Sword of horny ดาบแสงพลัง X กับทรชนพันธุ์ระยำ.. – ตอนที่ 71

แสงที่ 71 ขิง..!

หลังจากที่ผมจะการตัดหัวของไอ้เจ้ามนุษย์หมาป่าขนสีดำและควักเอาลูกตาของพวกทหารออกมาจนเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมก็ได้วิ่งอ้อมข้ามป่ากลับมายังจุดแรกเพื่อมาเอาเป้ที่วางทิ้งเอาไว้ 

ในระหว่างทางก็แอบแวะไปส่องดูลาดเลาของกองกำลังหน่วยที่สาม ก่อนจะพบว่าพวกมันกำลังยืนโง่ๆรอคำสั่งจากไอ้เจ้าหมาป่าขนสีดำอยู่..

ซึ่งทันทีที่เห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามแผน ผมก็ตัดสินใจที่จะล่าถอย เพราะพลัง X ฟอร์สในตอนนี้ก็แทบจะไม่เหลือแล้ว ประกอบกับอะดรีนาลีนที่ไม่รู้ว่าจะประคองอยู่ได้จนถึงตอนไหน ทำให้ผมต้องกลับไปยังฐานที่มั่น ทั้งๆที่ตอนแรกกะว่าจะกวาดล้างพวกมันให้หมด..

1 ชั่วโมงต่อมา..

ณ ฐานที่มั่นจุดที่ 56 

ท่ามกลางร่างของเหล่าบรรดาทหารนับสองร้อยชีวิตที่กำลังยืนตั้งขบวนกันอยู่ ทุกๆคนต่างจ้องมองไปยังป่าเซลฟอสด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความกดดัน..

“นะ..นี่มันก็ผ่านไปตั้งสามชั่วโมงแล้วนะ แต่ท่านผู้บัญชาการก็ยังไม่กลับมา..”ลิลิธที่กล่าวออกมา สีหน้าของเธอดูเป็นกังวล..

“ท่านผู้บัญชาการต้องการจะทำอะไรแน่..?”ยูริสที่กล่าวออกมา เขานั้นไม่เข้าใจการกระทำของสตาร์เลยจริงๆ

โดยที่เรนเองก็อยู่ที่นี่ด้วย ตอนแรกเธอก็ตั้งใจว่าจะไปพักฟื้นตามคำสั่งของสตาร์ แต่สุดท้ายเธอก็ร้อนใจจนทนไม่ไหวและแอบขัดคำสั่งมาที่นี่เข้าจนได้ ก่อนที่เธอจะได้รับฟังสถานการณ์เบื้องต้นจากลิลิธและยูรีส..

“เข้าไปนานขนาดนั้น มะ..ไม่แน่ว่าท่านผู้บัญชาการอาจจะ..”เรนที่กล่าวออกมา..

“ร้อยโทเรน..! นี่เธอ..!”ลิลิธที่หันควับไปถลึงตาใส่เรน ส่งผลทำให้อีกฝ่ายถึงกับต้องสะอึกไป..

“ฉันเห็นด้วยกับร้อยโทเรน ท่านผู้บัญชาการอาจจะไม่รอดแล้วก็ได้ ทำไมเขาถึงไม่บอกอะไรกับพวกเราเลยล่ะ จู่ๆก็สั่งรวมพลแล้วก็เข้าไปในป่าคนเดียว ทั้งๆที่ก็รู้ว่าอาจจะถูกพวกศัตรูจับตัวเอาได้..”ยูริสที่กล่าวออกมา แสงแห่งความหวังที่ปรากฏ ตอนนี้กลับกำลังจางหายไป แต่แล้ว..

“โนโทเปีย..!!!”

ทันใดนั้นเองจู่ๆก็มีเสียงของทหารนายหนึ่งที่ตะโกนดังขึ้น จากการที่เขาพบเห็นเงาตะคุ่มๆที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในป่า ส่งผลทำให้ลิลิธกับยูริสที่เห็นเช่นนั้นต้อง..

“ทุกหน่วยเตรียมปะทะ..! ปกป้องฐานที่มั่นแห่งนี้เอาไว้..!!!”ลิลิธกับยูรีสที่แผดเสียงตะโกนออกคำสั่งกับพวกทหาร ก่อนที่เหล่าบรรดาทหารจะต่างพากันเปิดวงจร บรรจุกระสุนแรงดันเวท

“อะ..อึก มันมาแล้ว..!”ลิลิธที่กล่าวออกมา สายตาของเธอพลันมองไปยังเงาตะคุ่มๆ ทางด้านหน้าภายในป่า ก่อนที่เธอจะ..

