เชียงเฉินชานรู้สึกเสียใจอย่างยิ่งในช่วงสองวันที่ผ่านมา เขาเป็นคนที่มีความภาคภูมิใจในตนเองสูงกว่าค่าเฉลี่ย ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เขาเจอใครซักคนที่แข็งแกร่งกว่าเขาก็จะถือว่าคน ๆ นั้นเป็นทรัพยากรและจะทำทุกอย่างเพื่อสร้างความประทับใจให้พวกเขา รวมถึงการพูดเพื่อประจบประแจงด้วย
ในขณะที่เขาจำได้ว่าเขาผิดใจกับหลิวหยุนหยาง ในขณะที่เขาพยายามเชื่อฟังเหลียนฉางเฟิง เขารู้สึกแย่อย่างไม่น่าเชื่อว่าเขาจะไม่สามารถนอนหลับได้อย่างสงบสุข ดังนั้นเขาจึงลากเหลียนยูบิไปด้วย ในความพยายามที่จะคืนดีกับหลิวหยุนหยาง
เขายังคงเป็นอาจารย์ ดังนั้นการเข้าหานักเรียนเพื่อทำการชดใช้โดยสมัครใจจึงทำให้เขาน่าขายหน้า
ไม่ว่าเขาจะชอบหรือไม่ก็ตาม คำขอโทษก็ยังคงเป็นไปตามลำดับ
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้คาดหวังว่าหลิวหยุนหยางจะปฏิเสธที่จะตอบแทนหรือกระทำการที่หยิ่งผยองนี้
เชียงเฉินชานเกิดจากความอัปยศอดสูของมัน หลิวหยุนหยางทำให้เขาประหลาดใจด้วยการแสดงพลังมากกว่า 1,000 กิโลกรัม อย่างไรก็ตามเชียงเฉินชานมีความแข็งแกร่งกว่า 1,500 กิโลกรัม แต่เปล่าเลยมันอยู่ที่ประมาณ 1,800 กิโลกรัมต่างหาก
ในแง่ของความแข็งแกร่งเขาก็ยังแข็งแกร่งกว่าหลิวหยุนหยาง
การฝึกหัดเด็กที่โง่เขลานี้จะไม่เป็นความคิดที่ไม่ดี เขาสามารถสอนหลิวหยุนหยางได้ ถึงแม้เขาจะมีความแข็งแกร่งที่จะสำรองตัวเอง แต่เขาก็ยังเป็นคนที่สุภาพ วิธีนี้จะทำงานได้ดียิ่งขึ้น
“เอาล่ะ ข้าจะใช้เวลาพิสูจน์สามหมัด มาดูกันว่าเจ้ามีการปรับปรุงมากขึ้นหรือไม่! “
ช่วงเวลาที่เชียงเฉินชานพูดสิ่งนี้ นักเรียนที่กำลังจะเข้าโรงเรียนถึงกับหยุดกลางทาง
ในสายตาของนักเรียนส่วนใหญ่หัวหน้าอาจารย์เชียง เฉินชานเป็นผู้ที่ชอบกดขี่พวกเขา
เป็นผลให้พวกเขาส่วนใหญ่ได้รับการขับไล่ออกจากเหตุการณ์ที่น่าอับอายของวันก่อนหน้า ความท้าทายใหม่ของหลิวหยุนหยางต่อเชียงเฉินชานทำให้ดวงตาของหลาย ๆ คนเปล่งประกาย
มีนักเรียนมากกว่า 100 คนมารวมตัวกันเพื่อดูการต่อสู้สั้น ๆ ระหว่างชายผู้มีฝีมือ และมีอาจารย์สองสามคนยืนบนหลังคาเพื่อชมการต่อสู้นี้
ในขณะที่อาจารย์ใหญ่ลีมองดูเชียงเฉินชานและหลิวหยุนหยางเผชิญหน้ากับเขา เขาก็พูดพึมพำกับตัวเองว่า “มันเร็วไปที่เขาจะแลกเปลี่ยนกับเชียงเฉินชาน! “
หลิวหยุนหยางก้าวไปข้างหน้าและส่งหมัดหนักบินไปที่เชียงเฉินชาน หมัดของเขาเป็นจรวดพลังบริสุทธิ์
เชียงเฉินชานเคยเป็นนักต่อสู้ป้องกันตัวระดับสองที่มีประสบการณ์มาหลายปี ดังนั้นเขาจึงมีวิธีจัดการหมัดอย่างง่าย ๆ อย่างน้อย 10 วิธี
ในกรณีนี้เขาสามารถใช้วิธีที่ง่ายที่สุดและรุนแรงที่สุดได้ เขาสามารถปะทะการประสานงาอย่างแรงด้วยหมัดของเขาเอง
หมัดของชายทั้งสองเข้าปะทะกัน
ปัง!
