ตอนที่ 6 การเริ่มต้นใหม่
# “สําเร็จแล้ว! ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลอีกแล้ว”# ( เผื่อลืม # หมายถึงประโยคที่เดเร็คฟังไม่รู้เรื่อง)
มือที่อุ้มเดเร็คไว้เป็นมือของหญิงชราแก่ๆคนหนึ่ง เธอพูดภาษาที่เขานั้นฟังไม่ออก เขาอยู่ในกระท่อมไม้ ผู้คนรอบตัวเป็นกลุ่มคนในที่ใส่ชุดเก่าๆ ลักษณะการแต่งการเหมือนอยู่ในยุคโรมัน
หลังจากหญิงชราที่ทําคลอดเขานั้นได้พูดขึ้น ผู้คนทั่วทั้งกระท่อมก็ตะโกนดีใจด้วยความปลื้มปีติและยินดี
เดเร็คนอนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของหญิงชรา เขาพยายามมองซ้ายมองขวาเพื่อที่จะสํารวจโลกใบใหม่อีกครั้ง
“ผ่านไปด้วยดี เอาล่ะ เจ้าตัวยืนรออะไร? มาช่วยกันดูแลแม่เด็ก” หลังคลอด ผ้าปูเตียงที่เต็มไปด้วยเลือดและของเสีย
มีเสียงคนร้องไห้วิ่งเข้ามาในกระท่อม เขาน่าจะเป็นพ่อของเด็ก เดเร็คสงสัยว่าเขากลัวที่จะเสียลูกหรือภรรยากันแน่? และดูเหมือนว่าชีวิตใหม่ของเขานั้นมีทั้งพี่ชายและพี่สาวด้วย
มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาในกระท่อม เธอพาเด็กชายและเด็กหญิงเข้ามาด้วย พวกเขาเดินตรงเข้ามาหาผู้หญิงที่ตอนอยู่บนเตียงทันที
ให้ตายเถอะ! ดูเหมือนว่าฉันจะมีทางเลือกแค่ 2 ทางเองสินะ ทางเลือกแรกคือใช้ชีวิตอยู่กับคนพวกนี้ที่นี้ ดูแล้วน่าจะเป็นหมู่บ้านที่ยากจนมากพอสมควร การใช้ชีวิตและ ความเป็นอยู่ค่อนข้างไปทางที่ยากลําบาก ต้องต่อสู้กับความแร้นแค้นอีก โตขึ้นมาก็ต้องทํางานกับพ่อและพี่ชาย แล้วก็แต่งงานสร้างครอบครัวเป็นของตัวเอง ทางเลือกที่สองเมื่อฉันโตพอที่จะมีแรงถือมีด แล้วพาตัวเองออกไปจากใบโลกนี้และหาสิ่งที่ดีกว่าในกับตัวเอง ฉันคิดว่าทางที่สองฟังดูดี”
ในขณะเดียวกัน ผู้คนที่อยู่ในห้องทั้งหมดก็ได้เงียบลง หญิงชราทําความสะอาดให้เด็กทารกเสร็จแล้วเธอก็ได้ทําการห่อตัวเขาไว้ในผ้าสะอาด ในระหว่างนี้เดเร็คไม่ได้ร้องไห้อย่างเด็กทารกปกติที่ควรจะเป็นเขาแค่นอนอยู่นิ่งๆ
# “นาน่า ลูกข้าลูกข้าไม่มีอะไรผิดปกติใช่มั้ย ทําไมเขาไม่ร้องไห้เลย” # แม่เด็กถามอย่างเป็นกังวล เธอไม่สนในแผลจากการคลอดและพยายามที่จะลุกขึ้นมาดูลูกของเธอ
# “จุ๊ๆ อยู่นิ่งๆแล้วนอนลงซะ ข้ายังต้องรักษาเจ้าอีก” เสียงหญิงชราที่ทําคลอดห้ามแม่เด็กไว้ # “ข้าเคยทําคลอดมาเยอะ เด็กที่ไม่ร้องหาได้ยาก แต่ไม่ได้ผิดปกติ เจ้าคงอยากรู้ว่าเด็กแข็งแรงแค่ไหน? งั้นเจ้าจงดู” #
หญิงชราเปิดห่อผ้าออก เธอตบก้นเด็กเบาๆเพื่อบังคับให้เด็กร้อง
“นี่ฉันต้องทําตัวให้เหมือนเด็กทารกใช่มั้ย?” เขาคิด “ก็ได้”
ทันในนั้น เด็กทารกก็ฉี่ใส่หญิงชรา!
