ตอนที่ 3116 อาจารย์เจียงคู่
ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชรู้สึกตกใจอย่างมาก เขาเกือบจะลืมทางออกขณะที่เขาออกไปจากปราสาทตระกูลเฟิง
“คนๆนั้นต้องเป็นเจียงไม่ผิดแน่! เขาคือราชครูเจียง แต่ทําไมเขาถึงได้”
ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชสับสนอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าทําไมราชครูเจียงปู่ภู่ถึงเรียกตัวเองว่าเป็นคนรับใช้ของหานเซิ่น นั่นเป็นอะไรที่น่าตกใจเกินไป
เขาคือเจียงคู่ เขาเป็นหนึ่งในยอดฝีมือไม่กี่คนในอาณาจักรฉิน แม้แต่พระราชวังหวูเว่ยเตที่ทรงพลังก็ไม่อาจจะพิชิตได้ พวกเขาทั้งหมดโดนขับไล่ออกไปโดยเจียง
ด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสงสัย ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชกลับไปที่พระราชวังและตรงเข้าไปพูดกับราชาจิงเจิ้นในทันที
ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านราชา ข้านั้นไร้ประโยชน์ ข้าไม่อาจนําตัวองค์รัชทายาทกลับมาได้”
“โอ้? นี่ลูกชายของข้าหัวแข็งถึงขนาดนั้นเลยหรือคราวนี้?” ราชาจิงเจิ้นรู้สึกประหลาดใจ
“องค์รัชทายาทหัวแข็งมากๆ” ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชตอบ
“หานเชิ้นไม่ได้พูดอะไร แต่องค์รัชทายาทกลับยืนกรานที่จะอยู่ในปราสาทตระกูลเฟิงต่อ”
ราชาจิงเจิ้นพยักหน้า เขามองไปที่ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชและสังเกตถึงสิ่งผิดปกติ “ราชครูใบหน้าของเจ้าดูไม่ค่อยดี มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”
“ท่านราชา ข้าได้ใช้โลกหมากรุกของข้าเพื่อจัดการกับหานเซ็น แต่ขากลับเป็นคนที่ถูกทําร้ายซะเอง”
ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชพูดด้วยใบหน้าที่ชื่นขม “ข้าเชื่อว่าเขาต้องมีโลหิตชีพจรเทพสปิริตที่พิเศษมากๆ มันอาจจะเป็นโลหิตชีพจรเทพสปิริตขั้นแอนนิฮิเลชั่นที่มีพลังแห่งจิตใจ”
ในมุมมองของราชครูเทาซันด์ไมล์รีช การที่หานเชิ้นมีพลังแห่งจิตใจที่แข็งแกร่งพอจะชิงการควบคุมของโลกหมากรุกไปจากเขาได้นั้น หมายความว่าหานเชิ้นต้องมีโลหิตชีพจรเทพสปิริตำที่ทรงพลังยิ่งกว่าของเขา มันไม่มีคําอธิบายอื่น
“โลหิตชีพจรเทพสปิริตขั้นแอนนิฮิเลชั่น?” ราชาจิงเจิ้นขมวดคิ้ว
ในทั้งจักรวาลนี้ มันมีวิหารพระเจ้าขั้นแอนนิฮิเลชั่นเพียงแคสิบสองวิหารเท่านั้นที่ถูกค้นพบอาณาจักรฉินครอบครองถึงสี่วิหารด้วยกัน นั่นเป็นเหตุผลที่อาณาจักรฉินรุ่งเรืองจนถึงทุกวันนี้
อาณาจักรอื่นนั้นมักจะมีวิหารพระเจ้าขั้นแอนนิฮิเลชั่นแค่หนึ่งถึงสองวิหาร และอาณาจักรที่แข็งแกร่งที่สุดก็มีวิหารพระเจ้าขั้นแอนนิฮิเลชั่นแค่สามวิหารเท่านั้น
ในบรรดาวิหารพระเจ้าขั้นแอนนิฮิเลชั่นทั้งสี่ของอาณาจักรฉิน สองวิหารถูกควบคุมโดยราชวงศ์ขณะที่อีกสองวิหารอยู่ภายใต้การควบคุมของขุนนางที่ไม่ได้มาจากอาณาจักรฉิน หลังจากที่ดินแดนของพวกเขาถูกทําลาย พวกเขาก็ได้มาเข้ากับอาณาจักรฉินและกลายเป็นเสาหลักของอาณาจักร ในความจริงแล้วหลังจากที่อาณาจักรฉินก่อตั้งระบบกฎหมายขึ้นมามันมีฝายอํานาจมากมายที่มาเข้าร่วมกับอาณาจักรฉิน แน่นอนว่านั่นช่วยทําให้อาณาจักรฉินแข็งแกร่ งยิ่งขึ้นไปอีกและนั่นเป็นอีกเหตุผลที่คนของอาณาจักรฉินต่างก็เคารพในกฎหมายของพวกเขา