เมื่อหมัดของพวกเขาปะทะกัน หลิวหยุนหยางรู้สึกว่ามันมีผลกระทบอย่างมากต่อตัวเขาเอง ร่างของเขาเซไปมาเล็กน้อย ในขณะที่ เชียงเฉินชานก็ฝืนร่างจนถอยหลังไปสามก้าวหลังจากการปะทะ
แม้ว่าสามก้าวนั้นไม่ใช่ระยะทางไกลนัก แต่สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป
ความแข็งแกร่งของเขาไม่ดีเท่ากับของหลิวหยุนหยาง ทันทีที่หมัดของพวกเขาปะทะกันกับผิวหนังบนกำปั้นของเขารู้สึกเหมือนถูกฉีกขาดออกจากกัน
นักสู้ป้องกันตัวระดับสองสามารถเพิ่มความแข็งแรง และแก้ไขปัญหาเกี่ยวกับผิวหนังและเนื้อหนังได้ เชียงเฉินชานเชื่อมั่นในความแข็งแกร่งของตัวเองมาก
เขาคิดว่าอย่างน้อยที่สุดความแข็งแกร่งของเขาเองจะมากกว่านักเรียนของเขาซึ่งเพิ่งกลายมาเป็นนักสู้ระดับสาม
เขาไม่เคยคาดหวังว่าร่างกายของหลิวหยุนหยางจะแข็งแกร่งกว่าเขามากนัก
แต่นี่มันเป็นไปได้ยังไง?
เชียงเฉินชานไม่สามารถแยกแยะความอัปยศแบบนี้ได้ หลิวหยุนหยางได้ปลดปล่อยการโจมตีครั้งที่สองในทันที คราวนี้เขากระโดดขึ้นไปในอากาศ และใช้การเคลื่อนไหวการแยกโลกของปีศาจวานรในขณะที่เขาก็พุ่งลงมา
“มันคือการเคลื่อนไหวการแยกโลกของปีศาจวานร! นั่นมันเป็นอะไรที่ข้าชอบจริงๆ! “
“ทุกสิ่งที่ข้าคิดว่าข้ารู้ว่ามันผิด ดูเหมือนว่าข้ากำลังทำผิดพลาดมากมาย”
นักเรียนมากขึ้นรวมตัวกันเพื่อดูหลิวหยุนหยางลอยสูงขึ้นไปในอากาศ การแสดงออกของพวกเขาเหมือนไฟที่ลุกโชน
วันก่อนหน้าหลิวหยุนหยางถอนเงินออกเป็นกอง เมื่อวันก่อนหลิวหยุนหยางได้งานให้แม่ของเขาที่ธนาคาร และวันก่อนหน้านั้นหลิวหยุนหยางก็ …
พวกเขาได้ยินเรื่องทั้งหมดนี้มันทำให้รู้สึกอิจฉา
ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงเปลี่ยนหลิวหยุนหยางให้เป็นบุคคลแบบอย่าง หากพวกเขาสามารถติดตามหลิวหยุนหยางได้พวกเขาจะสามารถเปลี่ยนชะตากรรมของครอบครัวของพวกเขาเองได้
พวกเขาจ้องมองอย่างรุนแรงในขณะที่เขาทำการเคลื่อนไหวการแยกโลกของปีศาจวานร
“ทำได้ดีนี่!” เชียงเฉินชานตะโกนเสียงดัง หมัดของเขาเหมือนงูที่พร้อมจะโจมตีทุกเมื่อ เมื่อหลิวหยุนหยางลงมาและถูกกระแทกลงด้านล่างด้วยหมัดของเชียงเฉินชานที่พุ่งเข้าหาเขาราวกับระเบิด
หมัดของพวกเขาปะทะกันโดยไม่มีอุบัติเหตุใด ๆ ทันทีหมัดหลิวหยุนหยางและเชียงเฉินชานชนกัน เชียงเฉินชานรู้สึกราวกับว่ากำปั้นของเขาเป็นเหมือนกับกลอง
ในขณะที่เขาก้มลงครึ่งหนึ่งของกองกำลังของเขาเหือดหา ยและเขาก็เปิดการโจมตีตอบโต้
พลังของการโจมตีตอบโต้ทำให้หลิวหยุนหยางถอยห่างออกไปสองก้าว
