Supreme Uprising – ตอนที่ 63: ผู้ชายขายตัว

จี้เทียนซึ่งเป็นคนที่สวยงามมาก ๆ และมีเสียงที่น่าพอใจเช่นกัน  ดวงตาของเฉินหยงและทุกคนก็เต็มไปด้วยความเคารพ

ผู้นำของพวกเขาสมควรได้รับอำนาจของเขาอย่างแน่นอน  ผู้หญิงทุกประเภทชอบเขา  เขาเพิ่งมาถึงค่ายทหารของกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้น แต่เขาก็ได้รับเชิญจากสาวสวยจากกองทัพผืนป่าหลวง

ใบหน้าของซูจงเปลี่ยนเป็นเคร่งครึมเล็กน้อย  เขาเพิ่งสั่งให้เด็กเหล่านี้เชื่อฟัง และอยู่นี่ แต่เมื่อไอ้เด็กนี่นี้ได้รับคำเชิญจากหญิงสาวสวยคนหนึ่ง  ซูจงจะพักในตอนนี้ได้อย่างไร?

“ขอบคุณ พี่ใหญ่จี้  ข้าจะแวะไปซักหน่อย  ท่านพักอยู่ที่ไหน ” หลิวหยุนหยางชอบจี้เทียน ดังนั้นตอนนี้ทั้งคู่ก็อยู่ในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้เขาจึงไม่สามารถปฏิเสธคำเชิญเพื่อไปพบเธอได้

“เราอยู่ที่ค่ายทหารข้างๆเจ้า  มาสิ! ” จี้เทียนหัวเราะเบา ๆ “มันบังเอิญที่ว่านักสู้ชนชั้นสูงของกองทัพเลิศนภาก็อยู่ที่นี่เช่นกัน “

หลิวหยุนหยางวางสายแล้วมองไปที่ซูจง  ซูจงโบกแขนของเขาแล้วพูดว่า “เจ้าจะเป็นปัญหามากเกินไปแล้วนะ ไอ้เด็กคนนี้!  ไปซะ!  โอ้ ข้าเกือบลืม  เจ้าต้องจำไว้ว่าต้องกลับมาเร็วๆ และเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเที่ยวตอนกลางคืน! “

ก่อนที่ซูจงจะพูดจบเฉินหยงและคนอื่น ๆ ก็หัวเราะกัน  พวกเขาทุกคนต่างรู้กันในสายตาของพวกเขา

หลิวหยุนหยางรู้สึกเขินอายเล็กน้อยจากเรื่องตลกของซูจง  เขาไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นจริงๆ ดังนั้นเขาจึงเดินออกจากค่ายด้วยเสียงหัวเราะ

ตามที่จี้เทียนได้กล่าวไว้ค่ายทหารของกองทัพผืนป่าหลวงอยู่แค่ประตูถัดไป  เมื่อเขาก้าวออกมาจากค่ายทหารของตนเอง หลิวหยุนหยางเห็นจี้เทียนยืนอยู่ข้างประตูในชุดทหารผืนป่าหลวงของเธอ

ผู้หญิงคนนั้นสูงและสวย  แม้ว่าเธอจะดูไม่โดดเด่นเป็นพิเศษ แต่เมื่อมีคนเห็นเธอพวกเขาคิดว่าเธอดูสดใสและดูเรียบร้อย

“สวัสดีหยุนหยาง!  เจ้าหล่อมากขึ้นตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน  ถ้าข้ารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้น ข้าก็จะชักชวนให้เจ้าเข้าร่วมกับกองทัพผืนป่าหลวงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น! “จี้เทียนพูดเล่นเมื่อเธอตรวจสอบเขา

นางกำลังหยอกข้า!

หลิวหยุนหยางรู้สึกเขินอายเล็กน้อย  เมื่อเธอสังเกตเห็นจี้เทียนก็ยิ้ม “ไปกันเถอะ!  สมาชิกชั้นสูงของกองทัพผืนป่าหลวงอยู่ข้างใน  อาจมีบางคนในหมู่พวกเขาที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าเจ้า “

“แน่นอนว่าคือหยุนเล่ย  แม้ว่าเขาอาจจะหยิ่งและภูมิใจในความสามารถของเขาเอง แต่เขาก็มีสินค้าที่จะสนับสนุนความภาคภูมิใจนั้น  หากเจ้าเป็นเพื่อนกัน บางทีเจ้าอาจมีโอกาสได้ทำงานร่วมกันในระหว่างการแข่งขัน “

