คะแนน?
คนเหล่านี้ทุกคนที่จินตนาการถึงการเข้าสู่ชนชั้นสูงของกองทัพมังกรตื่นที่ได้รับการแต่งกายและการกิน และการดื่มที่ดีที่สุด ไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะยังคงต้องการคะแนนเพื่อทำสิ่งเหล่านี้
“ฮ่าฮ่า ! ใกล้จะถึงเวลาทานอาหารแล้ว ข้าได้เตรียมบุฟเฟ่ต์มื้อใหญ่เอาไว้แล้ว คะแนนสามารถแลกเนื้อแกะหอมเลือดระเบิด, ซุปปลามังกรทะเลลึก และผลไม้จากถิ่นทุรกันดารซันชาน ทั้งหมดนี้เป็นอาหารที่ทำให้ใครเห็นเป็นต้องน้ำลายไหล! “
“เจ้ายังสามารถสั่งอาหารได้ด้วย ข้าได้เชื่อมโยงอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมดของเจ้าเข้ากับอินเทอร์เน็ตพื้นฐานของเราแล้ว เจ้าสามารถสั่งอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ”
คำพูดของซูจงมีความเร้าใจมาก แม้แต่หลิวหยุนหยางก็รู้สึกว่าตัวเองหิวเพราะได้ยินสิ่งที่ซูจงพูด
เขาเปิดอุปกรณ์สื่อสารของเขาอย่างรวดเร็วและเห็นรายการอาหารที่น่าสนใจทุกรายการ
ตัวอย่างเช่น เขาสามารถเห็นงูหลามเกล็ดเหล็กที่เขาเคยลองรวมถึงอาหารเกรดสูง เช่น ซุปปลาไหลไฟฟ้าศักดิ์สิทธิ์
เนื้อสัตว์ร้ายระดับเกรด เอ ครึ่งกิโลกรัมมีราคา 10,000 คะแนน!
หลิวหยุนหยางค่อนข้างสนใจอาหารทะเล แต่หลังจากครุ่นคิดเขาขบริมฝีปากเล็กน้อยเขาก็ตัดสินใจเลือกสิ่งที่มีราคาต่ำ
เขามีคะแนนเหลือน้อยกว่า 20,000 คะแนน หลังจากเขาตัดสินใจเขาจะเหลือเพียง 10,000 คะแนนเท่านั้น
ซุนเมียวเมียว กวนวานหลี่ และคนอื่นๆก็มีสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกเมื่อพวกเขาดูที่หน้าจอของอุปกรณ์สื่อสารของพวกเขา พวกเขาดูเหมือนจะมีปัญหาในการเลือก
ฐาน 7 นั้นเร็วมาก ในไม่ช้าชายสองคนในชุดสีขาวของพ่อครัวเดินไปพร้อมกับรถเสบียงและกางโต๊ะยาวอย่างน้อย 10 เมตร ผ้าปูโต๊ะสีขาวบริสุทธิ์และแผ่นเงินดูราวกับว่าพวกเขาอยู่ในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นในปราสาทตะวันตกโบราณ
มีจานทองคำและมีดเงินวางอยู่ …
การจัดเตรียมทั้งหมดนั้นหรูหราอย่างไม่น่าเชื่อ!