“หมู่ 1 ยิง..!”ลิลิธที่แผดเสียงตะโกนออกคำสั่งทำให้ทหารหมู่ที่หนึ่งจำนวนสิบนายกราดยิงกระสุนจำนวน 10 นัดนำร่องออกไป โดยที่เธอหารู้ไม่เลยว่าร่างที่กำลังเดินออกมาจากภายในป่าแท้ที่จริงแล้วจะเป็น..

เฟี้ยวๆ ๆ

[สตาร์]

“อ้าวเฮ้ย..!”ผมที่กู่ร้องออกมา พร้อมกับทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายในมือกระโดดออกมาจากป่า ก่อนจะกดสวิตซ์เปิดการทำงานของ X เซเบอร์ โชคยังดีที่ผมยังไม่ได้เก็บมัน..

หวิ่ง..!!!!

ฉ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ผมที่ตวัดดาบแสงในมือปัดป้องกระสุนจำนวน 10 นัดที่ยิงเข้ามา..

“อะ..อึก นั่นมัน..! หยุดยิงก่อน..!”ลิลิธที่ถึงกับหยุดชะงัก เมื่อได้เห็นว่าร่างที่โผล่ออกมาไม่ใช่ข้าศึก แต่แท้ที่จริงแล้วก็คือสตาร์ จึงทำให้เธอพลันตะโกนออกคำสั่ง ส่งผลทำให้เหล่าทหารต้องหยุดยิง 

“อะ..อึก ทะ..ท่านผู้บัญชาการ..”เรนที่สบถออกมา ส่วนทางด้านของยูริสรวมไปถึงเหล่าทหารก็ต่างพากันตกตะลึงและอึ้งไปตามๆกัน เมื่อเห็นว่าผู้บัญชาการสามารถที่จะใช้ดาบปริศนาปัดการโจมตีของกระสุนแรงดันเวทได้โดยที่ไม่หลบ..

“กรอด..!!”ผมที่ก้มหน้าขบฟันแน่น พร้อมกับกดปิดสวิตซ์ ก่อนจะเก็บดาบแสงและเดินไปหยิบเป้จำนวนสองใบ พร้อมด้วยหัวของไอ้เจ้าหมาป่าทั้งสองตัวที่โยนทิ้งเอาไว้ขึ้นมา

ฟุบ..

เมื่อไปเดินเก็บของทุกอย่างเสร็จผมก็เดินจ้ำตรงไปยังฐานที่มั่น ทันทีที่จวนจะเดินมาถึงลิลิธ ยูริสและเรนก็รีบเดินอ้อมลงมาหาผมในทันที..

“ท่านผู้บัญชาการ ทะ..ท่านไปไหนมาเหรอครับ..?”ยูริสที่เดินมาถึงพลันเอ่ยถาม สีหน้าของเขาแสดงออกถึงความเป็นห่วง

“ก็บอกว่าไปเดินเล่น ร้อยโทเรน..ก่อนหน้านี้ฉันสั่งเธอเอาไว้ว่ายังไง..?”ผมที่ตอบกลับยูรีส ก่อนจะหันไปถามกับเรน 

“อะ..อึก ขออภัยค่ะ แต่อาการของฉันดีขึ้นแล้ว ฉันก็เลยมาที่นี่ค่ะ..!”เรนที่รีบบอกกับผม ส่วนทางด้านของยัยลิลิธก็เอาแต่ยืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า แถมยังหน้าถอดสีอีกด้วย..

“งั้นเหรอ..?”ผมที่จ้องหน้าของเรน ก่อนจะเอ่ยถาม โดยที่เธอก็ได้แต่ยืนกลอกกลิ้งดวงไปมาอย่างเลิ่กลั่ก..

“คะ..ค่ะ..!”เรนที่ให้คำตอบ เมื่อผมเห็นแบบนั้นก็เลิกคิ้ว..

“เอาเถอะ..เธอก็มาดีแล้ว ช่วยดูให้หน่อยว่าไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดอะไรนั่นของเธอ ใช่ไอ้เจ้าพวกนี้หรือเปล่า..?”ผมที่กล่าวออกมา ก่อนจะโยนหัวของไอ้เจ้ามนุษย์หมาป่าที่ซ่อนเอาไว้ข้างหลังลงกับพื้นต่อหน้าของคนทั้งสาม..

“มะ..หมาป่า..?”ยูริสที่กล่าวออกมา เขาเบิกดวงตากว้างขึ้นด้วยความตกตะลึง ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะยังไม่ปักใจเชื่อเรื่องมนุษย์หมาป่า แต่ทว่าศรีษะของมนุษย์หมาป่าทั้งสองตัวนี้ มันก็ได้ทำให้รายงานก่อนหน้านี้ของเรนดูมีน้ำหนักขึ้น..

