“อืมมม เป็นไปตามที่คาดในวันที่อากาศร้อนอย่างนี้ สิ่งที่ดีที่สุดคือการนอนลงใต้ร่มเงาและนอนหลับ
ไคซาร์ซึ่งใช้บุ๊กค์เป็นหมอนขณะอยู่ในศาลาที่ตั้งอยู่บนเนินเขาตรงหัวมุมของเมืองไพโรกำลังฮัมเพลงขณะที่เขางีบหลับ
และถัดจากเขา ฮูนี่ย์หน้ามุ่ยขณะนั่งลง
“การบอกว่ามันร้อนในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ ฉันคิดว่านายไม่ปกติ”
ไคซาร์ซึ่งได้ยินเสียงของฮูนี่ย์พึมพำ เขกหัวของเขาด้วยนิ้วของเขาเหมือนสายฟ้าฟาด
Thud-.
“โอ้ย!”
ฮูนี่ย์จ้องไปที่ไคซาร์
อย่างไรก็ตามด้วยแก้มทั้งสองของเขาพองขึ้นฮูนี่ย์ไม่สามารถพูดอะไรได้ก่อนที่เขาจะก้มหัวลง
“ถ้าแกมีเวลาพูดคำที่ไร้ประโยชน์ อย่างน้อยให้ไปและเพิ่มเลเวลก่อนที่แกจะกลับมา เด็กน้อย แกเป็นคนกระท่อนกระแท่นจนข้าไม่มีความปรารถนาที่จะเผชิญหน้ากับแก”
เมื่อไคซาร์พูดประชดประชัน บุ๊กค์ซึ่งโผล่หัวของเขาก็เห็นด้วยเช่นกัน
บุ๊- บู๊-บุ๊กค์
อย่างไรก็ตามแม้จะเคยได้ยินคำดูถูก แต่ฮูนี่ย์ก็ไม่สามารถตอบกลับได้
และมีเหตุผลสำหรับสิ่งนั้น
เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว ฮูนี่ย์พ่ายแพ้ให้กับไคซาร์
สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นคือความจริงที่ว่าไคซาร์ต่อสู้โดยปราศจากอาวุธใดๆเพียงแค่ใช้มือเปล่าของเขา
ยิ่งไปกว่านั้น ฮูนี่ย์ไม่สามารถลดพลังชีวิตของไคซาร์แม้แต่ 10%
‘เจ้าสัตว์ประหลาด ถ้าฉันได้รับพลังของผู้อมตะอยู่ในมือ ฉันจะกลับมาล้างแค้นให้สาสม!’
ในขณะที่มองฮูนี่ย์กัดฟันด้วยความโกรธ บุ๊กค์ดูเหมือนจะสนุกกับบางสิ่งบางอย่างในขณะที่เขาหัวเราะ
เมื่อนั้น การแสดงออกของฮูนี่ย์บูดบึ้ง
“ทำไมแกถึงขำล่ะ? ในเมื่อแกเป็นแค่เต่าหัวโต!”
ฮูนี่ย์ยั่วยุบุ๊กค์แต่บุ๊กค์ไม่แม้แต่จะกระพริบตา
นี่เป็นเพราะเขาเชื่อในผู้พิทักษ์ของเขาไคซาร์
“แกนี่น่าหนวกหู เจ้าผู้ติดตามไร้ประโยชน์”
ฮูนี่ย์พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“ไม่ครับเจ้านาย! ทำไมท่านถึงเกาะติดกับเต่างี่เง่าตัวนี้ด้วย? มันทำอะไรดีงั้นหรอ?”
อย่างไรก็ตามโดยไม่แม้แต่จะมอง ไคซาร์ตอบด้วยเสียงเอ้อระเหย
“แกรู้หรือไม่ว่าหัวข้ามันเย็นแค่ไหนที่จะใช้บุ๊กค์เป็นหมอน? นอกจากนั้นเขายังให้น้ำเย็นเมื่อข้ากระหายน้ำ”
หลังจากที่เขาสวมใส่ม่านน้ำที่เป็นพลังแฝงแล้ว บุ๊กค์ก็ได้รับความสามารถในการสร้างน้ำ
ไคซาร์พูดต่อ
“ในทางกลับกัน เจ้าหนูแกนั้นไม่มีอะไรดีเลย”
“เฮ้อ…”
บุ๊กค์ซึ่งเดาะลิ้นขณะที่มองไปยังฮูนี่ย์ แลบลิ้นของมันขณะที่ฮูนี่ย์มองเมื่อมันเข้าไปในกระดองของมัน
เมื่อนั้น ความอดทนของฮูนี่ย์หมดลง
“เวรเอ้ย… รอก่อนเถอะเจ้านาย ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นและกลับมา!”
