เต่ามังกร มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่หมายถึงมังกรและเต่า
แท้จริงแล้วหมายความว่า ‘เต่ามังกร’
แต่กระดองที่เป็นตัวแทนของเต่านั้นหลุดออกไป
ดังนั้นเอียนจึงเข้าหาเขาด้วยท่าทางขบขัน
“เฮ้ย! บุ๊กค์ ไม่เป็นไรหรอที่กระดองหลุดออกไป?”
บุ๊กค์ตอบคำถามของเอียนด้วยท่าทางเรียบๆ
“แน่นอน ฉันไม่ต้องการมันแล้วบุ๊กค์!”
“แต่แกเป็นเต่า มันสมเหตุสมผลหรอที่เต่าจะไม่มีกระดองน่ะ?”
บุ๊คบุ๊คส่ายหัวและตอบด้วยท่าทางยินดี
“ไม่บุ๊กค์ ตอนนี้ฉันเป็นมังกร”
เอียนมองไปที่บุ๊กค์อย่างระมัดระวังอีกครั้ง
‘อะไรของมันวะเนี่ย?’
กระดองเต่าที่ด้านหลังหลุดออกไปและถึงอย่างนั้นมันก็ดูอ้วนเกินไปที่มันจะดูเหมือนมังกร
มันดูเหมือนเต่ามากเมื่อมองไปที่ใบหน้า อาจเป็นเพราะมันมีดวงตาที่กลมโตและปากที่ยื่นออกมา
‘อืมม… ดูเหมือนฮิปโปเล็กน้อยนะ…’
ไม่ว่ามันจะเป็นยังไง
บุ๊กค์ของเอียนยังคงน่ารักมาก
เกณฑ์ที่ใหญ่ที่สุดที่เอียนที่คำนึงถึงสัตว์เลี้ยงของเขาคือประสิทธิภาพ
และในแง่มุมนั้น บุ๊กค์ก็ดีมาก
สายตาของเอียนขยับไปที่กระดองที่กองอยู่บนพื้น
“ถ้างั้นกระดองนี้จะเอายังไง? เก็บไว้เป็นความทรงจำหน่อยไหม?”
มีกระดองจากบุ๊กค์วางอยู่ด้านหลัง
เอียนหยิบมันขึ้นมาและต้องการตรวจสอบ
‘มันจะมีประโยชน์มั้ยเนี่ย?’
– – – – – – – –
ประเภท – สินค้าเบ็ดเตล็ด
ระดับ – Legendary
ความทนทาน – 1/1 ( ความทนทานไม่สามารถลดลงได้ )
มันคือกระดองของสิ่งมีชีวิตใหม่ในตำนาน ‘เต่ามังกร’
กระดองนี้เป็นที่รู้จักกันว่าเป็นวัสดุที่ดีที่สุดในการสร้างโล่และมีมูลค่าสูงมากซึ่งไม่สามารถแลกเปลี่ยนด้วยทองได้
กว่าจะได้สิ่งนี้มาต้องล่ามังกรอายุร้อยปี แต่ยังไม่มีใครสามารถทำสิ่งนี้ได้
เมื่อกระดองถูกโจมตี มันสามารถดูดซับความเสียหายได้ถึง 20%
เป็นวัตถุดิบที่สามารถให้ระดับเป็น ‘Legendary’ ได้ นี่คือระดับสูงสุดของระดับ ‘Legendary’ และเท่ากับระดับต่ำสุดในระดับ ‘Myth’
(วัตถุดิบระดับ Legendary สามารถผลิตได้โดยความช่วยเหลือของช่างตีเหล็กที่มีทักษะการผลิตระดับปรมาจารย์)
*ไอเทมนี้เป็นของเอียนเท่านั้น
*ไอเทมนี้ไม่สามารถโอนหรือขายให้กับผู้เล่นรายอื่นได้และจะไม่ดรอป แม้ว่าผู้ใช้จะเสียชีวิตก็ตาม
โล่ที่ทำจากผิวหนังของมังกรเป็นที่ทราบกันดีว่าไม่สามารถทะลุทะลวงได้จากการโจมตีทุกรูปแบบ
– – – – – – – – – – – –
เอียนซึ่งได้อ่านรายละเอียดทั้งหมดของไอเทมแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก
‘จะเอาไปใช้ยังไงดี?’
