทียนไห่ชิปปิ้ง”

เฉินฟานอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจที่ชายกลางคนแนะนำตัว เทียนไห่ชิปปิ้งลิมิเต็ด เป็นที่รู้จักอย่างมาก ชาวบ้านเกือบทั้งหมดเคยได้ยินเรื่องนี้ ไม่ใช่ว่า บริษัท จะประสบความสำเร็จอย่างมากจนสามารถจ่ายภาษีหลายร้อยล้านให้กับรัฐบาลท้องถิ่นในแต่ละปี แต่พนักงานของ บริษัท ทำให้ทุกคนกลัว

ในช่วงต้นทศวรรษ 2000 ถ้าคุณถามคนในท้องถิ่นว่าใครคือคนที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองจงหยุนคำตอบก็จะไม่ใช่ทั้งนายกเทศมนตรีวังหรือ หม่ารองเทา ในท้องถิ่นที่ร่ำรวยที่สุด ทุกคนจะบอกคุณว่า เว่ยชิง หลังจากปลดประจำการจากกองกำลังทหารท้องถิ่นในปี 2538 เว่ยชิงถูกย้ายไปประจำสำนักการเดินเรือของเมืองจงหยุนในตำแหน่งเจ้าหน้าที่สำรวจ เมื่อผู้ก่อกบฏกลายเป็นรองหัวหน้าในอีกห้าปีต่อมาเขาถูกเปิดโปงและถูกจับทันทีในข้อหายักยอกเงินสาธารณะ 170,000 หยวน ถ้าเขาไม่ได้เงิน 150,000 หยวนเขาจะต้องถูกจำคุกอย่างน้อยสิบปี

หลังจากที่เขาได้รับการปล่อยตัวจากคุกหนึ่งปีต่อมาสิ่งแรกที่เว่ยชิงทำในบ่ายวันนั้นคือคว้าแท่งเหล็กและพุ่งเข้าไปในบ้านของเพื่อนร่วมงานที่เขาสงสัยว่ารายงานเขา ถ้าคนนั้นอยู่บ้านเขามักจะต้องใช้ชีวิตที่เหลืออยู่บนรถเข็น เว่ยชิง ทุบทุกอย่างในบ้านของเขาและยังขู่ว่าจะหักขาของผู้ชาย ในที่สุดเพื่อนร่วมงานของเขาก็กลัวมากจนไม่กล้าโทรแจ้งตำรวจ แต่เขากลับมีคนมาขอร้องเขาและเรื่องก็สงบลง

เนื่องจากอนาคตของเขาถูกทำลาย เว่ยชิง จึงร่วมมือกับเพื่อนร่วมห้องขังสองสามคนและเช่าเรือเพื่อทำการขนส่งทางทะเล ประเทศนี้เพิ่งเข้าร่วมองค์การการค้าโลก (WTO) และอุตสาหกรรมทั้งหมดก็ทะยานขึ้น เว่ยชิง และหุ้นส่วนของเขาขี่คลื่นนั้นและธุรกิจของพวกเขาก็เฟื่องฟู หากเขาทำธุรกิจอย่างซื่อสัตย์รัฐบาลอาจให้เหรียญจากการพลิกใบใหม่ แต่เขากลับลักลอบนำบุหรี่และสุราจากฮ่องกงไปยังมาเก๊า จากนั้นเขาก็ติดสินบนลูกน้องบางคนเพื่อให้หัวหน้าอาชญากรรายใหญ่มาเล่นการพนันบนเรือยอทช์ที่เขาเช่าในขณะที่อยู่ในน่านน้ำสากลตามเส้นทางของเขา

เนื่องจากกฎหมายมีความแตกต่างกันในจุดสิ้นสุดของเส้นทางทั้งสองฝ่ายรัฐบาลฮ่องกงและมาเก๊าจึงไม่สามารถทำอะไรได้ บริษัท ขนส่ง เทียนไห่ ภายใต้ชื่อของ เว่ยชิง มีเรือยอทช์สำหรับเล่นการพนันมากกว่าสอง สามลำที่จดทะเบียนในฮ่องกงและมาเก๊า เขากลายเป็นแบบอย่างของนักเลงในท้องถิ่นหลายคน

“ พี่ชายกลัวไหม” ฮีชานหัวเราะ

“ ฮึ่ม. แก คนพาล! บอกเราว่าแกเป็นใคร … ถ้าแกกล้า อุ๊ย! เจ็บเหมือนนรก!” เว่ยซ่งเยว่ นอนอยู่บนพื้นโดยใช้มือทั้งสองข้างปิดหน้า เขาไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจนจากความเจ็บปวด

“กลัว? ฮา! นายคือคนที่ควรกลัว!” เฉินฟาน หยุดและแตะคิ้วของเขา “ นายเคยได้ยินชื่อ เฉินหมิงหยา ไหม?”

“ เฉินหมิงหยา?” ชายวัยกลางคนเอียงศีรษะและคิดสักพักก่อนจะพูดอย่างไม่แน่ใจ“ รองนายกเทศมนตรี?”

