ราชาไนท์ริเวอร์จดจำเงานั้นได้อย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วและคิด
‘หานเซิ่นมาทำอะไรที่นี่กัน?’
หานเซิ่นเดินทางขึ้นภูเขามาถึงจุดใกล้ๆกับตำหนักเย็น เขามองดูเวลาและพบว่ามันยังเหลือเวลาอีก 5 นาที
“หานเซิ่น เจ้ามาทำอะไรที่นี่? เจ้าไม่ใช่ผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นอีกแล้ว เจ้าไม่รู้หรือยังไงว่าที่นี่เป็นพื้นที่จำกัด?” ราชาไนท์ริเวอร์ตะโกนใส่หานเซิ่น
หานเซิ่นยิ้มและพูด “ราชาไนท์ริเวอร์ นี่ท่านอายุมากจนจดจำเรื่องต่างๆไม่ได้แล้วอย่างนั้นหรอ? จำไม่ได้หรือว่าข้าได้รับอนุญาตให้เข้าออกที่ไหนๆก็ได้บนดาวเบลด?”
ราชาไนท์ริเวอร์ดูมัวหมองในตอนแรก แต่หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา เขามองหานเซิ่นด้วยความดูถูกและพูด
“นี่เป็นเหตุผลที่เจ้าต้องการเข้ามาในดาวเบลดอย่างนั้นหรอ? นั่นไม่เป็นไร ถ้าเจ้าอยากจะมองดูข้าดูดซับแสงจันทร์ล่ะก็ เชิญมองดูได้ตามสบาย แต่อย่ามาโทษข้าที่ไม่ช่วยเหลือเจ้า เมื่อเจ้าถูกแช่แข็งจนตาย”
ราชาไนท์ริเวอร์เชื่อว่าหานเซิ่นรนหาที่ตาย เพราะยังไงซะเขาก็เป็นแค่มาร์ควิสคนหนึ่ง แม้แต่ราชาไนท์ริเวอร์เองก็ไม่สามารถมาอยู่ที่นี่ได้โดยที่ไม่มีการป้องกันจากแผ่นหยก
ถ้าคางคกระดับเทพเจ้าอยู่ห่างออกไปจากเขาพอสมควร ราชาไนท์ริเวอร์ก็พอจะต่อสู้กับพลังอันหนาวเย็นได้ แต่แบบนั้นเขาจะดูดซับแสงจันทร์ได้น้อยลงไปด้วย และด้วยการที่ไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์ตำหนักเย็นอยู่ คางคกระดับเทพเจ้าก็จะไม่อนุญาตให้เขาเข้าไปใกล้ และถ้าเขาไปทำให้เจ้าคางคกระดับเทพเจ้าโกรธขึ้นมา มันก็มีโอกาสสูงที่เขาจะถูกฆ่า
ราชาไนท์ริเวอร์เชื่อว่าหานเซิ่นจะอยู่ที่นี่เพียงไม่นาน แต่ในขณะที่ราชาไนท์ริเวอร์เชื่อว่าหานเซิ่นจะหนีไปนั้น หานเซิ่นก็เดินเข้ามาใกล้ขึ้นอีก และตอนนี้เขาก็มาถึงบ้านหินและยืนอยู่อีกฝากหนึ่งของประตู
หานเซิ่นเห็นราชาไนท์ริเวอร์ยิ้มให้กับเขา ดังนั้นเขาจึงพูดขึ้นมา
“ราชาไนท์ริเวอร์ ท่านเป็นคนที่แปลกคนจริงๆ เป็นถึงราชาคนหนึ่ง แต่ท่านกลับเลือกที่จะมาเป็นยามเฝ้าประตู”
ราชาไนท์ริเวอร์หัวเราะ “มันก็นะ หนึ่งในพวกเราไม่มีแม้คำอนุญาตให้มาเฝ้าประตูด้วยซ้ำ”
ราชาไนท์ริเวอร์พูดต่อ “อย่าหาว่าข้าไม่เตือนเจ้า มันเหลือไม่ถึงหนึ่งนาทีก่อนที่คางคกหยกจะออกมา ถ้าเจ้าไม่รีบหนีไปซะตอนนี้มันจะสายเกินไป และเมื่อถึงเวลาที่มันออกมา ข้าก็คงจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”
“ขอบคุณมากที่เตือน แต่ข้าจะไปก็ต่อเมื่อข้าอยากไป” หานเซิ่นตอบ
ราชาไนท์ริเวอร์ไม่พูดอะไรอีก เขาคิดว่าหานเซิ่นมาที่นี่เพื่อเล่นลูกไม้อะไรบางอย่างกับเขา แต่การที่ไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์อยู่ มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นก่อนที่มาร์ควิสที่น่ารำคาญจะยอมแพ้และจากไป
เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆ และคางคกหยกก็ใกล้จะออกมาเต็มที แต่ถึงอย่างนั้นหานเซิ่นก็ยังไม่แสดงทีท่าว่าจะออกไปจากที่นั่น
“อะไรก็ตามที่จะเกิดขึ้นต่อไป เจ้าสมควรได้รับมันแล้ว ซึ่งถ้าเจ้าคิดว่าข้าจะพยายามช่วยเจ้าล่ะก็ เจ้าก็คิดผิดอย่างมหัน ในตอนที่ราชินีแห่งมีดยังอยู่ ข้าอาจจะไม่ปล่อยให้เจ้าตายต่อหน้าของข้า แต่ตอนนี้นางจากไปแล้ว…” ราชาไนท์ริเวอร์ยิ้มกว้าง
ตูม!
ประตูบ้านหินเปิดออกและลมหนาวเย็นก็พัดออกมา มันซัดผ่านราวกับคลื่นและแช่แข็งทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆบริเวณบ้านหิน
คางคกสีเขียวตัวหนึ่งเริ่มจะออกมาจากถ้ำหิน ทั้งน้ำตกและแม่น้ำถูกแช่แข็งอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน
‘นี่ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตระดับเทพเจ้าอย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแค่พลังรอบๆตัวของมันก็ยังทรงพลังถึงขนาดนี้ พลังน้ำแข็งที่มันควบคุมเป็นอะไรที่น่าตกใจ’ ราชาไนท์ริเวอร์คิดอย่างยำเกรง
เขาหันไปมองหานเซิ่น มันไม่มีทางที่หานเซิ่นจะทนต่อลมอันหนาวเย็นได้ ดังนั้นราชาไนท์ริเวอร์จึงคิดว่าควรจะรีบหันไปมองหานเซิ่นที่เปลี่ยนเป็นน้ำแข็ง
แต่เมื่อหันไป เขาก็พบว่าหานเซิ่นยืนอย่างสบายใจอยู่ที่เดิม ร่างกายของเขาดูเหมือนกับหยก แต่เขาก็ดูปกติดี มันดูไม่เหมือนว่าเขากำลังถูกแช่แข็งเลยสักนิด
ราชาไนท์ริเวอร์คิดกับตัวเอง ‘นี่มันอะไรกัน? ลมหนาวนั้นออกมาจากคางคกหยกระดับเทพเจ้า ซึ่งในระยะที่ใกล้ขนาดนี้แม้แต่ดยุกก็ไม่ควรจะต้านทานได้ ถ้าเราไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์ติดตัวอยู่ แม้แต่เราเองก็ต้องระมัดระวัง แต่แล้วทำไมหานเซิ่นถึงไม่ถูกแช่แข็ง?’
ขณะที่ราชาไนท์ริเวอร์ครุ่นคิดอยู่นั้น คางคกระดับเทพเจ้าก็หันไปมองที่ราชาไนท์ริเวอร์ เมื่อมันเห็นแผ่นหยกในมือของเขา เจ้าคางคกก็เลิกสนใจเขาและหันมามองที่หานเซิ่น
ราชาไนท์ริเวอร์หัวเราะ “ไม่รู้ว่าเจ้าใช้อะไรเพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกแช่แข็ง แต่แผ่นหยกผู้พิทักษ์เป็นข้อตกลงระหว่างคางคกหยกและเผ่าพันธุ์ของพวกเรา ถ้าไม่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์อยู่ คางคกหยกจะไม่ปล่อยให้เจ้าอยู่ที่นี่ได้ เขาจะกินเจ้า เจ้าอวดดีเกินไปที่มาที่นี่ และตอนนี้เจ้าก็ต้องชดใช้ด้วยความตาย”
คางคกหยกมองหานเซิ่นที่อยู่อีกด้านหนึ่งของประตู แต่มันไม่ได้ทำอะไรเขา มันเพียงแค่เดินหน้าต่อไปที่แอ่งน้ำตามปกติ
ราชาไนท์ริเวอร์เกิดสงสัยขึ้นมา “นี่คางคกหยกไม่ได้กินใครมาเป็นเวลานานจนไม่ได้สนใจเนื้ออีกแล้วอย่างนั้นหรอ?”
