กิเลนคริสตัล

ด้านนอกของเกาะแรร์บิสต์ ศิษย์ของปราสาทนภาสิบกว่าคนกำลังยืนอยู่ที่ทางเข้าด้วยท่าทางเบื่อหน่าย

ศิษย์ชาวนภาคนหนึ่งพูดกับสือเปยเฟิงด้วยโทนเสียงที่รังเกียจ

“ศิษย์พี่สือ หานเซิ่นมันจะโอหังเกินไปแล้ว เขาปล่อยให้พวกเรารออยู่ที่นี่เป็นเวลานาน มันเห็นได้ชัดว่าเขาไม่เห็นว่าคำเชิญของพวกเราเป็นเรื่องสำคัญ นี่เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”

สือเปยเฟิงมองชายคนนั้นอย่างเย็นชา “ถ้าเจ้าต่อสู้กับศิษย์พี่ไผ่เดียวดายได้อย่างเขาล่ะก็ ข้าก็ยินดีที่จะรอเจ้านานแบบนี้เช่นเดียวกัน แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้ ก็หุบปากไปซะ”

หลังจากที่ได้ยินสือเปยเฟิงพูดแบบนั้น ศิษย์ชาวนภาคนหนึ่งก็รู้สึกหนาวขึ้นมา เขาหันหน้าหนีและไม่พูดอะไรอีก

พวกเขารอต่ออีกครึ่งชั่วโมง และในที่สุดนกกระเรียนหยกรัตติกาลไร้ขาก็มาถึง ชายในชุดเกราะสีขาวลอยลงมาตรงหน้าของสือเปยเฟิง

“ศิษย์น้องหาน ขอบคุณที่ช่วยเหลือพวกเรา” สือเปยเฟิงพูดด้วยรอยยิ้มและโค้งคำนับหานเซิ่น

คนอื่นมองมาที่หานเซิ่น แต่ในสายตาของพวกเขา หานเซิ่นดูไม่เหมือนยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงเท่าไรนัก

“ไม่มีปัญหา ข้ารับเงินของเจ้า ดังนั้นเจ้าก็ถือเป็นนายจ้างของข้า นี่จึงเป็นสิ่งที่ข้าควรจะทำให้กับเจ้า” หานเซิ่นยิ้ม

สือเปยเฟิงพยักหน้าและพูด “ถ้างั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ ข้าจะบอกรายละเอียดในระหว่างการเดินทาง”

สือเปยเฟิงรู้สึกซาบซึ้งที่หานเซิ่นพูดออกมาแบบนั้น เขาไม่ได้รังเกลียดการจ่ายเงินจำนวนมาก แต่เขารังเกลียดคนที่รับเงิน แต่ไม่ยอมทำงานที่ได้รับมอบหมาย ถึงค่าตัวของหานเซิ่นจะแพง แต่ถ้าเขาทำงานได้สำเร็จ มันก็เป็นอะไรที่คุ้มค่า

หานเซิ่นตามสือเปยเฟิงไปที่เกาะแรร์บิสต์ และสือเปยเฟิงก็อธิบายเกี่ยวกับงาน สือเปยเฟิงต้องการให้หานเซิ่นจับตัวซีโน่เจเนอิคระดับเอิร์ลกลายพันธุ์ มันมีชื่อว่ากิเลนคริสตัล มันอาศัยอยู่ที่ทะเลสาบบิโบ้และเป็นซีโน่เจเนอิคธาตุน้ำ

กิเลนคริสตัลสามารถบิน วิ่งและว่ายได้ด้วยความเร็วสูง เกล็ดของมันนั้นแข็งมากๆ สือเปยเฟิงต้องใช้อาวุธระดับราชันถึงจะทำความเสียหายต่อเกล็ดของมันได้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่สามารถสร้างบาดแผลที่ลึกเกินกว่าชั้นผิวของมันได้

แถมกิเลนคริสตัลก็เคลื่อนไหวรวดเร็ว และมันมักจะวิ่งหนีไปเมื่อตกอยู่ในอันตราย ซึ่งเมื่อมันหนีลงไปในทะเลสาบ การล่าตัวมันก็จะเป็นเรื่องยาก

สือเปยเฟิงเคยพาคนมาที่นี่หลายต่อหลายครั้ง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถจับตัวของกิเลนคริสตัลได้ ดังนั้นสุดท้ายแล้วมันไม่มีอะไรที่พวกเขาจะทำได้

เมื่อหานเซิ่นได้ยินเรื่องที่สือเปยเฟิงเล่า เขาก็คิดกับตัวเอง ‘ซีโน่เจเนอิคกลายพันธุ์? มันควรจะนำไปกินสิ จะนำไปเป็นสัตว์ขี่ให้เสียเปล่าทำไม?’