เพราะถึงต่อให้ยูริสจะคิดว่าศรีษะทั้งสองเป็นเพียงแค่หมาป่าทั่วๆไป ก็เห็นทีว่าคงจะมองแบบนั้นไม่ได้จากขนาดหัวที่ใหญ่กว่าปกติ แถมยังมีลักษณะจำเพาะที่คล้ายคลึงกับมนุษย์ โดยเฉพาะส่วนหู..

ตุบ..!!!

“ฮะ..ฮึก ฮะ..เฮือก..!!!”

ทันใดนั้นจู่ๆร่างของเรนที่ยืนอยู่ก็พลันเข่าอ่อนทรุดฮวบลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ดวงตาของเธอกำลังจ้องมองไปที่หัวทั้งสองด้วยความตกตะลึง สลับกับมองมาที่ผม 

แต่ทว่าตอนที่มองมายังผมแววตาของเธอก็ได้แปรเปลี่ยนไป แววตาที่แสดงออกมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและยำเกรง ชนิดที่ว่าร่างกายและริมฝีปากของเธอต้องสั่นกระตุก

“อะ..อึก..”ดวงตาของลิลิธที่เบิกกว้างขึ้น เธอที่ยืนอยู่พลันผงะถอยหลังไป..

“ร้อยโทเรน ฉันถามเธออยู่นะ..?”ผมที่กล่าวออกมา และจากเสียงของผม มันก็ช่วยปลุกสติของเรน จนทำให้เธอค่อยๆทรุดตัวกลับขึ้นมายืน..

“ชะ..ใช่ค่ะ จะ..เจ้ามนุษย์หมาป่าสองตัวนี้คือตัวเดียวกันกับที่ฉันเจอในป่า..”สิ้นคำยืนยันของเรน ยูริสกับลิลิธก็ถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก..

“หึ..ฉันก็ถามไปงั้นแหละ..เมื่อกี้ในตอนที่ไปเดินเล่นฉันบังเอิญเจอกองกำลังหน่วยที่สองกับที่สี่ของไอ้พวกโนโทเปียมาน่ะ..”ผมที่กล่าวออกมา พอยูริส เรนและลิลิธได้ยินแบบนั้นก็ต่างพากันอึ้งแล้วอึ้งอีก ไม่เว้นแม้กระทั่งเหล่าทหาร..

“ละ..แล้วมันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ..?”ยูริสที่เอ่ยถามออกมา น้ำเสียงของเขาฟังดูสั่นๆ..

“ถามได้ฉันก็เลยแวะเข้าไปทักทายพวกมันมาน่ะสิ ก่อนจะได้ของฝากติดไม้ติดมือกลับมาเยอะเลย..”ผมที่กล่าวออกมา พร้อมกับถอดเป้ทั้งสองที่สะพายออก ก่อนจะเทสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา..

ตุบๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ

ท่ามกลางร่างของผมที่กำลังยืนเทสิ่งที่อยู่ในกระเป๋า ภาพที่ปรากฏออกมาให้เห็นก็ถึงกับทำให้ทุกๆคนต่างต้องพากันอ้าปากช็อคค้างตาถล่น จากภาพของดวงตานับหลายร้อยดวงที่ถูกเทออกมากองพะเนิน..

“อย่าได้คิดจะทิ้งเชียว..ไปหาลังมาใส่ให้ฉันด้วย..”ผมที่บอกกับลิลิธ แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับยืนอึ้งไม่พูดอะไร..

“ร้อยเอกลิลิธ เธอได้ยินคำสั่งของฉันหรือเปล่า..?”ผมที่เอ่ยถามย้ำอีกครั้ง..

“คะ..ค่ะ..คะ..ใครก็ได้ไปหาลังมาใส่ทีสิ..!”ลิลิธที่ตะโกนขานรับ ก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับพวกทหาร ซึ่งแต่ละคนที่กำลังยืนอึ้งอยู่ก็ต่างวิ่งไปหาลังกันแบบลนๆ จนสุดท้ายก็ได้ลังมากว่าหลายลัง..

ซึ่งจากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น สิ่งเดียวที่ทุกๆคนพอจะคาดเดากันไปเองได้ นั่นก็คือก่อนหน้านี้ผมได้เข้าไปกวาดล้างกองกำลังของพวกโนโทเปียมา แต่ถึงอย่างนั้นไม่ว่าใครก็คงจะยังไม่ปักใจเชื่อ เพราะคนๆเดียวไม่มีทางที่จะทำอะไรแบบนั้นได้อย่างแน่นอน ถึงจะมีหลักฐานที่เอามาไว้ใช้ยืนยันก็คงจะไม่พอ..

