เต่าหนามแหลม

หานเซิ่นไม่อยากจะจดจำว่าเขาออกมาจากกระเพาะของมอนสเตอร์ได้ยังไง

หลังจากที่ลอยขึ้นมาถึงผิวน้ำแล้ว หานเซิ่นก็ตะเกียกตะกายไปที่ฝั่ง ตอนนี้มีกลุ่มคนหลายสิบคนกำลังจ้องมองมาที่หานเซิ่น พวกเขาดูเหมือนกับมนุษย์ แต่พวกเขามีเขาของมังกร

หานเซิ่นใช้เวลาถึง 3 วินาทีก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าตอนนี้เขากำลังแก้ผ้าอยู่ ดังนั้นเขาจึงรีบเรียกชุดเกราะมนตราออกมา และแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“วันนี้อากาศดีนะ พวกเจ้าเองก็มาที่นี่เพื่ออาบน้ำเหมือนกันอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถามอย่างเป็นกันเอง

หานเซิ่นรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับเทพเจ้ามังกรที่พวกเขาบูชา มันเป็นซีโน่เจเนอิคที่สามารถเดินทางข้ามระหว่างซีโน่เจเนอิคสเปชเทพโบราณกับทะเลโบราณหวนคืนได้ตามที่มันต้องการ ซึ่งนั่นเป็นความสามารถที่ทรงพลัง

หานเซิ่นรู้สึกดีใจที่สามารถรอดชีวิตกลับมาได้ หลังจากที่ถูกสิ่งมีชีวิตแบบนั้นกลืนเข้าไป เขาถือว่าโชคดีมากๆ

เหล่าดราก้อนมีปฏิสัมพันธ์ที่ดี และไม่นานหานเซิ่นก็เข้าใจถึงสถานการณ์ของพวกเขา

ทะเลโบราณหวนคืนนั้นคล้ายคลึงกับดาวอุปราคา มันเป็นสถานที่อยู่อาศัยของซีโน่เจเนอิค แต่มันกว้างใหญ่ยิ่งกว่าดาวอุปราคา และมันก็มีดราก้อนหลายคนอาศัยอยู่ที่นี่

ดราก้อนไม่สามารถสืบพันธุ์ระหว่างพวกเดียวกันได้มากนัก ทำให้ดราก้อนเลือดบริสุทธิ์เป็นอะไรที่หาได้ยาก ดังนั้นดราก้อนหลายคนจืงเลือกที่จะสืบพันธุ์กับสมาชิกจากเผ่าพันธุ์อื่นๆ

มันยากที่จะตัดสินได้ว่ายีนที่ผสมกันจะเป็นผลดีหรือผลร้าย ดังนั้นโดยปกติแล้วดราก้อนเลือดผสมจะถูกส่งมาในสถานที่อย่างทะเลโบราณหวนคืน และเมื่อพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น พวกเขาก็จะถูกรับตัวกลับไปยังเผ่าดราก้อน ซึ่งแบบนั้นพวกเขาถึงจะถูกนับว่าเป็นสมาชิกของเผ่าพันธุ์ดราก้อนอย่างเต็มตัว

มันมีอยู่หนึ่งตระกูลที่อาศัยบนเกาะแห่งนี้ สายเลือดของพวกเขาไม่ได้บริสุทธิ์อะไรมาก และสมาชิกที่แข็งแกร่งที่สุดในตระกูลของพวกเขาก็คือคุณปู่ ซึ่งเป็นระดับมาร์ควิส

เนื่องจากหานเซิ่นไม่ใช่ซีโน่เจเนอิค พวกเขาจึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องทำร้ายหานเซิ่น นอกจากนั้นหานเซิ่นยังออกมาจากสระของเทพเจ้ามังกร

พวกเขาไม่รู้ว่าหานเซิ่นคือใครกันแน่ และเมื่อพวกเขาถามชื่อของหานเซิ่น หานเซิ่นก็ไม่ได้บอกชื่อจริงๆออกไป

