เนื่องจากหานเซิ่นได้รับบาดเจ็บทุกๆวัน เขาจำเป็นต้องใช้จีโนฟลูอิดเป็นจำนวนมาก เอ็กซ์ควิสิทจะมาหาเขาทุกสองสามวันเพื่อนำพวกมันมาให้กับเขา นอกจากจีโนฟลูอิดที่ใช้สำหรับรักษาบาดแผลแล้ว เธอยังมอบจีโนฟลูอิดอื่นให้กับเขาด้วยเช่นกัน พวกมันจะช่วยเรื่องต่างๆที่เกี่ยวข้องกับร่างกายและการฝึกฝน พวกมันเป็นจีโนฟลูอิดที่เผ่าเวรี่ไฮสังเคราะห์ขึ้นเอง และเนื่องจากความอุดมสมบูรณ์ในเอาท์เตอร์สกาย หานเซิ่นจึงได้รับทรัพยากรที่มีราชันน้อยคนนักที่จะได้พวกมันมาครอบครอง
แต่เนื่องจากเผ่าเวรี่ไฮมีประชากรไม่มากนัก และพวกเขาแทบจะไม่ได้ใช้จีโนฟลูอิดสำหรับการรักษาเลย พวกเขาจึงไม่ได้มีคนที่คอยผลิตจีโนฟลูอิดสำหรับการรักษา ด้วยเหตุนั้นจีโนฟลูอิดของเผ่าเวรี่ไฮจึงถูกผลิตขึ้นค่อนข้างช้า พวกเขามีพอสำหรับการใช้ทั่วๆไปเท่านั้น แต่เนื่องจากหานเซิ่นต่อสู้กับเรดบลัดเดม่อนและได้รับบาดเจ็บกลับมาทุกๆวัน ทำให้จีโนฟลูอิดสำหรับการรักษามีไม่เพียงพอ
ภายในหนึ่งเดือน หานเซิ่นก็เกือบจะใช้จีโนฟลูอิดที่พวกเขาเก็บตุนเอาไว้จนหมด ถ้าหานเซิ่นต้องการเพิ่มอีก เขาก็ต้องรอคอยให้มันถูกผลิตมาเพิ่ม นั่นหมายความว่าเขาจะได้รับหนึ่งจีโนฟลูอิดในทุกๆหลายวัน
“ทำไมถึงไม่มีจีโนฟลูอิดสำหรับการรักษา?” หานเซิ่นเห็นจีโนฟลูอิดที่เอ็กซ์ควิสิทนำมาให้กับเขา และเขาก็สังเกตเห็นว่าพวกมันไม่เหมือนกับจีโนฟลูอิดที่เขาใช้เป็นประจำ พวกมันกลับเป็นจีโนฟลูอิดอื่นที่เอาไว้ใช้สำหรับการเสริมพลังทางกายภาพและยีนของเขา
“ถึงแม้มันจะมีจีโนฟลูอิดสำหรับการรักษาอยู่เต็มโกดัง มันก็ไม่เพียงพอต่อการใช้ของเจ้าอยู่ดี”
เอ็กซ์ควิสิทพูด หลังจากนั้นเธอชี้ไปยังกล่องที่มีจีโนฟลูอิดสีแดงหกขวดและพูดต่อ “นี่เป็นจีโนฟลูอิดสำหรับการรักษาชั้นสูง พวกมันจะถูกมอบให้กับนักสู้ระดับเทพเจ้าเท่านั้น เนื่องจากมันไม่มีจีโนฟลูอิดสำหรับการรักษาอื่นเหลืออีกแล้ว ข้าจึงได้ของพวกนี้มา อย่าได้ใช้พวกมันอย่างทิ้งขว้าง ถ้าเจ้าใช้พวกมันหมดแล้ว เจ้าจะไม่มีจีโนฟลูอิดใช้อีกในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า”
เอ็กซ์ควิสิทไม่รู้ว่าบลัดแมร์โรวจีโนฟลูอิดนั้นมียีนซีโน่เจเนอิคของเรดบลัดเดม่อนอยู่ภายใน เพราะยังไงซะมันก็มีน้อยคนที่จะรู้ว่าข้างในยาที่พวกเขากินเข้าไปคืออะไร ยีนซีโน่เจเนอิคของเรดบลัดเดม่อนนั้นเป็นเพียงแค่ส่วนประกอบหนึ่งของจีโนฟลูอิดนี้
ถึงแม้เอ็กซ์ควิสิทจะรู้เกี่ยวกับยีนซีโน่เจเนอิคที่อยู่ข้างในจีโนฟลูอิด เธอก็ไม่รู้เกี่ยวกับผลข้างเคียงที่อาจจะเกิดขึ้นอยู่ดี ที่หลี่อวี้เจินและหลี่เสวี่ยเฉิงรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ นั่นเป็นเพราะหนึ่งในผู้อาวุโสของพวกเขาเคยใช้บลัดแมร์โรว์จีโนฟลูอิดจำนวนมากก่อนที่จะเข้าไปในเจลเดม่อนฮอลล์ เรดบลัดเดม่อนนั้นคลุ้มคลั่งขึ้นมาในทันที
