ลุงสองพยายามเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มที่ดูเหมือนกับเทพ และคิดบางสิ่งขึ้นมาได้
“เจ้ามาจากก็อตฮอลล์อย่างนั้นหรอ?” เขามองชายหนุ่มด้วยความกลัวพอสมควร ขณะที่พูดออกมา
“ดูเหมือนเจ้าจะพอมีความรู้อยู่บ้าง” ชายหนุ่มพูด เขาปล่อยมือจากหัวของลุงสอง
“เจ้ามาจากก็อตฮอลล์จริงๆ!” ลุงสองลุกกลับขึ้นมา เขายังคงมองไปที่ชายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“ไม่มีความจำเป็นต้องพูดอะไรมาก จากนี้เป็นต้นไปพวกเจ้าต้องฟังคำสั่งของข้า” ชายหนุ่มพูดด้วยความเย่อหยิ่ง
ครั้งนี้ลุงสองหยุดตั้งคำถามกับชายหนุ่ม เขาก้มหัวและพูด “พวกเราควรจะเรียกท่านว่าอย่างไร”
“อีวิลโลตัส” ชายหนุ่มตอบอย่างภาคภูมิ
“ท่านต้องการให้พวกเราทำอะไร? มันถือเป็นเกียรติของพวกเราที่จะได้รับใช้ท่าน” จู่ๆคำพูดของลุงสองก็ฟังดูอ่อนน้อม
หานเซิ่นคิดกับตัวเอง ‘ก็อตฮอลล์? นั่นหมายถึงจีโนฮอลล์อย่างนั้นหรอ? สิ่งมีชีวิตจากจีโนฮอลล์ออกมาจากในนั้นได้ด้วยหรือเนี่ย? ไม่สิ พวกเขาควรจะออกมาได้ ไม่อย่างนั้นสกายไวน์แรดิชก็คงจะไม่ได้รับบาดเจ็บหนักอยู่ในสเปชการ์เด้น’
“มันถือเป็นเรื่องดีที่พวกเจ้ายอมเชื่อฟังข้าแล้ว ทั้งหมดที่พวกเจ้าต้องทำก็คือทำงานอย่างเต็มที่ หลังจากที่พวกเจ้าทำงานเสร็จ พวกเจ้าก็จะได้รับผลประโยชน์”
อีวิลโลตัสดูเหมือนจะรู้วิธีสร้างความเสียหายกับพวกเขา หลังจากนั้นอีวิลโลตัสก็สะบัดมือเพื่อใช้แสงแห่งเทพรักษาบาดแผลให้กับพวกเขาทุกคน พวกเขากลับมาเป็นปกติในชั่วพริบตา
“ท่านต้องการให้พวกเราทำอะไร? ท่านสั่งมาได้เลย” ลุงสองพูดอย่างมีมารยาท
“แค่ตามข้ามาก็พอ” อีวิลโลตัสไม่ได้พูดอะไรมาก เขาแค่สั่งให้คนอื่นตามเขาลึกเข้าไปในระบบจักรวาลร้าง
ลุงสองและคนอื่นๆดูเป็นกังวล อีวิลโลตัสนั้นอาจจะรอดชีวิตในระบบจักรวาลร้างได้ แต่ถ้าพวกเขาเดินทางเข้าไปลึกมากกว่านี้ พวกเขาก็ไม่รู้ว่าจะรอดชีวิตกลับออกมาได้หรือเปล่า
หานเซิ่นและเหมิงเลี่ยเดินอยู่ที่ท้ายกลุ่ม หานเซิ่นกระซิบถามเหมิงเลี่ย
“ลุงสี่ พระเจ้านี่มาจากจีโนฮอลล์อย่างนั้นหรอ?”
