2 วันต่อมา ทางเอ็กซ์ตรีมคิงก็ส่งคนมาที่ปราสาทเพื่อมอบรางวัลให้กับหานเซิ่น แต่รางวัลนั้นต่างไปจากที่ไป๋หลิงซวงคาดเดาเล็กน้อย
หานเซิ่นได้รับบัตรผ่านที่อนุญาตให้เข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตาได้ แต่เขาไม่ได้รับสมบัติระดับเทพเจ้าที่ไป๋หลิงซวงพูดถึง
หลังจากที่หานเซิ่นคำนึงดูดีๆแล้ว เขาก็คิดว่าบางทีราชาไป๋อาจจะยังสงสัยในตัวของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับสมบัติระดับเทพเจ้าที่ปกติแล้วจะมอบให้กับใครก็ตามที่ได้รับอันดับที่หนึ่ง
‘การได้รับอนุญาตให้เข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตาถือเป็นรางวัลที่ยอดเยี่ยม ในหอคอยแห่งโชคชะตานั้นจะเหมือนหรือแตกต่างไปจากหอคอยแห่งโชคชะตาของเรากันนะ’ หานเซิ่นรู้สึกสงสัยเกี่ยวกับหอคอยแห่งโชคชะตาของเอ็กซ์ตรีมคิง
หลังจากที่เจ้าหน้าที่ส่งของกลับไปแล้ว หานเซิ่นก็ออกเดินทางไปที่หอคอยแห่งโชคชะตาในทันที ส่วนตัวแล้วเขาไม่ได้เร่งรีบอะไร แต่เขากลัวว่าราชินีจิ้งจอกอาจจะรู้ว่าเขาได้รับบัตรผ่านมา เมื่อเธอรู้ในเรื่องนั้น เธอก็ต้องมาหาเขาเพื่อขอให้เขาขโมยบางสิ่งออกมาจากหอคอยแห่งโชคชะตาอย่างไม่ต้องสงสัย ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่เสี่ยงเกินไป
หลังจากที่ไปถึงหอคอยแห่งโชคชะตา หานเซิ่นก็เข้าใจว่าทำไมมันถึงเป็นเรื่องยากที่จะเข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตา อย่างหนึ่งคือทางเอ็กซ์ตรีมคิงไม่ต้องการให้ใครหลายคนรู้ถึงความลับของหอคอยแห่งโชคชะตา แต่อีกเหตุผลหนึ่งคือการจะเปิดหอคอยแห่งโชคชะตาจำเป็นต้องใช้พลังของยอดฝีมือระดับเทพเจ้าถึง 4 คน ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าทั้ง 4 ต้องร่วมมือกันเพื่อเปิดประตูให้คนๆหนึ่งผ่านเข้าไปได้
ทุกครั้งที่หอคอยแห่งโชคชะตาถูกเปิด ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าทั้ง 4 จะเหนื่อยล้าอย่างมาก และพวกเขาก็ต้องใช้เวลา 2 ถึง 3 เดือนเพื่อพักฟื้น แถมพวกเขายังต้องใช้สิ่งของที่พิเศษและหายากอีก
ถึงแม้หานเซิ่นจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตา แต่เขาก็ต้องลงทะเบียนก่อนถึงจะเข้าไปได้
หลังจากที่หานเซิ่นจัดการลงทะเบียนเสร็จสิ้นแล้ว เขาก็ถูกบอกว่าจะได้รับอนุญาตให้เข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตาในอีก 17 วัน ถ้าเขามาสายแม้แต่วินาทีเดียว เขาก็จะสูญเสียสิทธิ์ในการเข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตา
หานเซิ่นรู้สึกหดหู่ เขารู้ว่า 17 จะผ่านไปอย่างรวดเร็ว มันเป็นสิ่งที่แสดงถึงอำนาจของเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิงที่พวกเขาสามารถรวบรวมยอดฝีมือระดับเทพเจ้า 4 คนมาเพื่อเปิดประตูเข้าสู่หอคอยแห่งโชคชะตาได้ในเวลาอันสั้น สำหรับเผ่าพันธุ์ส่วนใหญ่แล้วการจะรวบรวมยอดฝีมือระดับเทพเจ้าถึง 4 คนนั้นต้องใช้เวลานานสักแค่ไหนก็ไม่รู้
แต่เพราะอย่างนั้นหานเซิ่นก็สูญเสียความหวังทั้งหมดที่จะหลีกเลี่ยงราชินีจิ้งจอก
เมื่อหานเซิ่นกลับไปถึงบ้าน เขาก็พบราชินีจิ้งจอกนอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเธอเป็นเหมือนกับพระจันทร์ขณะที่เธอยิ้มให้กับเขา
“น้องชายแสนดีของข้า เจ้าลงทะเบียนเพื่อขอเข้าไปในหอคอยแห่งโชคชะตาแล้วสินะ?”