คนเหล่านี้ที่สามารถกลายเป็นนักสู้ยอดเยี่ยมแห่งกองทัพมังกร พวกเขาได้รับการพิจารณาว่าเป็นอัจฉริยะกลับมาอยู่ในกลุ่มของตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจึงคุ้นเคยกับการดูแลดังกล่าวแล้ว อย่างไรก็ตามพวกเขายังคงอดใจไม่ได้ที่จะเห็นอาหารอันโอชะบนโต๊ะ
“นี่คือลูกพีชดาวเสาร์เกรดหก ข้าเคยลองแค่ครั้งเดียว มีคนมอบให้กับคุณยายของข้าเป็นของขวัญสำหรับวันเกิดครบรอบ 100 ปีของเธอ พวกมันมีราคา 500,000 ดาหยวนต่อลูก! “
“โว้ว นี่มันเนื้องูหลามเกล็ดเหล็ก ข้าเคยทานซุปตอนที่ยังเด็ก คุณปู่ของข้าใช้ความพยายามอย่างมากในการซื้อเนื้อหนึ่งกิโลกรัม มันไม่เพียงพอสำหรับเราทุกคนที่จะกิน ดังนั้นเราจึงต้องนำเนื้อไปต้มเป็นซุปและแบ่งปันกัน! “
ซูจงคว้าลูกพีชดาวเสาร์เกรดหกมาและกัด “มันแย่มาก ข้าล่ะเกลียดการจัดเรียงโต๊ะแบบนี้ มันจะสนุกมากยิ่งขึ้นที่จะกินและดื่มโดยไม่มีมารยาทบนโต๊ะ ใครจะสนใจเรื่องมารยาทกัน? พ่อข้าไม่ใช่ราชาสักหน่อย! ทำไมข้าต้องถูกจำกัดโดยกฎเหล่านี้? “
เมื่อโต๊ะยาวสีขาวเต็มไปด้วยอาหาร ชายคนที่สองในชุดที่ดูแวววาวเดินไปมาและวางถังขนาดใหญ่ที่เขาแบกไว้ลงบนพื้น
“ได้เวลากินแล้ว! “
หลิวหยุนหยางมองดูถังขนาดใหญ่และตระหนักว่าสิ่งที่อยู่ภายในมันดูคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
มันเต็มไปด้วยบาร์พลังงานระดับหนึ่ง!
ย้อนกลับไปในเมืองตงลู แม้แต่นักเรียนปกติก็ไม่เคยสนุกกับการกินบาร์พลังงานเหล่านี้ กองทัพมังกรตื่นจะนำเสนอชนชั้นสูงเหล่านี้ได้อย่างไร?
“นี่ … นี่เป็นอาหารพื้นฐานของพวกเราเหรอ?” กวนวานหลี่ถามอย่างสงสัยด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน
“มีปัญหาอะไรเจ้าเด็กน้อย? เจ้าคาดหวังได้อย่างไรว่าจะได้ทานของอร่อยๆโดยไม่ต้องเสียคะแนน อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับมัน! ใครก็ตามที่ไม่มีคะแนนแลกเปลี่ยนสามารถกินอาหารประเภทนี้เพื่อเอาชีวิตรอดได้เท่านั้น”
ในขณะที่ซูจงพูด เขาคว้าต้นขากวางทองคำและกัดมันเป็นคำใหญ่
ในที่สุดเหล่าบรรดาชนชั้นสูงทั้งหลายก็ต่างพากันใช้บาร์พลังงานสีดำ
ขณะที่พวกเขากลืนบาร์พลังงานของพวกเขาด้วยความยากลำบาก รถเสบียงขนาดเล็กคันอื่นก็ถูกผลักลงมาและเด็กหญิงสองคนก็ก้าวไปข้างหน้า
พวกเขาหยิบโต๊ะพับเล็กๆออกมาวางผ้าปูโต๊ะสีเขียวทับมัน
“ท่านหลิวหยุนหยาง สเต็กเนื้อวัวกับใบยี่หร่าของท่าน,ปลาทะเลน้ำลึกเปรี้ยวหวาน และลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ด เราหวังว่าท่านจะได้รับประทานอาหารอย่างมีความสุข” พนักงานหญิงคนหนึ่งพูดพร้อมรอยยิ้มเมื่อจัดโต๊ะให้หลิวหยุนหยางเสร็จ
ซุนเมียวเมียวและคนอื่นๆจ้องมองที่หลิวหยุนหยางอย่างอิจฉาเมื่อพวกเขามองไปที่บาร์พลังงานของพวกเขา
สเต็กเนื้อวัวกับใบยี่หร่าดูเหมือนเนื้อชิ้นใหญ่เท่าฝ่ามือ แต่จริงๆแล้วมันบางมาก ปลาทะเลน้ำลึกยาวประมาณหนึ่งฟุต มันไม่ได้ดูไม่ดี แต่หลิวหยุนหยางรู้ว่านี่เป็นเพียงสัตว์ร้ายระดับ ดี เท่านั้น
