จ้าวจื่อเย่กรีดร้องด้วยความตกใจ “โลนสกายดราก้อน…”
ในตอนที่หานเซิ่นได้ยินชื่อนั้น เขาก็ขมวดคิ้ว เพราะมันเป็นชื่อของยีนเรซของนักฆ่าที่มีชื่อเสียงโด่งดังของอาณาจักรฉิน โมหลี่
‘ถ้าลิงขนม่วงนั่นคือบลัดโกสต์สปิริตจริงๆ และตอนนี้โลนสกายดราก้อนก็ยังปรากฏตัวขึ้นมาอีก เรื่องบังเอิญแบบนี้จะเกิดขึ้นได้จริงๆอย่างนั้นหรอ?’ ความคิดหลายอย่างผุดขึ้นมาในหัวของหานเซิ่น
มิสเตอร์หยางที่ถูกปกป้องโดยคนของจ้าวจื่อเย่ตะโกนขึ้นมา
“นายท่าน รีบหนีเร็วเข้า! นี่คือโลนสกายดราก้อนที่โตเต็มวัย ภายในอาณาจักรทั้งเจ็ด มันเป็นยีนเรซระดับเทพเจ้าที่มีชื่อเสียงมากๆ! พวกเราไม่มีทางจะต่อสู้กับมันได้!”
ความจริงแล้วทุกคนต่างก็กำลังพากันวิ่งหนีไป เมื่อฝูงของเจดไลอ้อนสลายตัวไปแล้ว มันก็ไม่มีอะไรมาขวางทางพวกเขาอีก พีชฟูลและจ้าวจื่อเย่ตัดสินใจที่จะพาคนพวกเขาหนีลึกเข้าไปในหุบเขา ไม่มีใครที่ต้องการจะต่อสู้กับโลนสกายดราก้อน
โลนสกายดราก้อนนั้นดูเหมือนกับงูตัวหนึ่ง นอกจากหัวที่มีเขาอยู่หนึ่งเขาแล้ว มันก็ไม่ได้มีเท้าเหมือนอย่างที่มังกรควรจะมี ร่างกายของมันโผล่ขึ้นมาจากพื้นแค่ครึ่งเดียวเหมือนกับรูปปั้นหยกเขียว ดวงตาทั้งสองของมันจ้องมาที่หานเซิ่นและคนอื่นๆ
วินาทีต่อมาโลนสกายดราก้อนอ้าปากและพ่นควันสีเขียวเข้าใส่หานเซิ่น มันรวดเร็วมากๆจนหานเซิ่นหลบไม่ทัน
แต่เขาไม่มีแผนที่จะหลบมันตั้งแต่แรกแล้ว เขาใช้เสาโลหะเป็นเหมือนกับหอกและแทงเข้าใส่ควันสีเขียวที่เข้ามา
ปัง!
ในตอนที่เสาโลหะถูกกับควันสีเขียว ร่างกายของหานเซิ่นก็ถูกส่งกระเด็นออกไปเหมือนกับลูกอุกกาบาต เขากระเด็นไปไกลหลายไมล์ก่อนที่จะชนเข้ากับกำแพงหินและจมลึกเข้าไปข้างใน
เมื่อพีชฟูลและคนอื่นๆเห็นว่าแม้แต่หานเซิ่นก็รับการโจมตีนั้นไม่ได้ พวกเขาก็มั่นใจแล้วว่านั่นคือโลนสกายดราก้อนตัวจริง พีชฟูลกัดฟันและร่างกายของเธอก็ปะทุด้วยไฟฟ้า ดูเหมือนว่าเธอจะรวมร่างกับยีนเรซที่เหมือนกับปลาไหลไฟฟ้า มันทำให้ร่างกายท่อนล่างของเธอกลายเป็นปลา เธอดูเหมือนกับเงือกที่มีสายฟ้าอยู่รอบตัว
เหตุผลที่พีชฟูลกล้าเดินทางมาที่ภูเขาแอนเชี่ยนท์บิ๊กก็อต นั่นก็เป็นเพราะเธอได้เตรียมวิธีการรับมือกับสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ไม่อย่างนั้นหัวหน้าตระกูลโอหยางก็คงจะไม่วางใจปล่อยให้โอหยางชิวซานร่วมเดินทางมากับเธอ
น่าเสียดายที่โอหยางชิวซานรนหาที่ตายเอง ถ้าเขาไม่ได้เลือกที่จะหนีไปคนเดียวและอยู่กับพีชฟูล เขาก็คงจะไม่ถูกฆ่าตาย