เมื่อคางคกหยกมาถึงที่แอ่งน้ำ พวกคางคกหยกน้อยก็พากันออกมา ตอนนี้พวกมันมีขนาดพอๆกับลูกฟุตบอล และพวกมันทุกตัวก็แวววาวราวกับหยกเช่นเดียวกัน พวกมันทั้งหมดดูงดงาม
เมื่อคางคกหยกขึ้นมาจากน้ำ พวกมันก็เห็นหานเซิ่นยืนอยู่ใกล้กับประตู พวกมันบางตัวเข้ามาหาหานเซิ่น เมื่อเห็นอย่างนั้นมันก็ทำให้ราชาไนท์ริเวอร์รู้สึกดีใจอย่างมาก
‘ดี! ดี! ดี! ถึงแม้คางคกหยกน้อยพวกนี้จะยังไม่แข็งแกร่งเท่ากับคางคกหยกที่โตเต็มที่ แต่ถ้าพวกมันโจมตีหานเซิ่นและเขาขัดขืนขึ้นมา เขาก็จะถูกฆ่าโดยคางคกหยกระดับเทพเจ้า’ ราชาไนท์ริเวอร์คิดด้วยรอยยิ้ม
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ราชาไนท์ริเวอร์อึ้งไป
คางคกหยกไม่ได้เข้ามาโจมตีหานเซิ่น เมื่อพวกมันปีนป่ายรอบๆตัวของเขา เขาย่อตัวลงและเริ่มลูบหัวของพวกมัน หลังจากนั้นเขาก็อุ้มพวกมัน 2 ตัวขึ้นมา
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?” ราชาไนท์ริเวอร์ไม่รู้จะคิดยังไงกับสิ่งที่เห็น
คางคกหยกถูกคิดว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่โหดร้าย นั่นเพราะรีเบทได้ทำข้อตกลงกับมันว่ามีแค่คนที่มีแผ่นหยกผู้พิทักษ์เท่านั้นที่จะได้รับอนุญาตให้เข้ามาใกล้มันได้ อย่างไรก็ตามไม่มีใครกล้าเข้ามาในสถานที่ที่มันอาศัยอยู่โดยไม่มีแผ่นหินผู้พิทักษ์
ความจริงที่ว่าคางคกหยกไม่ได้กินหานเซิ่น ทำให้ราชาไนท์ริเวอร์ประหลาดใจ แต่การได้เห็นหานเซิ่นเล่นกับลูกๆของสิ่งมีชีวิตระดับเทพเจ้าเป็นอะไรที่แปลกประหลาดยิ่งกว่า
เมื่อคางคกหยกน้อยทั้งหลายไม่ตามมา คางคกหยกระดับเทพเจ้าก็หยุดเดินและหันกลับมามองที่หานเซิ่น
‘เขากล้าจะสัมผัสคางคกหยกน้อยอย่างนั้นหรอ? คางคกหยกระดับเทพเจ้าจะต้องโกรธกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน’ ราชาไนท์ริเวอร์คิด
แต่คางคกหยกระดับเทพเจ้าแค่ส่งเสียงออกมา หลังจากนั้นมันก็หันกลับไปและเริ่มขึ้นไปบนน้ำตกที่ถูกแช่แข็ง
หานเซิ่นที่อุ้มคางคกหยกน้อย 2 ตัวอยู่ก็ตามเหล่าคางคกหยกน้อยตัวอื่นขึ้นไปบนน้ำตกเช่นกัน
“เป็นไปได้ยังไง คางคกหยกระดับเทพเจ้าอนุญาตให้คนนอกไปนั่งข้างๆมันเนี่ยนะ? ราชาไนท์ริเวอร์อึ้งไป
