“อ้า น่าสนใจอะไรขนาดนี้” คุณหญิงมิร์เรอร์เอนตัวเข้าไปใกล้กระจกขณะที่สัญลักษณ์ถัดไปร่วงลงมา
หานเซิ่นรู้สึกสับสน ในตอนแรกเขาคิดว่าต้นไม้กษัตริย์จะมอบอักษรที่ไปพัฒนายีนของชิงเสีย แต่เมื่อเห็นอย่างนี้มันก็ดูเหมือนกับว่าเขาจะเข้าใจผิดไป
เมื่อคำว่าชั่วร้ายเข้าไปในตัวไป๋ชิงเสีย ร่างกายของไป๋ชิงเสียก็เริ่มดูชั่วร้ายขึ้นมา ซึ่งมันขัดกับสไตล์ของเขาอย่างชัดเจน
“ดูเหมือนว่าต้นไม้กษัตริย์จะค้นหาสิ่งที่พิเศษเกี่ยวกับไป๋ชิงเสีย ไม่ว่าสิ่งนั้นที่ซ่อนอยู่ในตัวของเขาจะเป็นสิ่งดีหรือร้าย ต้นไม้ก็จะทำให้มันแข็งแกร่งขึ้น แม้แต่ข้อบกพร่องของคนๆนั้นก็จะถูกทำให้เด่นชัดขึ้นมา”
ตอนนี้หานเซิ่นเริ่มเข้าใจถึงการมอบแต่ละอักษรของต้นไม้กษัตริย์
เมื่อเห็นคำว่าชั่วร้ายปรากฏขึ้นมา คนของราชวงศ์คนอื่นก็ไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรมากนัก เพราะคนของราชวงศ์หลายคนก็ได้รับสัญลักษณ์แบบเดียวกัน และถึงอย่างนั้นพวกเขาก็สามารถขึ้นเป็นกษัตริย์ได้ ดังนั้นมันจึงไม่สำคัญอะไร
หลังจากที่คำว่าชั่วร้ายเข้าไปในร่างของไป๋ชิงเสีย ใบไม้ของต้นไม้กษัตริย์ก็ยังคงส่องสว่าง สัญลักษณ์คิงอิซอีกหนึ่งตัวร่วงลงมาจากต้นไม้ มันตรงไปที่หน้าผากของไป๋ชิงเสียอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อเห็นอักษรตัวนั้น ไป๋หลิงซวงตกตะลึงและพูด “นี่(逆)”
ไป๋หลิงซวงไม่ใช่แค่คนเดียวที่มีปฏิกิริยาแบบนั้น แม้แต่คุณหญิงมิร์เรอร์ที่ใช้กระจกเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ลุกขึ้นยืน ดวงตาของเธอเบิกกว้างและจ้องตัวอักษรที่หมายถึงการทรยศ
อักษรนี่ไม่ได้มีออร่าหรือบรรยากาศที่น่าตกใจอะไร มันแทบจะไม่เรืองแสงด้วยซ้ำ แสงอ่อนๆของมันดูเหมือนกับว่าสามารถดับลงได้ทุกเมื่อ
แต่อักษรนั้นทำให้องค์ชายและองค์หญิงทุกคนตกตะลึง พวกเขาไม่ได้ตกใจที่ไป๋ชิงเสียได้รับคิงอิซที่ 11 แต่พวกเขาตกใจกับอักษรที่หมายถึงการทรยศ
มันมีสัญลักษณ์คิงอิซอยู่นับไม่ถ้วน อักษรแต่ละตัวที่หล่นลงมาจะแสดงถึงพรสวรรค์ของคนที่ได้รับพวกมัน แต่สัญลักษณ์คิงอิซแต่ละตัวจะหมายถึงสิ่งที่ต่างกันออกไป
มันบอกไม่ได้ว่าอักษรไหนดีหรือร้าย แต่บางอักษรถูกพิสูจน์ถึงความยอดเยี่ยมของมันผ่านประวัติศาสตร์ของบุคคลที่เคยได้รับมันไป
หนึ่งในอักษรที่ว่านั้นก็คือคำว่าการทรยศ ราชาเหวินกษัตริย์องค์ที่ 2 ของเอ็กซ์ตรีมได้รับอักษรที่ว่านี้ไป
และนั่นเป็นเพียงตัวอักษรเดียวที่เขาได้รับ ซึ่งเมื่อเทียบกับราชวงศ์คนอื่นแล้ว เขาถือว่าอยู่รั้งท้าย แต่ถึงอย่างนั้นราชาเหวินก็เอาชนะราชวงศ์ที่มากพรสวรรค์คนอื่นทั้งหมดและขึ้นเป็นกษัตริย์องค์ที่ 2 ของเอ็กซ์ตรีมคิงได้สำเร็จ เขายังกลายเป็นหนึ่งในกษัตริย์ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในประวัติศาสตร์ของเอ็กซ์ตรีมคิงด้วย
ในยุคสมัยนั้นมันมีองค์ชายที่เป็นอัจฉริยะซึ่งได้รับตัวอักษรถึง 21 ตัว แต่เขาพ่ายแพ้ให้กับราชาเหวินที่ได้รับตัวอักษรเพียงแค่ตัวเดียว
หลังจากราชาเหวิน มันก็มีกษัตริย์มากกว่า 70 องค์ และยังองค์ชายและองค์หญิงอีกนับไม่ถ้วน แต่มันไม่มีใครที่ได้รับคำว่าการทรยศนี้