หานเซิ่นไม่รู้ว่าเวลาผ่านมานานแค่ไหนแล้ว ตั้งแต่ที่เข้าไปอยู่ในกระเพาะของมอนสเตอร์ และหานเซิ่นก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะได้ยินเกี่ยวกับการตายของดราก้อนเธอร์ทีนหรือเปล่า เขาจึงไม่ต้องการจะเสี่ยงเปิดเผยตัวออกไป ดังนั้นเขาจึงบอกว่าตัวเองชื่อซานมู่

แน่นอนว่าหานเซิ่นไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ถูกกลืนกินเข้าไป เขาบอกไปว่าชะตากรรมของเขาผูกพันกับเทพเจ้ามังกร และเขาก็คือผู้ที่ถูกเลือก

หานเซิ่นยังบอกไปว่าในตอนที่เขากำลังถูกไล่ล่าโดยซีโน่เจเนอิคในสถานที่อันแสนไกล เทพเจ้ามังกรได้ช่วยเขาเอาไว้ และมันก็อนุญาตให้เขาขี่บนหลังของมัน จนกระทั่งมาถึงที่ทะเลโบราณหวนคืน.

และเนื่องจากไหนๆเขาก็โกหกไปมากแล้ว เขาก็เลยอ้างต่อไปอีกว่าเทพเจ้ามังกรเชื่อฟังเขา เมื่อพวกดราก้อนได้ยินอย่างนั้น พวกเขาก็แข็งทื่อไป พวกเขาไม่รู้ว่าควรจะเชื่อหานเซิ่นดีหรือเปล่า แต่หานเซิ่นก็ปรากฏตัวออกมาในตอนที่เทพเจ้ามังกรออกมาจากสระน้ำจริงๆ

ดังนั้นเขาจะต้องมีความเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับเทพเจ้ามังกรแน่ เนื่องจากเทพเจ้ามังกรไม่ได้กินเขา

พวกเขาปฏิบัติกับหานเซิ่นเป็นอย่างดี และหานเซิ่นก็ได้เรียนรู้ข้อมูลมากมายจากพวกเขา

แต่ที่ทำให้หานเซิ่นผิดหวังที่สุดก็คือความจริงที่ว่าที่นี่ไม่มีเครื่องมือทันสมัยอะไรเลย และทางดราก้อนก็ตั้งกฎเอาไว้ว่าคนที่จะออกไปจากทะเลโบราณหวนคืนได้นั้นต้องวิวัฒนาการถึงระดับดยุกซะก่อน

แต่ทว่ามันยังมีอีกหนทางหนึ่งที่จะออกไปได้ แต่คนๆนั้นต้องมีพรสวรรค์เพียงพอ ถ้าคนนั้นได้รับการยอมรับ คนๆนั้นก็จะได้รับอนุญาตให้ออกไปจากที่นี่ได้ตั้งแต่ในระดับต่ำ

‘เผ่าพันธุ์ดราก้อนนี่แปลกจริงๆ ทำไมพวกเขาถึงได้โหดร้ายกับพวกพ้องของตัวเองแบบนี้’ หานเซิ่นคิด และเนื่องจากมันไม่มีหนทางที่เขาจะติดต่อปราสาทนภาหรือรีเบทได้ เขาก็ไม่ต้องการจะเสี่ยงเปิดเผยตัวเองออกไป

ถึงอย่างนั้นหานเซิ่นก็ไม่ได้กังวลอะไรมากนัก เขาสามารถกลับไปที่ก็อตแซงชัวรี่ได้ทุกเมื่อ และซีโน่เจเนอิคในทะเลโบราณหวนคืนก็ดีกว่าที่พบได้บนดาวอุปราคา ที่นี่จึงถือเป็นสถานที่ที่ดีสำหรับเขา

‘ยังไงก็ตามเราต้องหาหนทางออกไปจากที่นี่ ถ้าทางดราก้อนพบว่าเราอยู่ที่นี่ล่ะก็ นั่นอาจจะเป็นอะไรที่เลวร้าย’ หานเซิ่นพยายามคิดหาทางที่จะออกไปจากทะเลโบราณหวนคืน

ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่มาครึ่งเดือนแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังหาทางออกไปจากที่นี่ไม่ได้

