หานเซิ่นนั่งลงใกล้ๆกับจุดที่เส้นไหมอันเดอร์เวิลด์หายไปในเมฆด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาตัดสินใจรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
แต่หลังจากที่เขารอคอยอยู่เป็นชั่วโมง เส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ก็ยังไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย
“นี่เอ็กซ์ควิสิทคงจะไม่ได้พยายามทดสอบความอดทนเราหรอกใช่ไหม?”
หานเซิ่นสงสัยกับตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็หันไปมองเป่าเอ๋อและพูด “เป่าเอ๋อ หนูอยากลองตกปลาดูไหม?”
“อยาก” เป่าเอ๋อพูดพร้อมกับพยักหน้า
“ถ้าอย่างนั้นพ่อจะมอบมันให้กับหนู” หานเซิ่นส่งเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ให้กับเธอ
“พ่อไม่ต้องกังวล หนูจะจับปลาตัวใหญ่ให้กับพ่อ” เป่าเอ๋อพูด เธออยากลองตกปลามานานแล้ว
“แน่นอนว่าหนูจะทำได้” หานเซิ่นพูดให้กำลังใจ เขาไม่อยากจะทำลายความหวังของเธอ แต่ภายในเขาคิด ‘มันไม่มีตะขอและเหยื่อ หนูคงจะตกอะไรขึ้นมาจากทะเลสาบนี้ไม่ได้ นี่หนูคิดว่าตัวเองเป็นเจียงไท่กงที่ตกปลาโดยไม่มีอะไรนอกจากคันเบ็ดและสายหรือยังไง?’
เป่าเอ๋อมีสีหน้าที่ดูเอาจริงเอาจังขณะที่ตกปลา ส่วนทางด้านหานเซิ่นกำลังเริ่มพลิกอ่านตำราวิชาเวรี่เรียลบอดี้
วิชามีดและวิชาหมัดที่เอ็กซ์ควิสิทเลือกมาต่างเป็นวิชาจีโนที่ดีมากๆ แต่วิชามีดและวิชาหมัดของหานเซิ่นอยู่ในระดับสูงเรียบร้อยแล้ว ด้วยเหตุนั้นเขาจึงแค่อ่านพวกมันผ่านๆเท่านั้น มันไม่มีความจำเป็นที่เขาต้องฝึกพวกมันอย่างเอาจริงเอาจัง
ส่วนวิชาก็อตส์วอนเดอร์เป็นสิ่งที่หานเซิ่นฝึกเรียบร้อยแล้ว เขาแค่จำเป็นต้องเผยความเชี่ยวชาญในวิชาให้เอ็กซ์ควิสิทเห็นทีละนิดๆ
แต่ทว่าหานเซิ่นคิดว่าวิชาเวรี่เรียลบอดี้เป็นอะไรที่น่าสนใจมากๆ มันเป็นวิชาที่จะเสริมความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขา และในเวลาเดียวกันมันก็ทำให้ร่างกายของเขาเหมือนเป็นอาวุธ
แต่การจะฝึกวิชาเวรี่เรียลบอดี้นั้นผู้ฝึกต้องมีความแข็งแกร่งทางร่างกายระดับสูง แม้แต่ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าก็อาจจะไม่มีพลังทางกายภาพที่มากพอ หานเซิ่นมีร่างกายที่แข็งแกร่งเหนือว่าครึ่งเทพคนไหนๆ พลังที่ได้รับจากวิชาจีโนทั้งสี่ไม่ใช่บางสิ่งที่สิ่งมีชีวิตธรรมดาจะเทียบชั้นได้ ด้วยเหตุนั้นความต้องการที่สูงของวิชาเวรี่เรียลบอดี้จึงไม่ใช่เรื่องยากจนเกินไปสำหรับหานเซิ่น
ความจริงแล้วนี่เป็นเหตุผลที่เอ็กซ์ควิสิทมอบวิชาเวรี่เรียลบอดี้ให้กับเขา
“ร่างกายที่แข็งแกร่งเหมือนกับมีดดาบ เมื่อเราเรียนรู้วิชาจีโนนี้สำเร็จแล้ว เราควรจะต่อสู้กับคนอื่นที่อยู่ในระดับเดียวกันโดยไม่ต้องใช้อาวุธซีโน่เจเนอิค นั่นเป็นอะไรที่ไม่เลวเลย” หลังจากที่อ่านมันจบหนึ่งรอบ เขาก็เริ่มฝึกวิชาเวรี่เรียลบอดี้
แต่หานเซิ่นต้องฝึกฝนวิชาจีโนนี้อีกนานถึงจะเชี่ยวชาญ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะทำสำเร็จได้ในวันเดียว แต่หานเซิ่นไม่ได้รีบร้อนอะไร เขาค่อยๆฝึกไปอย่างช้าๆ ในขณะเดียวกันเขาก็ฝึกวิชาฮาร์ทคอนเน็คชั่นควบคู่ไปด้วย
หานเซิ่นตั้งรูปปั้นหยกเข้าสู่โหมดตกปลา ถึงแม้เอ็กซ์ควิสิทจะหันความสนใจมาที่เขา เธอก็จะสัมผัสได้แค่ว่าเขากำลังตกปลาอยู่ เธอจะไม่รู้สึกตัวว่าเป่าเอ๋อกำลังทำการตกปลาให้กับเขา