โชคดีที่ผู้อาวุโสคนนั้นเป็นระดับเทพเจ้าขั้นลาร์วา ด้วยเหตุนั้นถึงแม้เรดบลัดเดม่อนจะคลั่งขึ้นมา เขาก็ฆ่ามันได้อยู่ดี มีแค่คนใกล้ชิดไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เอ็กซ์ควิสิทและหลี่เคอเอ๋อไม่ได้สนิทสนมอะไรกับผู้อาวุโสคนนั้น ด้วยเหตุนั้นพวกเธอจึงไม่รู้ว่าการใช้จีโนฟลูอิดนั้นจะส่งผลกระทบต่อซีโน่เจเนอิคที่อยู่ภายในเจลเดม่อนฮอลล์
การได้ยินว่ามันมีจีโนฟลูอิดที่ดียิ่งกว่าเดิม หานเซิ่นก็รู้สึกพึ่งพอใจอย่างมาก ถ้าเขาฟื้นตัวได้เร็วขึ้น เขาก็จะมีเวลาต่อสู้กับเรดบลัดเดม่อนมากขึ้นไปด้วย ถึงแม้เขาจะไม่สามารถเอาชนะเรดบลัดเดม่อนได้ เขาก็ยังคงได้ฝึกฝนตัวเองขณะที่ต่อสู้กับมันอยู่ดี
“บาดแผลแบบนี้มันเจ็บปวดจริงๆ” หานเซิ่นก้มมองอกของตัวเองและเห็นหัวใจที่เผยออกมา เขามีรอยยิ้มแห้งๆ
ถ้าหานเซิ่นขาดความสามารถในการฟื้นตัวที่ยอดเยี่ยม บาดแผลแบบนั้นก็คงจะฆ่าชีวิตของเขา
หลังจากที่เปิดบลัดแมร์โรว์จีโนฟลูอิดขวดหนึ่ง หานเซิ่นก็ดื่มมันทั้งหมดลงไปอย่างรวดเร็ว เขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่ไหลผ่านร่างกายของเขา ความรู้สึกชาผ่านไปยังบาดแผลทั่วร่างกายของหานเซิ่นและบาดแผลของเขาก็เริ่มจะฟื้นตัว เขามองดูมันด้วยความอัศจรรย์ใจ ขณะที่บาดแผลของเขาปิดตัวลง
“นี่มันของดีจริงๆ ไม่แปลกใจเลยที่มันเป็นของสำหรับยอดฝีมือระดับเทพเจ้า ผลของมันดีกว่าจีโนฟลูอิดที่เราเคยใช้เป็นสิบเท่า” หานเซิ่นยิ้มกว้างขณะที่เขาเห็นบาดแผลของตัวเองฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว
ก่อนหน้านี้บาดแผลของเขาจะใช้เวลาถึงครึ่งวันกว่าที่จะฟื้นตัว แต่ตอนนี้พวกมันใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งชั่วโมง
แต่เซ็ตอะพอลโลยังคงซ่อมแซมตัวเองไม่เสร็จ ดังนั้นหานเซิ่นจำเป็นจะต้องรอคอยมัน ถ้าไม่มีเซ็ตอะพอลโลอยู่ ร่างกายของเขาก็จะไม่สามารถทนรับการโจมตีได้
แต่หานเซิ่นไม่ได้เสียเวลาว่างไปเปล่าๆ เขาใช้เวลาไปกับการฝึกเวรี่เรียลบอดี้และก็อตส์วอนแดอร์ วิชาจีโนทั้งสองมีประโยชน์อย่างมาก พวกมันสามารถใช้ได้ทุกเวลา
หลังจากที่เซ็ตอะพอลโลซ่อมแซมตัวเองเสร็จสิ้น หานเซิ่นก็ตัดสินใจว่าจะเข้าไปในเจลเดม่อนฮอลล์อีกครั้ง แต่ครั้งนี้หานเซิ่นต้องประหลาดใจ เรดบลัดเดม่อนนั้นนั่งอยู่บนขั้นบันไดและจ้องมองมาที่เขา มันไม่ได้ทำการจู่โจมในทันทีที่มันเห็นเขา
“นี่มันอะไรกัน?” หานเซิ่นสงสัย มันน่าแปลกที่จู่ๆวันนี้การควบคุมอารมณ์โกรธของเรดบลัดเดม่อนนั้นดีขึ้นกว่าเดิม
ในขณะที่หานเซิ่นกำลังสงสัยว่ามันกำลังทำอะไร ร่างกายของเรดบลัดเดม่อนก็แว็บด้วยแสงสีเลือด ปีกแมลงของมันกางออก เขาประหลาดบนหัวของมันเรืองสีแดงที่ดูเหมือนกับดวงอาทิตย์
“เจ้าตัวนี้เป็นอะไรของมัน? ทำไมจู่ๆถึงได้ระเบิดพลังที่น่ากลัวแบบนี้ออกมาอย่างกะทันหัน?” หานเซิ่นสับสนอย่างมาก เขาต่อสู้กับเรดบลัดเดม่อนมาเป็นเวลานานมากแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นมันโกรธขนาดนี้มาก่อน
