หลังจากที่กลับไปถึงดวงดาว ไป๋ว่านเจี้ยก็พูดกับคนรับใช้ของเขา
“ไปตามมิสเตอร์หยินมาหาข้า”
จากทั้งสามเผ่าพันธุ์สูงสุดในจักรวาล เอ็กซ์ตรีมคิงเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีคนนอกมากที่สุด และพวกเขายังเพิ่มระดับพลังคนนอกหลายคนจนไปถึงระดับเทพเจ้า ระดับเทพเจ้าคนนอกส่วนใหญ่จึงจงรักภักดีและทำงานเพื่อเผ่าเอ็กซ์ตรีมคิงเท่านั้น พวกเขาแทบจะไม่กลับไปที่เผ่าของตัวเอง
มิสเตอร์หยินที่ไป๋ว่านเจี้ยพูดถึงคือหนึ่งในคนนอกที่เป็นระดับเทพเจ้าของเอ็กซ์ตรีมคิง เขาเป็นยอดฝีมือจากเผ่าโกสต์เฮดที่ไป๋ว่านเจี้ยส่งเสริมไปจนถึงระดับเทพเจ้า เขาจึงทำงานเพื่อไป๋ว่านเจี้ย
เผ่าโกสต์เฮดนั้นเก่งเรื่องการอ่านความทรงจำผู้คน และเมื่อพูดถึงระดับเทพเจ้าขั้นทรานส์มิวเทชั่น มิสเตอร์หยินก็ถือว่าพิเศษกว่าคนอื่น เขาสามารถอ่านความทรงจำไปจนถึงตอนที่กำเนิดขึ้นมา เขาแค่จำเป็นต้องใช้เวลาเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ออกมาเท่านั้น และเขายังสามารถเปลี่ยนความทรงจำเพื่อที่จะควบคุมคนๆนั้นได้อีกด้วย
เผ่าโกสต์เฮดนั้นสามารถเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นมิตรได้ และมันไม่ใช่เรื่องยากอะไรสำหรับมิสเตอร์หยินที่จะทำแบบนั้น
การอ่านความทรงจำตื้นๆเป็นบางสิ่งที่พวกเขาจะทำเมื่อไหร่ก็ได้ ส่วนในตอนที่พวกเขาจะอ่านความทรงจำที่ฝังลึก พวกเขาจำเป็นต้องควบคุมคนๆนั้นซะก่อน มันจะเป็นอะไรที่ยากยิ่งกว่าการเปลี่ยนแปลงความทรงจำของพวกเขา
หานเซิ่นถูกขังเอาไว้ในห้องแรงโน้มถ่วงสูงตลอดการเดินทาง และในตอนที่ประตูห้องเปิดออก เขาก็เห็นไป๋ว่านเจี้ยเดินเข้ามาข้างใน เขามากับคนที่ดูเหมือนกับราชาปีศาจพิคโกโร่
หานเซิ่นตรวจเช็คบุคคลผิวสีเขียวและเห็นหนวดสองหนวดงอกขึ้นมาบนหัวของเขา หานเซิ่นรู้ว่าไป๋ว่านเจี้ยจะไม่พาใครมาโดยไม่มีเหตุผล
“มิสเตอร์หยิน ขอบคุณที่มา” ไป๋ว่านเจี้ยพูด
มิสเตอร์หยินยิ้มและพูด “ด้วยความยินดีองค์ชาย ยังไงซะนี่ก็เป็นงานของข้า”
หลังจากนั้นมิสเตอร์หยินก็เดินมาตรงหน้าหานเซิ่น เนื่องจากหานเซิ่นถูกล็อคเอาไว้กับพื้นด้วยแรงโน้มถ่วง เขาไม่สามารถต่อต้านหรือเคลื่อนไหวร่างกายได้ เขาได้แต่มองดูมิสเตอร์หยินเดินมาตรงหน้าของเขา
ดวงตาสีเขียวของมิสเตอร์หยินมองมาที่ดวงตาของหานเซิ่น ริมฝีปากของเขายกขึ้น เขามีรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้าขณะที่พูดขึ้นว่า
“ไม่ต้องกลัวเด็กน้อย มันจะจบลงในไม่ช้า”
หลังจากนั้นหนวดสีเขียวบนหัวของเขาก็เรืองแสงสีเขียวออกมา ไม่กี่วินาทีต่อมาแสงสีเขียวก็พุ่งเข้าไปในกะโหลกของหานเซิ่นบริเวณช่องว่างระหว่างคิ้วของเขา
ตูม!