และอีกหนึ่งสิ่งที่ดูเหมือนจะขัดแย้งกันมากที่สุด นั่นก็คือร่างกายของผมไม่มีเลือดที่ติดอยู่เลยแม้แต่หยดเดียว..

“เอาใส่ลังให้ด้วย..”ผมที่ออกคำสั่ง พอลิลิธได้ยินก็หันไปจ้องหน้าของพวกทหารกว่าหลายสิบนาย ก่อนที่แต่ละคนจะรุมแย่งกันหยิบลูกตาใส่เข้าไปในลังไม้..

“อะ..เออคือ ท่านผู้บัญชาการครับ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในช่วงที่ท่านเข้าไปในป่า..?”ยูริสที่เอ่ยถามผมด้วยความประหม่า เขาคงอยากจะได้รับคำยืนยัน..

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ฉันหิวแล้ว..หาอะไรให้ฉันกินหน่อยสิ..”ผมที่เบี่ยงประเด็นบอกกับยูริส พออีกฝ่ายได้ยินก็ทำหน้าเหว๋อพูดอะไรไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นผมก็แอบเห็นว่าเขาชักสีหน้าไม่พอใจอยู่นิดหน่อย..

“อึก..ใครก็ได้ ไปหาอะไรมาให้ผู้บัญชาการทานหน่อย..”ยูรีสที่พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ ก่อนจะหันไปตะโกนบอกกับเหล่าทหาร..

“อ่อ..แล้วถ้าเป็นไปได้ นายช่วยหาม้าเร็วให้ฉันสักสี่นายสิ..”ผมที่บอกกับยูรีส พอเขาได้ยินก็ขมวดคิ้ว..

“หะ..หืม ท่านจะใช้ให้พวกเขาทำอะไรเหรอครับ..?”ยูรีสที่ถามผม..

“ฉันลืมของเอาไว้ในป่า ให้ม้าเร็วสองนายมุ่งหน้าไปยังจุดที่กองกำลังหน่วยที่สองและสี่ของข้าศึก เอาร่างของไอ้เจ้ามนุษย์หมาป่านี่กลับมาด้วย ถ้าฉันจำไม่ผิดมันน่าจะอยู่แถวๆนั้นนั่นแหละ..”

“อะ..อึก เดี๋ยวสิครับท่าน ก่อนอื่นท่านควรจะเล่ารายละเอียดให้ผมได้ฟังก่อน ขืนผมทำแบบนั้นก็ไม่เท่ากับว่าผมส่งทหารให้เข้าไปเสี่ยงตายเหรอครับ..?”ยูริสที่เอ่ยถามกับผม..

“ฉันสั่งให้ทำแกก็ทำ แกไม่มีสิทธิ์ถาม ถึงฉันจะขอความร่วมมือ แต่ก็ใช่ว่าฉันจะกระทืบแกไม่ได้นะ..”ผมที่จ้องหน้าของยูรีสด้วยแววตาที่เย็นชา พอเข้าได้เห็นแบบนั้นก็ชะงัก คำพูดที่ผมลั่นออกไป มันส่งผลทำให้สีหน้าและแววตาของเขาจู่ๆก็แดงก่ำขึ้นมา แต่ไม่ว่าเขาจะรู้สึกยังไง สุดท้ายแล้ว..

“กรอด..รับทราบ..!”ยูริสที่กัดฟันตอบกลับผม ก่อนที่สุดท้ายเขาจะไปจัดการตามคำสั่ง หลังจากนั้นไม่นานก็มีทหารจำนวนสี่นายที่ควบม้าเข้าไปภายในป่า ส่วนทางด้านของผมก็เดินไปนั่งบนบังเกอร์ พร้อมกับรออาหารมาเสิร์ฟ..

30 นาทีต่อมา..

“ซู้ด..!!”

ท่ามกลางสายตาของลิลิธ เรนและยูรีส รวมไปถึงเหล่าทหารที่จ้องมองมาที่ผมอยู่ตลอด ตั้งแต่ที่ม้าเร็วเข้าไปในป่า ผมก็ได้มานั่งไขว้ห้างซดซุปข้าวโพดอยู่ที่บนบังเกอร์อย่างสบายอารมณ์..

“อะ..อึก ท่านครับ..”ยูรีสที่เอ่ยปากเรียกผม หลังจากที่เอาแต่ยืนจ้องมานาน โดยตลอดเวลาที่ผ่านมา เขา ลิลิธและเรนก็ได้ยืนเรียงกันอยู่ต่อหน้าของผม..

“ว่าไง..?”ผมที่ขานรับยูรีส..

“ท่านจะเล่าให้พวกเราฟังได้แล้วหรือยังว่ามั..น..”

“ขออีกถ้วยดิ..”