ด้วยการจ้องมองอย่างลุกโชน ฮูนี่ย์หมุนร่างของเขาไปรอบๆและเริ่มเดินไปทางใดที่หนึ่งและไคซาร์พูดใส่เขาขณะที่เขาทำเช่นนั้น
“กลับมาภายในหนึ่งอาทิตย์นะเจ้าหนู เจ้าหนูลอร์ดบอกว่าพวกไคม่อนจะมาโจมตีเราอีกครั้งในอาทิตย์นี้”
ฮูนี่ย์หยุดเดินขณะที่หันหัว เขาก็พูด
“ท่านพูดว่าฉันไร้ประโยชน์! ทำไมถึงบอกให้ฉันกลับมาล่ะ?”
“ถึงกระนั้นเมื่อเราต่อสู้ มันก็น่าเบื่อน้อยลงเมื่อแกอยู่ข้างข้า”
“…”
“ฉันคิดว่าในที่สุดฉันก็พบประโยชน์ของแกละเด็กน้อย”
ฮูนี่ย์ซึ่งรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นด้วยเหตุผลแปลกๆบางอย่างตามคำพูดของไคซาร์ส่ายหัวอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อเขาเริ่มขยับเท้าอีกครั้ง
‘ฉันต้องได้รับพลังแห่งอมตะอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะเล่นสกปรก!’
ในขณะที่มองดูฮูนี่ย์ผู้ที่ไคซาร์ถูกควบคุมอย่างค่อยเป็นค่อยไปก่อนที่เขาจะรู้ตัว บุ๊กค์แสดงสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสาร
บุ๊- บู๊-บุ๊กค์-
และไคซาร์ผู้หันมามองบุ๊กค์ก็อ้าปากทันที
“ว่าแต่บุ๊กค์ แกไม่ไปหาเจ้าหนูลอร์ดงั้นหรอ?”
การจ้องมองของบุ๊กค์เริ่มสั่นเล็กน้อย
บุ๊ก-ค์…?
ไคซาร์พูดต่อ
“เพื่อนของแกกำลังถือก้อนอิฐอยู่ตรงนั้นในตอนนี้ ดังนั้นมันโอเคหรอที่แกจะเล่นอยู่ที่นี่เช่นนี้?”
บุ๊กค์ที่รู้สึกว่าถูกโจมตีจ้องที่ไคซาร์
บุ๊กค์- บู๊-บุ๊กค์!
ไคซาร์ซึ่งรู้สึกผิดก็แสร้งทำเป็นไม่แยแส
“โอ้ ฉันสบายดี กำลังคนของฉันสูงเกินกว่าที่จะถือก้อนอิฐได้และฉันมักจะไม่ฟังสิ่งที่เจ้าหนูลอร์ดพูด ดังนั้นมันก็โอเค แต่ถ้าแกทำเช่นนี้ต่อไปมีตบอลของคุณอาจถูกตัดออกไม่ใช่หรอ?”
ไคซาร์ซึ่งมองตาของบุ๊กค์ที่สั่นได้นอนลง
“ฉันแค่จะหลับอีกสักนิดละกัน”
* * *
ค่ายชั่วคราวของฐานลัสเปลด้านหลัง
มีคนประมาณหกหรือเจ็ดคนนั่งรอบโต๊ะกลมด้วยสีหน้าจริงจัง
พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหัวหน้ากิลด์ของกิลด์ยักษ์ที่เข้าร่วมกับอาณาจักรลัสเปล
แน่นอนว่าหัวหน้าแห่งกิลด์ทั้ง 3 ได้แก่ ซามูเอลจิน มาร์ตินและรอยด์เฉินซึ่งมีการประชุมฉุกเฉินในวันอื่นๆก็รวมอยู่ในนั้นด้วย
รอยด์เฉินมองไปรอบๆที่ชุมนุมทั้งหมดขณะที่เขาพูด
“สมมติว่าคุณทุกคนตระหนักดีถึงสถานการณ์ปัจจุบัน…”
รอยด์เฉินมองไปที่ซามูเอลจิน
“ซามูเอล นายคิดว่ายังไงกับการแพ้ของกิลด์ดาร์ครูน่า?”
เมื่อได้ยินคำถาม สีหน้าซามูเอลจินมืดลงเล็กน้อยขณะที่เขาตอบกลับ
“อะไรคือเหตุผลที่ถามฉันล่ะ?”
