“เจ้าจะโวยวายทำไม? ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่ามารบกวนข้า จนกว่าข้าจะเรียกหาเจ้า?” หานเซิ่นถามจากภายในกระท่อม
“แย่แล้วองค์ชาย! องค์หญิงไป๋เวยมาที่นี่” ลิลลี่รีบพูด
หานเซิ่นคาดการณ์เอาไว้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ดังนั้นเขาจึงเปิดประตูและเดินออกไป
ไป๋เวยดูหม่นหมองขณะลอยตัวอยู่เหนือทะเล ตอนที่อยู่ในสวนของกษัตริย์เธอได้ข่าวว่าหานเซิ่นถูกฆ่าตายโดยรีเทิร์นทูออริจินของไป๋อี้ เธอกลับไปที่บ้านและสังเกตเห็นว่าเป่าเอ๋อกับกิเลนโลหิตหายตัวไป ดังนั้นเธอจึงรีบมุ่งหน้ามาที่ดาววอเทอร์โซน
หานเซิ่นพาลิลลี่ขึ้นไปสู่พื้นผิวพร้อมกับเขา
เมื่อไป๋เวยเห็นใบหน้าของหานเซิ่น ใบหน้าของเธอก็ดูซับซ้อน เธอพูดอย่างเยือกเย็น
“พี่สิบหก พี่ฆ่าองครักษ์ของข้า! และพี่ยังขโมยคนของดาววินด์โซน มอบเป่าเอ๋อและกิเลนโลหิตกลับคืนมาให้กับข้า ไม่อย่างนั้นข้าจะให้ท่านพ่อเป็นคนตัดสินว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง”
หานเซิ่นหัวเราะและมองไปที่ไป๋เวย “น้องสาวคนดีของข้า ข้ากลัวว่าเจ้าจะเข้าใจอะไรผิดแล้ว ข้าคือองค์ชายสิบหก ทำไมข้าต้องไปที่ดวงดาวของเจ้าและขโมยของอะไรมาด้วย? ข้าแค่เอาของที่เป็นของข้ากลับมาเท่านั้น”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ของของดาววินด์โซนเป็นของเจ้า?” ไป๋เวยถามอย่างโมโห
หานเซิ่นหัวเราะ “ตอนนี้ร่างกายและจิตใจของหานเซิ่นเป็นของข้าแล้ว ดังนั้นข้าก็คือเขาและเขาก็คือข้า ของของเขาก็คือของของข้า ดังนั้นแน่นอนว่าข้าก็แค่เอาของที่เป็นของข้ากลับคืนมา”
“เจ้า… อย่ามาโต้เถียงข้าด้วยคำพูดะคลุมเครือแบบนั้น! มอบเป่าเอ๋อและกิเลนโลหิตมาให้กับข้า ไม่อย่างนั้นข้าจะไปร้องเรียนกับท่านพ่อ!” ไป๋เวยตะโกน
“ตามใจเจ้า ข้าไม่ว่างจะมามัวเสียเวลากับเจ้า” หานเซิ่นหันหลังเพื่อกลับลงไปในเมืองใต้น้ำ
“หยุดก่อน! เจ้าเก็บกิเลนโลหิตเอาไว้ได้ แต่เด็กคนนั้นไม่มีประโยชน์อะไรกับเจ้า มอบนางมาให้กับข้า และข้าจะถือว่าพวกเราไม่ติดค้างอะไรกัน” ไป๋เวยกัดฟัน
“ฮ่าๆ! เด็กหญิงตัวน้อยที่งดงามขนาดนี้ ทำไมข้าต้องมอบนางให้กับคนอื่น? แน่นอนอยู่แล้วว่าข้าต้องเลี้ยงนางด้วยตัวเอง” หานเซิ่นยิ้ม
“ไอ้เวร!” ไป๋เวยคำราม เธอชกหมัดใส่หานเซิ่น
เธอรู้ว่าไป๋อี้เป็นคนยังไง หานเซิ่นถูกเอาไปแล้ว และเธอไม่สามารถทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้เป่าเอ๋อตกอยู่ในมือของคนที่ชั่วร้ายอย่างไป๋อี้ได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ไป๋เวยอยากจะพาเป่าเอ๋อกลับไป
สีหน้าของหานเซิ่นแข็งกร้าว เขาใช้แสงแห่งเทพเพื่อจับร่างกายของไป๋เวยเอาไว้ หลังจากนั้นเขาก็ชกเธอกระเด็นออกไป
“ไป๋เวย นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะมาทำอะไรตามใจชอบ หยุดทำตัวไร้สาระ! ไม่อย่างนั้นข้าจะต้องหยาบคายกับเจ้า” หานเซิ่นพูดขู่ขณะที่เธอกระเด็นออกไป
ไป๋เวยเช็ดเลือดของตัวเองและพูด “ข้าต้องทำยังไงเจ้าถึงจะมอบนางมาให้กับข้า?”
