“ถ้าอย่างนั้นข้าขอลองอีกครั้งได้ไหม” หานเซิ่นผ่านช่วงอายุที่ต้องการเอาชนะมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ค่อยชอบใจในลักษณะนิสัยของผู้หญิงชุดเหลืองคนนี้ และถ้าเขาไม่จำเป็นต้องไปล่าคอร์ไตรพอดทองแดงร่วมกับเธอ นั่นก็ถือเป็นเรื่องดีสำหรับเขา
“ข้าจะใช้วิชาจีโนอะไรก็ได้ใช่ไหม?” หานเซิ่นถามเพื่อยืนยัน
“ใช่ เจ้าจะใช้วิชาจีโนอะไรก็ได้” ผู้หญิงชุดเหลืองตอบอย่างมั่นใจ ขณะที่เธอหันหลังไปและหลับตา
“โอเค ถ้าอย่างนั้นข้าจะเริ่มเลยนะ” หานเซิ่นยิ้ม
“เชิญ” ผู้หญิงชุดเหลืองพูด
แต่หลังจากที่เธอพูดแบบนั้น เธอก็ไม่ได้ยินหานเซิ่นทำการเคลื่อนไหวอะไร หลังจากผ่านไปสักพัก ผู้หญิงชุดเหลืองก็รู้สึกแปลกๆ หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงของหานเซิ่น
“เชิญหญิงชุดเหลืองทายวิชาจีโนที่ข้าใช้”
ผู้หญิงชุดเหลืองยิ้มขณะที่เธอหันกลับมาหาหานเซิ่นและพูด
“เจ้าไม่ทำการเคลื่อนไหว นั่นถือเป็นวิชาจีโนด้วยอย่างนั้นสินะ”
เธอแน่ใจว่าหานเซิ่นไม่ได้เคลื่อนไหวหรือใช้วิชาจีโนอะไร
หานเซิ่นยิ้ม “ดูเหมือนว่าครั้งนี้เจ้าจะคาดเดาได้ผิด ตามข้อตกลงของพวกเรา ตอนนี้ข้าไปได้แล้วใช่ไหม?”
“ข้าไม่เคยผิด” ผู้หญิงชุดเหลืองแน่ใจอย่างมากในเรื่องนั้น วิชาเวรี่ไฮเซ้นส์นั้นสามารถสัมผัสได้ทุกสิ่งทุกอย่าง เธอสัมผัสได้แม้แต่วิชาที่ซ่อนเล้นที่สุดของยอดฝีมือระดับเทพเจ้า หานเซิ่นเป็นเพียงแค่ระดับราชัน ดังนั้นเธอจึงมั่นใจว่าจะสัมผัสอะไรก็ตามที่เขาทำได้
“เจ้าพูดว่าเจ้าไม่เคยผิด แต่เจ้าไม่บอกว่าวิชาจีโนที่ข้าใช้คืออะไร นี่เจ้าจะไม่หัวแข็งไปหน่อยหรอ” หานเซิ่นพูด
“เจ้าไม่ได้ใช้วิชาจีโนและไม่ได้ทำการเคลื่อนไหว” ผู้หญิงชุดเหลืองพูดขณะที่จ้องไปที่เขา โทนเสียงของเธอเต็มปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ
“ข้าทำการเคลื่อนไหว และข้าก็ได้ใช้วิชาจีโน มันไม่ใช่ปัญหาของข้าที่เจ้าจะคาดเดาไม่ได้ว่าข้าใช้อะไรไป” หานเซิ่นแบมือทั้ง 2 ของเขา
ผู้หญิงชุดเหลืองจ้องไปที่หานเซิ่นโดยไม่พูดอะไร หลังจากผ่านไปสักพัก เธอก็ดูผิดหวังและพูด “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ไปได้ ข้าเป็นฝ่ายแพ้”
“ขอบคุณที่เจ้าเข้าใจ” หานเซิ่นพูด เขาพาเตาหลอมทองแดงไปกับเขาและจากไปโดยไม่พูดอะไรอีกสักคำ
เมื่อเห็นหานเซิ่นจากไป ผู้หญิงชุดเหลืองก็ดูผิดหวังอย่างมาก เธอพูดกับตัวเอง
“นี่เขาเล่นลูกไม้สกปรกกับเรื่องเล็กแค่นี้? มันไม่สำคัญว่าเขาจะมีพรสวรรค์ขนาดไหน เขาไม่ได้สังเกตว่าตัวเองพลาดอะไรไปโดยการเล่นลูกไม้แบบนี้”
