วาฬขาวร่วงลงมายังป่าเห็ดและแรงกระแทกก็ทำให้เห็ดมากมายกระเด็นออกไป วาฬขาวไถลไปกับพื้นจนกระทั่งมันชนเข้ากับเห็ดที่สูงหลายสิบเมตร
แรงสั่นเทือนทำให้เห็ดที่อยู่รอบๆปลดปล่อยหมอกควันหลากสีสันออกมา เมื่อหานเซิ่นและคนอื่นๆมองออกไป พวกเขาก็เห็นแค่สปอร์สีรุ้งที่ก่อตัวกันเป็นหมอกหนา
นกแดงน้อยโกรธ มันบินออกจากปากของวาฬขาวและเปลี่ยนร่างเป็นฟินิกซ์เพลิง เปลวไฟที่น่ากลัวของมันเปลี่ยนบริเวณรอบๆให้กลายเป็นขุมนรกที่ร้อนระอุ สปอร์ของเห็ดมากมายถูกเผาเป็นเถ้าถ่าน และเสือขาวที่จู่โจมพวกเขาก็ถูกล้อมด้วยเปลวไฟ
เสือกระโดดขึ้นเพื่อหนีจากเปลวไฟที่ร้อนแรง ขณะที่มันลอยตัวอยู่บนอากาศ มันอ้าปากขึ้นและพ่นกระสุนปืนใหญ่ใส่ฟินิกซ์เพลิง
ขณะที่กระสุนปืนพุ่งเข้ามา หานเซิ่นก็เห็นว่าจริงๆแล้วพวกมันเป็นเห็ด ฟินิกซ์เพลิงอ้าปากและปลดปล่อยไฟออกมาเผาผลาญเห็ดได้อย่างง่ายดาย พวกมันลุกไหม้และระเบิด สปอร์ที่อยู่ภายในปะทุออกมาจากพวกมันราวกับน้ำพุ
การระเบิดของพวกมันดูสวยงาม แต่ภายในหนึ่งวินาที ฟินิกซ์เพลิงก็เผาผลาญเห็ดและสปอร์ของพวกมันจนกลายเป็นเถ้าถ่าน
เสือขาวพ่นเห็ดออกมาเพิ่มอีก แต่เห็ดแต่ละดอกดถูกเผากลายเป็นเถ้าถ่านโดยนกแดงน้อย เสือขาวเริ่มจะดูหวาดกลัวไฟของนกแดงน้อยขึ้นมา มันตัดสินใจจะวิ่งหนีไป นกแดงน้อยไล่ตามเสือขาวที่กำลังวิ่งหนีไปติดๆ
“พี่ใหญ่นกจัดการมันให้ได้! พี่ใหญ่นกแข็งแกร่งที่สุด”
เมื่อเหล่าโจรสลัดเห็นว่านกแดงน้อยกำลังเป็นฝ่ายได้เปรียบ พวกเขารู้สึกดีใจและส่งเสียงเชียร์เพื่อสนับสนุนนกแดงน้อย
ขนบางส่วนของเสือขาวถูกไหม้ดด้วยเปลวไฟของนกแดงน้อย มันส่งเสียงร้องเหมียวที่น่าสมเพชออกมาขณะที่วิ่งหนีไป ขนสีขาวของมันเริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีดำด้วยความร้อน และทันใดนั้นมันก็กดหัวลงไปที่พื้นและขุดหายลงไปใต้พื้นดินเหมือนกับสว่าน
นกแดงน้อยบินไปรอบๆ แต่มันหาเสือขาวไม่เจอ ดังนั้นมันจึงบินกลับมาด้วยอารมณ์ที่ดีขึ้นกว่าเดิม
เหล่าโจรสลัดรีบเปิดประตูและต้อนรับนกแดงน้อยกลับมาข้างใน
“พี่ใหญ่นกทรงพลังที่สุด… พี่ใหญ่นกเป็นนกที่เก่งกาจที่สุดที่เคยมีมา เจ้าเสือกระจอกนั้นฉี่ราดเมื่อพี่ใหญ่นกออกไปทักทายมัน”
เหล่าโจรสลัดพูด พวกเขาพยายามจะสร้างความสัมพันธ์อันดีกับนกแดงน้อย
นกแดงน้อยยืดอกอย่างโอ้อวดเหมือนกับพี่ใหญ่อย่างที่ถูกเรียก ดูเหมือนว่าคำชื่นชมของเหล่าโจรสลัดจะทำให้นกแดงน้อยเริ่มหลงตัวเองขึ้นมา
เมื่อเห็นแบบนั้น หานเซิ่นก็ส่ายหัว “แม้แต่นกตัวหนึ่งก็ไม่อาจจะเมินเฉยต่อคำประจบสอพลอได้ นกแดงน้อยที่ครั้งหนึ่งเคยไร้เดียงสา ตอนนี้กำลังหลงระเริง”