แสงสีเขียวรุกรานสมองของหานเซิ่นอย่างรวดเร็ว มันทำให้หานเซิ่นเข้าใจในทันทีว่าชายผิวเขียวนั้นมาที่นี่เพื่อทำอะไรกับเขา
“เขาต้องการจะอ่านความทรงจำของเรา!” หานเซิ่นหัวเราะในใจ เขาไม่กลัวว่าใครจะพยายามทรมานเขา แต่การพยายามจะอ่านความทรงจำของเขาเป็นเหมือนกับการรนหาที่ตาย ถึงแม้ตัวเขาจะไม่สามารถต่อต้านอะไรชายคนนั้นได้ แต่ชุดเกราะคริสตัลสีดำจะไม่ปล่อยให้อะไรแบบนั้นเกิดขึ้น
ถึงแม้ชุดเกราะคริสตัลจะไม่ได้สนใจอะไรในตัวหานเซิ่น แต่มันก็จะไม่ปล่อยให้ใครสแกนความทรงจำของหานเซิ่น เพราะนั่นจะทำให้การมีอยู่ของชุดเกราะคริสตัลสีดำถูกเปิดโปงไปด้วย
หลังจากที่แสงสีเขียวเข้าไปสมองของหานเซิ่น ชุดเกราะคริสตัลสีดำก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร ซึ่งนั่นทำให้หานเซิ่นสับสน แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เห็นใบหน้าของมิสเตอร์หยินเริ่มจะเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเบิกกว้างและผิวสีเขียวของเขาก็เริ่มจะเปลี่ยนเป็นสีดำ
ปัง!
มิสเตอร์หยินกรีดร้องและกระเด็นออกไปด้านหลังจนไปชนเข้ากับกำแพง พร้อมกับกระอักเลือดออกมา
“มิสเตอร์หยิน!” ไป๋ว่านเจี้ยขมวดคิ้วขณะที่เข้าไปพยุงมิสเตอร์หยินขึ้นมาจากพื้น
มิสเตอร์หยินเช็ดเลือดออกจากปากและจ้องไปที่หานเซิ่นด้วยความตกใจ
“ซีโน่เจเนอิคนี่แปลกมากๆ หัวของเขาแข็งเหมือนกับหิน มันไม่มีข้อมูลอะไรรั่วไหลออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว แม้แต่พลังโกสต์เบรกของข้าก็รุกรานสมองของเขาไม่ได้ องค์ชาย นี่เขาเป็นซีโนเจเนอิคระดับเทพเจ้าที่สูงกว่าขั้นลาร์วาอย่างนั้นหรอ?”
“ข้าไม่รู้ระดับพลังของซีโน่เจเนอิคนี้” ไป๋ว่านเจี้ยขมวดคิ้วและถาม
“เจ้าคิดว่ามีหนทางที่จะอ่านความทรงจำของเขาไหม?”
“ในตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเราจะใช้ได้แค่โกสต์เฮดฟอลที่เป็นวิชาจีโนลับของเผ่าข้าเท่านั้น”
มิสเตอร์หยินพูดอย่างลังเล “หลังจากการใช้วิชาจีโนนี้ ถึงแม้ซีโน่เจเนอิคนี่จะขั้นลาร์วา พวกเราก็ยังอ่านความทรงจำของเขาได้ แต่การใช้วิชาจีโนนี้จะสร้างความเสียหายต่อสมองของเป้าหมาย”
“เสียหายมากขนาดไหนกัน?” ไป๋ว่านเจี้ยถาม
“ถ้าพวกเราควบคุมมันได้อย่างถูกต้อง เขาก็จะสูญเสียแค่ความทรงจำบางส่วนไปเท่านั้น” มิสเตอร์หยินพูด
“แต่ถ้ามันไม่เป็นไปอย่างราบรื่น มันก็อาจจะเกิดความเสียหายมากถึงขนาดที่เขาจะกลายเป็นคนปัญญาอ่อนไป”
ไป๋ว่านเจี้ยครุ่นคิดก่อนที่จะถามขึ้นมา “ถ้าเขากลายเป็นคนปัญญาอ่อน เจ้าคิดว่าพวกเราจะยังควบคุมร่างกายของเขาได้ไหม?”