ส่วนที่แพงที่สุดในมื้ออาหารของเขาคือ ลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ดซึ่งมีราคา 23,000 คะแนน แม้ว่าหลิวหยุนหยางจะได้รับสิทธิพิเศษสำหรับราชาผู้มาใหม่ แต่ก็ยังทำให้เขาเสียคะแนนถึง 7,000 คะแนน
หลิวหยุนหยางไม่ได้ใช้มีดในการกินอาหาร เขาหยิบสเต็กเนื้อขนาดเท่าฝ่ามือขึ้นมาพร้อมกับตะเกียบของเขาแทนและกินมันในครั้งเดียว
จากนั้นเขาสนุกกับกินปลาทะเลอย่างช้าๆ รสชาติของมันกำลังดี
ในเวลาอันสั้นสิ่งที่เหลืออยู่บนจานคือกระดูกปลา
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าพลังงานครึ่งหนึ่งของปลาทะเลน้ำลึกนั้นบรรจุอยู่ภายในกระดูกของมัน เจ้าอาจไม่สามารถย่อยมันได้! “
ดังที่ซูจงพูดเขากัดกระดูกสัตว์ร้ายที่เขาถืออยู่ในมือของเขาแล้วหลับตา
กระดูกซึ่งบำรุงเลี้ยงมากกว่าเนื้อสัตว์ หลิวหยุนหยางจ้องที่กระดูกปลาและพูดอะไรบางอย่างกับตัวเองก่อนที่เขาจะยัดมันเข้าไปในปากของเขาอย่างไม่ลังเล
เนื้อปลานั้นสดใหม่นุ่มนวลและเต็มไปด้วยไขมัน แต่เมื่อกระดูกเข้าไปในปากของเขาหลิวหยุนหยางก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังกินเหล็กแท่งอยู่
แคร็ก เคร็ก แคร็ก …
ฟันของหลิวหยุนหยางเริ่มเคี้ยวกระดูกอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังกินลูกอมผลไม้ เขากินมันทั้งหมดอย่างรวดเร็ว
บริกรสองคนซึ่งกำลังจะเตือนหลิวหยุนหยางเกี่ยวกับบางสิ่ง จ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มที่ดูสุภาพและอ่อนโยน
ไอ้หนุ่มนี่ช่ างดุร้ายจริงๆ!
ทันทีที่กระดูกปลาอยู่ในท้องของเขา หลิวหยุนหยางรู้สึกว่าท้องของเขาหนัก เขาไม่ได้ปลดปล่อยเทคนิควานรหอนมังกรคำรามทันทีทันใด แต่เขารีบยัดลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ดเข้าในปากของเขาแทน
อร่อย นี่คือหนึ่งในอาหารที่ดีที่สุดในโลก! สิ่งนี้เป็นของสวรรค์ สิ่งนี้จะมีอยู่ในโลกมนุษย์ได้อย่างไร?
ในพริบตาลูกพีชเกรดเจ็ดหายไปในท้องของหลิวหยุนหยาง จู่ๆหลิวหยุนหยางก็รู้สึกอยากหัวเราะแบบที่ไม่สามารถควบคุมได้ เขาได้กินเช่นเดียวกับตือโป๊ยก่าย เขากินอาหารโดยไม่ได้ชิม
ทันทีที่ลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ดเข้ามาในร่างกายของเขา หลิวหยุนหยางก็รู้สึกร้อนแรงภายในตัวเขา
กระดูกปล าที่รู้สึกเหมือนแท่งเหล็ก และเนื้อวัวเริ่มละลายอย่างรวดเร็วในท้องของเขา และเปลี่ยนเป็นพลังงาน
ลูกพีชดา วเสาร์ระดับเจ็ดนี้จริงๆแล้วมีการใช้แบบนี้เองงั้นหรอ
“มีลูกพีชด าวเสาร์อยู่อีกไหม?” หลิวหยุนหยางถามอ่อนโยนกับบริกร
“มี แต่ตามการประมาณการทางวิทยาศาสตร์ แม้แต่นักสู้ผู้เชี่ยวชาญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสามารถกินเพียงหนึ่งลูกต่อเดือนได้เท่านั้น การกินมากกว่านี้จะไม่มีผลใดๆ! ”
เนื่องจากหลิวหยุนหยางสะท้อนให้เห็นถึงรสนิยมของลูดพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ด เขาอยากที่จะค้นพบอะไรที่คล้ายกับรสชาติของลูกพีชดาวเสาร์เกรดเจ็ด
มันอร่อยมากจริงๆ!
“ขออีกหนึ่งลูกเถอะ ได้โปรด!” หลิวหยุนหยางพูดเสียงดัง และโบกมือไปมา