การโจมตีแบบไม่ทันให้ตั้งตัวพุ่งใส่หญิงชรากระจายไปทั่ว ใบหน้าเธอ
เด็กทารกหัวเราะคิกคักเสียงดัง
# “ผิดคาดไปหน่อย แต่เจ้าคงเห็นแล้วว่าปีศาจน้อยนี้แข็งแรงดี ไม่ต้องกังวล” # หญิงชราส่งตัวเด็กทารกให้หญิงคนอื่นทําความสะอาดเขาอีกครั้ง
เดเร็คหัวเราะในใจกับผลงานของเขา หลังจากหญิงชราล้างหน้าและเช็ดด้วยผ้าแห้ง เธอขยับนิ้วซ้ายวาดเป็นวงกลมแปลกๆกลางอากาศ ลากผ่านจากซ้ายไปขวา แล้วเธอก็เปล่ง เสียง
“Ekidu!”
มีพลังงานสีดําปรากฏที่ปลายนิ้ว เธอชี้นิ้วซ้ายไปที่เสื้อเปียก เสื้อกลายเป็นแห้งและกลิ่นเหม็นหายไปทันที
เขาอ้าปากค้างด้วยความช็อค เดเร็คมองเห็นฉีของเขาแห้ง และระเหยขึ้นไปอย่างรวดเร็ว มันเหมือนกับการมองดูวีดีโอที่เร่งความเร็วหลายสิบเท่า
“เธอไม่ใช่แค่หมอทําคลอดแก่ๆ แต่เป็นคนที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ด้วย นี่มันสุดยอด” เขามีความสุขมาก การตายถึงสองรอบมันช่างคุ้มค่า
โลกที่มีเวทมนตร์ทําให้เดเร็คตื่นเต้น หลังจากได้ยินคําพูดของหญิงชรา เขาก็รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างถูกกระตุ้นในร่างกายเขา
ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างในตัวเริ่มหยั่งรากและฝังลึกลงไปในร่างใหม่
เดเร็คจําคําพูดที่ยินแล้วท่องอยู่ในใจ เขาพยายามนึกภาพที่หญิงชราใช้นิ้ววาดวงกลมกลางอากาศ
# “ตอนนี้ฉันสะอาดแล้ว ถึงเวลารักษาแผลของเธอ” # หญิงชราเข้ามาหาแม่เด็ก แล้ววางมือทั้งสองข้างบนบริเวณใต้สะดือลงมา
“เวทมนต์อย่างอื่นใช่ไหม? เอาเลย!” ดวงตาของเด็กทารกเป็นประกาย
หญิงชราเหยียดนิ้วออกแล้วเริ่มขยับแขนทั้งสองข้างเป็นวงกลม ยกแขนขึ้นไปเหนือหัวก่อนจะกางแขนแล้วซ้อนมือทั้งสองข้าง วางที่ตําแหน่งใต้สะดือแม่ของเด็ก
“Vinire Lakota!”