ขณะที่เธอพูดสิ่งนี้จี้เทียนก็หันมามุ่งหน้าไปที่ค่ายทหาร  หลิวหยุนหยางตามเธอไปอย่างช่วยไม่ได้  ในขณะที่เขาเข้ามาเขาเห็นนักสู้เยาวชนประมาณ 10 คนที่ดูเหมือนจะมุ่งหน้าออกไป

ใบหน้าของจี้เทียนเปลี่ยนไปเมื่อเธอเห็นพวกเขา  เธอเพิ่งเปิดปากพูดเมื่อชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าพูดอย่างเฉยเมยว่า “เรามีเรื่องที่ต้องไปเข้าร่วมอาจารย์จี้  เราจะออกไปสักพัก  นี่คงเป็นคนที่ท่านต้องการให้ข้าพบ  ข้าจะระวังเขาไว้! “

แม้ว่าการปรากฏตัวของชายหนุ่มนั้นดูธรรมดา แต่ท่าทางทำให้เขาดูดีกว่าคนอื่น ๆ

จี้เทียนพบว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก  เธอเชิญหลิวหยุนหยางมา แต่คนเหล่านี้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

หลิวหยุนหยางตบแขนของจี้เทียน ในขณะที่เขาพูดอย่างเมินเฉย “เหล่านี้ต้องเป็นคนที่พี่ขอให้ข้าดูแลใช่มั้ย ท่านพี่จี้เทียน  ข้าไม่ได้ดูถูกกองทัพผืนป่าหลวงหรืออะไรก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าไม่ว่าใครก็ตามก็สามารถเข้าเรียนชนชั้นสูงของเจ้าได้  หึหึ! “

สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปเป็นน่าเกลียดทันที  ดวงตาของเขาตอนนี้โวยวายด้วยความโกรธ

“เจ้าต้องบ้าแน่ ๆ เด็กน้อย  ข้าไม่สนใจแม้แต่จะแตะเจ้า  เล่ยฉีจากเจ็ดเสาหลักของเลิศนภาได้กล่าวไปแล้วว่าเขาจะไม่ยอมให้ใครคนใดคนหนึ่งจากกองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นเข้าเกาะ! “

หยุนเล่ยหายใจเข้าลึก ๆ ขณะที่เขาหัวเราะ “คราวนี้กองทัพมังกรที่เพิ่มขึ้นจะยังคงอยู่นอกเกาะและร้องไห้!  แต่เดิมเราจะให้เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของแหล่งกำเนิดของเหลวเกรด ดี แต่ดูเหมือนว่าไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว “

ทันทีที่เขาพูดจบ ชายหนุ่มก็โผเข้าหา

คนอื่นที่ใส่สูทเดินผ่านหลิวหยุนหยาง โดยหัวของพวกเขา อกของพวกเขา และจมูกของพวกเขาลอยอยู่ในอากาศ

“อาจารย์จี้เสาหลักทั้งเจ็ดของเลิศนภาได้เชิญเหล่าชนชั้นสูงจากแปดกองทัพแห่งตะวันออก  หยุนเล่ยได้รับคำเชิญ ดังนั้นเราจะไปร่วมสนุกด้วย” เด็กสาวที่มีความสัมพันธ์ที่ดีกับจี้เทียนบอกเธอเบา ๆ

จีเทียนมองดูอย่างช่วยไม่ได้ในขณะที่กลุ่มนักสู้ออกไป ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความผิดหวัง  เธอใช้ความพยายามอย่างมาก แต่ผลลัพธ์ไม่ใช่สิ่งที่เธอคาดไว้  เธอไม่สามารถแม้แต่จะช่วยได้

เธอยิ้มอย่างอ่อนแรงไปที่หลิวหยุนหยาง ขณะที่เธอพูดอย่างช่วยไม่ได้ “อย่าโกรธหยุนเล่ยเลยนะ  ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของกลุ่มการเงินหยุนคาน ดังนั้นเขาจึงได้รับการดูแลที่ดีที่สุดตั้งแต่อายุยังน้อย  มีการกล่าวกันว่าตระกูลหยุนยังคงใช้ใบสั่งยาโบราณ และเลือดสัตว์ร้ายทุกชนิดเพื่อเสริมสร้างร่างกายของพวกเขา “

“เขาแข็งแกร่งมากจริงๆ  เขาได้ชนะผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้ก่อนที่เขาจะเข้าสู่กองทหารผืนป่าหลวง”

