เยี่ยมเยือนชูร่า

หลังจากที่หานเซิ่นเดินทางกลับฒษจากการท่องเที่ยว เขาก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการดูดซับรอยเลือดบนมีดขนนกโลหิต เขาทำแบบนั้นอยู่ทุกๆวันและรู้สึกว่าวิชาโลหิตชีพจรนั้นใกล้จะเลื่อนขั้นเต็มทีแล้ว

เขายังไม่ได้คิดจะทำอะไรกับเกล็ดกลับตาลปัตรที่ได้มา เขาคิดจะใช้มันก็ต่อเมื่อจำเป็นจริงๆ

ระบบอัตโนมัติส่งข่าวมาถึงพวกเขา และหานเซิ่นก็ได้รู้ว่ามนุษย์นั้นทำการเจรจาต่อรองกับชูร่า

ในตอนแรกหานเซิ่นคิดจะกำจัดพวกชูร่าให้หมดเพื่อกอบกู้สหพันธ์เป็นของมนุษยชาติ แต่หลังจากที่พูดคุยกับหานอวี้เฟย เขาก็ล้มเลิกความคิดนั้นไป

หานอวี้เฟยถามหานเซิ่น “ลูกเคยได้เรื่องราวของพระภิกษุ 3 เกลอไหม?”

หานเซิ่นคิดอยู่ชั่วครู่และถาม “นั่นเป็นเรื่องราวที่พระสงฆ์องค์หนึ่งเก็บน้ำเพื่อดื่ม พระสงฆ์องค์ที่ 2 เพียงแค่เงยหัวของเขาเพื่อดื่ม และพระสงฆ์องค์ที่ 3 ไม่มีอะไรจะดื่มใช่ไหม?”

หานอวี้เฟยพยักหน้า “มันเหมือนกับการที่คนแข็งแกร่งจะกลืนกินคนที่อ่อนแอ ซึ่งมนุษย์นั้นต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่โลภมากที่สุดอย่างแน่นอน”

หานเซิ่นเห็นด้วยกับสิ่งที่พ่อของเขาพูด เขาเชื่อว่าทุกคนเกิดมาชั่วร้าย และเป้าหมายหลักของมนุษย์ทุกคนก็คือความอยู่รอดของตัวเอง

เสือกินแกะ แกะกินหญ้า หญ้าจำเป็นต้องมีสารอาหารที่อยู่ในผืนดิน ทุกชีวิตจำเป็นต้องช่วงชิงเพื่ออยู่รอด ซึ่งมนุษย์เองก็เช่นเดียวกัน แต่ความโลภของมนุษย์อยู่ในระดับที่สูงขึ้นไป พวกเขาไม่ได้ต้องการแค่จะมีชีวิตรอด พวกเขาต้องการมากกว่านั้น ดังนั้นมันสามารถเรียกได้ว่ามนุษย์ทุกคนชั่วร้ายตั้งแต่เกิด

“ด้วยการที่มีชูร่าอยู่ มนุษย์จำเป็นต้องต่อสู้กับเผ่าพันธุ์อื่นเพื่อความอยู่รอด แต่เมื่อชูร่าหายไปแล้ว มนุษย์ก็มีแต่ต่อสู้กันเอง ถ้ามนุษย์โชคดี พวกเราอาจจะรอดจากภัยตัวเองได้ แต่ถ้าพวกเราโชคร้าย…”

หานอวี้เฟยหยุดพูดและจับไหล่ของหานเซิ่น “มันไม่มีอะไรที่ถูกต้องที่สุดในโลกใบนี้ ลูกแค่ต้องทำตามหัวใจของตัวเอง”

หลังจากนั้นหานเซิ่นก็ล้มเลิกความคิดที่จะทำลายล้างชูร่า

ถ้าหานเซิ่นอาศัยอยู่ในสหพันธ์ตลอดเวลา การทำลายล้างชูร่าก็อาจจะเป็นเรื่องดี แต่หานเซิ่นไม่ได้มีเวลามาจัดการเรื่องภายในสหพันธ์ ดังนั้นการทำลายอารยธรรมของชูร่าอาจจะส่งผลกระทบที่เขาไม่ได้เจตนา

ในสมัยอดีต พี่น้องต่อสู้ร่วมกันเพื่อก่อตั้งอาณาจักรขึ้นมา แต่เมื่อพวกเขามีทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว พวกเขาก็เริ่มจะต่อสู้กันเองเพื่อแย่งส่วนแบ่ง สุดท้ายแล้วพวกเขาก็กลายเป็นศัตรูคู้แค้นกัน

ดังนั้นหานเซิ่นจึงไม่คิดจะทำลายชูร่า แต่เขาขอให้ซีโร่เดินทางไปที่ดาวของชูร่าเพื่อทำบางสิ่งบางอย่าง

ชูร่าอยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ แต่สงครามยังคงสมดุล สหพันธ์ยังไม่ได้ชนะพวกเขา

หานเซิ่นรู้สึกสนใจในสุสานของราชาชูร่า แต่เขาไม่เคยมีเวลาไปตรวจสอบที่นั่น ซึ่งเขาคิดว่าบางทีมันอาจจะมีพบเบาะแสอะไรบางอย่างที่นำไปสู่อาชูร่าก็ได้