เป่าเอ๋อยังคงเอาจริงเอาจังกับการตกปลาเหมือนกับตอนเริ่มต้น หานเซิ่นประหลาดใจกับเรื่องนั้น เขาไม่ได้คาดคิดว่าคนอย่างเป่าเอ๋อจะชอบกิจกรรมที่ต้องใช้ความเงียบสงบและอดทนสูงอย่างการตกปลา
“น่าเสียดายที่สายตกปลานี้ดูเหมือนจะเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง” หานเซิ่นคิดว่าเอ็กซ์ควิสิทกำลังทดสอบความอดทนของเขาจริงๆ มันไม่มีทางที่พวกเขาจะตกอะไรขึ้นมาได้
“พ่อ! พ่อ! มันมีบางสิ่งกระตุกสายของหนู!” จู่ๆเป่าเอ๋อก็ตะโกนขึ้นมาอย่างปิติยินดี เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะใช้มือน้อยๆของเธอดึงเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์กลับขึ้นมา
“ไม่มีทาง นี่หนูตกอะไรบางอย่างได้จริงๆหรอเนี่ย?” หานเซิ่นหันมองไปที่ทะเลสาบอันเดอร์เวิลด์ เขาเห็นเมฆในทะเลสาบกระเพื่อมรอบๆเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ราวกับว่ามีบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหวอยู่ข้างล่างนั้นจริงๆ
“ดึงสายขึ้นมา! ดึงสายขึ้นมา!” หานเซิ่นวิ่งไปด้านหลังเป่าเอ๋อและเริ่มดึงเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ร่วมกับเธอ
ไม่ว่าอะไรก็ตามที่อยู่ปลายสายนั้นเป็นอะไรที่หนักมากๆ หานเซิ่นกังวลว่าเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์อาจจะขาด โชคดีที่ความกังวลของเขาไม่เป็นจริง เส้นไหมอันเดอร์เวิลด์ยังคงไร้ซึ่งความเสียหายขณะที่ทั้งสองคนช่วยกันดึง
ขณะที่การเพื่อมของเมฆในทะเลสาบรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ความตื่นเต้นของพวกเขาก็เพิ่มสูงขึ้นไปพร้อมๆกัน
“เร็วเข้า! เร็วเข้า! พวกเราอาจจะตกบางสิ่งที่ใหญ่โตเข้าแล้ว…” หานเซิ่นตะโกนด้วยความดีใจ
“คืนนี้หนูอยากกินปลาย่าง” เป่าเอ๋อพูด เธอเลียริมฝีปากขณะที่ดวงตาของเธอเป็นประกาย
เส้นไหมอันเดอร์เวิลด์สามารถยืดออกไปได้อย่างไม่จำกัด หานเซิ่นจึงไม่รู้ว่าสายนั้นลงไปลึกมากขนาดไหน เขาได้แต่ดึงมันขึ้นมาเรื่อยๆ
ทันใดนั้นหานเซิ่นและเป่าเอ๋อก็รู้สึกราวกับว่าบางสิ่งที่ปลายอีกด้านหนึ่งของสายถูกปล่อยเป็นอิสระ สายถูกดึงกลับมาทางพวกเขาราวกับยางยืดที่ขาด พวกเขาทั้งสองกำลังออกแรงดึงอย่างเต็มที่ ซึ่งทำให้พวกทั้งคู่ล้มไปด้านหลัง
หลังจากนั้นพวกเขาทั้งคู่ก็เห็นบางสิ่งออกมาจากทะเลสาบ มันลอยข้ามหัวพวกเขาอย่างงดงามและหล่นลงถัดไปจากพวกเขา
พวกเขาทั้งคู่รีบหันหัวไปมองและสังเกตเห็นดาบสีทองขนาดใหญ่ปักอยู่บนพื้น ทุกซอกทุกมุมของดาบนั้นแวววับกับแสง
“อะไรกันเนี่ย! นี่พวกเรากำลังตกปลาไม่ใช่หรอ? ทำไมพวกเราถึงได้ดาบเล่มหนึ่งมาแทน?” หานเซิ่นมองไปที่ดาบขนาดใหญ่ด้วยความแปลกใจ
ดาบขนาดใหญ่ให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นของเศรษฐี ดาบทั้งเล่มนั้นทำขึ้นมาจากทองคำและมันดูหนักมากๆ มันมีความยาวประมาณหนึ่งเมตรครึ่งและใบมีดมีความกว้างหนึ่งฟุต มันดูเหมือนกับประตูขนาดเล็ก
มันมีบางสิ่งสลักอยู่บนดาบ มันเป็นรูปภาพของนกฟินิกซ์และมีอัญมณีฝังอยู่ในโลหะ ดาบนั้นดูเป็นอะไรที่หรูหรามากๆโดยเฉพาะอย่างยิ่งตรงด้ามจับซึ่งประดับไปด้วยอัญมณีสีทองขนาดเท่ากำปั้น
หานเซิ่นเคยเห็นอาวุธมากมายในชีวิต แต่เขาไม่เคยเห็นอาวุธชิ้นไหนที่ดูมั่งคั่งขนาดนี้
“ของแบบนี้ถูกตกขึ้นมาได้ยังไงกัน?” หานเซิ่นพึมพำขณะที่เขาลุกกลับขึ้นมา เขาเดินไปตรงหน้าดาบใหญ่สีทองและยื่นมือออกไปจับด้ามของมัน
ปัง!