เหมิงเลี่ยพยักหน้าและพูด “อย่าได้ถามอะไรมาก แค่ตามเขาไปก็พอ เจ้าควรจะอยู่ติดกับเป่าอิงเอาไว้และอย่าได้ออกห่างจากนางมากเกินไป”
หานเซิ่นพยักหน้า แต่เขาเห็นอีวิลโลตัดหันมามองที่เขา หานเซิ่นรู้ว่าอีวิลโลตัสได้ยินที่พวกเขาพูด แต่เขาดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไร
อีวิลโลตัสแค่มองมาที่หานเซิ่น ก่อนที่จะหันกลับไปโดยไม่ได้พูดอะไร พวกเขาเดินทางผ่านซากปรักหักพังไปเรื่อยๆ ขณะที่พวกเขาเดินทาง อีวิลโลตัสดูเหมือนจะเลือกเส้นทางที่เฉพาะเจาะจง ราวกับว่าเขาพยายามจะหลีกเลี่ยงบางสิ่ง
หานเซิ่นคิดกับตัวเอง ‘แปลงจริงๆ ผู้คนที่เรียกตัวเองว่าเป็นพระเจ้าไม่ควรจะได้รับความเสียหาย และพวกเขาก็ไม่ควรจะสร้างความเสียหายกับสิ่งมีชีวิตของจักรวาลได้ แต่อีวิลโอตัสและสกายไวน์แรดิชไม่ได้เป็นแบบนั้น ทำไมพวกเขาถึงแตกต่างออกไป? นี่พวกเขาไม่ใช่พระเจ้าแบบเดียวกันหรือยังไง?’
อีวิลโลตัสดูเหมือนจะรู้จักที่นี่เป็นอย่างดี การเดินทางนั้นเป็นไปอย่างปลอดภัย และพวกเขาก็ไม่ได้เจอกับซีโน่เจเนอิคตัวไหนที่ป้วนเปี้ยนอยู่ในระบบจักรวาลร้าง พวกเขาไปถึงเมืองเก่าที่จมอยู่ในพื้นดิน
เมืองเก่านั่นไม่ได้จมอยู่ในพื้นแค่นิดหน่อย แต่เกือบทั้งหมดของเมืองนั้นจมอยู่ในพื้นดิน มีเพียงแค่บริเวณป้ายของประตูเมืองเท่านั้นโผล่ขึ้นมาให้เห็น ป้ายนั้นสลักคำสามคำเอาไว้ ซึ่งอ่านได้ว่า “อีสท์โฮลี่การ์เด้น”
เมื่อลุงสองและคนอื่นเห็นคำสามคำที่ว่า พวกเขาก็รู้สึกตกใจอีกครั้งหนึ่ง
“นี่คืออีสท์โฮลี่การ์เด้น ซึ่งเป็นที่อยู่ของกิเลนศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ของเซเคร็ดอย่างนั้นหรอ?”
“เจ้ารู้มากจริงๆ เจ้ารู้เกี่ยวกับกิเลนศักดิ์สิทธิ์ด้วยอย่างนั้นหรอ?” อีวิลโลตัสมองไปที่ลุงสอง
“ข้าแค่เคยได้ยินเกี่ยวกับมันเท่านั้น” ลุงสองรีบตอบ
อีวิลโลตัสมองไปที่คำสามคำและพูดขึ้นว่า
“ใช่แล้ว ที่นี่คือสถานที่ที่กิเลนศักดิ์สิทธิ์อยู่อาศัย สี่อสูรศักดิ์สิทธิ์ของเซเคร็ดนั้นกำเนิดมาในฐานะขั้นทรูก็อต พวกมันแตกต่างไปจากสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่างพวกเจ้า พวกมันกำเนิดมาในฐานะสิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่า แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นอย่างพวกมันก็ยังถูกใช้โดยผู้นำเซเคร็ด ข้าไม่เคยเข้าใจว่าทำไม ที่ข้ามาที่ระบบจักรวาลร้างก็เพราะว่ามันมีข้อมูลที่ข้าต้องการ ข้าอยากจะเรียนรู้มันจากที่อยู่อาศัยของสี่อสูรศักดิ์สิทธิ์”
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ อีวิลโลตัสก็ชี้ไปที่อีสท์โฮลี่การ์เด้นและพูด