ยังไม่ทันทียูรีสจะได้กล่าวอะไร ผมที่ซดซุปข้าวโพดจนหมดก็ได้ยื่นถ้วยออกไปทางเขา ส่งผลทำให้เขาที่เห็นแบบนั้น..

“ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ..!!!!”ยูรีสที่แผดเสียงตวาดออกมา ใบหน้าของเขากำลังแดงก่ำจากความโกรธ เส้นเลือดที่ปูดขึ้นขมับแสดงให้เห็นว่าเขากำลังเดือดมากแค่ไหน โดยที่ทางด้านของลิลิธกับเรนก็ต่างพากันเข้ามาจับแขนของเขาเอาไว้ด้วยใบหน้าที่ซีดเสีย..

“พอกันที..!”

“ฮี๋..!!~”

กร็อบๆ ๆ ๆ

แต่แล้วทันใดนั้น ยังไม่ทันที่ยูริสจะได้กล่าวอะไร จู่ๆม้าเร็วสี่นายที่ถูกส่งตัวไปก็กลับมายังฐานที่มั่น อีกทั้งสองในสี่ยังแบกนำร่างที่ไร้ซึ่งหัวของสิ่งมีชีวิตขนดกกลับมาด้วย..

ฟุบ..!!!

ตุบ..!!!!

ทหารทั้งสี่นายของทัพคีทารัสที่กระโดดลงจากแผ่นหลังของม้า ก่อนจะรีบวิ่งหน้าตั้งตรงเข้ามายังทิศทางของยูริส..

ฟุบ..!

ทหารสี่นายที่วิ่งเข้ามาหยุดจัดแถวหน้ากระดาน พร้อมทั้งยกฝ่ามือขึ้นมาทำวันทยาหัตถ์ โดยที่สีหน้าของแต่ละคนในตอนนี้ มันกำลังแสดงออกถึงความตกตะลึงอย่างยิ่งยวดเหมือนกับพึ่งจะไปเจอผีตอนกลางวันมา..

“ระ..เรียนท่านผู้บัญชาการ จากหน้าที่ๆท่านได้มอบหมายพวกเราให้เข้าไปตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้น ทันทีที่พวกเราไปถึงที่หมาย สิ่งที่พบนั่นก็คือ..”ทหารนายหนึ่งที่กล่าวรายงานก่อนจะหยุดชะงักไปชั่วขณะ พร้อมกับกลืนน้ำลาย..

“กะ..กองกำลังหน่วยที่สี่ของโนโทเปียถูกกวาดล้างจนหมดสิ้นแล้วครับ ไม่มีข้าศึกที่รอดชีวิตเลยสักคน จากการตรวจสอบเบื้องต้น ศพของทหารโนโทเปียจำนวนสี่สิบนายได้ถูกควักเอาลูกตาออกไป แถมพวกเรายังพบเจอร่างของสิ่งมีชีวิตประหลาดที่ไม่มีหัวด้วยครับ..!”ทหารที่รายงานสถานการณ์ เมื่อยูริสได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหยุดชะงัก..

“ศพพวกนั้นตายยังไง..?”ยูริสที่เอ่ยถาม..

“ทุกศพถูกมีดสั้นเสียบเข้าที่คอครับ..!”สิ้นเสียงรายงานของทหาร ยูริสก็พลันหันควับมามองที่ผมในทันที ตอนแรกเขาคงจะจำได้ว่าผมพกมีดสั้นเอาไว้รอบตัว แต่ทว่าบัดนี้มีดเหล่านั้นมันกลับหายไป

“อึก..”ยูริสที่ถึงกับสะอึกหน้าชา ก่อนที่ทหารอีกนายจะก้าวขาเข้ามา..

“ส่วนทางด้านของผม หลังจากที่เข้าไปตรวจสอบก็พบว่ากองกำลังของข้าศึกหน่วยที่สอง ซึ่งปักหลักอยู่ทางทิศตะวันตก ถ้าให้อ้างอิงจากข้อมูลของหน่วยสอดแนมที่ระบุกำลังพลของศัตรูเอาไว้ ดูเหมือนว่าทหารของโนโทเปียจำนวน 40 สิบนายจะถูกกวาดล้างจนหมดสิ้น 

ศพส่วนใหญ่ถูกฟันจนขาด แต่สิ่งที่แปลกคือบาดแผลของศพเหล่านั้นกลับไม่มีร่องรอยของเลือดที่ปรากฏอยู่เลย แถมทุกๆศพยังถูกควักเอาลูกตาออกไป และที่สำคัญทางด้านของผมก็ได้พบเจอเข้ากับศพของสิ่งมีชีวิตปริศนาด้วยเช่นกัน คาดว่าศพนั้นน่าจะเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของข้าศึก ทั้งหมดคือรายงานที่พวกเราได้ไปตรวจสอบมา ขอยืนยันว่าเป็นความจริงทุกประการ..”สิ้นเสียงรายงานสุดท้ายของทหารทั้งสองนาย ทุกๆคนก็ต่างพากันเบิกดวงตากว้างขึ้น โดยเฉพาะยูริสที่ก่อนหน้านี้เขาคงจะคิดว่าผมอาจจะเล่นละครตบตาอะไรบางอย่าง..