เดเร็คพยายามเลียนแบบการเคลื่อนไหวของหญิงชราทุกขั้นตอน จดจําทุกรายละเอียดที่เขามองเห็น
แสงสีขาวห่อหุ้มร่างกายแม่ของเขา ผิวและรอยแผลของเธอฟื้นสภาพอย่างรวดเร็ว ผิวสีซีดกลับมาเป็นสีชมพูสุขภาพดี ร่องรอยความเจ็บปวดและความเหนื่อยล้าหายไปจากใบหน้า
เป็นอีกครั้ง เหมือนมีบางอย่างถูกกระตุ้นอยู่ภายใน หลังจากเวทมนตร์สีดําครั้งก่อน เดเร็คสามารถสัมผัสได้ถึงการเชื่อมต่อระหว่างเขากับเวทมนต์สีขาวได้ มันชัดเจนกว่า ครั้งแรกเขายิ้มไม่หุบ
“นี่ นี่ นี่มันหมายความว่าฉันสามารถเป็นจอมเวทย์ได้ ตอนนี้มีทางเลือกที่สามเพิ่มขึ้นมาแล้ว ฉันสามารถใช้ชีวิตแบบจอมเวทย์ได้ เป็นอิสระ ไม่มีข้อผูกมัด จะยิ่งดีมากถ้ามันฝึกไม่ยาก แต่ดูจากโชคที่ผ่านแล้ว พรสวรรค์ของฉันอาจจะแย่สุดๆหรือไม่ก็…
ความคิดของเขาถูกขัดจังหวะ หญิงชราอุ้มเดเร็คขึ้นมาแล้ว ส่งตัวเองให้กับแม่ของเขา
# “นาน่า เจ้าแน่ใจว่าเขาไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? เขาไม่ยอมร้องให้ แต่กลับหัวเราะคิกคัก แล้วอยู่ๆก็เงียบ ก่อนเจ้าจะอุ้มเขามา เขาก็ยิ้มเหม่อลอย ข้ากังวลว่าเขาจะมีอะไรผิดปกติ”#
หลังจากที่แม่ของเขาพูดแบบนั้น ทั่วทั้งห้องก็เงียบและดูกังวล เดเร็คเริ่มเดาได้ว่าทุกคนกังวลกับการแสดงออกของเขา เขาตื่นเต้นจนลืมตัวไปหน่อย ไม่มีเด็กทารกคนไหนเกิดมายิ้มหวานแล้วหัวเราะคิกคัก และไม่ร้องไห้สักคํา
นาน่ารู้สึกว่าฐานะหมอทําคลอดของเธอกําลังโดนดูถูก แต่ มันก็เป็นเรื่องปกติที่แม่ทุกคนจะเป็นห่วงลูกของตัวเอง
หญิงชรารู้จักเอเลน่าตั้งแต่เธอยังเด็ก และเป็นหมอที่ทําคลอดลูกทุกคนของเธอ นาน่าไม่ปฏิเสธว่าการทําคลอดครั้งนี้ถือว่ายากที่สุด
การทําคลอดกินเวลาหลายชั่วโมง เธอต้องใช้เวทมนตร์รักษาหลายครั้ง จนในที่สุดเมื่อเธอเห็นหัวของเด็ก เธอก็รู้สึกว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี
เอเลน่ากําลังต่อสู้ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมด แต่ทารกกับนิ่งและไม่ขยับตัว หญิงชราจึงรีบใช้มือของเธอดึงทารกออกมาให้เร็วที่สุด เธอพบว่าเด็กทารกกําลังโดนสายสะดือรัดที่คอ
หลังจากตัดมันออก เธอพยายามกระตุ้นเด็กทารกด้วยเวทมนตร์รักษาของเธอ แต่ก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย ตอนนั้นหญิงชราคิดว่าเด็กตายแล้ว
แต่ในที่สุด เวทมนตร์รักษาก็ทํางานของมัน เด็กทารกอาเจียนและขยับร่างกายได้เป็นปกติ นาน่าถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย
การรักษาด้วยเวทมนตร์นั้นไม่ใช่ปาฏิหาริย์ มันแค่เพิ่มพลังชีวิต ทําให้ฟื้นฟูจากความเจ็บปวยหรืออาการบาดเจ็บ แต่มันไม่สามารถสร้างชีวิตได้
หญิงชราไม่ได้บอกเอเลน่าเรื่องนี้ และเธอคิดว่าเอเลน่าคงไม่ได้อยากรู้
# “ไม่ต้องห่วง ยัยหนู ข้าจะพิสูจน์ให้ดูว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร”
หญิงชรายิ้มอบอุ่นให้กับเอเลน่า และอุ้มเดเร็คออกจากอ้อมแขนของเธอ
นาน่าอุ้มเดเร็คอย่างระมัดระวัง แล้วกอดเขากับตัวไว้ด้วยแขนซ้าย จากนั้นเธอก็หมุนมือขวาของเธอรอบตัวเขา
“Vinire Rad Tu!”