เมื่อนั้น รอยด์เฉินรุนแรงขึ้นขณะที่เขาตอบกลับ
“นายแกล้งทำเหมือนว่าไม่รู้งั้นหรอ? มันเป็นเพราะคนที่เสนอแผนครั้งนี้คือนายซามูเอล”
“เกี่ยวอะไรกับสถานการณ์แบบนี้งั้นหรอ…?”
ขณะที่มองไปยังซามูเอลจินซึ่งแสร้งว่าไม่รู้เรื่อง รอยด์เฉินพูดอีกครั้ง
“อย่างที่นายรู้จากการดูกิลด์โลตัสทำให้การต่อสู้ดีขึ้น หากเราสนับสนุนพวกเขาอย่างแข็งขันเราจะสามารถปกป้องฐานของกิลด์ที่อยู่ในระดับแนวหน้าได้ในขณะที่ต่อต้านกองทัพของอาณาจักรไคม่อน”
ในขณะที่ดูการต่อสู้ล่าสุดของกิลด์โลตัส รอยด์เฉินรู้สึกเสียใจที่เขาไม่ได้หยุดซามูเอลจินและมาร์ตินเมื่อสองสามวันก่อน
‘แม้ว่าเราจะไม่ได้ใช้กลยุทธ์ที่เห็นแก่ตัวเช่นนี้ แต่ก็มีวิธีการที่แตกต่างกันในการต้านพวกเขาออกไป’
เหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกเสียใจเพราะมีความรู้สึกขอโทษต่อกิลด์ที่อยู่ในอันดับต้นๆซึ่งจะต้องเสียสละในแนวหน้าเช่นกัน แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือการสูญเสียส่วนของอาณาจักร
ในตอนนี้กลยุทธ์ของซามูเอลจินดูเหมือนจะมีปัญหามากมาย แต่ในที่สุดเมื่อพวกเขาเลือกในครั้งนี้ กิลด์ระดับสูงของอาณาจักรลัสเปลได้หายตัวไปจากการเติบโตในทวีปกลาง
ในกรณีนี้เนื่องจากกิลด์ระดับกลางขึ้นไปของอาณาจักรลัสเปล ช่วยไม่ได้ที่จะช้าลงอย่างต่อเนื่องเมื่อเทียบกับกิลด์ระดับกลางขึ้นไปของอาณาจักรไคม่อน สิ่งนี้จะส่งผลให้การอ่อนตัวลงอย่างรุนแรงของ พลังการต่อสู้ของอาณาจักรลัสเปล
ณ ตอนนี้เนื่องจากพลังการต่อสู้ของผู้เล่นนั้นอ่อนแอกว่ากองทัพอาณาจักรมาก มันไม่ได้สังเกตเห็นได้ชัด แต่เมื่อเวลาผ่านไปอิทธิพลของผู้เล่นจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
รอยด์เฉินคิดว่าคงมีสักวันที่พวกเขาจะเสียใจที่ไม่มีพลังการต่อสู้ของกิลด์ที่อยู่ในอันดับต้นๆซึ่งอ่อนแอกว่าในตอนนี้
ซามูเอลจินซึ่งเงียบไปครู่หนึ่งจ้องมองรอยด์เฉินขณะที่เขาพูด
“แน่นอนฉันคิดว่ากิลด์โลตัสที่ต่อต้านกองกำลังของกิลด์ดาร์ครูน่านั้นเหลือเชื่อมาก ฉันยอมรับด้วยว่ามันเป็นส่วนหนึ่งที่ฉันไม่ได้คาดการณ์ไว้”
สายตาของผู้คนทั้งหมดก็ถูกรวบเข้าหาปากของซามูเอลจินและคำพูดของเขาก็ดำเนินต่อไปอีกครั้ง
“อย่างไรก็ตามหากเราไม่รวมเมืองของกิลด์โลตัสไม่มีกองทัพใดที่มีพลังป้องกันเหมือนพวกเขา ไม่สิ ถ้ากิลด์อื่นสร้างพลังป้องกันครึ่งหนึ่งที่เมืองไพโรมี ฉันก็จะนึกถึงวิธีการที่แตกต่างกัน”
มีเหตุผลบางอย่างสำหรับคำพูดของซามูเอลจินเช่นกัน
ที่สามารถคิดออกได้เพียงแค่ดูสถานการณ์สงครามของแนวหน้าในขณะนี้
แม้จะมีฐานของกิลด์อื่นๆที่ไม่ได้รับการโจมตีขนาดใหญ่เช่นเดียวกับเมืองไพโร พวกเขาถูกยึดไปด้วยโดยไม่ต้องพยายามแม้แต่จะต่อต้าน
เสียงถอนหายใจออกมาจากปากของรอยด์เฉิน
‘เฮ้อ คำพูดของซามูเอลก็ไม่ผิด แต่เราควรมองหาวิธีที่แตกต่าง…’
คำที่พวกเขาควรจะนำทัพไปที่แนวหน้าและยึดฐานที่ถูกขโมย แม้ตอนนี้จะอยู่ที่ปลายลิ้นของเขา แต่รอยด์เฉินไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากแสดงรอยยิ้มอันขมขื่นในท้ายที่สุด