ในขณะเดียวกันเชียงเฉินชานดูเหมือนจะเสียหลักเล็กน้อย
เชียงเฉินชานไม่ได้เพิ่มความแข็งแกร่งของเขา เขาใช้ความช่วยเหลือของทักษะพิเศษ ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน
“จากที่คิดนะ ข้าคิดว่าเชียงเฉินชานจำเป็นต้องใช้หมัดงูของเขาเมื่อต้องซ้อมกับเด็ก! ” เสียงของอาจารย์ใหญ่ลีพูดประชดประชันในเรื่องนี้
เชียงเฉินชานดูจะขุ่นเคืองไม่น้อยเลย และพูดด้วยความหัวเราะเยาะ “เด็กรุ่นใหม่แซงหน้ารุ่นเก่าซะแล้ว พรสวรรค์โดยธรรมชาติของหลิวหยุนหยางไม่ธรรมดาเลย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถปฏิบัติเหมือนคนปกติได้”
เชียงเฉินชานจ้องมองผ่านนักเรียนที่อยู่รอบ ๆ พวกเขา ในขณะที่เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “นอกจากนี้ข้าต้องเคารพข้อตกลงของข้า และใช้สามหมัดจากหลิวหยุนหยาง”
คำพูดเหล่านั้นอาจดูเหมือนตั้งใจดี แต่เชียงเฉินชานขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธเมื่อเขาเปล่งเสียงเหล่านั้นออกมา
หลิวหยุนหยางสามารถได้ยินการเสียดสีและการตักเตือนในคำพูดของเขา ในขณะที่เขามองไปที่เชียงเฉินชานด้วยความภาคภูมิใจ จิตใจของเขาก็เริ่มหงุดหงิด เขาสามารถใช้กำลังของเขาเพื่อครอบงำเชียงเฉินชานได้
นี่เป็นไปได้ทั้งหมด หากเชื่อว่าคะแนนทั้งหมดของเขาเพิ่มขึ้นพวกเขาจะมีจำนวน 8.7 คะแนน หากความแข็งแกร่งของเขาถึง 4,000 กิโลกรัมการฆ่าเชียงเฉินชานจะเป็นเรื่องง่ายเหมือนกับเล่นกับของเล่น
แล้วเรื่องนี้ล่ะ?
ความเป็นไปได้ที่นับไม่ถ้วนส่งประกายไปทั่วจิตใจของหลิวหยุนหยาง แม้ว่าดาพันธมิตรให้คุณค่ากับนักสู้ที่มีความโดดเด่น แต่ถ้าการแสดงของเขาดีเกินไปล่ะ
หลิวหยุนหยางไม่ต้องการเป็นหนูทดลอง
เมื่อเขาคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้เขาจึงเกิดความคิดขึ้นมา ถ้าพลังงานของเขาไม่ดีแล้วเขาก็จะปรับความเร็วของเขา
พลังของเขาไม่เปลี่ยนแปลง แต่ความเร็วของเขาถูกตั้งไว้ที่ 4.7 คุณสมบัติจิตใจของเขาถูกตัดครึ่ง และร่างกายของเขาถูกตั้งไว้ที่ศูนย์
ทันทีที่หลิวหยุนหยางทำการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เสร็จสิ้นเขาก็ส่งหมัดต่อไปที่เชียงเฉินชานที่กำลังเฝ้ามอง
ในขณะที่เขาขว้างหมัดนั้น เชียงเฉินชานยังคงเตรียมที่จะใช้หมัดงูของเขา เขากวัดแกว่งหมัดของเขา แต่เขาไม่มีเวลาที่จะใช้วิธีการสลายกำลัง หมัดของหลิวหยุนหยางได้ผ่านไปแล้วและส่งเขาลอยไป
ตู้ม!