ถ้าคนอื่นได้ยินสิ่งที่หานเซิ่นกำลังคิด พวกเขาก็คงจะคิดว่าหานเซิ่นเป็นบ้า ซีโน่เจเนอิคกลายพันธุ์เป็นอะไรที่หาได้ยากมากๆ ซึ่งสำหรับผู้คนของจักรวาลจีโน การกินพวกมันเข้าไปเป็นอะไรที่เสียเปล่า

“ข้าต้องช่วยเจ้าจับตัวกิเลนคริสตัวนี้กลับไป และเจ้าจะมอบสิทธิ์ในการล่าซีโน่เจเนอิคบนเกาะนี้ให้กับข้าเป็นเวลาหนึ่งเดือน ข้าเข้าใจถูกใช่ไหม?” หานเซิ่นถามสือเปยเฟิง

สือเปยเฟิงส่งแผ่นศิลาแผ่นหนึ่งให้กับหานเซิ่นและพูด “นี่เป็นสัญญา เจ้าจะเข้ามาที่นี่ได้ด้วยสิ่งนี้ ซึ่งไม่ว่าเจ้าจะทำงานสำเร็จหรือไม่ เจ้าก็จะกลับมาที่นี่ได้เสมอ”

หานเซิ่นรับแผ่นศิลามาและพูด “นั่นเยี่ยมไปเลย หลังจากที่ข้าจับกิเลนคริสตัลนี้แล้ว ข้าจะคืนมันให้กับเจ้าในหนึ่งเดือน”

เกาะแรร์บิสต์นั้นใหญ่ยิ่งกว่าเกาะโอลด์ไนท์ และมันก็มีซีโน่เจเนอิคอาศัยอยู่เยอะกว่ามาก ขณะที่พวกเขากำลังเดินทางไป หานเซิ่นก็สังเกตเห็นซีโน่เจเนอิคระดับเอิร์ลมากมาย

แต่สือเปยเฟิงกำลังเร่งรีบที่จะจับตัวกิเลนคริสตัล ดังนั้นเขาจึงไม่มัวมาสนใจเสียเวลากับซีโน่เจเนอิคตัวอื่น

ทะเลสาบบิโบ้มีความกว้าง 800 ไมล์ และมันก็มีซีโน่เจเนอิคหลายชนิดอาศัยอยู่ในนั้น ในบางครั้งพวกเขาก็เห็นมังกรน้ำมาเล่นอยู่บนชายฝั่งของทะเลสาบ

“การมีพ่อแม่ที่ดีเป็นอะไรที่สำคัญจริงๆ ซีโน่เจเนอิคของที่นี่มีระดับที่สูงและจำนวนเยอะกว่ามาก เมื่อเทียบกับถ้ำเสวียนเยวี๋ยนและเกาะโอลด์ไนท์แล้ว” หานเซิ่นถอนหายใจ

สือเปยเฟิงบอกคนของเขาให้ตั้งแค้มป์อยู่ที่ใกล้ๆกับทะเลสาบ จากนั้นพวกเขาก็รอให้กิเลนคริสตัลปรากฏตัวออกมา

“กิเลนคริสตัลนั้นมักจะอาศัยอยู่ใต้น้ำเกือบตลอด แต่ใต้ผิวน้ำของทะเลสาบมีซีโน่เจเนอิคระดับมาร์ควิสอาศัยอยู่ด้วย ดังนั้นการต่อสู้ใต้น้ำจึงไม่ใช่ความคิดที่ดี พวกเราจำเป็นต้องรอให้มันออกจากทะเลสาบ ในอีก 2-3 วันกิเลนคริสตัลต้องปรากฏตัวออกมาอย่างแน่นอน มันจะออกมาเพื่อกินดอกไม้สีเขียวที่นี้” สือเปยเฟิงชี้ไปที่ดอกไม้สีเขียวขณะที่พูด

หานเซิ่นพยักหน้ารับทราบ

“ศิษย์น้องหาน เจ้ามีแผนที่จะจับตัวของมันยังไง? เจ้าต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราไหม?” สือเปยเฟิงถาม