นกแดงน้อยเป็นฝันร้ายของเจ้าเสือขาว เหล่าโจรสลัดจำเป็นต้องพึ่งการคุ้มครองของนกแดงน้อย ดังนั้นมันจึงไม่มีใครกล้าละเมิดนกแดงน้อย แต่เมื่อนกแดงน้อยบินกลับมาหาเป่าเอ๋อ มันก็พยายามทำตัวให้ดูสุภาพเรียบร้อย
หานเซิ่นมองไปรอบๆและเห็นว่านอกจากเสือขาวตัวนั้นแล้ว มันไม่ได้มีซีโน่เจเนอิคตัวไหนอยู่ในบริเวณนี้อีก เสือขาวถูกขับไล่ไปโดยนกแดงน้อย ดังนั้นสำหรับตอนนี้พวกเขาจะปลอดภัยที่นี่
ถ้าเสือขาวตัวนั้นมีชีวิตอยู่บนเกาะแห่งนี้ได้ อย่างนั้นพวกเขาก็ควรจะมีชีวิตรอดอยู่ที่นี่ได้เช่นเดียวกัน
ฟางชิงอวี่และหนิงเยวี่ยรู้สึกโล่งใจขึ้นมา ที่นี่แปลกประหลาด แต่อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าทะเลสีดำที่จะย่อยสลายพวกเขา
“เห็ดพวกนี้จะกินได้ไหมนะ พวกมันดูน่าอร่อย”
“ยิ่งพวกมันดูดีมากเท่าไหร่ พวกมันก็มีพิษร้ายมากเท่านั้น”
“แต่พวกเราเป็นโจรสลัดระดับสูง ทำไมพวกเราต้องกลัวพิษด้วย?”
เหล่าโจรสลัดพูดคุยกัน แต่ทันใดนั้นหนึ่งในพวกเขาก็ส่งเสียงร้องตะโกนออกมา เขาดูหวาดกลัว “เห็ด…เห็ดมัน…”
“มีอะไรน่าตกใจเกี่ยวกับเห็ด? พวกมันมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง” โจรสลัดอีกคนหัวเราะ
โจรสลัดคนนั้นยังคงดูตกใจมาก นิ้วของเขาสั่นขณะที่ชี้ออกไป และเขาพูดด้วยเสียงสั่นๆ “มัน….มันมีเห็ดอยู่บนหัวของเจ้า”
“นี่เจ้ายังมีเวลามาล้อเล่นอีกอย่างนั้นหรอ? หัวของข้าจะมีเห็ดอยู่ได้ยังไง?” โจรสลัดคนนั้นไม่เชื่อ แต่เมื่อเขาสัมผัสหัวของตัวเองเพื่อความแน่ใจ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
หานเซิ่นและคนอื่นทุกคนหันไปมองที่โจรสลัดคนนั้น หัวของเขามีเห็ดดอกหนึ่งอยู่ มันเป็นเห็ดสีขาวที่ดูเหมือนกับไข่
“หัว…หัวของข้า…มีเห็ดอยู่…” โจรสลัดคนนั้นสัมผัสเห็ดบนหัวของตัวเองและกรีดร้องออกมา
“เจ้าจะแตกตื่นไปทำไม? บางทีพี่ใหญ่นกอาจจะทำมันหล่นลงมาบนหัวของเจ้าโดยบังเอิญ” อดีตกัปตันของเหล่าโจรสลัดพูด เขายื่นมือของเขาออกไปเพื่อดึงเห็ดบนหัวของโจรสลัดคนนั้น
“โอ้ย! มันเจ็บ! มันเจ็บ! มันเจ็บ!” โจรสลัดคนนั้นร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวด อดีตกัปตันของโจรสลัดออกแรงดึงมากกว่าเดิมจนเขายกทั้งร่างของโจรสลัดคนนั้นขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นเห็ดก็ยังไม่หลุดออกมา
เห็ดสีขาวบนหัวของเขาดูเหมือนจะติดกับหนังศีรษะของเขา
หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขาหันมองไปที่หัวของทุกคน และสิ่งที่เห็นก็ทำให้เขาต้องตกใจ
