“ในที่สุดเราก็ได้กลับมา! บรรยากาศของบ้านนั้นยังไงก็ดีที่สุด”
ทันทีที่หานเซิ่นกลับมาที่บ้าน เขาก็สูดหายใจเข้าลึกเพื่อรับเอาความหอมอันอบอุ่นของบ้านเข้าไป
“พ่อ!” เมื่อได้เห็นหานเซิ่น หลิงเอ๋อก็วิ่งเข้ามาหาเขา
“หลิงเอ๋อ หลิงเอ๋อเด็กดี มาให้พ่อหอมหนูหน่อยสิ” หานเซิ่นอุ้มหลิงเอ๋อขึ้นมาและหอมแก้มของเธอ
“นี่นายยังจำได้ว่าต้องกลับบ้านอย่างนั้นหรอ? ถ้านายกลับมาช้ากว่านี้ หลิงเอ๋อก็คงจะลืมไปแล้วว่าพ่อของตัวเองนั้นหน้าตาเป็นยังไง” จีเหยียนหรันมองหานเซิ่นด้วยสายตาที่ทิ่มแทง
หานเซิ่นใช้จมูกถูกกับจมูกของหลิงเอ๋อขณะที่พูดขึ้นว่า “หลิงเอ๋อจะไม่ลืมพ่อใช่ไหม?”
ดวงตาของหลิงเอ๋อเบิกกว้างขณะที่เธอรีบตอบ “หลิงเอ๋อจะไม่มีวันลืมพ่อ และพ่อก็ไม่มีวันลืมหลิงเอ๋อเหมือนกันใช่ไหม?”
“แน่นอนว่าไม่ หลิงเอ๋อเป็นเด็กดีของพ่อ พ่ออาจจะลืมทุกคน เว้นก็แต่หลิงเอ๋อ” หานเซิ่นพูดขณะที่อุ้มหลิงเอ๋ออยู่
หลิงเอ๋อกอดคอของหานเซิ่นและพูด “หลิงเอ๋อและพ่อจะอยู่ด้วยกันไปตลอดใช่ไหม?”
“แน่นอนอยู่แล้ว” หานเซิ่นพยักหน้า
“โรงเรียนอนุบาลกำลังปิดเทอม แม่บอกว่าหลิงเอ๋อจะไปเที่ยวเล่นได้”
หลิงเอ๋อกระพริบตาปริบๆและถาม “พ่อจะพาหลิงเอ๋อไปเที่ยวเล่นที่จักรวาลจีโนได้ไหม?”
“อะไรนะ?” หานเซิ่นประหลาดใจ ตอนนี้มันถูกเปิดเผยออกมาว่าที่เธอพูดดีกับเขาก็เป็นเพราะเธอต้องการให้เขาพาเธอไปเที่ยวด้วย
หานเซิ่นถอนหายใจ ถ้านี่เป็นเมื่อก่อน เขาก็อาจลังเลที่จะพาหลิงเอ๋อไปที่จักรวาลจีโน เพราะมันเป็นอะไรที่อันตรายเกินไป
แต่ตอนนี้หานเซิ่นมีพลังที่จะปกป้องตัวเองแล้ว ดังนั้นเขาสามารถคิดในเรื่องนั้นได้
“ถ้ามันไม่มีอันตรายอะไร นายควรพาเธอไปเที่ยวสักหน่อย คุณครูมอบการบ้านหลายอย่างที่จำเป็นต้องได้รับความช่วยเหลือจากพ่อแม่ นายไม่เคยใช้เวลาร่วมกับเธอเลย นี่เป็นเวลาที่เหมาะที่นายจะพาเธอไปด้วย” จีเหยียนหรันพูด
“ทำไมจะไม่ได้ ฉันหาที่อยู่อาศัยที่นั่นได้แล้ว เป่าเอ๋อและนกแดงน้อยก็อยู่ที่นั่นด้วย ฉันคิดว่าพวกเธอคงจะคิดถึงหลิงเอ๋อมาก”
หานเซิ่นพยักหน้า เขาหันไปมองจีเหยียนหรันและถาม “เธอจะไปด้วยไหม?”
