เฉินฟานไม่ได้ดึงความคิดนี้มาจากไหนเลย ในช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อเขาเข้าชั้นเรียนด้วยความซื่อสัตย์ เขาเคยได้ยินศาสตราจารย์หวังบรรยายเกี่ยวกับการโคลนนิ่งเซลล์ ด้วยเทคนิคการโคลนนิ่งสมัยใหม่อวัยวะของมนุษย์สามารถโคลนในร่างกายของสัตว์ได้อย่างง่ายดาย ในช่วงทศวรรษที่ 90 ห้องปฏิบัติการในมหาวิทยาลัยอเมริกันประสบความสำเร็จในการโคลนนิ่งหูมนุษย์เข้ากับหนูทำให้เกิดความโกลาหลไปทั่วโลก
พูดอย่างเคร่งครัดเทคนิคการโคลนนิ่งนั้นไม่ซับซ้อน สิ่งที่ซับซ้อนคือการทำให้นิวเคลียสและการขนส่งของเซลล์ เซลล์สามารถมองเห็นได้ชัดเจนภายใต้กล้องจุลทรรศน์อิเล็กตรอนที่สามารถขยายได้สองสามพันเท่า ใคร ๆ ก็จินตนาการได้ว่าการตัดมันออกไปนั้นยากเพียงใด อย่างไรก็ตามการโคลนนิ่งกลายเป็นเรื่องง่ายมากด้วยเทคโนโลยีใหม่และตอนนี้ก็ไม่มีอะไรท้าทายไปกว่าการต่อกิ่ง นอกจากนี้ เฉินฟาน กำลังคิดถึงรูปแบบการโคลนนิ่งที่ง่ายที่สุด วิธีนี้ในทางวิชาชีพเรียกว่าเทคนิคการโคลนนิ่งแบบ เฮเทโรโลกัส
แล้วเทคนิคการโคลนแบบ เฮเทโรโลกัส คืออะไร? พูดง่ายๆก็คือมันเหมือนกับการต่อกิ่งพืชยกเว้นในสัตว์ มันเหมือนกับการย้ายกีบหมูลงบนแกะ ในทางเทคนิค เราสามารถทำได้ด้วยมีดและด้าย แต่กีบจะตายเมื่อร่างกายของแกะปฏิเสธมัน สิ่งที่ยากคือการเอาตีนหมูให้รอด
มนุษย์สามารถทำได้ตลอดเวลาในขณะนี้ หัวใจ, ตับ, กระเพาะอาหาร, ปอด, ไต … นอกจากหัวแล้วทุกอย่างสามารถปลูกถ่ายได้ น่าเสียดายที่การปฏิเสธ ออลโลกราฟ เป็นปัญหา ผู้ที่ได้รับการปลูกถ่ายอวัยวะมักจะต้องพึ่งยาต้านการปฏิเสธเพื่อให้แน่ใจว่าร่างกายของพวกเขาไม่ปฏิเสธอวัยวะแปลกปลอม
จะเหมือนกับว่าคุณได้รับบัญชีเกม แต่ไม่ทราบรหัสผ่าน หากคุณเก่งในการแฮ็คคุณสามารถแอบเข้าไปในเซิร์ฟเวอร์และรับรหัสผ่านหรือแม้แต่เปลี่ยนเป็นอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ แฮ็คเกอร์ที่น่าทึ่งสามารถสร้างบัญชีใหม่และเปลี่ยนตัวละครตามที่เขาต้องการแม้กระทั่งการสร้างสัตว์ประหลาดตัวใหม่ เฉินฟานรู้สึกเหมือนเขากำลังคลั่งกับความเป็นไปได้
เมื่อระงับความตื่นเต้นเขาได้ทำลายส่วนที่เหลือของการเจริญเติบโตในกระดูกสันหลังอย่างอดทนเหลือเพียงสี่โหนดที่ส่วนที่สิบหกและสามสิบของกระดูกสันหลังสำหรับการต่อกิ่งที่ขาทั้งสี่ข้าง วัสดุที่ตายก็เหมือนดินที่ไม่มีน้ำ ด้วยแรงกดเพียงเล็กน้อยมันก็กลายเป็นกองผง เฉินฟานไม่ได้กังวลเกี่ยวกับผงมากเกินไปเพราะทั้งมนุษย์และสัตว์สามารถกำจัดของเสียในร่างกายได้ ภายในไม่กี่วันสิ่งต่างๆจะถูกทำลายโดยเม็ดเลือดขาวแล้วขับออกทางต่อมเหงื่อหรือระบบทางเดินอาหาร มันจะเร็วกว่าทางเดินปัสสาวะ
หลังจากฆ่าวัสดุพิเศษ เฉินฟาน ก็เปลี่ยนความคิดของเขากลับมาที่ร่างกายของเขาเอง เขารีบออกจากบ้านและเรียกรถแท็กซี่
“ สวัสดี โปรดส่งฉันไปที่ตลาดนกและดอกไม้!” ตลาดนกและดอกไม้ในเมืองจงหยุนมีขนาดค่อนข้างใหญ่และมีผู้ค้าปลีกรายย่อยจำนวนมากจากมณฑลใกล้เคียงได้รับสินค้าที่นั่น หลังจากไปถึงตลาด เฉินฟาน ก็เดินเล่นไปรอบ ๆ ร้านขายสัตว์เลี้ยงก่อนที่จะเลือกร้านที่ขายสินค้าแปลกใหม่ในที่สุด
“ เจ้าของร้าน คุณมีจิ้งจกไหม” เฉินฟานตะโกนเรียกเจ้าของที่ให้บริการลูกค้า
“ ใช่ ใช่ คุณต้องการพันธุ์อะไร” เจ้าของอายุสี่สิบเศษและดูผอมราวกับท่อนไม้
“ ฉันต้องการตัวที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่คุณมีความยาวอย่างน้อยสิบเมตร!”