“ซานมู่ ซานมู่” ขณะที่หานเซิ่นครุ่นคิดอยู่นั้น เด็กชายที่มีเขามังกรสีแดงก็วิ่งเข้ามาหาเขา

“มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถาม

หนุ่มน้อยคนนี้มีชื่อว่าหลงเหยียน เขาเป็นคนที่อายุน้อยที่สุดในหมู่ดราก้อนที่อาศัยอยู่ที่นี่

“เต่าหนามแหลม เต่าหนามแหลมเต็มไปหมด” หลงเหยียนพูดอย่างหอบๆ

“เต่าหนามแหลมอะไร?” หานเซิ่นถาม

“เจ้าจะได้เห็นเอง ถ้าเจ้าตามมา” หลงเหยียนดึงแขนของหานเซิ่น ขณะที่นำทางเขาไปที่อีกด้านหนึ่งของเกาะ

ตระกูลของหลงเหยียนกำลังยืนอยู่ที่ริมชายฝั่ง พวกเขามองออกไปที่ทะเลด้วยท่าทางกังวล

หานเซิ่นมองออกไปและเห็นเงามืดกำลังมุ่งหน้ามาที่เกาะ ด้วยสายตาที่ยอดเยี่ยมของหานเซิ่น เขาสามารถบอกได้ว่ามันคือฝูงเต่าทะเลสีดำ พวกมันมีขนาดพอๆกับครกหิน ซึ่งจำนวนของพวกมันมีนับไม่ถ้วน

“เต่าทะเลพวกนี้คืออะไรกัน?” หานเซิ่นถามคนที่มีอายุมากที่สุดที่อยู่ที่นั่น เขามีชื่อว่าหลงซาน

สีหน้าของหลงซานดูมืดมัว “พวกมันเป็นซีโน่เจเนอิคที่รู้จักกันในชื่อเต่าหนามแหลม เต่าหนามแหลมปกติจะมีระดับไวเคานต์ แต่กลุ่มใหญ่แบบนั้นจะต้องมีระดับเอิร์ลกับมาร์ควิสอยู่ด้วยแน่ หรือบางทีมันอาจจะมีแม้แต่ระดับดยุก ส่วนใหญ่พวกมันจะอาศัยอยู่ในทะเล แต่ในช่วงฤดูผสมพันธุ์พวกมันจะมาที่ชายฝั่ง แต่โดยปกติแล้วพวกมันจะไปเกาะเต่าทางทิศเหนือเพื่อผสมพันธุ์ ดังนั้นพวกเราจึงไม่ได้เผชิญหน้ากับพวกมัน แต่ทว่าครั้งนี้พวกมันกลับมุ่งหน้ามาที่นี่แทน”

“พวกมันจะจู่โจมพวกเราหรือเปล่า?” หานเซิ่นถาม

“แน่นอนว่าพวกมันจะโจมตีพวกเขา พวกมันเป็นสิ่งมีชีวิตที่โหดร้าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกมันต้องการจะผสมพันธุ์ เกาะของพวกเรามีขนาดเล็ก ถ้าเต่าหนามแหลมมากมายขนาดนั้นมุ่งหน้ามาที่นี่ล่ะก็ พวกเราก็จะไม่มีที่ให้ซ่อนตัว” ดราก้อนหญิงสาวพูดอย่างกังวล

“พวกเราจะทำยังไงกันดี?” หานเซิ่นถาม

“ถ้าพวกมันเป็นแค่เต่าหนามแหลมธรรมดาๆ พวกเราก็คงจะรับมือกับพวกมันได้ ความจริงแล้วแบบนั้นจะถือว่าเป็นผลดีสำหรับพวกเรา แต่ข้ากลัวว่ามันจะมีเต่าหนามแหลมระดับสูงปะปนอยู่ด้วย ถ้าพวกเราจะหนีไป สถานที่ที่ใกล้ที่สุดก็คือเกาะเต่า แต่บางทีที่นั่นก็อาจจะมีเต่าหนามแหลมอยู่มากกว่านี้ก็ได้” หลงซานพึมพำ

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน เต่าหนามแหลมหลายตัวก็มาถึงชายฝั่ง