แต่ในตอนนี้ไป๋ชิงเสียได้รับตัวอักษรนั้น ซึ่งมันทำให้ราชวงศ์คนอื่นรู้สึกตกใจ ตัวอักษรนั้นพิสูจน์ว่าไป๋ชิงเสียเป็นคนที่พิเศษจริงๆ แถมเขายังได้รับตัวอักษรก่อนหน้านี้อีก 10 ตัว
ทุกคนตกตะลึง พวกเขาอ้าปากค้างขณะมองไปที่ไป๋ชิงเสีย พวกเขาไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
“เขาเก็บตัวเงียบมายตลอด แต่ตอนนี้เขาทำให้ทุกคนต้องตกตะลึง องค์ชายสิบเจ็ดจะมีชื่อเสียงไปทั่วจักรวาล” หนึ่งในราชองครักษ์ถอนหายใจ
หลังจากคำว่าการทรยศ มันไม่มีสัญลักษณ์คิงอิซลงมาเพิ่มอีก พลังของไป๋ชิงเสียมัวลงไป เขาหยุดใช้ร่างกายแห่งราชันและหันมาพูดกับหานเซิ่น
“พี่สิบหก! ข้าได้รับอักษร 11 ตัว ตอนนี้มันถึงตาเจ้าแล้ว”
“ร่างกายแห่งราชันของเจ้ามีชื่อว่าอะไร?” หานเซิ่นมองชายคนนั้นด้วยท่าทางหยิ่งผยอง เขารู้ว่ามันคืออะไร แต่เขาแกล้งทำเป็นว่าไม่รู้
“ร่างกายแห่งราชันเก็นโซ” ไป๋ชิงเสียพูดอย่างสงบนิ่ง เขาไม่ได้ตอบสนองต่อการยั่วยุของหานเซิ่น
“ร่างกายแห่งราชันเก็นโซของเจ้าคงจะไม่เลว ถ้ามันได้รับคิงอิซถึง 11 ตัว” หานเซิ่นพูดราวกับว่าเขาพยายามที่จะปลอบโยนอีกฝ่าย
“ฮ่า! เขาหยิ่งยโสจริงๆ ถ้าเขาไม่ได้รับตัวอักษรสักตัว แบบนั้นเขาจะทำยังไง?”
หลังจากที่ได้ยินหานเซิ่นพูดแบบนั้น คุณหญิงมิร์เรอร์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
องค์ชายและองค์หญิงทุกคนต่างก็ตกใจที่ได้ยินแบบนั้น ถึงแม้พวกเขาจะรู้อยู่แล้วว่าไป๋อี้เป็นคนที่อวดดี แต่พวกเขาไม่รู้ว่าความอวดดีของไป๋อี้จะมาพร้อมกับความโง่เขลาที่มากถึงขนาดนี้
“นี่เขาไม่รู้หรือไงว่าสัญลักษณ์คิงอิซถึง 11 ตัวมันหมายถึงอะไร? นี่เขาไม่รู้ถึงความหมายของคำว่าการทรยศอย่างนั้นหรอ?” องค์ชายสิบเก้าอยากจะเอามือปิดหน้าตัวเองด้วยความรู้สึกอายแทน
ไป๋ชางลังหัวเราะ “น้องสิบหกอารมณ์แปรปรวน เขาคงจะต้องป่วยเป็นโรคไบโพล่าร์แน่ๆ เขาไม่เคยมีโอกาสได้เป็นคนสำคัญของใคร ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาจะไม่รู้ว่าคำว่าการทรยศหมายถึงอะไร แต่ไม่ว่าเขาจะโง่ถึงขนาดไหน เขาก็ควรจะรู้ว่าคิงอิซถึง 11 ตัวหมายความว่ายังไง เขาคงจะแค่ทำตัวดันทุรัง”
“ข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าเขาปลุกรูปปั้นของอัลฟ่าให้ตื่นขึ้นมาได้ยังไง” องค์ชายสิบเก้ายังคงค้างคาใจ
องค์ชายสิบเก้าเคยเข้าไปในพาวิลเลี่ยนอยู่หลายครั้ง เขาอยากจะไปที่นั่นจนกระทั่งเขาเข้าใจรูปปั้นของอัลฟ่าได้ แต่เขาล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่สามารถทำใจให้เชื่อได้ว่ารูปปั้นของอัลฟ่าจะถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาโดยไป๋อี้
“มาดูสิว่าเขาจะได้รับคิงอิซสักกี่ตัว มันจะเป็นอะไรที่น่าขำถ้าเขาไม่ได้รับเลยสักตัว”
“มันยากที่จะบอกได้ เพราะยังไงซะเขาก็เข้าใจรูปปั้นของอัลฟ่าได้สำเร็จ มันไม่มีทางที่เขาจะไม่ได้รับอักษรเลยสักตัว”
“ใครจะรู้? บางทีที่เขาปลุกรูปปั้นของอัลฟ่าได้อาจจะเป็นแค่โชคล้วนๆก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าคิดว่าเขาจะได้รับคำว่าโชคอย่างนั้นหรอ?”