เพราะยังไงซะวิชาจำลองนภาก็มาจากในสุสาน

สุสานของชูร่าราชาจะเข้าไปได้เฉพาะราชาที่ใกล้ที่จะสิ้นอายุขัยเท่านั้น แต่ทว่าข้อจำกัดนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับหานเซิ่นในตอนนี้

หานเซิ่นพาเป่าเอ๋อไปกับเขาด้วย หานเซิ่นได้ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับสุสานของชูร่า แต่เขายังไม่รู้ว่าสุสานนั้นตั้งอยู่ที่ไหนกันแน่

สุสานเคยถูกปล้นไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้ชูร่าจึงเก็บตำแหน่งสุสานของราชวงศ์เป็นความลับสุดยอด และมันก็ดูเหมือนกับว่าสุสานจะสามารถเคลื่อนย้ายได้ เพราะมันไม่ได้ตั้งอยู่ที่เดิมที่เคยถูกค้นพบ

คนเดียวที่รู้เกี่ยวกับข้อมูลลับสุดยอดก็มีแค่ชูร่าหยกที่เป็นราชินี

บนดวงดาวของชูร่า ราชินีชูร่ากำลังทำงานอยู่ ซึ่งอวี้หมิงเอ๋อเองก็กำลังทำงานอยู่ข้างๆแม่ของเธอ เธอได้เรียนรู้จากแม่ของเธอตั้งแต่ยังเล็ก ดังนั้นราชินีชูร่าจึงคาดหวังในตัวเธอสูงมากๆ

ตอนนี้ชูร่าตกอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ แต่โชคดีที่มันยังมีพลังปริศนาคอยสนับสนุนเผ่าพันธุ์ของพวกเขา ไม่อย่างนั้นล่ะก็ชูร่าก็คงจะไม่สามารถป้องกันตัวเองจากมนุษย์ได้

“เจ้าเป็นใครกัน?” ราชินีชูร่าตกใจเมื่อเธอมองไปทางด้านซ้ายของโต๊ะทำงาน

มีชายสวมชุดเกราะกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ของเธอ ถึงแม้ราชินีชูร่าจะแข็งแกร่ง แต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

อวี้หมิงเอ๋อกำลังจะเอื้อมมือไปกดสัญญาณเตือนภัยและชักมีดออกมา แต่ราชินีชูร่าหยุดเธอเอาไว้

ราชินีชูร่ารู้ตัวว่าที่เธอเห็นชายคนนี้ได้ นั่นก็เพราะเขาต้องการ มันจึงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะขอความช่วยเหลือ และถ้าเขาต้องการจะฆ่าพวกเธอ พวกเธอทั้งคู่ก็คงจะตายไปแล้ว

ชายคนนั้นมองพวกเธอด้วยความสนใจ มันทำให้ราชินีชูร่ารู้สึกหวาดกลัว ความหวาดกลัวนั้นฝังลึกเข้าไปในกระดูกของเธอ มันเหมือนกับว่าเพียงแค่กระดิกนิ้วเขาก็สามารถฆ่าเธอได้

“เจ้าเป็นใคร ทำไมถึงได้มาที่นี่?” ราชินีชูร่าถามหลังจากที่สงบสติตัวเองได้แล้ว

หานเซิ่นมองไปที่ราชินีชูร่าและอวี้หมิงเอ๋อ เขาคิดว่ามันเป็นอะไรที่ประหลาดที่ได้เห็นอวี้หมิงเอ๋ออีกครั้ง

อวี้หมิงเอ๋อดูเหมือนกับซีโร่ไม่มีผิด ทั้ง 2 คนดูเหมือนกับฝาแฝดกัน ซีโร่มีรูปร่างเหมือนกับมนุษย์ ส่วนอวี้หมิงเอ๋อเป็นร่างชูร่า

ราชินีชูร่าดูคล้ายคลึงกับอวี้หมิงเอ๋อ แต่เธอดูไม่เหมือนกับซีโร่

“อวี้หมิงเอ๋อเป็นลูกสาวของเธออย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถามพร้อมกับชี้ไปที่อวี้หมิงเอ๋อ

ราชินีชูร่ารู้สึกกังวล เธอต้องการจะดึงอวี้หมิงเอ๋อมาหลบด้านหลัง แต่เธอรู้ว่านั่นเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ การทำอย่างนั้นมีแต่จะเปิดโปงจุดอ่อนของเธอ

ราชินีชูร่าตอบกลับไป “นางเป็นลูกสาวของข้า เจ้าไม่ได้มาที่นี่เพียงเพื่อจะถามเรื่องนั้นหรอกใช่ไหม?”

“เธอมีลูกสาวอีกคนหรือเปล่า?” หานเซิ่นถามนาง

“ไม่มี ข้ามีลูกชายอยู่หลายคน แต่ข้ามีลูกสาวแค่คนเดียว” ราชินีชูร่าดูใจเย็น แต่หัวใจของเธอนั้นเต้นรัว

“ไม่มีลูกสาวลับๆ หรือลูกสาวที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยยีนของเธอ?” หานเซิ่นถาม

“มีเพียงแค่มนุษย์ที่ใช้วิธีสกปรก พวกเรารังเกลียดทุกคนที่ใช้อะไรแบบนั้น” อวี้หมิงเอ๋อดูโกรธ