‘ตอนนี้มันสายไปแล้ว’
รอยด์เฉินพูด
“ฉันคิดว่ามันเป็นความผิดพลาดทั้งหมดของเราตั้งแต่เริ่มต้น ฉันคิดว่าเราควรรวมปึกกิลด์ที่เป็นพันธมิตรของอาณาจักรลัสเปลเร็วกว่านี้ เราควรใช้กำลังของเราเพื่อช่วยในการสร้างพลังป้องกันของกิลด์ที่ครอบครองเหนือฐานแถวหน้าก่อนที่เราจะเสียโซนกลางไปพร้อมๆกับกองทัพอาณาจักรไคม่อน… “
เมื่อได้ยินคำเหล่านั้น ทุกคนพยักหน้า
หากพวกเขาเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเล็กน้อย พวกเขาก็จะไม่ให้เขตศูนย์กลางของทวีปโดยรวมกับพวกเขาเช่นนี้อย่างง่ายดาย
ซามูเอลจินยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่เขาพูด
“ เราจำเป็นต้องทำให้แนวรับด้านหลังแข็งแกร่งยิ่งขึ้นเช่นเดียวกับแผนดั้งเดิมของเราหากเราต่อต้านคู่ต่อสู้ของเราอย่างต่อเนื่อง ฉันคิดว่าเราจะมีโอกาสพลิกโต๊ะได้”
มาร์ตินเห็นด้วยกับคำพูดนั้น
“ซามูเอลจีนพูดถูก เมื่อโอกาสมาถึง เราต้องไม่เสียไปและคว้ามันมา”
มันเป็นบรรยากาศที่ดูเหมือนว่าทุกคนพยักหน้าตามคำพูดของทั้งสองคน แต่รอยด์เฉินส่ายหัวภายในใจ
‘ช่องว่างที่เริ่มเติบโตจะเพิ่มมากขึ้นเหมือนก้อนหิมะเมื่อเวลาผ่านไป ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถมีความคิดที่น่าพอใจเช่นนี้ได้ยังไง…’
กิลด์ที่เข้าร่วมกับอาณาจักรไคม่อนซึ่งได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์จะม้วนก้อนหิมะขึ้นในขณะที่สร้างช่องว่างขนาดใหญ่ขึ้น
รอยด์เฉินถอนหายใจไม่นานขณะที่เขาออกมาจากค่ายทหารชั่วคราว
‘แต่แล้วเนื่องจากเราจัดการสิ่งต่างๆอย่างน่าพึงพอใจจนถึงตอนนี้ นั่นคือเหตุผลที่เราถูกผลักดันกลับโดยกิลด์ที่เข้าร่วมกับอาณาจักรไคม่อนอย่างต่อเนื่อง’
กิลด์ 3 แห่งของอาณาจักรลัสเปลแสดงการเคลื่อนไหวที่ช้าเกินไปเมื่อเทียบกับกิลด์ดาร์ครูน่าและกิลด์ไททั่นซึ่งเป็นอันดับหนึ่งและอันดับสองในการจัดอันดับกิลด์โดยรวม
และช่องว่างดังกล่าวซ้อนกันอย่างต่อเนื่องและในที่สุดสถานการณ์ในปัจจุบันนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้น
รอยด์เฉินเดินไปที่ฐานของกิลด์
สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือเพิ่มความมั่นคงภายในของตัวเองก่อนที่กองทัพอาณาจักรไคม่อนจะเข้ามาใกล้
* * *
ในขณะเดียวกันเมื่อพวกเขาเกือบจะเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายของการสร้างแนวป้องกันที่ทรุดตัว เอียนก็ทิ้งเมืองไว้
มันเป็นความผิดของร่างกายของเขาที่ทำให้คันเมื่อเขาพักจากการต่อสู้เป็นเวลาสองวัน
‘ก่อนที่เราจะถูกล้อมรอบด้วยกองทัพอาณาจักรไคม่อน ฉันควรล่าให้มากที่สุด’
เนื่องจากฐานทั้งหมดที่อยู่รอบๆพวกเขาไม่ได้ถูกยึดหากเขาระมัดระวังก็เป็นไปได้ที่จะเดินไปรอบๆพื้นที่ในขณะที่กำลังล่า
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยกองทัพอาณาจักร พวกเขาจะไม่สามารถขยับเขยื่อนไปได้
‘ก่อนที่สงครามการต่อต้านครั้งต่อไปจะเกิดขึ้น ถ้าฉันสามารถฟักเทพมังกรได้’
เดินซึ่งเดินขณะที่คิดเรื่องต่างๆ หันหน้าไปหาบุ๊กค์ซึ่งอยู่ข้างๆเขาขณะที่เขาพูด
“บุ๊กค์”
บุ๊กค์-?