“ฉันยังไม่ไป ไม่นานมานี้ฉันได้ศึกษาเกี่ยวกับวิชาสำนักเสวียนและพบว่ามันเป็นบางสิ่งที่น่าสนใจ ฉันอยากจะรอจนกระทั่งฉันฝึกวิชาสำนักเสวียนสำเร็จสักหน่อยก่อน หลังจากนั้นฉันจะพาหลิงเอ๋อไปที่จักรวาลจีโนและอาศัยอยู่ที่นั่น” จีเหยียนหรันพูด
หานเซิ่นประหลาดใจ วิชาสำนักเสวียนนั้นค่อนข้างซับซ้อนและค่อนข้างน่าเบื่อ มันยากที่คนธรรมดาจะเรียนรู้ได้ แถมผลลัพธ์จากการฝึกก็ไม่เป็นอะไรที่เด่นชัด มันเป็นวิชาที่ใช้เวลานานในการเรียนรู้ หานเซิ่นประหลาดใจที่ได้ยินว่าจีเหยียนหรันนั้นสนใจวิชาของสำนักเสวียน
เช้าวันต่อมา หานเซิ่นก็พาหลิงเอ๋อไปด้วยในตอนที่เขาเทเลพอร์ตกลับไปที่จักรวาลจีโน เขาบอกลาข่งเฟยและใช้กาแล็กซี่เทเลพอร์ตเทชั่นเพื่อกลับไปที่สเปชการ์เด้น
หลิงเอ๋อนั้นปรับตัวเก่งมากๆ แรงกดดันของจักรวาลจีโนนั้นไม่ได้ส่งกระทบอะไรต่อเธอ เธอสามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นอะไรที่น่าประหลาดใจ
“นี่ร่างกายของเธอแข็งแรงแค่ไหนกัน? ในตอนที่เราเพิ่งจะวิวัฒนาการและมาที่นี่ เราต้องใช้เวลาสักพักเพื่อปรับตัวเข้ากับแรงกดดันของจักรวาลนี้”
หานเซิ่นมองไปที่หลิงเอ๋อด้วยสีหน้าแปลกๆ เธอกระโดดขึ้นลงอย่างร่าเริง ผมเปียสองข้างของเธอแกว่งไปมา
หานเซิ่นรู้สึกภูมิใจกับตัวเอง ‘มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลกอะไร เพราะยังไงซะพ่อของเธอก็คือหานเซิ่นคนนี้’
โฮลี่เบบี้ถูกปล่อยออกมา เขานั่งถัดไปจากหานเซิ่นด้วยสีหน้าที่ดูหดหู่
มันไม่ได้มีความเปลี่ยนแปลงกับสเปชการ์เด้นมากนัก แต่มีความเปลี่ยนแปลงมากมายกับผู้คนที่อยู่ข้างใน เป่าเอ๋อ นกแดงน้อย นางฟ้า ซีโร่ หวงฟูจิ้ง ซินเสวียน ถังเตียงลิ่วและหวังอวี่ฮังต่างก็อยู่ในนั้น
ที่สำคัญในที่สุดพวกเขาก็ได้ใช้ทรัพยากรของสเปชการ์เด้นจนกลายเป็นระดับเทพเจ้าเรียบร้อยแล้ว นอกจากผู้คนที่แสดงตัวในการประลองบัญชีรายชื่อเทพเจ้าจีโน ราชินีชั่วพริบตาและอสูรกาแล็กซี่ต่างก็เป็นระดับเทพเจ้าด้วยเช่นกัน
“ทั้งหมดนี่เป็นเพราะนกแดงน้อย” หวังอวี่ฮังพูดอย่างตื่นเต้น
“ถ้าไม่ใช่เพราะมันช่วยในตอนแรก พวกเราก็คงจะล่าพืชซีโน่เจเนอิคได้ไม่เร็วนัก และพวกเขาก็คงจะไม่มีจีโนฟลูอิดให้ใช้เป็นจำนวนมาก แต่ยังไงก็ตามที่นี่เป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ ที่นี่มีพืชซีโน่เจเนอิคระดับเทพเจ้าอยู่เต็มไปหมด”
เป่าเอ๋อจูงมือหลิงเอ๋อไปเล่นด้วยกัน นกแดงน้อยก็เดินตามพวกเธอไปจากด้านหลัง แต่จู่ๆมันก็หันกลับมาราวกับว่ามันสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง มันบินเข้ามาหาหานเซิ่น มันบินรอบตัวเขาอยู่หลายรอบราวกับว่ามันกำลังมองหาอะไรบางอย่าง
“นายกำลังมองหานี่อยู่อย่างนั้นหรอ?” หัวใจของหานเซิ่นเต้นรัวๆ เขาเอาไข่โลหะที่ไท่อีมอบให้กับเขาออกมา
นกแดงน้อยส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้น มันบินมาตรงหน้าหานเซิ่นและอ้าปากของมันออก เห็นได้ชัดว่ามันต้องการจะกินไข่โลหะนั่น