แสงสีขาวเล็กๆต่อตัวขึ้นบนฝ่ามือของเธอ มันลอยไปล้อมรอบเด็กทารกและซึมผ่านร่างกายไป
ก้อนแสงเล็กที่ซึมเข้าไป ทําให้ร่างกายของเดเร็คเรืองแสงสลัวๆ
# “เห็นมั้ย? ถ้าร่างกายส่วนไหนของเขาบาดเจ็บ แสงพวกนี้จะดับลง เขาไม่เป็นอะไร เขาสบายดี” #
พลังงานที่เดเร็คเข้าใจว่าเป็นเวทมนตร์ไหลวนอยู่ในตัวเขา มันทําให้เขารู้สึกเหมือนว่าร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังและความมั่นใจ เดเร็คเคยรู้สึกแบบนี้ไม่กี่ครั้งที่โลกเก่า
เราได้รับปริญญา เขาได้รับมรดกและเป็นอิสระจากพ่อ เขาเอาชนะแก๊งอันธพาลได้ แต่ทุกครั้งเป็นแค่ความรู้สึกชั่วคราว มันแค่แป๊บเดียวเท่านั้น
แต่ตอนนี้มันแตกต่าง มันไม่ใช่อะดรีนาลีน แต่มันคือเวทมนตร์! พลังเหนือธรรมชาติกําลังไหลผ่านทุกส่วนของร่างกาย มันทําให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ยงคงกระพัน
เมื่อแสงเวทมนตร์กําลังจะหายไป เขาไม่เต็มใจมันมันจากไป
“เดี๋ยว! อย่างพึ่งไป! กลับมาก่อน!” เดเร็คกรีดร้องในใจ
เขายังอยากสัมผัสมันต่อ จิตสํานึกและร่างกายเรียกร้องให้เวทมนตร์ยังอยู่ เขาไม่สามารถร่าบทเวทย์ได้ แต่เขารู้สึกได้ว่าเขากับเวทมนตร์กําลังเชื่อมต่อกัน รู้สึกเหมือนว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของเขา
แสงที่กําลังจะดับลงกลับกลายเป็นส่องแสงสว่างขึ้นเรื่อยๆ
นาน่าตะลึง เธอไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน การทํางานของเวทมนตร์มันไม่ใช่แบบนี้
เดเร็คพยายามทําให้มันคงอยู่ตลอดไป แต่วินาทีต่อมาความเหนื่อยล้าก็ถาโถมเข้ามา เขาเผลอผล็อยหลับไป แสงสว่างจางลงและดับไปอย่างรวดเร็ว
หญิงชรานําผ้ามาห่อเด็กทารกอีกครั้ง แล้วส่งเขาให้เอเลน่า
“นาน่า เมื่อกี้นี้คืออะไร?” เอเลน่าถามด้วยความสงสัย
หญิงชรากรอกตา เธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบยังไง ความเป็นไปได้มากมายผุดขึ้นในหัว แต่เธอไม่อยากให้เอเลน่าเป็นกังวล ไม่อย่างนั้นเธออาจจะต้องร่ายเวทย์ซ้ําอีกรอบ
วันนี้เป็นวันที่ยาวนานที่สุดของเธอ และเธอก็พยายามไม่ให้มันยืดยาวไปมากกว่านี้ หญิงชราจึงตัดสินใจหยิบเนื้อหาในนิทานของเด็กๆออกมาทันที
# “ข้าคิดว่าลูกของเจ้าน่าจะได้รับพรจากเทพแห่งแสง ไม่ต้องกังวลไป มันคือเรื่องดี”