ผู้หญิงชุดเหลืองมั่นใจว่าสัมผัสของเธอไม่มีทางผิดพลาดไปได้ หานเซิ่นไม่ได้เคลื่อนไหวหรือใช้วิชาจีโนใดๆ เขาเป็นนักตุ้มตุ๋น เขาสร้างความประทับใจที่แย่มากๆต่อเธอจนเธอไม่ต้องการจะยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป
สมาชิกทุกคนของเผ่าเวรี่ไฮนั้นได้รับอนุญาตให้เลือกตัวไหมไปเลี้ยงดู พวกเขาจะเลือกอย่างระมัดระวังและเลือกแค่ที่สุดของที่สุดเท่านั้น
ดอลลาร์มีพรสวรรค์ที่สูง แต่พฤติกรรมของเขาเป็นอะไรที่ทำให้ผู้หญิงชุดเหลืองผิดหวัง เธอไม่ต้องการจะโต้เถียงกับเขาไปมากกว่านั้น
“เขามีพรสวรรค์ แต่ลักษณะนิสัยของเขานั้นแย่ ช่างน่าเสียดายจริงๆ” ผู้หญิงชุดเหลืองหันกลับเพื่อจากไป
เมื่อผู้หญิงชุดเหลืองกลับมา ผีเสื้อน้อยก็รีบวิ่งเข้ามาหา เธอถามผู้หญิงชุดเหลืองด้วยความประหลาดใจ
“ท่านหญิง ทำไมท่านถึงปล่อยดอลลาร์ไปแบบนั้น?”
ผู้หญิงชุดเหลืองได้ใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อทำให้คนอื่นที่รอหานเซิ่นจากไป นั่นเป็นเหตุผลที่เธอสามารถพบกับดอลลาร์ตามลำพัง แต่หลังจากที่ได้พบกับดอลลาร์ เธอก็เลือกที่จะกลับมาอย่างรวดเร็ว ผีเสื้อน้อยประหลาดใจในเรื่องนี้ เธอคิดว่าผู้หญิงชุดเหลืองจะไปสัก 3-4 วันก่อนที่จะกลับมา
“เขาไม่ใช่ตัวไหมที่ข้าต้องการ” ผู้หญิงชุดเหลืองพูด
“ทำไมท่านหญิงไม่ดูต่ออีกหน่อย? ดอลลาร์เป็นคนที่แข็งแกร่งมากๆ เขาโค่นล้มขุนพลเกราะทองได้ด้วยตัวคนเดียว ข้าคิดว่าแม้แต่อวี้ซ่านซินก็ทำแบบนั้นไม่ได้ มันน่าเสียดายที่จะปล่อยโอกาสนี้หลุดมือไป” ผีเสื้อน้อยพายามจะโน้มน้าวเธอ
ผู้หญิงชุดเหลืองเทน้ำชาและยกมันขึ้นมาจิบ
“พรสวรรค์ของเขาสูงก็จริง แต่จักรวาลจีโนเป็นที่อยู่อาศัยของอัจฉริยะมากมาย พวกเขาแค่ไปไม่ถึงจุดสูงสุดของตัวเอง แถมดอลลาร์ก็มีบ่งพร่องที่ใหญ่หลวง”
“ข้อบกพร่องแบบไหนกัน?” ผีเสื้อน้อยถามด้วยความสงสัย
“ลักษณะนิสัยของเขานั้นแย่ ข้าไม่ชอบวิธีการคิดของเขา” ผู้หญิงชุดเหลืองพูดขณะที่วางถ้วยชาลง
“ไม่มีทาง มันเพิ่งผ่านมาเพียงไม่นาน ท่านหญิงก็บอกได้แล้วหรือว่าลักษณะนิสัยของเขานั้นแย่?” ผีเสื้อน้อยมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ
ผู้หญิงชุดเหลืองบอกเธอถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นผีเสื้อน้อยก็พยักหน้าและพูด “เวรี่ไฮเซ้นส์ของท่านหญิงไม่เคยผิด และนั่นหมายความว่าลักษณะนิสัยของดอลลาร์นั้นไม่ดีจริงๆ เขากล้าดียังไงมาโกหกต่อหน้าท่านหญิง? ด้วยนิสัยแบบนั้นเขาคงจะเป็นตัวไหมของท่านหญิงไม่ได้ แต่เขามีพรสวรรค์ที่สูงและเขาก็แข็งแกร่งมากๆ”