นอกจากวิหารพระเจ้าขั้นแอนนิฮิเลชั่นทั้งสิบสองแล้ว มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีที่จะได้รับโลหิตชีพจรเทพสปิริตขั้นแอนนิฮิเลชั่นอยู่เลย ถ้าคนๆหนึ่งโชคดีพอจะไปพบกับชีพจรพระเจ้าลึกลับที่ก่อให้เกิดปรากฏการณ์ประหลาดเข้า มันก็มีโอกาสที่พวกเขาจะได้รับโลหิตชีพจรเทพสปิริตขั้นแอนนิฮิเลชั่นแต่โลหิตชีพจรเทพสปิริตที่ได้รับด้วยวิธีแบบนั้นจะถูกคํานึงว่าเป็นโลหิตชีพจรเทพสปิริตตามธรรมชาติ
เนื่องจากมันไม่ได้มาจากวิหารพระเจ้า มันจึงไม่มีพลังเสริมจากเทพสปิริต ด้วยเหตุนั้นโลหิตชีพจรเทพสปิริตตามธรรมชาติจึงมักจะด้อยกว่าโลหิตชีพจรเทพสปิริตทั่วไป
แต่ไม่ว่ามันจะด้อยกว่ายังไง โลหิตชีพจรเทพสปิริตขั้นแอนนิฮิเลชั่นก็ยังเป็นอะไรที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ดี
ราชาจิงเจิ้นขมวดคิ้วและพูด “ไม่เพียงแค่หานเซ็นใกล้ชิดกับลูกชายของข้า เขายังมีโลหิตชีพจรเทพสปิริตขั้นแอนนิฮิเลชั่นอีกอย่างนั้นหรอ? เจ้าคิดว่าเขามีแผนการร้ายบางอย่างซ่อนอยู่หรือเปล่า?”
สีหน้าของราชครูเทาซันด์ไมล์รีชดูแปลกๆขณะที่พูด “ท่านราชา ข้าไม่รู้ว่าหานเชิ้นคนนี้มีแผนการร้ายซ่อนอยู่หรือไม่ แต่ข้าเห็นราชครูเจียงอยู่ข้างกายของเขา”
“อะไรนะ? เจ้าพูดถึงท่านอาจารย์อย่างนั้นหรอ?” ราชาจิงเจิ้นลุกขึ้นด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
สําหรับราชาจิงเจิ้น เจียงไม่ใช่แค่ราชครู เหมือนอย่างความสัมพันธ์ระหว่างราชครูเทาซันด์ไมล์รีชและฉินไป เจียงคู่เฝ้าดูราชาจิงเจิ้นเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ความสัมพันธ์ของพวกเขานั้นไม่ได้เป็นแค่ความสัมพันธ์ระหว่างกษัตริย์และขุนนาง แต่เป็นความสัมพันธ์เหมือนกับพ่อและลูกลึกๆในหัวใจของราชาจิงเจิ้น เจียงคู่คือบุคคลพิเศษที่เขาพึ่งพามันไม่ใช่บางสิ่งที่คนอื่นจะเข้าใจ
เจียงคู่นั้นแตกต่างจากราชครูเทาซันด์ไมล์รีช เขาไม่ใช่คนที่เข้มงวด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็สั่งสอนให้ราชาจิงเจิ้นกลายเป็นราชาที่ดี
สิบปีก่อนราชาจิงเจิ้นต้องการจะขับไล่พระราชวังหวูเว่ยเต่าออกไปจากอาณาจักรฉิน เขาได้บังคับให้เจียงคู่ต่อสู้กับพระราชวังหวูเว่ยเตที่เขามีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นด้วย
เจียงคู่ทําตามคําสั่งและขับไล่พระราชวังหวูเว่ยเต๋ออกไปจากอาณาจักรฉินได้สําเร็จ แต่หลังจากนั้นเจียงปู่คู่ก็ทิ้งจดหมายและลาออกจากตําแหน่ง เขาสาบานว่าจะไม่ต่อสู้อีก
ราชาจิงเจิ้นไม่ได้เสียใจกับการตัดสินใจของตัวเอง พระราชวังหวูเว่ยเต่านั้นส่งผลกระทบต่อประชาชนมากมาย ถ้าพวกเขาไม่ถูกขับไล่ออกไป รัฐบาลก็จะควบคุมผู้คนไม่ได้ นอกจากนั้นเจียงปู่ภู่เป็นเพียงคนเดียวที่ทําเรื่องนั้นได้
ถึงราชาจิงเจิ้นจะไม่เสียใจกับมัน แต่เขาก็รู้สึกผิดต่อเจียง ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขาได้ส่งคนออกไปตามหาเจียงปู่ภู่ แต่คนที่เขาส่งออกไปนั้นจะกลับมามือเปล่าเสมอ ด้วยเหตุนั้นเขาจึงรู้สึกแปลกใจเมื่อได้ยินเกี่ยวกับเจียงคู่
ราชาจิงเจิ้นถามด้วยเสียงสั่น “ท่านอาจารย์ เขาสบายดีไหม?”
ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชมีสีหน้าแปลกๆ เขาเปิดปากออก แต่เขาไม่แน่ใจว่าควรจะพูดอะไรออกมา
“มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับเขาอย่างนั้นหรอ?” ร่างกายของราชาจิงเจิ้นสั่นรัว เขาเข้าใจเจียงคู่ อาจารย์ของเขาเป็นอย่างดี เจียงคู่เป็นคนที่เมื่อพูดอะไรออกไป เขาก็จะไม่ผิดคําพูดของตัวเองถ้าเจียงคู่บอกว่าจะไม่ต่อสู้เป็นเวลายี่สิบปี ถึงแม้เขาจะต้องตาย เขาก็จะไม่ต่อสู้
ราชาจิงเจิ้นกังวลเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาโดยตลอด เขาเป็นคนที่ส่งเจียงปู่ภู่ออกไปต่อสู้กับศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างพระราชวังหวูเว่ยเต๋ ทําให้เจียงปู่ภู่สูญเสียการคุ้มครองจากอาณาจักรฉินพร้อมกับสูญเสียความสามารถที่จะปกป้องตัวเอง เขากังวลว่าเจียงคู่จะต้องมาตายเพราะเขา
“ไม่ ไม่ ไม่ ท่านราชาเข้าใจผิดแล้ว ราชครูเจียงสบายดี เขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร เพียงแต่ว่า…” ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชลังเล เขาไม่สามารถพูดมันออกมาได้
“ราชครูเทาซันด์ไมล์รีช หยุดลังเลและบอกข้ามาตามตรงๆ”
ตอนนี้เมื่อราชาจิงเจิ้นรู้ว่าเจียงคู่ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก แต่เขายังอยากรู้เกี่ยวกับสถานการณ์อาจารย์ของเขา
ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชกัดฟันและพูด “ราชครูเจียงบอกว่าหานเชิ้นเป็นเจ้านายของเขา”
“อะไรนะ?” ในตอนแรกราชาจิงเจิ้นรู้สึกตกใจ แต่หลังจากนั้นมันก็เปลี่ยนเป็นความโกรธเขากัดฟันอย่างแรง
“หานเชิ้นเวรนั่น! นี่เขากล้าดียังไงมาหยาบเกียรติอาจารย์ของข้า! ข้าจะฆ่าทุกคนที่เขารู้จัก!”
“ท่านราชาได้โปรดอย่าเพิ่งโกรธ” ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชรีบพูด
“ท่านราชาน่าจะรู้ว่าราชครูเจียงเป็นคนยังไง ถ้าเขาไม่ยินยอม แม้แต่เทพสปิริตก็ทําให้เขายอมก้มหัวไม่ได้ ข้าไม่คิดว่าราชครูเจียงถูกบังคับ เขาให้เกียรติหานเชิ้น และหานเซิ่นเองก็ให้เกียรติเขาเช่นกัน ข้าคิดว่ามันต้องมีเหตุผลอยู่”
ราชาจิงเจิ้นไม่ใช่ทรราช หลังจากที่คิดเกี่ยวกับมันดูดีๆแล้ว ความโกรธของเขาก็ค่อยๆจางหายไป
“ในตอนที่ข้าได้เห็นราชครูเจียง เขาดูใกล้ชิดกับหานเชิ้น”
ราชครูเทาซันด์ไมล์รีชพูด “ข้าคิดว่าเขาจะปกป้องหานเช่น ถ้าท่านราชาจะฆ่าหานเขิน ท่านราชาอาจไปทําลายแผนของราชครูเจียง”
ราชาจิงเจิ้นพยักหน้า “ในเมื่อท่านอาจารย์ใกล้ชิดกับหานเช่น ถ้าเขามีแผนการร้ายอะไรท่านอาจารย์ก็คงจะหยุดเขาเอาไว้ในเมื่อท่านอาจารย์ให้เกียรติเขาและไม่ได้หยุดลูกชายของข้าจากการเข้าไปสนิทสนมกับเขา หานเป็นคนนั้นก็คงจะไม่ใช่คนไม่ดีอะไร”
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ราชาจิงเจิ้นก็แสดงรอยยิ้มแห้งๆออกมา
“แต่ปัญหาที่หานเชิ้นก่อทําให้สถานการณ์ตอนนี้เป็นอะไรที่ยากจะแก้ไข”
Related