เมื่อไม่นานมานี้หลิวหยุนหยางได้ข้อสรุปเกี่ยวกับหยุนเล่ย ดังนั้นเขาจึงรู้สึกมั่นใจในตัวเองมาก

เมื่อเขาสังเกตเห็นท่าทางผิดปกติของจี้เทียน หลิวหยุนหยางพยายามปลอบโยนเธอนิ่ง “ข้าก็ไม่อ่อนแอเหมือนกันนะ! “

“ข้ารู้ว่าเจ้าแข็งแกร่งเช่นกัน  ข้าแค่อยากจะแนะนำเจ้าให้รู้จักกับคนไม่กี่คน  ข้าไม่เคยคาดหวังว่าสิ่งต่าง ๆ จะกลายมาเป็นแบบนี้  แล้วข้าจะพาเจ้าช็อปปิ้งเพื่อให้มันดีขึ้นได้อย่างไร “จี้เทียนมองดูหลิวหยุนหยางอย่างเนือยๆ  เธอดูเหมือนหญิงสาวน่าเศร้าที่ตัวสั่นด้วยความกลัว

ช้อปปิ้ง?  หลิวหยุนหยางพูดไม่ออก  ย้อนกลับไปเมื่อเขาอาศัยอยู่ในเมืองตงลูที่ไม่มีที่สำหรับซื้อของ และนับตั้งแต่เขามาถึงที่ฐาน 7 เขาก็ไม่มีเวลาว่างที่จะไปช็อปปิ้ง

อย่างไรก็ตามตอนนี้เขาจะไปช็อปปิ้งกับผู้หญิงที่สวยและมีความเข้าใจ  ซื้ออะไรให้แม่และน้องสาวของเขาก็เป็นความคิดที่ไม่เลว  เมื่อเขาคิดถึงมัน เขาพยักหน้าอย่างสบายใจ “เอาล่ะ การช้อปปิ้งก็ดูเหมือนจะเป็นความคิดที่ดี  เว้นแต่ว่า ข้าไม่มีเงิน! “

นี่คือความจริง  ก่อนที่เขาจะเข้าร่วมชนชั้นสูง เขาทิ้งเงินไว้ที่บ้าน  เขาใช้คะแนนตั้งแต่นั้นมา

“ไม่เป็นไร.  แค่ให้ข้าจ่ายให้เจ้า! “จี้เทียนยิ้มให้กับเขาอย่างมีฝีมือ

หลิวหยุนหยางเหมือนจะละลาย มันค่อนข้างน่าอาย  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้หญิงอายุ 40 ปีเห็นจี้เทียนนำเงินไปซื้อของเขา  ผู้หญิงคนนั้นจับมือของจี้เทียนและกระซิบข้างหู “ระวังนะ สาวน้อย  อย่าปล่อยให้เขาหลอกเจ้า  ผู้ชายขายตัวน่ะไม่มีความตั้งใจที่ดีหรอกนะ “

แม้ว่าหลิวหยุนหยางไม่ได้เพิ่มคุณสมบัติจิตใจของเขา แต่ก็ยังเหนือกว่าคนทั่วไป ดังนั้นแม้ว่าหญิงแก่พยายามเบาเสียงของเธอ แต่เขาก็ได้ยินทุกคำที่เธอพูด

เฮ้ เจ้า!  ข้าจะกลายเป็นผู้ชายขายตัวได้อย่างไร?

“ยิ้มกว้างให้กับพี่สาวหน่อย หนุ่มน้อย! ” จี้เทียนถือข้าวโพดคั่วขนาดใหญ่ในมือของเธอ ขณะที่เธอแกล้งเขา

การแสดงออกของหลิวหยุนหยางมืดลง  เขาเพิ่มคุณสมบัติจิตใจของเขาทันทีถึง 20 และจ้องตรงไปที่จี้เทียน

ในตอนแรกจี้เทียนรู้สึกเพียงว่าการจ้องมองของหลิวหยุนหยางนั้นสดใสเป็นพิเศษ แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าตัวเองถูกเขาดึงดูด  เธอรู้สึกอยากที่จะโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดของเด็กคนนี้

หลิวหยุนหยางอายุน้อยกว่าเธอแปดปี!  เธอจะมีความคิดที่สกปรกเช่นนี้ได้อย่างไร  เมื่อหลิวหยุนหยางหันไป จี้เทียนก็พูดตัดบทด้วยความลำบากใจ

“ไปซื้อของกันเถอะ หนุ่มน้อย! “