“ อ๊ะ นายไม่ได้โง่!” เฉินฟานยืด“ อา” ให้สูงขึ้น หลังจากปล่อยให้ชายวัยกลางคนแหงนคออยู่พักหนึ่งเขาก็พูดต่อ“ อืม ฉันชื่อเฉินซิงเผิงและเฉินหมิงหยา…เขาเป็นลุงคนที่สองของฉัน!” เมื่อเฉินฟานพูดเช่นนี้ชายวัยกลางคนก็เริ่มลังเล ท้ายที่สุดแล้วผู้คนที่สามารถรับประทานอาหารที่นี่มีทั้งเงินหรือฐานะ ใครจะรู้? เขาอาจเกี่ยวข้องกับชายคนที่สามที่สำคัญที่สุดในเมืองจริงๆ

“ ถ้าแกเป็นหลานชายของรองนายกเทศมนตรีเฉินจริงๆ ฉันจะปล่อยให้เรื่องนี้สงบลง แต่ถ้าแกกำลังโกหก…” ฮีชานจำเฉินฟานไว้อย่างใจจดใจจ่อเป็นการตอบแทน “ จงหยุนไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไป ด้วยผู้ใต้บังคับบัญชาของ บอสเว่ย การติดตามใครสักคนจะไม่ยากเกินไป!”

“ ไม่ต้องกังวล! แม้ว่านายจะไม่ได้มองหาฉัน ฉันจะมองหานาย ฮึ่มรอจนกว่านายจะถูก บอสเว่ย ขังไว้เมื่อเขากลับมา!” เฉินฟานหยิ่งผยองน้ำเสียงของเขารุนแรงกว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจสอบสวนอาชญากร หลังจากพูดอย่างยากลำบาก เฉินฟาน ก็เดินออกไปอย่างหยิ่งผยองและมองไปที่เพดาน เขาล่าช้าไปเกือบสองนาทีแล้ว เขาต้องออกไปก่อนที่จะมีคนโทรแจ้งตำรวจหรือขอความช่วยเหลือ

“ เฉินซิงเผิง, เฉินซิงเผิง …” ฮีชาน ขมวดคิ้วและพึมพำกับตัวเองขณะที่เขาเฝ้าดู เฉินฟาน จากไป

“ อะแฮ่ม” ในขณะนั้นเพื่อนนักชิมคนหนึ่งก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดกับชายวัยกลางคนว่า“ ผู้จัดการ คุณถูกชายหนุ่มคนนั้นหลอก! รองนายกเทศมนตรีเฉินเป็นลูกคนโต เขามีหลานชายเพียงคนเดียวและชื่อของเขาไม่ใช่เฉินซิงเผิง!”

“ เอ๊ะเลขาวัง? ทำไมไม่บอกก่อนหน้านี้ คนที่โดนกระแทกนั้นเกี่ยวข้องกับบอสเว่ย! บริกรเรียกผู้จัดการของคุณมาที่นี่ ฉันต้องการตรวจสอบวิดีโอเฝ้าระวัง!”

หลังจากเดินออกไปได้ไม่ไกลเฉินฟานก็หันกลับมาดูว่าไม่มีใครตามเขามา เขาเอามือกุมหน้าอกความกลัวของเขายังคงอยู่ “เวรแล้ว เวรแล้ว! โชคดีที่เขากลัวและไม่กล้าจัดการฉัน!”

รองนายกเทศมนตรีเฉินไม่ใช่ลุงคนที่สองของเขาแน่นอน เขาไม่เคยพบรองนายกเทศมนตรีมาก่อน สิ่งที่เขารู้ก็คือรองนายกเทศมนตรีมีนามสกุลเดียวกับเขา หลังจากพบสถานที่ที่เงียบสงบ เฉินฟาน ก็หยิบเงินออกมาอีกครั้งและนับอย่างระมัดระวังสองสามครั้ง เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขาจ่ายเงินในจำนวนที่เหมาะสมแล้ว

การทำตัวให้รวยไม่ใช่เรื่องง่าย เฉินฟานดูนิ่งเฉยเมื่อเขาหยิบเงินออกมาจ่าย แต่เขาได้ประเมินค่าอาหารและสิ่งของที่เสียหายไว้ล่วงหน้า แม้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นด้วยตาของเขา แต่เขาก็รู้ได้ด้วยความรู้สึกว่าเขาให้พนักงานเสิร์ฟมากที่สุดสองร้อยหยวน เฉินฟาน มีความรู้สึกไวต่อเงินมาตั้งแต่ยังเด็ก เมื่อเขาอยู่ในวัยอนุบาลและสามารถบวกเลขได้สูงกว่าสิบขวบ แม่ของเขาจะสอนเขาด้วยเงิน “ ถ้าตอนนี้คุณมีสิบเจ็ดหยวนและฉันให้อีกสิบหกคุณมีเงินรวมเท่าไหร่?”

“สามสิบสาม!” เฉินฟาน จะตอบเสียงดังและชัดเจน

“ เหี้ย…ทำไมต้องดราม่า” เฉินฟานส่ายหัวและโบกรถแท็กซี่ข้างถนน เขาอยากไปช้อปปิ้งให้สะใจ เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับสัตว์ร้ายทั้งสองที่ทำลายอารมณ์ของเขา! หลังจากถึงบ้านเฉินฟานก็นอนบนโซฟาและเปิดทีวีด้วยรีโมท เขาอยากดูซีรีส์ที่เขาติดตามชื่อว่า“ หอยทากน้อย”

รายการนี้ผลิตและถ่ายทำโดยสถานีโทรทัศน์ท้องถิ่นและแม้ว่าการถ่ายทำจะดูแย่เล็กน้อย แต่ก็มีความสมจริง ตอนแรกซีรีส์ยังไม่เริ่มและข่าวท้องถิ่นยังคงเปิดอยู่ เฉินฟานกำลังจะเปลี่ยนช่องเมื่อเขาเห็นภาพบนข่าว หัวใจของเขาผิดจังหวะ