“ในตอนนี้ข้าพบแค่อีสท์โฮลี่การ์เด้นที่จมอยู่ในพื้นดินเท่านั้น และมันจำเป็นต้องขุดขึ้นมา ภายในหนึ่งเดือน พวกเจ้าต้องขุดอีสท์โฮลี่การ์เด้นทั้งหมดขึ้นมาจากพื้นดิน”
ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าอีวิลโลตัสต้องการให้พวกเขาทำงานเหมือนกับทาสเท่านั้น
ถึงแม้พวกเขาจะรู้ว่าบ้านของกิเลนศักดิ์สิทธิ์นั้นอาจจะไม่เป็นอันตราย แต่การขุดขึ้นมามั่วๆก็อาจนำไปสู่หายนะได้ ถึงอย่างนั้นด้วยการที่อีวิลโลตัดอยู่ที่นี่ พวกเขาก็ไม่กล้าจะขัดคำสั่งที่ได้รับ
ทุกคนทำตามคำสั่งของอีวิลโลตัสและเริ่มขุดจากประตูของอีสท์โฮลี่การ์เด้น ดินและหินของระบบจักรวาลร้างนั้นเป็นอะไรที่พิเศษ มันแข็งกว่าดินและหินของระบบจักรวาลอื่นมาก ถึงแม้จะใช้พลังระดับเทพเจ้า พวกเขาก็ไม่สามารถขุดดินและหินขึ้นมาทีละมากๆได้
“ถ้าเปลี่ยนดินและหินของที่นี่เป็นสมบัติได้ มันก็จะเป็นสมบัติที่ดีกว่าสมบัติระดับเทพเจ้าไหนๆ” หานเซิ่นพูดเบาๆกับตัวเอง
เป่าอิงที่อยู่ใกล้ๆพูดขึ้นมา “นั่นเป็นไปไม่ได้ ระบบจักรวาลร้างนั้นมีพลังที่น่ากลัวบางอย่างที่คอยกัดกร่อนสถานที่แห่งนี้ สสารของที่นี่เกิดความเปลี่ยนแปลงจนนำไปทำเป็นสมบัติไม่ได้ โดยการใช้เครื่องมือที่ทันสมัยเพื่อวิเคราะห์สสารของมัน สสารของที่นี่ดูเหมือนจะมีกัมมันตภาพรังสี ถ้าสิ่งมีชีวิตอยู่ที่นี่เป็นเวลานาน ร่างกายพวกมันก็จะได้รับผลกระทบจากกัมมันตรังสีและเกิดความเปลี่ยนแปลง”
เป่าฉินพูด “พวกเราเป็นระดับเทพเจ้า ดังนั้นพวกเราจึงพอทนต่อกัมมันกัมมันตรังสีได้ แต่พวกเราจะอยู่ที่นี่นานเกินไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะกลายเป็นเหมือนกับพวกซีโน่เจเนอิคที่อยู่ที่นี่ จิตใจของพวกเราจะถูกทำลาย และพวกเราจะกลายเป็นมอนสเตอร์ที่รู้จักแต่การฆ่าฟัน”
เป่าฉินมองหานเซิ่นและถาม “พูดถึงเรื่องนั้น โฮลี่เบบี้ นี่ท่านเป็นระดับเทพเจ้าตั้งแต่กำเนิดอย่างนั้นใช่ไหม? แบบนั้นทำไมท่านถึงได้อ่อนแอนัก?”
“เผ่าพันธุ์ของข้าไม่เก่งเรื่องการต่อสู้” หานเซิ่นพูด
ดูเหมือนเหมิงเลี่ยจะพบอะไรบางอย่างเข้า เสียงโลหะดึงความสนใจของทุกคนให้หันไปมอง พวกเขาเห็นว่าเหมิงเลี่ยขุดไปเจอประตูบานหนึ่ง ซึ่งเมื่อเปิดประตูออก พวกเขาก็เห็นดินทรายอยู่ข้างใน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างดินทรายบริเวณนี้มีสีแดงแทนที่จะเป็นสีเทา
ดินทรายเริ่มจะเป็นสีแดงเข้มขึ้นเรื่อยๆยิ่งเขาขุดลึกเข้าไป และทุกการขุดจะเกิดเสียงดังของโลหะ หลังจากที่ขุดลึกลงไปหลายฟุต พวกเขาก็เห็นว่าทรายข้างหน้าเริ่มจะมีของเหลวสีแดงคล้ำรั่วไหลออกมา
“อ้า!” เท้าวัวของลอนโดสัมผัสกับของเหลวสีแดงคล้ำ ซึ่งทำให้เขากรีดร้องออกมา เขารีบตะเกียกตะกายไปด้านหลัง ในเวลาชั่วพริบตา เท้าวัวของเขาก็ละลาย เนื่องจากถูกของเหลวสีแดงคล้ำกัดกร่อน