“นั่นไม่สำคัญ คนแบบนั้นไม่มีทางสำเร็จก้าวสุดท้ายของชีวิต ตัวไหมของข้า หลี่เคอเอ๋อจะต้องเป็นตัวไหมที่จะกลายเป็นผีเสื้อ” หลี่เคอเอ๋อพูด
“ดอลลาร์คนนั้น ทำไมเขาถึงพยายามจะเล่นลูกไม้กับท่านหญิง? ถ้าเขารู้ว่านั้นทำให้เขาสูญเสียโอกาสที่สำคัญไป เขาคงจะร้องไห้จนตาย” ผีเสื้อน้อยถอนหายใจ
“คนส่วนใหญ่โง่เขลาแบบนั้น น้อยคนนักที่จะเฉิดฉายเหนือคนอื่นๆ เจ้าจะโทษเขาไม่ได้ ถ้าทุกคนเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ ก้าวสุดท้ายนั่นก็คงจะไม่ใช่เรื่องยาก” หลี่เคอเอ๋อพูด เธอดูไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเรื่องนี้
“ท่านหญิงพูดถูก แต่ข้าคิดว่ามาตรฐานของท่านหญิงนั้นสูงเกินไป องค์ชายคนอื่นทุกคนเลือกตัวไหมของตัวเองกันหมดแล้ว เหลือก็แต่ท่านหญิงคนเดียว ท่านหญิงไปเจออัจฉริยะมากมาย แต่ท่านหญิงก็ไม่ถูกใจ คนแบบไหนกันแน่ที่ท่านหญิงจะถือว่ายอมรับได้?” ผีเสื้อน้อยรู้สึกกังวลแทนหลี่เคอเอ๋อ
แต่หลี่เคอเอ๋อไม่ได้รีบร้อนอะไร “ข้าเลือกที่จะไม่มี ดีกว่าเลือกคนที่ผิด ถ้าข้าหาตัวไหมที่เหมาะสมไม่ได้ ข้าก็ขอไม่มีมัน”
“ท่านหญิงจะทำแบบนั้นได้ยังไง? ถ้าท่านหญิงไม่เลือก แบบนั้นท่านหญิงก็จะเสียโอกาสที่จะขึ้นเป็นผู้นำ” ผีเสื้อน้อยกังวลยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ยินแบบนั้น
“ข้าแค่บ่นไปเรื่อยเท่านั้น ข้าไม่ได้หมายความแบบนั้นจริงๆ ข้าจำเป็นต้องเลือกใครสักคน ไม่อย่างนั้นมันก็จะเป็นอะไรที่ง่ายเกินไปสำหรับองค์ชายคนอื่นๆ ข้าจะเลือก แต่ข้าจะเลือกคนที่ข้าชอบ” หลี่เคอเอ๋อหัวเราะ
ผีเสื้อน้อยถอนหายใจ “ท่านหญิงอย่าทำไมข้ากลัวแบบนี้”
“เอาล่ะ ตอนนี้เจ้ามานวดให้กับข้า ข้าเคลื่อนไหวแค่นิดเดียว แต่ไหล่ของข้าก็รู้สึกปวดจะแย่แล้ว” หลี่เคอเอ๋อยกชาขึ้นมาจิบอีกครั้ง
ผีเสื้อน้อยเดินมาด้านหลังของหลี่เคอเอ๋อ เธอยื่นมือออกมาเพื่อจะนวดให้กับหลี่เคอเอ๋อ แต่มือของเธอหยุดชักไป เธอพูดออกมาด้วยความตกใจ
“ท่านหญิง บนหลัง…หลังของท่านหญิงมีตัวอักษร”
“ตัวอักษร? ตัวอักษรอะไร?” หลี่เคอเอ๋อตกใจ
“เจ้า…แพ้…” ผีเสื้อน้อยค่อยๆอ่านตัวอักษรบนหลังของหลี่เคอเอ๋ออย่างช้าๆ
ใบหน้าของหลี่เคอเอ๋อเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอกัดฟันและเรียกกระจกบานหนึ่งออกมาเพื่อมองหลังของตัวเอง บนกระจกเธอเห็นตัวอักษร 2 ตัวเขียนอยู่บนหลังของเธอ พวกมันมีขนาดพอๆกับกำปั้นและมันยังมีเครื่องหมายอัศเจรีย์อีกด้วย
“เจ้าแพ้!”