“เจ้า…หัวของเจ้ามีเห็ดอยู่…และเจ้าก็ด้วย…อ้า!” ตอนนี้หัวของทุกคนมีเห็ดของตัวเอง ขนาดและสีสันของพวกมันแตกต่างกันออกไป
นอกจากเป่าเอ๋อและนกแดงน้อยแล้ว หัวของทุกคนมีเห็ดงอกขึ้นมาอย่างกะทันหัน
หานเซิ่นใช้อาณาเขตตงเสวียนเพื่อสังเกตดูเห็ดบนหัวของตัวเอง มันมีขนาดพอๆกับกำปั้นและมีสีดำสนิท มันเหมือนกับร่มน้อยๆ หมวกเห็ดนั้นค่อนข้างใหญ่ แต่ก้านของมันผอมบางมากๆ
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือเรื่องที่รากของเห็ดอยู่ในหัวของเขา พวกมันเป็นเหมือนกับเถาวัลย์ที่พันรอบสมองของเขา
หานเซิ่นมองหนิงเยวี่ยและฟางชิงอวี่ พวกเขาทั้งคู่ก็ตกอยู่ในสภาพเหมือนกับเขา
หัวของหนิงเยวี่ยมีหมวกเห็ดสีขาวอมชมพูขนาดใหญ่อยู่ ส่วนหัวของฟางชิงอวี่มีเห็ดลายจุดสีรุ้งอยู่ โจรสลัดคนอื่นก็มีเห็ดที่แตกต่างกันไปเช่นกัน
แต่เมื่อหานเซิ่นมองดูพวกเขาทุกคนโดยใช้อาณาเขตตงเสวียน หานเซิ่นก็เห็นว่าเห็ดนั้นพันติดกับสมองพวกเขาเช่นเดียวกัน
“อ้า! เห็ดบ้านี้คืออะไรกัน?” โจรสลัดคนหนึ่งพยายามจะตัดเห็ดบนหัวของเขาด้วยมีด แต่เขาตัดไปได้แค่ผิวของเห็ดเท่านั้น และความเจ็บปวดก็ทำให้เขาต้องลงไปกลิ้งกับพื้น
“ฉันไม่อยากจะกลายเป็นมนุษย์เห็ด!” หนิงเยวี่ยมองดูกระจก เมื่อเธอเห็นเห็ดบนหัว เธอก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
เป่าเอ๋อพยายามจะปลอมเธอ “สาวน้อยหนิงเยวี่ย เห็ดของเธอดูดีมากๆ ถ้าเธอจะชนะการประกวดความงามของเห็ดอย่างแน่นอน”
“ฉันไม่ต้องการเป็นมนุษย์เห็ด! ฉันไม่ต้องการเข้าร่วมการประกวดความงามของเห็ด!” หนิงเยวี่ยร้องไห้
หานเซิ่นพยายามจะดึงเห็ดบนหัวของตัวเอง และเมื่อเขาทำอย่างนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ในตอนที่เขาดึงเห็ด มันเหมือนกับว่าเขาดึงสมองของตัวเอง จิตใจของเขาแข็งแกร่ง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็รู้สึกเจ็บปวดเกินไปอยู่ดี เขาเกือบจะกรีดร้องออกมาและใบหน้าของเขาก็ซีดไป
“น้องฟาง เจ้ารู้ไหมว่านี่คืออะไร?” หานเซิ่นหันไปถามฟางชิงอวี่
ใบหน้าของฟางชิงอวี่เปลี่ยนเป็นสีขาว เขาพยายามจะดึงเห็ดของตัวเอง แต่เขาไม่สามารถทำได้ เขาส่ายหัวและพูด
“ข้าไม่รู้จริงๆว่านี่คืออะไร ข้าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน มันมีเห็ดปรสิตซีโน่เจเนอิคอยู่มากมายบนโลกนี้ แต่โดยปกติแล้วการที่พวกมันจะมาอยู่อาศัยบนร่างของสิ่งมีชีวิตนั้นจะผ่านสปอร์ที่ถูกสูดเข้าไปในปอด ข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเห็ดที่เอาตัวเองติดอยู่บนหัวของผู้คนมาก่อน”