ในตอนนี้เหล่าทหารจากทั้งสองเหล่าทัพ ลากยาวไปจนถึงลิลิธ เรนและยูริสก็ได้แต่ยืนหน้าชา ต่างคนต่างพูดอะไรไม่ออกเอาแต่ยืนตัวแข็งอยู่อย่างนั้น

“เอาล่ะ..สิ่งแรกที่ฉันจะถาม ถ้าฉันจำไม่ผิด ฉันสั่งให้หาม้าเร็วสี่คนเข้าไปเก็บกู้ซากมาอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ..? ไม่ทราบว่าใครใช้ให้พวกแกไปตรวจสอบพื้นที่โดยละเอียดกัน..?”ผมที่ถามกับทหารทั้งสี่นาย เมื่อพวกมันได้ยินแบบนั้นก็สะดุ้งเฮือก ต่างคนต่างอึกอักพูกอะไรไม่ออก พลางกลอกตาไปมองทางยูริสที่ได้แต่ยืนตัวสั่น..

“กรอด..แม่งเอ้ย ฉันอุตส่าห์จะเก็บเรื่องนี้เอาเป็นความลับ แกรู้ไหมว่าการทำแบบนี้มันจะทำให้แผนที่ฉันวางเอาไว้ต้องพัง..!”ผมที่ตวาดเสียงออกมา โดยที่ทหารทั้งสี่นายก็ต่างต้องพากันสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง ส่วนทางด้านของยูริสที่คือตัวการก็ได้แต่ยืนหน้าซีดปากสั่น แต่สุดท้ายแล้ว..

“อึก..ทั้งหมดคือความผิดของผมเองครับ..! ผมคิดสงสัยในตัวของท่านก็เลยได้สั่งให้ทหารไปตรวจสอบพื้นที่อย่างละเอียด..!”ยูริสที่หลับตาตะโกนออกมา เขาไม่กล้าที่จะสู้หน้าผม..

“ร้อยเอกยูริส..แกน่ะ เข้าใจคำว่ากลยุทธ์หรือเปล่า..แกคิดว่าทำไมฉันถึงต้องเก็บข้อมูลนี้เอาไว้เป็นความลับ เพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะกลยุทธ์มันเป็นอะไรที่ละเอียดอ่อนยังไงล่ะ มันไม่ใช่การหลอกล่อศัตรูเพียงแค่อย่างเดียว บางครั้งแม้แต่พวกเดียวกันก็ห้ามให้รู้ถึงข้อมูลรายละเอียดของกลยุทธ์ เพื่อที่มันจะได้แสดงประสิทธิภาพออกมาได้มากที่สุด เพราะการที่รู้ก่อนมันอาจจะทำให้เสียรูปแบบแผนได้ 

อย่างเช่นตอนนี้..พอพวกแกได้รู้ว่าฉันสามารถกวาดล้างกองกำลังทั้งสองหน่วยของข้าศึก แถมยังเด็ดหัวผู้บัญชารการของมันได้ มันจะทำให้พวกแกได้ใจและนำไปสู่หนทางแห่งความประมาท แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลหลักๆหรอก อันที่จริงแผนที่ฉันวางเอาไว้มันซับซ้อนมากกว่านั้..น..”

“ฮึก..! ผมต้องขออภัยจริงๆครับท่าน ทั้งหมดเป็นความผิดของผมเอง..!”ยูริสที่เปล่งเสียงกล่าวแทรกเข้ามา และทำหน้าเหมือนจะร้องไห้จากความผิดพลาดของตัวเองที่ถูกผมยัดเยียดให้

“อย่าไปแกง สงสารมัน..!”ไอ้จ้อนที่เงียบมานานเอ่ยขึ้น ส่วนทางด้านของพวกทหารจากทัพคีทารัสทุกๆนายก็ต่างพากันแสดงสีหน้ารู้สึกผิด ความผิดของผู้นำ ก็หมายถึงความผิดของผู้ใต้บังคับบัญชา

“เฮ้อ..ช่างแม่ง..! ในเมื่อสุดท้ายแผนของฉันมันก็พังไปแล้ว อธิบายรายละเอียดไปมันก็คงไม่มีค่าอะไร..”ผมที่กล่าวออกมาและตอกย้ำทำให้ยูริสเกือบที่จะทรุด..