ในจังหวะที่มือของหานเซิ่นสัมผัสกับด้ามของดาบ เขาก็รู้สึกราวกับว่ามีไฟฟ้าไหลผ่านร่างกายของเขา เขาถูกส่งกระเด็นออกไปในอากาศและกลิ้งต่อไปอีกหนึ่งร้อยเมตรก่อนจะหยุด
“นี่มัน…เป็นสมบัติระดับเทพเจ้า…” หานเซิ่นลุกกลับขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ร่างกายทั้งร่างของเขาดำเหมือนกับเถ้าถ่าน แต่เขาดูดีใจ
แม้แต่ร่างกายที่แข็งแกร่งของเขายังถูกส่งกระเด็นออกไปจนได้รับบาดเจ็บ ด้วยเหตุนั้นมันต้องเป็นสมบัติระดับเทพเจ้าอย่างแน่นอน มันไม่มีทางที่สิ่งของระดับต่ำกว่าจะมีพลังมากมายขนาดนั้น
“ในทะเลสาบนี้มีสมบัติระดับเทพเจ้าหรอเนี่ย?” หานเซิ่นวิ่งกลับมาตรงหน้าของดาบที่หรูหรา เขายังคงไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้เห็น
หานเซิ่นจ้องมองดาบที่แวววาวอยู่สักพัก และในที่สุดเขาก็ยอมรับว่าเอ็กซ์ควิสิทไม่ได้แค่ทดสอบความอดทนของเขา มันมีสมบัติที่ทรงพลังอยู่ในทะเลสาบนี้จริงๆ
แถมพวกมันยังมีแม้กระทั่งของที่เป็นระดับเทพเจ้า
“ไม่แปลกใจเลยที่เผ่าเวรี่ไฮถึงแข็งแกร่งนัก สมบัติระดับเทพเจ้าถูกดึงขึ้นมาจากทะเลสาบนี้ นี่เป็นอะไรที่ไม่น่าเชื่อ”
หานเซิ่นรู้สึกราวกับว่าหัวใจจะกระโดดออกมาจากอก พวกเขาใช้เวลาครึ่งวันถึงได้รับสมบัติระดับเทพเจ้านี้มา ถ้าพวกเขาตกปลาอยู่ที่นี่เพียงไม่กี่เดือน พวกเขาก็คงจะมีสมบัติระดับเทพเจ้าเต็มไปหมด
แต่เมื่อหานเซิ่นพยายามจะจับดาบทองคำอีกครั้ง อาวุธก็ส่งเขากระเด็นออกไปเช่นเคย หานเซิ่นพยายามใช้พลังทั้งหมดเพื่อจะจับมัน แต่ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ไม่สามารถทำได้
แต่ทว่าเมื่อเป่าเอ๋อสัมผัสมัน ดาบทองคำที่งดงามไม่ได้ส่งเธอกระเด็นออกไป แถมมันยังย่อขนาดตัวเองลงจนกระทั่งเหมาะกับขนาดตัวของเธออีกด้วย
‘นี่คงจะไม่ใช่สิ่งที่มีแค่คนที่ตกมันขึ้นมาจะใช้พวกมันได้หรอกใช่ไหม’
หลังจากที่หานเซิ่นคิดได้แบบนั้น เขาก็เอาเส้นไหมอันเดอร์เวิลด์กลับมาจากเป่าเอ๋อและรีบโยนมันลงไปในทะเลสาบอีกครั้ง เขามองไปที่ทะเลสาบและคิดกับตัวเอง ‘เร็วเข้าๆ มอบดาบทองคำให้กับฉันอีกคน ฉันไม่รังเกียจถึงมันจะทำให้ฉันดูเหมือนกับลูกคนรวย’