ก่อนที่หานเซิ่นจะมีเวลาได้คำนึงเกี่ยวกับสถานการณ์ของเขา เขาก็เห็นดวงตาสีเลือดของเรดบลัดเดม่อนกำลังจ้องมาที่เขา หานเซิ่นไม่ได้พูดอะไร เขาแค่ต้องการจะเทเลพอร์ตออกไปจากเจลเดม่อนฮอลล์
หานเซิ่นไม่สามารถต่อสู้กับเรดบลัดเดม่อนในระดับพลังปกติของมันได้ แต่ตอนนี้มันกำลังคลุ้มคลั่ง ซึ่งทำให้พลังของมันน่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าเดิม เท่าที่เขารู้ เจ้าตัวนี้สามารถทำลายร่างกายของเขาได้ในหมัดเดียว และเขาไม่มีโอกาสที่จะเทเลพอร์ตหนีออกไปได้
แต่ในจังหวะที่หานเซิ่นฉีกมิติเพื่อจะเทเลพอร์ตออกไป เขาก็เห็นว่าสัญลักษณ์ทั่วเจลเดม่อนฮอลล์ส่องสว่างขึ้นมา ทั้งห้องโถงถูกปกคลุมด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ของมัน
ปัง!
หานเซิ่นเด้งออกมาจากช่องว่างของมิติและเกือบจะร่วงลงไปกระแทกกับพื้น เขาร่วงลงมาในท่าม้วนตัว ซึ่งเป็นเหตุผลที่เขาสามารถรักษาสมดุลเอาไว้ได้
“นี่มันอะไรกัน? ทำไมระบบป้องกันของเจลเดม่อนฮอลล์ถึงได้ทำงานขึ้นมา?”
ใบหน้าของหานเซิ่นเปลี่ยนไป เขามองไปรอบๆอย่างรีบร้อนและเขาก็เห็นว่าลำแสงนั้นปกคลุมผิวของห้องโถง ทั้งสิ่งก่อสร้างถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์ และมันไม่มีหนทางที่เขาจะออกไปได้ในตอนนี้
หานเซิ่นรู้สึกตัวถึงความน่ากลัวของสถานการณ์ตอนนี้ เจลเดม่อนฮอลล์นั้นถูกปิดผนึก และเขาไม่สามารถใช้ก็อตส์วอนเดอร์เพื่อหนีออกไปได้ เขาถูกขังอยู่ข้างในร่วมกับเรดบลัดเดม่อน
ยิ่งไปกว่านั้นเรดบลัดเดม่อนในตอนนี้ยังกลายเป็นอะไรที่อันตรายยิ่งกว่าทุกที ในตอนที่หานเซิ่นต่อสู้กับมันก่อนหน้านี้ เขาสามารถรอดชีวิตอยู่ได้เพียงแค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น แต่ตอนนี้เรดบลัดเดม่อนเข้าสู่โหมดบ้าคลั่ง
เมื่อคิดได้แบบนี้หานเซิ่นก็หันความสนใจกลับมาที่เรดบลัดเดม่อน ดวงตาของเรดบลัดเดม่อนส่องแสงสีแดงออกมา มันดูเหมือนกับไฟฉายเล็กๆที่ส่องไปที่ตัวของหานเซิ่น
“นี่มันอะไรกัน… ข้าคิดว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน! ข้าแค่เข้ามาพักเบรกที่นี่ เจ้าไปทำธุระต่อเถอะ… ไม่มีความจำเป็นต้องมากังวลเกี่ยวกับข้า…” หานเซิ่นฝืนยิ้มให้กับเรดบลัดเดม่อนขณะที่พูด
เรดบลัดเดม่อนยิ้มกลับให้หานเซิ่น แต่รอยยิ้มนั้นทำให้เขารู้สึกหนาวถึงกระดูก ฟันที่หยักเหมือนกับใบเลื่อยของมันเป็นอะไรที่น่ากลัว มันดูเหมือนกับปีศาจที่สามารถทำลายและกลืนกินทุกอย่าง
วินาทีต่อมา เรดบลัดเดม่อนส่งเสียงร้องประหลาดออกมา ร่างกายของมันเป็นเหมือนกับเงาสีแดงที่ตรงเข้าไปหาหานเซิ่น สายตาของหานเซิ่นไม่สามารถมองตามการเคลื่อนไหวของมันได้ทัน เขาเห็นเพียงแค่การแว็บของเงาสีแดง ขณะที่ร่างของเรดบลัดเดม่อนยังคงอยู่ที่เดิม ในตอนที่เขารู้สึกตัวอีกที เรดบลัดเดม่อนก็มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว และกรงเล็บที่แหลมคมของมันก็แทงเข้าไปในอกของเขาเรียบร้อยแล้ว