พีชฟูลกดมือลงบนพื้นทำให้เกิดเป็นแสงสายฟ้าที่เชื่อมต่อกันเป็นลวดลาย มันปกคลุมพื้นบริเวณรอบๆกว่าสิบห้าฟุต ทันใดนั้นพีชฟูลและคนอื่นๆก็หายตัวไปในแสงสายฟ้านั่น ดูเหมือนว่าพวกเขาจะใช้วิธีการเทเลพอร์ตบางอย่างเพื่อหนีไป
มันมีคนอยู่สามคนที่เข้าไปในแสงสายฟ้าไม่ทัน พวกเขาจึงยังคงอยู่ภายในหุบเขา พวกเขาดูสิ้นหวัง
เมื่อเห็นว่าพีชฟูลและคนอื่นๆหนีไปได้ ลิงขนม่วงที่อยู่บนกำแพงหินก็โกรธมากๆ มันส่งเสียงกรีดร้องและโลนสกายดราก้อนก็พ่นควันสีเขียวออกมาเหมือนกับคลื่น คลื่นซัดเข้าไปใส่ทั้งสามคนและทำให้เนื้อหนังหลุดออกจากร่างกายของพวกเขา โดยเหลือทิ้งเอาไว้เพียงแค่โครงกระดูกสามโครง
หานเซิ่นถูกควันสีเขียวของโลนสกายดราก้อนส่งกระเด็นลึกเข้ามาในกำแพงหินของภูเขา ร่างกายทั้งร่างของเขารู้สึกเจ็บปวด แต่เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอะไร มีแค่ผิวหนังภายนอกของเขาเท่านั้นที่ได้รับความเสียหาย
ถึงแม้เขาจะถูกปฏิเสธโดยโลกใบนี้ ทำให้เขาไม่สามารถใช้พลังได้ดังใจ แต่ความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขายังคงอยู่ ดังนั้นไม่ว่าพลังของโลนสกายดราก้อนจะน่ากลัวสักแค่ไหน มันก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายกับเขาได้มากนัก
กำแพงของภูเขานั้นถล่มลงมาฝังหานเซิ่นเอาไว้ภายใน ในตอนที่เขากำลังจะใช้พละกำลังเพื่อทำลายหินออกไป หินด้านหลังของเขาก็เริ่มสั่นไหว มันทำให้หานเซิ่นเสียสมดุลและล้มลงไปด้านหลัง เขาค้นพบว่ามันมีถ้ำอยู่ด้านหลังของเขา
ทันใดนั้นหานเซิ่นก็ต้องขมวดคิ้ว มันมีควันสีดำแทรกซึมผ่านระหว่างก้อนหินเข้ามา หานเซิ่นคิดว่ามันเป็นพลังบางอย่างของโลนสกายดราก้อน แต่ปรากฏว่าควันสีดำนั้นมาจากผู้หญิงที่สวมหน้ากากของผีที่ชื่อโกสต์คิลล์
“เจ้ารับการโจมตีของโลนสกายดราก้อนเข้าไปตรงๆ แต่ไม่ถูกฆ่าตาย”
โกสต์คิลล์พูดด้วยความประหลาดใจขณะที่เธอมองหานเซิ่นตั้งแต่หัวจรดเท้า “พลังของเจ้าจัดอยู่ในอันดับสูงของจักรวาลนี้”
เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อยที่เห็นว่าหานเซิ่นไม่เป็นอะไร เธอต้องการมาดูว่าหานเซิ่นตายแล้วหรือยัง ถ้าเขายังมีชีวิตรอด เธอก็มีโอกาสที่จะช่วยชีวิตเขาและได้ใกล้ชิดกับเขา นั่นจะทำให้การลอบสังหารฉินไป๋องค์รัชทายาทของอาณาจักรฉินง่ายขึ้นอย่างมาก
ใครจะไปคาดคิดว่าหานเซิ่นจะได้รับบาดเจ็บเพียงแค่ผิวเผินเท่านั้น โดยรวมแล้วเขาแทบไม่เป็นอะไร
หานเซิ่นมองไปที่โกสต์คิลล์และถาม “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่? มิสเตอร์หยางและคนอื่นๆล่ะ?”