เชียงเฉินชานเป็นเหมือนหมียักษ์ตัวหนึ่งที่บินผ่านอากาศและพุ่งสู่พื้น
“หลิวหยุนหยาง เจ้า… ” เชียงเฉินชานดิ้นรน แต่เขาไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้
อาจารย์ใหญ่ลีรีบพุ่งไปหาเขา ความรู้สึกของเขาปะปนกันไปหมดเมื่อเขาเห็นมือที่เสียรูปของเชียงเฉินชาน และโพรงในอกของเขา เมื่อหลิวหยุนหยางลงมือทำเขาไร้ความปรานีอย่างแท้จริง
เชียงเฉินชานจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหกเดือนนอนอยู่บนเตียง
“นักเรียนหยุนหยาง! มีเส้นที่เจ้าไม่สามารถข้ามได้! เจ้าต้องดำเนินการอย่างเหมาะสม โชคดีที่อาจารย์ใหญ่เชียงเพียงแค่แขนและซี่โครงหักเพียงไม่กี่ซี่ ถ้าเป็นนักเรียนคนอื่น พวกเขาอาจจะพิการอย่างถาวร! ” อาจารย์ใหญ่ลีดุหลิวหยุนหยาง อย่างไรก็ตามผู้ชมสามารถได้ยินการเยาะเย้ยในน้ำเสียงของเขาได้
เชียงเฉินชานโกรธมากจนทำให้เขาหายใจลำบาก อาจารย์ใหญ่ลีรู้สึกดีใจอย่างมากกับความโชคร้ายของเขา และการเทศนาเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาคิดว่าเชียงเฉินชานจะได้ยินหรือไม่ได้ยิน?
ภายในเชียงเฉินชานกำลังลุกโชนด้วยความโกรธ แต่สิ่งที่เขาทำได้ก็แค่กัดฟัน แม้จะมีความโกรธแค้นเขาก็รู้สึกถึงความกลัวที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้น
การระเบิดครั้งนั้นเร็วเกินไป
นักสู้จำเป็นต้องมีสายตาที่ว่องไว และมือที่คล่องแคล่ว เชียงเฉินชานถือว่ามีประสบการณ์ในด้านนี้
เขาทำงานหนักมาหลายปีแล้ว
อย่างไรก็ตามในขณะที่เขาและหลิวหยุนหยางแลกเปลี่ยนมัดกัน ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าดวงตาที่รวดเร็วและมือที่คล่องแคล่วจริงๆแล้วมันหมายถึงอะไร
“เรื่องนี้มันจบลงที่นี่หลิวหยุนหยาง !” เสียงของเชียงเฉินชานสั่นไหวอย่างไม่มีข้อแก้ตัว
หลิวหยุนหยางรู้สึกแปลก ๆ เมื่อเขาขว้างหมัดนั้น แม้ว่าความแข็งแกร่งของเขาจะไม่ได้รับการขยายในระหว่างการโจมตี แต่พลังของเขาก็เพิ่มขึ้นและทำให้เขารู้สึกปลอดภัย
ขอบคุณพลังและความเร็วของเขา
ทันทีที่หลิวหยุนหยางสังเกตเห็นว่าเขามีความรู้สึกแปลก ๆ เขารู้สึกราวกับว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยเข้าใจมาก่อน
เขารู้สึกกังวลทันที แต่จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าคุณสมบัติจิตใจของเขาไม่สูงพอ ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นได้ เขาเพิ่มคุณสมบัติจิตใจของเขาเป็น 8.0 ทันที
ตอนนี้มันแข็งแกร่งขึ้นกว่าแปดเท่า
หลิวหยุนหยางไม่รู้ว่าจิตใจของคนธรรมดาสามัญนั้นสูงแค่ไหน แต่เมื่อเขาสูงขึ้นถึงแปดเท่า ความคิดของเขาก็ชัดเจนและไม่มีใครเทียบได้
ความคิดทั้งหมดที่เขายังไม่เข้าใจก่อนหน้านี้ชัดเจนในหัวของเขาทุกวัน
ห้านาทีต่อมา หลัวหยุนหยางเปิดตาของเขา แทนที่จะมองไปรอบ ๆ เขาเขาแสดง 12 รูปแบบของการโจมตีขึ้นรูปที่เขาฝึกมาหลายปี
รูปแบบการโจมตีร่างกายทั้ง 12 แบบนั้นง่ายมากและหลิวหยุนหยางได้ฝึกฝนพวกเขามาสามปีแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความเชี่ยวชาญเป็นอย่างยิ่ง
นักเรียนคนอื่น ๆ มีความเชี่ยวชาญเช่นเดียวกับเขา
ในตอนแรกรูปร่างของหลิวหยุนหยางยังคงปรากฏให้เห็น อย่างไรก็ตามเมื่อการเคลื่อนไหวของเขาเร็วขึ้น และเร็วขึ้นนักเรียนคนอื่นเห็นเงาของเขากลายเป็นเงาหลาย ๆ ภาพซ้อนกัน
โจมตี! ถอยไป!
รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของหลิวหยุนหยาง
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของท่าน อาจารย์เชียง เรื่องนี้จะได้รับการตัดสินแน่!” หลิวหยุนหยางพยักหน้ารับเชียงเฉินเชานด้วยรอยยิ้ม
ในขณะที่เขาทำการแสดง 12 รูปแบบของการโจมตีร่างกาย เขาได้เพิ่มคุณสมบัติความเร็วของเขาอย่างมาก ต้องขอบคุณความเร็วที่เพิ่มขึ้นของเขาทำให้เขาได้เพิ่มรูปแบบอื่น ๆ ให้กับเทคนิคการต่อสู้แบบธรรมดา
มาตรฐานของวิธีการต่อสู้นั้นพัฒนาขึ้นจริง
เป็นเรื่องน่าเสียดายที่ความคล่องแคล่วและคุณสมบัติอื่น ๆ ของเขาไม่ได้ดีขึ้นด้วย
“ไม่เป็นไร ปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น อาจารย์ใหญ่ลีจัดให้มีคนพาข้ากลับบ้าน ข้าต้องการพักผ่อนบ้าง”
รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้าของเชียงเฉินชาน เขาดูราวกับว่าเขาถอนหายใจอย่างโล่งอกมากซึ่งได้ขจัดความกังวลของเขา
“ในขณะที่เจ้าฝึกท่าเหล่านั้นเหลียนยูบินก็กลัว และวิ่งหนีไป พวกเราหมกมุ่นอยู่กับการเฝ้าดูเจ้าเกินกว่าจะหยุดเขาได้” เฉินยู่หลางเดินไปที่ด้านข้างของหลิวหยุนหยางด้วยอารมณ์โกรธ
หลิวหยุนหยางหัวเราะ “ไม่เป็นไร จะมีเวลาสำหรับเรื่องนั้นในภายหลัง!”
อีกสองวันต่อมาเมื่อซือหยานเห็นหลิวหยุนหยางอีกครั้ง ดวงตาของเขาก็เปล่งประกาย เป้าหมายหลักของเขาคือทำงานให้เสร็จภายในสองวันนี้ เขาไม่สนใจเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในเมืองตงลู
เมื่อเขาจ้องมองที่หลิวหยุนหยาง เขารู้สึกว่าชายหนุ่มตรงหน้าเขาได้รับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่
แม้ว่าใบหน้าของเขาจะยังคงเหมือนเดิมเมื่อหลิวหยุนหยางยืนอยู่ต่อหน้าเขา
“เจ้าได้เริ่มฝึกฝนท่าพายุมังกรแกว่งหางแล้วงั้นหรอ! ” ซือหยานร้องอุทานด้วยความมั่นใจ
“ใช่แล้วท่านพี่ซือ! “
ซือหยานพยักหน้า และตบบ่าของหลิวหยุนหยาง เขาหัวเราะและบอกกับหลิวหยุนหยางว่า “ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าจะสามารถเป็นสมาชิกระดับชนชั้นสูงแห่งกองทัพมังกรตื่นได้ซะอีก เร็วเข้า! ออกไปข้างนอกกันเถอะ! “