“พวกแกทุกคนน่ะ ประเมินศึกในครั้งนี้ต่ำจนเกินไป อย่าคิดว่าศัตรูจะมีเพียงแค่สัตว์ประหลาดเพียงอย่างเดียว พวกมันอาจจะมีอะไรซ่อนอยู่อีกก็เป็นได้..”ผมที่กล่าวออกมา เมื่อยูริสได้ยินก็เหมือนกับถูกผมเหยียบด้วยคำพูดจนแทบจะตัวติดกับดิน..

“แต่ก็เอาเถอะ..ฉันยังมีแผนสอง และฉันจะให้โอกาสแกร้อยเอกยูริส รวมไปถึงทหารจากคีทารีสทุกนาย ถึงจะอยู่กันคนละเหล่าทัพ แต่พวกเราก็คืออาคัส ความผิดพลาดเล็กๆนี้จะไม่ถูกรายงานไปยังเบื้องบน…”ผมที่กล่าวออกมา ทำให้ยูริสที่กำลังยืนตัวหดอยู่พลันเงยหน้าขึ้นรวมไปถึงเหล่าทหารจากคีทารัสทุกนาย แววตาที่ทุกๆคนกำลังจ้องมองมาที่ผมเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย..

“ขะ..ขอบพระคุณครับท่าน..! นับต่อจากวินาทีนี้ผมและทหารจากหน่วยกระทิงสลาตันทุกนายจะปฏิบัติตามคำสั่งของท่านโดยไม่คิดสงสัย..!”ยูริสที่แผดเสียงตะโกนออกมา พร้อมกับทำวันทยาหัตถ์ รวมไปถึงทหารของคีทารัสทุกนายตลอดแนวขบวนที่ทำความเคารพผม..

“เอาเถอะ..ถึงแกจะพังแผนของฉัน แต่การทำแบบนั้นก็ไม่ถือว่าผิดซะเดียว แกบังคับให้ฉันต้องใช้แผนสองที่จะทำให้ภารกิจสำเร็จลุล่วงด้วยเวลาอันสั้น ถือว่าแกเองก็มีความดีความชอบอยู่นิดหน่อย..”

“เชี้ยอะไรวะเนี่ย..?”ไอ้จ้อนที่กล่าวออกมา เออไม่ต้องตกใจ..ก่อนหน้านี้ผมใช้แรงไปเยอะสมองก็เลยเบลอๆ จนพูดอะไรออกไปมั่วๆ แต่ทว่าไอ้พวกที่ได้ยินกลับฉีกรอยยิ้มออกมาซะงั้น..

“จริงสิ..ก่อนหน้านี้แกจะพูดอะไรกับฉันนะ..?”ผมที่ยังไม่ลืมกล่าวออกมา ถึงกับทำให้ยูริสต้องผงะหน้าเสีย..

“พะ..พูดอะไรเหรอครับ..?”

“แกตะค่อกใส่ฉัน แกบอกว่าฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ พอกันที..”ผมที่กล่าวทวนสิ่งที่ยูริสพูด โดยที่สภาพของเขาก็คงไม่ต้องอธิบาย ถ้าเละเป็นขี้ได้ก็คงจะเละไปแล้ว..

“อะ..อึก ชะ..ใช่ ผมพูด..”ยูริสที่ดูเหมือนจะยอมรับความผิดค่อยๆก้มหน้าลง พลางกำหมัดแน่น..

“แล้วแกรู้หรือเปล่าว่าการตะค่อกขึ้นเสียงใส่ทหารที่ยศสู..ง..”

“ฉันชักจะหมดความอดทนแล้วนะ ทำไมถึงได้ทำซุปมาแค่นี้วะ..! มีอยู่นิดเดียวท่านผู้บัญชาการจะไปอิ่มได้ยังไง..!!! พอกันที..เดี๋ยวฉันทำเอง..”ยูรีสที่เงยหน้ากลับขึ้นมาแผดเสียงตวาด แหม่..หัวไวเหมือนกันหนิ..

“เฮ้ยๆ ถลอก ถลอกหมดแล้ว..~”ไอ้จ้อนที่กล่าวออกมา โดยที่ทุกๆคนก็ได้แต่กระพริบทำตาปริบๆ

ฟุบ..

“เดี๋ยวผมไปจัดการให้นะครับ ในฐานที่มั่นแห่งนี้ผมทำซุปข้าวโพดอร่อยสุดแล้ว..”ยูริสที่โน้มตัวลงมาประคองรับถ้วยในมือของผม ก่อนจะรีบเดินไปจัดการ โดยที่ผมก็ได้แต่กลอกตามองตามเขาจนตาขวาง

“เดี๋ยวก่อน..”ผมที่ตะโกนไล่หลังของยูริส ถึงกับทำให้ร่างของอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือกเหงื่อแตกพลั่ก..