“ฉันยังให้มันกับนายในตอนนี้ไม่ได้” หานเซิ่นยิ้มและเก็บไข่กลับไป นกแดงน้อยดูผิดหวังกับเรื่องนั้น
หานเซิ่นไม่คิดจะให้นกแดงน้อยกินมันเข้าไปจนกว่าที่เขาจะรู้ว่าไข่โลหะนี้คืออะไร
ตอนนี้ในสเปชการ์เด้นไม่ได้มีสิ่งมีชีวิตอยู่มากมายอะไร ที่อยู่ที่นี่มีแค่มนุษย์ มอนสเตอร์และสปิริตที่หานเซิ่นพามาเท่านั้น พลังของพวกเขาทุกคนนั้นถือว่าไม่เลว
หานเซิ่นคิดกับตัวเอง ‘ดูเหมือนว่าพวกเราจะพาคนมาที่นี่ได้อีก ในตอนนี้สเปชการ์เด้นมีทรัพยากรอยู่เป็นจำนวนมาก เราจะพาคนมาอีกเป็นร้อยคนมันก็ยังไม่เป็นอะไร’
ต่อไปที่หานเซิ่นมีแผนที่ไปเยือนดินแดนของเผ่าบุดด้า แต่เขายังคงลังเลอยู่ว่าควรจะท้าชิงเผ่าบุดด้าและเขี่ยพวกเขาลงมาจากหนึ่งในเผ่าพันธุ์ชั้นสูงดีไหม หรือเขาควรแค่ไปที่ดินแดนของพวกเขาและขโมยมีดเปล่ากลับคืนมาดี
โดยปกติแล้วการชิงตะเกียงของเผ่าบุดด้าในจีโนฮอลล์น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด แต่หานเซิ่นไม่อยากจะทำแบบนั้นในฐานะมนุษย์ ถ้าเขาใช้ชื่อของคริสตัลไลเซอร์ เขาก็ไม่รู้ว่ามนุษย์จะได้รับประโยชน์จากการกระทำนั่นไหม
โดยปกติแล้วหลังจากที่ตะเกียงของเผ่าพันธุ์หนึ่งถูกจุดขึ้นมา สิ่งมีชีวิตของเผ่าพันธุ์นั้นจะได้รับพลังเสริมจากตะเกียง ยีนในร่างกายของพวกเขาจะดียิ่งขึ้น
หานเซิ่นและคนอื่นๆไม่ใช่คริสตัลไลเซอร์บริสุทธิ์ ถ้าใช้ชื่อของคริสตัลไลเซอร์เพื่อจุดดวงไฟในตะเกียง เขาก็ไม่รู้ว่าผลที่ออกมาจะเป็นยังไง
“ในตอนนี้การใช้ชื่อคริสตัลไลเซอร์เพื่อจุดดวงไฟในตะเกียงอาจจะได้ผลลัพธ์ที่ดีกว่า เรื่องของมนุษย์นั้นยังไม่ควรจะถูกเปิดเผยออกไป แถมอันดับของเผ่าบุดด้าก็ค่อนข้างต่ำ มันไม่คุ้มค่าที่จะเสี่ยงใช้ชื่อของมนุษย์เพื่อชิงตะเกียงของพวกเขา” หวังอวี่ฮังพูด
ทุกคนต่างก็คิดว่าการใช้ชื่อของคริสตัลไลเซอร์เพื่อท้าสู้กับเผ่าบุดด้าเป็นอะไรที่ดีกว่า หลังจากที่พวกเขาได้เห็นการประลองในบัญชีรายชื่อเทพเจ้าจีโน พวกเขาก็รู้ว่าพลังของตัวเองนั้นยังคงอ่อนแอ่กว่าคนอื่นในจักรวาลมาก
“งั้นก็ได้” หานเซิ่นพยักหน้า เขามีแผนที่จะใช้ชื่อของดอลลาร์เพื่อจุดดวงไฟในตะเกียงสำหรับเผ่ามนุษย์ ในตอนที่ทำแบบนั้นเขาจะไม่เลือกเผ่าพันธุ์ชั้นสูงที่มีอันดับต่ำเป็นเป้าหมาย เขาต้องทำให้แน่ใจว่าชื่อของเผ่ามนุษย์จะเป็นที่ประจักษ์ไปทั่วจักรวาล พวกเขาจะขึ้นไปอยู่ในท็อปห้า
เซี่ยชิง ซินเสวียนและหานเซิ่นพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียดกัน พวกเขายืนยันกันว่าพวกเขาจะโค้นล้มเผ่าบุดด้าในชื่อเผ่าคริสตัลไลเซอร์
“เป่าเอ๋อ หนูดูแลหลิงเอ๋อให้ดี พ่อมีเรื่องที่ต้องไปทำ”
หานเซิ่นฝากหลิงเอ๋อเอาไว้กับเป่าเอ๋อ หลังจากนั้นเขาก็ใช้กาแล็กซี่เทเลพอร์ตเทชั่นไปที่เผ่าบุดด้า
เมื่อเห็นหานเซิ่นจากไป โฮลี่เบบี้ก็ดูดีใจมากๆ เขาเดินเข้าไปหาเป่าเอ๋อและหลิงเอ๋อที่กำลังเล่นกันอยู่