“ คุณต้องการจระเข้หรือ” เจ้าของร้านตกใจกับคำเรียกร้องของ เฉินฟาน “ จิ้งจกที่ใหญ่ที่สุดที่เรามีคืออีกัวน่าจากป่าดงดิบของบราซิล แต่สามารถเติบโตได้มากสุดเพียงสองเมตรเท่านั้น!
“ เพียงสองเมตร!” เฉินฟานรู้สึกผิดหวัง“ เอาล่ะให้ฉัน!”
“ ได้เลย ให้ฉันเอามาอวด!” กิ้งก่าบราซิลมีราคาแพงกว่ากระต่ายที่เขาขายมาทั้งวัน ดังนั้นเขาจึงรีบไปที่ด้านหลังเพื่อช่วยลูกค้ารายใหม่นี้
“ เฮ้ สุดหล่อทำไมซื้อจิ้งจกตัวใหญ่ขนาดนี้” หญิงสาวอายุประมาณสิบแปดถามอย่างสงสัย
“ ต้องกินแน่นอน!” เฉินฟานเลียริมฝีปากของเขาและพูดด้วยอารมณ์ขันว่า“ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันมีจิ้งจกที่ร้านอาหารแมลงที่ถนนเจี้ยนซิงและโอ้ โห รสชาตินั้นยอดเยี่ยมมาก! ตอนนี้ฉันกำลังนำตัวที่ใหญ่กว่าไปให้เชฟที่นั่นทำอาหารให้!” เด็กสาวบางคนที่แต่งตัวสวยงามด้านข้างมองไปที่อีกคนหนึ่งและพูดพร้อมกันว่า“ อี้ววว …”
“ที่นี่!” หลังจากนั้นไม่นานเจ้าของก็อุ้มอีกัวน่าสีเขียวตัวยาวออกมาจากห้องเก็บของ แม้ว่ามันจะหดลงและยาวที่สุดเพียง 1.8 เมตรเท่านั้น “ ใหญ่พอไหม” อีกัวน่าเชื่องมากและเจ้าของอุ้มมันเหมือนเด็ก ๆ ในอ้อมแขนของเขา มันไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ กับสภาพแวดล้อมนอกจากแลบลิ้นออกมาอย่างอยากรู้อยากเห็น
“อา!” เด็กสาวสองสามคนกรีดร้องเมื่อเห็นอีกัวน่าและซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนของสหาย
“ อืม…” เฉินฟาน ปรับขนาดอีกัวน่าอย่างระมัดระวัง เขาเดินไปรอบ ๆ มันก่อนจะจับคางและส่ายหัว“ มันยังเล็กเกินไป!”
“ นี่เป็นสิ่งที่ใหญ่ที่สุดที่ฉันมีอยู่ที่นี่ ของอย่างนี้ขายไม่ดีและกินเยอะเลยไม่ได้นำเข้ามามากเกินไป”
“ ฉันจะได้มันเท่าไหร่” อิกัวน่าสัตว์เลี้ยงเงียบมาก แม้ว่าเฉินฟานจะง้างกรงเล็บ แต่ก็ยังแลบลิ้นออกมาเพื่อประท้วง มันไม่เคยขยับเลยจริงๆ
“ แปดร้อยหยวน” เจ้าของลูบหลังของอีกัวน่า“ มีชาวต่างชาติจำนวนมากที่เลี้ยงอีกัวน่าชนิดนี้ ว่านอนสอนง่ายมากและสามารถอยู่รอดได้ด้วยอาหารเท่านั้น!” หลังจากจ่ายเงินสีแดงแปดใบ เฉินฟานได้ขอให้เจ้าของใส่สายจูงสุนัขที่คอของจิ้งจกเพื่อป้องกันไม่ให้มันวิ่งหนี เฉินฟานสามารถอุ้มอีกัวน่าไว้ในอ้อมแขนได้เหมือนเจ้าของร้าน แต่น้ำหนักหกสิบถึงเจ็ดสิบกิโลกรัมนั้นมากเกินไปสำหรับเฉินฟานเล็กน้อย
“ อ้อ อีกอย่างเด็กคนนี้จะกัดเมื่อตกอยู่ในอันตรายหรือไม่!”
“ คุณมีสุนัขที่บ้านเหรอ? ถ้าอย่างนั้นดีที่สุดคืออย่านำมารวมกัน สุนัขอาจฆ่าอีกัวน่า!”
“ ไม่!” เฉินฟาน ตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง เขาเอามือซ้ายออกแล้วลูบที่คอของอีกัวน่า