“นั่นไม่ใช่เรื่องยากอะไร” มิสเตอร์หยินพูด
“พวกเราแค่จำเป็นต้องเขียนความทรงจำลงไปเพื่อให้เขาทำอะไรก็ตามที่องค์ชายต้องการ แต่เขาจะคิดด้วยตัวเองไม่ได้อีกต่อไป”
“นั่นไม่เป็นอะไร” ไป๋ว่านเจี้ยพูด
เมื่อไป๋ว่านเจี้ยอนุญาต มิสเตอร์หยินก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอีกต่อไป หนวดบนหัวของเขาเริ่มจะเรืองแสงสีเขียวอีกครั้ง ครั้งนี้แสงสีเขียวไม่ได้พุ่งไปใส่หานเซิ่น มันพุ่งกลับมาที่หนวดของเขาและทำให้ร่างกายของมิสเตอร์หยินทั้งร่างปะทุด้วยสายฟ้าสีเขียว
มันเป็นอย่างนั้นประมาณเจ็ดถึงแปดนาที หลังจากนั้นเมื่อร่างกายของมิสเตอร์หยินสะสมสายฟ้าสีเขียวได้มากขึ้น ทั้งร่างกายของเขาก็กลายเป็นเงาสีเขียว
มิสเตอร์หยินจ้องมองไปที่หานเซิ่นอย่างน่ากลัว และเขาก็ใช้มือกดไปที่หัวของหานเซิ่น
มือของเขาเปลี่ยนเป็นสายฟ้าสีเขียวเรียบร้อยแล้ว และเมื่อฝ่ามือของเขาสัมผัสหัวของหานเซิ่น มันก็ทำให้หัวของหานเซิ่นถูกช็อตด้วยสายฟ้า มันเหมือนกับว่ามีไฟฟ้านับไม่ถ้วนพลุ่งพล่านเข้าไปในสมองของหานเซิ่น
ทั้งร่างกายของมิสเตอร์หยินกลายเป็นสายฟ้าสีเขียวที่ตรงเข้าไปในสมองของหานเซิ่น มันทำให้ร่างกายของหานเซิ่นเรืองแสงสีเขียวออกมา แม้แต่เส้นผมของเขาก็ตั้งตรงเนื่องจากถูกไฟฟ้าช็อต
‘พลังในการต่อสู้ของโกสต์เฮดไม่ได้สูงมากนัก แต่พลังโกสต์เบรนของพวกเขาเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่ากลัว มันเป็นบางสิ่งที่หาได้ยากในจักรวาล ไม่แปลกใจเลยที่ท่านแม่ใช้ทรัพยากรจำนวนมากเพื่อส่งเสริมพวกเขา’
เมื่อเห็นทั้งหมดนี้ ไป๋ว่านเจี้ยก็พยักหน้า การส่งเสริมให้คนๆหนึ่งไปถึงพลังระดับเทพเจ้าด้วยจุดประสงค์นี้ถือเป็นอะไรที่คุ้มค่ามากแล้ว ความสามารถของมิสเตอร์หยินนั้นทำให้เขารู้สึกพึงพอใจ
ขณะที่ไป๋ว่านเจี้ยกำลังคิดแบบนั้น เขาก็หันไปมองหานเซิ่นที่กำลังถูกรุกรานโดยมิสเตอร์หยิน เขาพบว่าหานเซิ่นมองกลับมาที่เขาด้วยสีหน้าที่ดูถูก
จู่ๆไป๋ว่านเจี้ยก็รู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไร แสงสีเขียวบนร่างกายของหานเซิ่นก็ระเบิดเหมือนกับดอกไม้ไฟ หลังจากนั้นมันก็หายไป
ใบหน้าของไป๋ว่านเจี้ยเปลี่ยนไป เขาไม่สามารถสัมผัสได้ถึงตัวตนของมิสเตอร์หยินภายในร่างกายของหานเซิ่นอีกต่อไป
“ซีโน่เจเนอิคโกสต์เฮดระดับเทพเจ้าถูกฆ่า ยีนซีโน่เจเนอิคถูกค้นพบ คุณได้รับวิญญาณอสูรโกสต์เฮด”
“ยีนระดับเทพเจ้าถูกดูดซับ ยีนระดับเทพเจ้า+6… ”
เสียงประกาศดังขึ้นในหัวของหานเซิ่น เขาได้รับยีนระดับเทพเจ้ามาถึงหกพ้อย
“เป็นผู้ชายที่ใจกว้างอะไรขนาดนี้! เขามอบยีนระดับเทพเจ้าและวิญญาณอสูรให้กับเราแบบฟรีๆ”
หานเซิ่นเอยในใจ ในตอนที่มิสเตอร์หยินเข้าไปในหัวของเขา เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นไม่มีทางรอดกลับไป
มันเป็นอย่างที่หานเซิ่นคาดคิดเอาไว้ ชุดเกราะคริสตัลสีดำถูกกระตุ้นให้ตื่นจากการหลับไหล การรุกรานเข้ามาเพียงเล็กน้อยคือทั้งหมดที่มิสเตอร์หยินจำเป็นต้องทำเพื่อจะถูกฆ่าตายในวินาทีต่อมา เขากลายเป็นของหวานของหานเซิ่น
ขณะเดียวกันไป๋ว่านเจี้ยดูแย่มากๆ เขาไม่เคยคิดว่าการอ่านความทรงจำของหานเซิ่นจะยากขนาดนี้ แถมเขายังสูญเสียมิสเตอร์หยินที่เขาใช้ทรัพยากรจำนวนมากเพื่อยกระดับไปจนถึงระดับเทพเจ้าอีก