“เจ้าอยากจะได้เด็กคนนั้นมากถึงขนาดนั้นเลย? นี่นางเป็นลูกของเจ้ากับหานเซิ่นหรือยังไง? ข้าไม่เห็นมีความทรงจำแบบนั้นอยู่ในหัวของหานเซิ่น” หานเซิ่นชายตามองไป๋เวย
“นางเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง! นางไม่มีประโยชน์อะไรกับเจ้า ข้าต้องทำยังไง เจ้าถึงจะมอบนางให้กับข้า?” ไป๋เวยถามอีกครั้ง
“เด็กผู้หญิงที่น่ารักและงดงามขนาดนั้นสำคัญต่อข้ามากๆ แต่ไหนๆเจ้าก็เป็นน้องสาวของข้า ถ้าเจ้าอยากจะได้นางมากถึงขนาดนั้น ข้าก็จะมอบนางให้กับเจ้า แต่ก่อนอื่นเจ้าต้องมอบล็อคสหัสหัวใจมาให้กับข้าและข้าจะมอบสาวน้อยน่ารักให้กับเจ้า” หานเซิ่นยิ้ม
“เจ้า” ใบหน้าของไป๋เวยเปลี่ยนไป
ไป๋เวยไม่ได้มีของค่าอะไรมากนัก แต่ราชาไป๋ได้มอบล็อคสหัสหัวใจให้กับแม่ของไป๋เวย มันถูกส่งต่อมาให้กับไป๋เวยในภายหลัง มันเป็นสิ่งของระดับเทพเจ้าชิ้นเดียวที่เธอมี และมันก็เป็นสิ่งเดียวที่เธอต้องเก็บเอาไว้ นี่ไม่ใช่ความลับในหมู่เอ็กซ์ตรีมคิง และแม้แต่หานเซิ่นก็รู้ถึงเรื่องนี้
หานเซิ่นไม่สามารถมอบเป่าเอ๋อให้กับไป๋เวยได้ ดังนั้นเขาจึงเสนอบางสิ่งที่รู้ว่าเธอจะไม่ยอมรับ
“ข้าขอแลกสิ่งของระดับราชันแทน นางเป็นแค่เด็กตัวน้อยๆ นางไม่จำเป็นสำหรับเจ้า!” ไป๋เวยดูเศร้า
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าต้องการล็อคสหัสหัวใจ ถ้าเจ้าอยากจะได้ลูกสาวที่น่ารักของข้า นำล็อคสหัสหัวใจมาให้กับข้า ไม่อย่างนั้นพวกเราก็จบการเจรจากันแค่นี้ ข้าจะให้เวลาเจ้าไปคิดเกี่ยวกับมัน” หลังจากหานเซิ่นพูดจบ เขาก็เริ่มกลับลงไปในทะเล
“ล็อคสหัสหัวใจรวมเข้ากับร่างกายของข้า ข้ามอบมันให้กับเจ้าไม่ได้ และถึงข้าจะมอบมันให้กับเจ้า เจ้าก็ใช้มันไม่ได้อยู่ดี นอกจากข้าแล้วไม่มีใครใช้ล็อคสหัสหัวใจได้”
ไป๋เวยหยุดหานเซิ่นเอาไว้ เธอกัดฟันและพูด “มอบเด็กมาให้กับข้า และทรัพยากรตลอดทั้งปีของดาววินด์โซนจะตกเป็นของเจ้า”