“บางที”
ทุกคนมองดูอย่างใจจดใจจ่อ หานเซิ่นมองขึ้นไปที่ต้นไม้ที่ดูเหมือนกับท้องฟ้าสีทอง เขามองไปที่สัญลักษณ์คิงอิซขณะที่พึมพำกับตัวเอง
“มอบคำว่าผู้ชายที่งดงาม… ผู้ชายที่หล่อเหลาให้กับข้า… ข้าไม่ต้องการอะไรมาก… ด้วยใบหน้าของข้า… ข้าควรที่จะได้รับตัวอักษรฝานเหมือนกับที่ไป๋ชิงเสียได้รับ”
ในขณะที่พึมพำ หานเซิ่นก็เปิดใช้งานร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์ ร่างกายของเขากลายเป็นหยดน้ำ แม้แต่ชุดเกราะของเขาก็กลายเป็นน้ำเช่นกัน เขาเป็นเหมือนกับมนุษย์น้ำที่ยืนอยู่บนหัวของมังกรขณะที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ไป๋อี้เป็นคนที่อารมณ์เสียได้ง่ายๆ เขามักจะเริ่มการทะเลาะวิวาทอยู่บ่อยครั้ง ทุกคนจึงเคยเห็นร่างกายแห่งราชันออริจินอลของเขามาก่อน ดังนั้นมันจึงไม่ใช่อะไรที่น่าประหลาดใจ
เมื่อเทียบกับร่างกายแห่งราชันเก็นโซของไป๋ชิงเสีย ร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์ไม่ได้ถือว่าแย่อะไร แต่ธาตุน้ำนั้นอ่อนแอและเหมาะสมกับความสามารถในการรักษามากกว่า
แต่ไป๋อี้เป็นคนที่อารมณ์ร้าย เขาไม่ต้องการเรียนรู้วิชาจีโนที่มีพลังในการรักษา เขาฝืนตัวเองเพื่อฝึกฝนวิชาธาตุน้ำที่มีพลังทำล้ายล้างสูงแทน ซึ่งในหมู่องค์ชายระดับราชันทั้งหมด เขาถูกจัดอยู่ในระดับปานกลางถึงระดับล่าง เพราะอย่างนั้นคนของราชวงศ์หลายคนจึงคิดว่าร่างกายแห่งราชันของเขาเป็นอะไรที่ค่อนข้างอ่อนแอ
แต่ในความจริงแล้วร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์ไม่ได้เลวร้ายไปกว่าร่างกายแห่งราชันเก็นโซมากนัก ไป๋อี้แค่ใช้มันได้ไม่ดีเท่านั้นเอง
หานเซิ่นเปิดใช้ร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์ และร่างกายของเขาก็ปลดปล่อยแสงแห่งเทพออกมา มันเชื่อมต่อกับต้นไม้กษัตริย์ หลังจากนั้นใบไม้ก็เริ่มสั่นไหวและท่ามกลางแสงสีทองของพวกมัน ใบไม้ใบหนึ่งก็ส่องสว่างออกมา สัญลักษณ์นั้นเป็นเหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ร่วงลงมา มันตรงเข้าไปหาหานเซิ่น
ตัวอักษรนั้นเปียกแฉะและดูเหมือนกับน้ำที่ลอยลงมา มันให้ความรู้สึกเหมือนกับคลื่นที่น่ากลัวท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำ มันคือตัวอักษรสุ่ย(水)
หานเซิ่นได้รับตัวอักษรที่หมายถึงน้ำ นั่นอยู่ในความคาดหมายของทุกคน เพราะไป๋อี้มีร่างกายแห่งราชันออริจินอลวอเทอร์ มันจะเป็นอะไรที่แปลกถ้าเขาไม่ได้รับคำว่าน้ำ
‘มันก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย’ หานเซิ่นคิดขณะที่รอให้ตัวอักษรหล่นลงมาและสัมผัสกับหน้าผากของเขา
แต่ในจังหวะที่คำว่าน้ำกำลังจะสัมผัสกับหน้าผากของหานเซิ่น ตัวอักษรนั้นก็หยุดนิ่งไปเหนือหน้าผากของเขาหนึ่งเซนติเมตร