“ใช่แล้ว” หานเซิ่นไหล่ตกขณะที่เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้
ราชินีจิ้งจอกลุกขึ้นและเดินเข้ามาหาหานเซิ่น เธอโอบหานเซิ่นจากด้านหลังและนิ้วมือวงบนอกของเขา
หานเซิ่นรู้สึกถึงได้บางสิ่งนุ่มๆกดลงบนหลังของเขา ใบหน้าที่งดงามของเธอถูกับใบหน้าของเขา ริมฝีปากสีแดงของเธอเข้ามาใกล้หูของเขาและกระซิบ
“ช่วยพี่สาวขโมยสมบัติของเผ่าจิ้งจอกออกมาจากหอคอยแห่งโชคชะตา และพี่สาวจะปฏิบัติกับเจ้าเป็นอย่างดี”
“มันไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากจะช่วย… ข้าแค่กลัวว่าถ้าข้าทำ ข้าอาจจะไม่มีได้โอกาสได้พูดคุยกับพี่สาวอีกครั้ง” หานเซิ่นพูด
ราชินีจิ้งจอกหัวเราะ เธอดึงแก้มของหานเซิ่นลงมาที่อกของนางและพูด
“ทำไมข้าถึงจะปล่อยให้เจ้าตาย? ข้ามีหนทางที่จะทำให้เจ้าขโมยของออกมาได้โดยไม่มีใครรู้ มันจะไม่มีใครสงสัยในตัวเจ้า หลังจากนั้นข้ายังจะช่วยพาเจ้าออกไปจากเอ็กซ์ตรีมคิง เผ่าพันธุ์จิ้งจอกจะติดหนี้บุญคุณเจ้าอย่างใหญ่หลวง ถ้าเจ้าต้องการ เจ้าจะกลับไปที่เผ่าจิ้งจอกร่วมกับข้าก็ได้ พวกเรามีผู้หญิงงดงามมากมายที่พร้อมจะใช้เวลาร่วมกับเจ้า”
“ไม่มีทาง ข้าเป็นคนโชคร้าย มันไม่มีทางที่สถานการณ์จะจบลงแบบนั้น ทำไมพี่สาวไม่ลองบอกข้าเกี่ยวกับสมบัติเผ่าจิ้งจอกในหอคอยแห่งโชคชะตาที่พูดถึง?” หานเซิ่นพูด
ราชินีจิ้งจอกดูเศร้า เธอเคลื่อนตัวรอบเก้าอี้และมานั่งลงบนตักของหานเซิ่น เธอเอนตัวพิงหานเซิ่นและถอนหายใจออกมา
“ข้าถูกกักขังอยู่ในปราสาทโกสต์โบนเป็นเวลานาน หลังจากที่ข้าออกมา ข้าก็ได้รู้ว่าจักรวาลในยุคสมัยนี้ต่างไปจากจักรวาลที่ข้าเคยรู้จัก เอ็กซ์ตรีมคิงเคยเป็นแค่ทาสของผู้นำเซเคร็ด แต่ตอนนนี้พวกเขากลายเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่สูงส่งที่สุด ถึงแม้เผ่าจิ้งจอกจะไม่ได้ล่มสลาย แต่สมบัติของพวกเราถูกชิงไปโดยเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิง เพราะอย่างนั้นผู้คนของข้าถึงวิวัฒนาการไปสู่ระดับเทพเจ้าไม่ได้ พวกเราจึงต้องใช้ความงามของพวกเราเพื่อความอยู่รอด”
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ราชินีจิ้งจอกก็พูดต่อ “ข้าได้เก็บรวบรวมข้อมูลตั้งแต่ที่ข้าออกมาจากปราสาทโกสต์โบน และข้าก็ได้รู้ว่าราชาเป่าเป็นคนที่ชิงสมบัติของพวกเราไป เขาเอามันไปเก็บไว้ภายในหอคอยแห่งโชคชะตา แต่ข้าเข้าไปในนั้นไม่ได้ ดังนั้นข้าจึงต้องมาขอให้เจ้าช่วย”
ราชินีจิ้งจอกดูน่าสงสารอย่างมาก และสีหน้าที่เศร้าโศกของเธอก็เป็นอะไรที่ทำให้คนส่วนใหญ่อยากจะช่วยเหลือเธอ หานเซิ่นรู้ว่าราชินีจิ้งจอกแข็งแกร่งกว่าตัวเองมาก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรู้สึกสงสาร
“สมบัติของเผ่าจิ้งจอกที่ว่านี่คืออะไร? ทำไมราชาเป่าถึงได้เก็บมันไว้ในหอคอยแห่งโชคชะตา?”