“เจ้าเตรียมกรงสำหรับขังกิเลนคริสตัลเอาไว้ได้เลย ข้าจะจัดการที่เหลือเอง”
หานเซิ่นพูดขณะที่ยืนขึ้นและมองไปรอบๆ “แต่ก่อนที่กิเลนคริสตัลจะปรากฏตัวออกมา ข้าขอเดินดูรอบๆทะเลสาบสักหน่อย ข้าชอบชมวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม”

หลังจากที่หานเซิ่นเดินออกไปแล้ว หนึ่งในคนของสือเปยเฟิงก็พูดขึ้นมา
“ศิษย์พี่สือ นี่หานเซิ่นจะไม่ประมาทไปอย่างนั้นหรอ? กิเลยคริสตัลนั้นแข็งแกร่งมากๆ และถ้าพวกเราพลาดโอกาสนี้ไปล่ะก็ พวกเราก็ต้องรออีกหนึ่งเดือน”

“ที่เขาพูดออกมาแบบนั้นก็เพราะเขาทำได้” สือเปยเฟิงพูด

หานเซิ่นเดินเลาะขอบทะเลสาบไปหลายสิบไมล์และเขาก็พบซีโน่เจเนอิคหลายตัว พวกมันแตกต่างจากซีโน่เจเนอิคที่อยู่บนเกาะโอลด์ไนท์ ซีโน่เจเนอิคทุกตัวที่เขาเห็นดูจะเป็นสายพันธุ์ที่หายาก

ทันใดนั้นหานเซิ่นก็ได้ยินเสียงน้ำดังออกมาจากทะเลสาบ เขาหันไปมองและเห็นมังกรสีขาวโผล่ออกมาจากน้ำครึ่งตัว มันพ่นหมอกออกมา

“ซีโน่เจเนอิคระดับมาร์ควิสกลายพันธุ์หายากอีกหนึ่งตัว” หานเซิ่นมองดูมันอยู่สักพักก่อนที่จะกลับไปที่แคมป์

สือเปยเฟิงเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี หานเซิ่นพูดคุยกับเขาและพบว่าเขารู้อะไรหลายๆเรื่อง เขามักจะหาเรื่องสนุกมาพูดเสมอ ทำให้การสนทนาไม่เป็นอะไรที่น่าเบื่อ

หลังจากที่รอเพียงแค่วันเดียว พวกเขาก็สังเกตเห็นความเคลื่อนไหวในทะเลสาบ มีบางอย่างที่มีขนาดพอๆกับช้างออกมาจากน้ำ มันคือกิเลนที่มีเกล็ดเหมือนกับหยก เขาของกิเลนตัวนั้นระยิบระยับเหมือนกับดวงดาว

กิเลนคริสตัลออกมาจากที่ริมทะเลสาบและเริ่มกินดอกไม้สีเขียว

ผู้คนที่ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้หยุดหายใจ พวกเขาไม่ต้องการจะทำให้กิเลนตื่นตัวขึ้นมา

หานเซิ่นรู้ความแข็งแกร่งของกิเลยคริสตัลจากสือเปยเฟิง มันเป็นซีโน่เจเนอิคกลายพันธุ์ ซึ่งทำให้ความเร็วของมันเหนือกว่าซีโน่เจเนอิคระดับเอิร์ลทั่วๆไปและเกล็ดของมันก็ทนทานกว่าปกติ ซึ่งเมื่อเทียบกับซีโน่เจเนอิคตัวอื่นในระดับเดียวกันแล้ว มันถือว่าแข็งแกร่งกว่ามาก แต่สำหรับหานเซิ่นแล้ว การจัดการกับมันไม่ใช่เรื่องยากอะไร

รองเท้าเขี้ยวกระต่ายปรากฏขึ้นใต้เท้าของหานเซิ่น เขาวิ่งออกไปหากิเลนคริสตัลด้วยความเร็วสูง ซึ่งทำให้มันตื่นตกใจ มันพ่นน้ำออกมาใส่หานเซิ่นและพยายามจะหนีกลับเข้าไปในทะเลสาบ

หานเซิ่นยื่นมือที่เรืองแสงเหมือนกับหยกออกมาและตบใส่หลังของกิเลนคริสตัล สัญลักษณ์รูปเต่าปรากฏขึ้นบนตัวของกิเลนและลดความเร็วของมันลงอย่างมาก

หลังจากนั้นหานเซิ่นก็ลากตัวกิเลนคริสตัลที่ตอนนี้ช้าเหมือนกับเต่าไปให้กับสือเปยเฟิง