“อย่างไรก็ตาม มีอะไรบางสิ่งที่คล้ายกับดันเจี้ยนที่ยังไม่ถูกค้นพบแถวนี้มั้ย?”
เมื่อบุ๊กค์ได้แสดงความสามารถในการสำรวจที่น่าประหลาดใจจนถึงจุดที่เอียนสงสัยว่าบางครั้งเขาก็เป็นนักล่าลับ เอียนจ้องมองเขาด้วยความคาดหวังเล็กน้อย
อย่างไรก็ตาม บุ๊กค์ส่ายหัว
บุ๊กค์- บู๊-บุ๊กค์-
ทันใดนั้นเอียนถอนหายใจด้วยสีหน้าผิดหวัง
ไคซาร์ซึ่งตามหลังเอียนด้วยสีหน้าไม่แยแสพูดอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิด
“เจ้าหนูลอร์ด”
“มีอะไรผู้ติดตาม?”
“ข้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับดันเจี้ยนที่ยังไม่ถูกค้นพบ แต่ข้ารู้ถึงสถานที่ที่เจ้าจะสนใจ”
ในขณะที่พวกเขาได้ยินคำพูดของไคซาร์ที่เคยผ่านสนามรบกลางทวีปราวกับว่ามันเป็นเวทีของเขามานานแล้ว เอียนรู้สึกดีใจขณะที่เขาตอบกลับ
“โอ้ ผู้ติดตาม! มีสิ่งที่นายรู้งั้นหรอ?”
ไคซาร์พยักหน้าขณะที่เขาตอบกลับ
“มันเป็นสถานที่ที่ฉันลืมไปแล้ว แต่ทันใดนั้นฉันก็จำได้”
ความอยากรู้ของเอียนเพิ่มมากขึ้น
“ยะ อยู่ที่ไหน? บอกฉันเร็วๆสิ”
As Ian continuously pressed him, Kaizar, who paused for a moment to take a breath, frowned, blasting him away.
เมื่อเอียนกดดันเขาอย่างต่อเนื่อง ไคซาร์ซึ่งหยุดอยู่ครู่หนึ่งสูดลมหายใจ ขมวดคิ้ว พลัดเขาออกไป
“ข้าจะไม่บอกเจ้าถ้าเจ้ารบกวนข้า”
ในขณะที่เอียนผู้ย่อตัวด้วยความประหลาดใจแสดงสีหน้าบูดบึ้ง ไคซาร์แสยะยิ้มในขณะที่เขาพูดต่อไป
“ถ้าเจ้าเดินต่อไปทางตะวันตกเฉียงเหนือจากหลุมฝังศพของโฮลดรีมก็มีภูเขาหินยักษ์”
รวมถึงเอียนแม้แต่พอลลีนและซีเรียซึ่งอยู่ถัดจากเขาเริ่มฟังคำพูดของไคซาร์อย่างระมัดระวัง
“และถ้าคุณเคลียร์ก้อนหินยักษ์ที่ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขาหิน มีสถานที่ที่เรียกว่าแท่นบูชาแห่งเซลามัส”
“เซลามัส?”
เอียนเงยหน้าขึ้นมาในชื่อที่เขารู้สึกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่งมาก่อนและจากที่ใดที่หนึ่งออกมาจากสีน้ำเงิน เสียงอุทานก็ดังขึ้น
เจ้าของเสียงคือบักค์ซึ่งคอยติดตามเอียนเงียบ ๆ
- เซลามัส! โอ้ มีความคิดว่าข้าจะได้ยินชื่อเซลามัสอีกครั้ง!