ราชินีจิ้งจอกดูลังเล แต่สุดท้ายเธอก็พูดออกมา “สมบัตินั้นมีชื่อว่ากระจกไนน์สปินเดสทินี่ มันเป็นสมบัติเทพเจ้าของเผ่าจิ้งจอกโดยเฉพาะ เมื่อเผ่าจิ้งจอกกลายเป็นระดับราชัน พวกเราจำเป็นต้องใช้กระจกไนน์สปินเดสทินี่เพื่อเกิดใหม่ 9 ครั้ง พวกเราถึงจะกลายเป็นระดับเทพเจ้าได้ หลังจากที่สูญเสียกระจกไนน์สปินเดสทินี่ไป มันก็ไม่มีสมาชิกของเผ่าจิ้งจอกแม้แต่คนเดียวที่กลายเป็นระดับเทพเจ้า สำหรับเผ่าพันธุ์ชั้นสูงแล้วนี่เป็นอะไรที่น่าเศร้า ข้าหวังว่าเจ้าจะเข้าใจสถานการณ์ของพวกเรา”
“ส่วนที่ว่าทำไมราชาเป่าถึงได้นำกระจกไนน์สปินเดสทินี่ไปเก็บไว้ในหอคอยแห่งโชคชะตานั้น ข้าไม่รู้ โดยปกตินอกจากเผ่าจิ้งจอกแล้ว มันไม่มีใครที่ใช้กระจกนั่นได้”
หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขาถามราชินีจิ้งจอกที่อยู่ในอ้อมแขน
“ข้าจะเอากระจกไนน์สปินเดสทินี่ออกมาจากหอคอยได้ยังไง?”
ราชินีจิ้งจอกกระพริบตาปริบๆและพูด “ข้าจะใช้เทคนิคลับของเผ่าจิ้งจอกกับเจ้า หลังจากนั้นเจ้าจะมีพลังของจิ้งจอกชั่วคราว เมื่อเจ้าเห็นกระจกไนน์สปินเดสทินี่ ถ้ามันไม่ได้ถูกพลังบางอย่างรั้งเอาไว้ มันก็จะบินมาหาเจ้าเอง หลังจากนั้นเจ้าก็ซ่อนมันเอาไว้กับตัวและเอามันออกมาโดยไม่มีใครสังเกตเห็น มันไม่ใช่เรื่องยากอะไร”
หานเซิ่นพยักหน้าและพูด “ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง ข้าจะลองดู แต่ข้าให้สัญญาไม่ได้ว่าจะทำได้สำเร็จ”
ราชินีจิ้งจอกยิ้มออกมาในทันที เธอยกคางของหานเซิ่นขึ้นและจูบแก้มของเขา
“น้องชายแสนดีของพี่ เพียงแค่เจ้าพยายาม เจ้าก็ทำเพื่อพี่สาวคนนี้มากแล้ว ทั้งเผ่าพันธุ์จิ้งจอกจะยกย่องเจ้า ถ้าเจ้าต้องการอะไร ข้าและเผ่าจิ้งจอกจะมอบความช่วยเหลือให้กับเจ้าอย่างเต็มที่”
“ไม่เป็นอะไร ที่ข้าช่วยพี่สาวก็เพราะสายสัมพันธ์ของพวกเรา”
หานเซิ่นพูดราวกับว่าเขาตกลงจะช่วยเธอ แต่ในจิตเขาคิดอะไรอย่างอื่นที่แตกต่างออกไป
“โอเค ข้าจะไม่พูดประโยคน้ำเน่าอีกแล้ว ตอนนี้ข้าจะใช้เทคนิคลับของเผ่าจิ้งจอกกับเจ้า มันจะมอบพลังจิ้งจอกให้กับเจ้าชั่วคราว”
หลังจากนั้นราชินีจิ้งจอกก็นั่งตรงๆ เธอใช้ขาพันรอบเอวของหานเซิ่น หลังจากนั้นเธอก็จูบเขา