“ไม่ต้องแล้ว..อีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะพากองกำลังเข้าไปในป่าเซลฟอส แกน่ะไปจัดเตรียมความพร้อมพวกทหารเถอะ..”ผมที่บอกกับยูริส เมื่ออีกฝ่ายได้ยินแบบนั้นก็ดูเหมือนจะโล่งใจ..

“รับทราบ..!”ยูริสที่ทำความเคารพ ก่อนจะเลี้ยวลงไปหากองกำลังทหารของคีทารัส..

“เฮ้ย..! เตรียมตัวให้พร้อม รอท่านผู้บัญชาการถ่ายทอดคำสั่ง..!”ยูริสที่ตะโกนออกมา โดยที่เหล่าทหารก็ได้แยกตัวไปจัดเตรียมความพร้อม..

“คิ๊กๆ..~”เสียงหัวเราะของลิลิธที่ดังขึ้น เธอดูเหมือนจะตลกกับท่าทีของยูริสก่อนหน้านี้ที่พยายามจะแถ..

“อ่อ..ร้อยเอกลิลิธ ฉันมีเรื่องจะถามเธออยู่น่ะ..”ผมที่เปิดประเด็นขึ้นมา พอลิลิธได้ยินก็จ้องมองมาที่ผม ส่วนเรนตั้งแต่ที่ได้รู้ว่าผมกวาดล้างกองกำลังของศัตรูด้วยตัวเพียงคนเดียวก็เอาแต่ยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออก..

“เรื่องอะไรเหรอคะ..?”ลิลิธที่ถามผมด้วยความสงสัย เป็นช่วงจังหวะที่ผมจะชันตัวลุกออกจากบังเกอร์..

“ก่อนหน้านี้..ไอ้เวรตัวไหนมันสั่งยิงฉันวะ..!!!!”สตาร์ที่แผดเสียงตวาดออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด เมื่อลิลิธได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับหน้าถอดสี เธอเตรียมที่จะเดินถอยออกไป แต่ก็ต้องถูกเรนที่จับล็อคตัวเอาไว้

“เฮือก..”ลิลิธที่หน้าถอดสีอย่างหนัก

“ฉันถามว่าเมื่อกี้ไอ้เวรตัวไหนมันสั่งยิง..!?”ผมที่ตวาดเสียงถามซ้ำอีกครั้ง ก่อนที่ทหารกลุ่มหนึ่งจะชี้นิ้วไปยังลิลิธ สีหน้าของพวกทหารที่ยิงผมต่างพากันบิดเบี้ยวจนแทบจะดูไม่ได้..

หมับ..!

“สงสัยพวกเราคงต้องมาคุยกับนอกรอบหน่อยแล้ว ร้อยเอกลิลิธ..!”ผมที่เอื้อมมือไปจับบ่าของลิลิธ ก่อนจะกัดฟันกล่าวออกมา ทำให้ร่างกายของเธอพลันสั่นระรัวเป็นเจ้าเข้า..

“ส่วนเธอร้อยโทเรน..ถ้าเธอยังไหวก็ไปสั่งให้พวกทหารจัดเตรียมความพร้อมกันซะ ส่วนฉันจะกลับไปที่เต็นท์เพื่อจัดการกับเงื่อนไขของเอมพาส และที่สำคัญอย่าให้ใครมารบกวนฉันเป็นอันขาด..”ผมที่หันไปออกคำสั่งกับเรน..

“ระ..รับทราบค่ะ..!”เรนที่ยกฝ่ามือขึ้นมาทำวันทยาหัตถ์..

“ส่วนเธอ..ตามฉันมานี่ ร้อยเอกลิลิธ”ผมที่หันกลับไปบอกลิลิธ..

ตุบ..!

“ฮะ..ฮึก มะ..ไม่นะ..”ลิลิธที่ถึงกับทรุดฮวบลงไปกองอยู่กับพื้น ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวและคล้ายกับคนที่กำลังจะร้องไห้..

“หืมมมมมม..อู้ววววว~ อย่าบอกนะว่า อะแฮ่ม..พวกเราพึ่งจะเจอเธอได้แค่ 5 ชั่วโมงเองนะ ฉันว่ามันยังเร็วเกินไ..ป..~”ไอ้จ้อนที่ร้องลากเสียงออกมา..

“เรียกไปคุยเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก..”ผมที่บอกกับไอ้จ้อน..

“อ้าวเฮ้ย..เดี๋ยวสิ จะเอาง่ะ จะเอา..!!!”

ไรท์:คอมเม้น..!!~