“เจ้าไม่ต้องกังวล พีชฟูลจะคอยปกป้องมิสเตอร์หยาง” โกสต์คิลล์พูด
“นางมียีนเรซอิเล็คทริคฟลินต์เอลที่ทำให้นางเทเลพอร์ตหนีไปได้ไกลหลายไมล์ ข้าไม่มีเวลาพอที่จะเข้าไปในขอบเขตการเทเลพอร์ตของอีเล็คทริคฟลินต์เอลได้ทัน ข้าคงจะไม่มาอยู่ที่นี่ ถ้าข้าทำแบบนั้น”
“พีชฟูลนี่เตรียมตัวมาดีจริงๆ” หานเซิ่นไม่ประหลาดใจ มันจะเป็นเรื่องแปลกที่คนอย่างพีชฟูลนั้นจะเดินทางมาที่ภูเขาแอนเชี่ยนท์บิ๊กก็อตโดยที่ไม่ได้เตรียมตัว
โกสต์คิลล์ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆถ้ำที่พวกเขาอยู่ก็เริ่มจะสั่นไหว มีควันสีเขียวแทรกซึมเข้ามาระหว่างก้อนหิน ก้อนหินที่สัมผัสกับควันนั่นจะเรืองแสงสีเขียวก่อนที่จะสลายกลายเป็นผุยผง
“โลนสกายดราก้อนกำลังมา เจ้ายังเดินไหวใช่ไหม?” โกสต์คิลล์ยื่นมือออกมาเพื่อจะช่วยพยุงหานเซิ่น
“ข้ายังเดินไหว” หานเซิ่นและโกสต์คิลล์เดินเข้าไปภายในถ้ำหินด้วยกัน ถ้ำนั่นมีขนาดค่อนข้างใหญ่และมันมีอุโมงค์ที่แยกออกไปหลายทิศทาง
ด้านหลังของเขายังคงมีเสียงของหินที่ถูกทำลายโดยโลนสกายดราก้อนดังให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆ ด้วยเหตุนั้นพวกเขาจึงไม่มีเวลามามัวคิดว่าควรจะเลือกทางไหนดี พวกเขาทำได้แต่เลือกเส้นทางแบบมั่วๆ
โลนสกายดราก้อนยังคงไล่ล่าพวกเขามาจากด้านหลัง และพวกเขายังได้ยินเสียงร้องของลิงขนม่วงอีกด้วย หานเซิ่นหันกลับไปและเห็นลิงขนม่วงกำลังขี่บนหลังของโลนสกายดราก้อน มันกำลังไล่ตามพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง
เมื่อเห็นภาพนี้ หานเซิ่นก็รู้สึกแปลกยิ่งกว่าเดิม “นั่นมันคือโลนสกายดราก้อนและบลัดโกสต์สปิริตของโมหลี่จริงๆอย่างนั้นหรอ? ทำไมพวกมันถึงมาอยู่ที่นี่? ผู้คนบอกว่าโมหลี่ลอบสังหารราชาของอาณาจักรเว่ยก่อนที่จะตายไป ยีนเรซของเขาก็ควรจะต้องตายไปกับเขาด้วย ทำไมพวกมันถึงมาอยู่ในภูเขาแอนเชี่ยนท์บิ๊กก็อตได้?”
“ทางนี้” โกสต์คิลล์พูดจากด้านหน้า เธอเดินเข้าไปในอุโมงค์ที่มีขนาดแค่พอให้คนๆหนึ่งเดินผ่านเข้าไปได้
หานเซิ่นเข้าใจว่าเธอต้องการจะทำอะไร โลนสกายดราก้อนนั้นมีขนาดใหญ่โต เป็นเรื่องยากที่มันจะบีบตัวผ่านช่องเล็กๆแบบนั้นได้ ถ้าพวกเขาสามารถหยุดมันจากการตามได้ พวกเขาก็อาจจะสามารถสร้างระยะห่างได้พอสมควร
หานเซิ่นตามเธอเข้าไปในอุโมงค์ พวกเขาทั้งคู่ผ่านเข้าไปอย่างรวดเร็ว และไม่นานหลังจากนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง
โลนสกายดราก้อนไม่สามารถผ่านช่องของอุโมงค์เข้ามาได้ ด้วยเหตุนั้นมันจึงจำเป็นต้องทำลายหินเพื่อจะตามพวกเขามา ความเร็วของมันจึงถูกลดลงไป
หานเซิ่นและโกสต์คิลล์พากันหนีอยู่ครึ่งชั่วโมงก่อนที่เสียงแตกของหินจากด้านหลังจะเงียบลงไป อุโมงค์ข้างหน้าของเขานั้นเริ่มกว้างขึ้นกว่าเดิม
โกสต์คิลล์หยุดเดินและมองไปที่กำแพงหินรอบๆก่อนที่จะพูดว่า “แปลกจริงๆ ทำไมมันถึงมีร่องรอยการขุดอยู่ที่นี่?”
หานเซิ่นเองก็สังเกตถึงเรื่องนั้น กำแพงหินรอบๆมีลวดลายมากมายอยู่ มันเป็นการเขียนที่ดูเรียบง่าย แต่เห็นได้ชัดว่าพวกมันเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นด้วยมือ
ขณะที่หานเซิ่นกำลังสังเกตลวดลายบนกำแพง ทันใดนั้นตาดำของเขาก็หดเล็กลงด้วยความประหลาดใจ เขาเห็นบางสิ่งที่คุ้นเคยถูกสลักเอาไว้บนกำแพง