หานเซิ่นแปลกใจ ดาววินด์โซนนั้นขัดสน ทรัพยากรหนึ่งปีเต็มๆนั้นถือว่าเยอะมากสำหรับเธอ เธอมีแผนที่จะมอบทุกสิ่งเพื่อเป่าเอ๋อ เขาไม่รู้เลยว่าเธอรู้ถึงความพิเศษของเป่าเอ๋อ หรือว่าเธอมีจุดประสงค์อะไรอย่างอื่นซ่อนอยู่หรือเปล่า
ถ้าเธอยินดีจะทำขนาดนี้เพื่อที่เป่าเอ๋อจะไม่ต้องอยู่กับคนอย่างไป๋อี้ นั่นก็แสดงให้เห็นว่าเธอเป็นคนที่จิตใจดีอย่างมาก
“เจ้ายินดีจะแลกเปลี่ยนทรัพยากรมากขนาดนั้นเพื่อเด็กคนเดียวอย่างนั้นหรอ? เด็กคนนั้นคงจะพิเศษมากๆ ข้าควรจะดูแลนางเป็นอย่างดี บางทีนางอาจจะหาเงินจำนวนมากมาให้กับข้าได้ บางทีพวกเราอาจจะได้คุยเรื่องราคากันต่อภายหลัง ฮ่าๆๆ…” หานเซิ่นดำลงไปในทะเล
“ไอ้เวรเอ๋ย!” ไป๋เวยชกใส่ทะเลด้วยความโกรธ แต่มันเป็นการกระทำที่ไม่เกิดประโยชนอะไร
“ไอ้เวรนั่น!” องค์หญิงของเผ่าไซเรนเองก็โกรธกับสิ่งที่ไป๋อี้ทำเช่นกัน
ถ้าเธอไม่ต้องการจะปกป้องฐานะขององค์หญิงล่ะก็ เธอก็ไม่มีวันจะแต่งงานกับคนเลวอย่างนั้น เธอต้องการจะฆ่าเขาจากใจจริง
“องค์หญิง พวกเราจำเป็นต้องมองถึงผลประโยชน์ส่วนรวมก่อนเป็นอันดับแรก องค์ชายสิบหกเป็นสายเลือดบริสุทธิ์รุ่นสุดท้าย พวกเราจำเป็นต้องพึ่งเขา” ไซเรนเฒ่าพูด
“มันเป็นเพราะเลือดของข้าไม่บริสุทธิ์พอที่จะทำให้ข้าเปิดใช้งานโบราณวัตถุได้ ไม่อย่างนั้นข้าก็คงจะไม่ต้องร่วมงานกับคนชั่วแบบนี้” องค์หญิงพูดอย่างโมโห
ไซเรนเฒ่าถอนหายใจ “พวกเราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้ เผ่าไซเรนถูกทำลายและมีคนไม่มากนักที่รอดชีวิต องค์หญิงและองค์ชายสิบหกเป็นสายเลือดบริสุทธิ์รุ่นสุดท้ายที่เหลืออยู่ แต่เลือดขององค์หญิงไม่บริสุทธิ์พอที่จะทำมันตามลำพังได้ มันอาจจะได้ผล ถ้าองค์หญิงและเขาร่วมมือกัน เพื่อเผ่าไซเรน องค์หญิงได้โปรดอดทนเอาไว้”
องค์หญิงไม่ได้ตอบอะไร เธอมองไปที่สวน หลังจากนั้นเธอก็เดินออกไปในทิศทางนั้น
หานเซิ่นเข้าไปในสวน แต่ก่อนที่เขาจะไปถึงกระท่อม เขาก็เห็นองค์หญิงตรงมาทางเขา
“เจ้ามาทำอะไรที่นี่? นี่เจ้าเหงาถึงขนาดที่อยากจะคุยกับข้าเลยอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นยิ้ม เขาแค่แกล้งทำตัวเหมือนกับไป๋อี้