กระดองของมังกร
หลังจากอ่านค่าสถานะแล้วเป็นที่แน่นอนว่าไอเทมนี้เหลือเชื่อมาก
แม้ว่าจะเป็นไอเทม Mythical ที่มีความเป็นไปได้ต่ำ แต่ก็ยังคงมีพลังมหาศาล
แต่ข้อเสียไม่ได้มีเพียงหนึ่งหรือสองอย่าง
‘หมายความว่ายังไงเมื่อพูดถึงระดับของช่างตีเหล็ก?’
อย่างแรก ไม่มีผู้เล่นช่างตีเหล็กที่มีความสามารถระดับปรมาจารย์ในการผลิตในชุมชนไคลันปัจจุบัน
เมื่อเทียบกับความสามารถในการต่อสู้ การสะสมความชำนาญในงานการผลิตสำหรับอาชีพเหล่านี้ยากกว่าสองเท่า
แต่นี่เป็นปัญหาที่มีเพียงเวลาเท่านั้นที่สามารถแก้ไขได้
ช่างตีเหล็กที่เก่งที่สุดในขณะนี้ยังคงอยู่ห่างจากระดับปรมาจารย์อีกมาก
ช่างตีเหล็กระดับปรมาจารย์อาจต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีในการเลเวลอัพ
แต่ปัญหาร้ายแรงคืออย่างอื่น
’ฉันไม่เข้าใจ ฉันจะทำยังไงดีถ้าไอเทมนี้ติดอยู่กับฉัน!! ฉันไม่สามารถส่งคำขอโดยใช้สิ่งนี้ได้!’
นี่คือปัญหา
หากไอเทมมีคุณสมบัติ ‘เป็นของผู้เล่น’ แนบอยู่จะไม่สามารถส่งมอบให้บุคคลหรือกลุ่มอื่นเพื่อวัตถุประสงค์ในการผลิตได้
ดังที่กล่าวไว้ หากเอียนไม่ได้เพิ่มเลเวลสกิลของเขาก็มีการระบุว่าไม่สามารถใช้วัตถุดิบกระดองของมังกรได้
‘นั่นก็ต้องการระดับปรมาจารย์เช่นกัน…’
นอกจากผู้เล่นสายต่อสู้แล้วยังมีโอกาสเปลี่ยนประเภทผู้เล่น
ดูจากความชอบของมัน สำหรับเอียน มันไม่ได้เป็นปัญหามากนักและมันก็เป็นงานที่เป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะเป็นช่างตีเหล็ก
ไม่ว่ามันจะฟังดูดีและชวนหลงไหลแค่ไหนก็ไม่มีทางที่เขาจะทำมันในตอนนี้
“อ๊ะ… พระ… เจ้าช่วย…”
เอียนสามารถสร้างเครื่องรางพิเศษสำหรับสัตว์เลี้ยงด้วยความสามารถนี้
‘เฮ้อ… ฉันไม่สามารถปล่อยมันไปได้ ดังนั้นฉันต้องมีมัน’
เอียนเก็บกระดองของมังกรไว้ในคลัง
มันมีความสามารถที่ดีในการดูดซับ 10%[1] ของความเสียหายเมื่อถูกโจมตี แต่มันก็มากพอที่จะจำกัดเมื่อเคลื่อนไหว
“สักวันหนึ่ง… เมื่อฉันเบื่อเกินไปที่จะทำอะไรในไคลัน ฉันก็อาจจะได้เรียนรู้เทคนิคใหม่ๆ”
เอียนที่หาเหตุผลเข้าข้างตัวเองเสร็จแล้วก็มองไปที่บุ๊ดค์ที่ยังกินอยู่และพูด
“บุ๊กค์ ไปจากที่นี่ได้แล้ว รีบไปกินมีตบอลเถอะ”
เอียนเรียกร้องให้บุ๊กค์กินเสร็จโดยเร็วและเดินไปหามัน
แต่ในขณะนั้น
กริ๊ง-
[พลังแฝงของสัตว์เลี้ยง ‘บุ๊กค์’ สกิล ‘อย่ารบกวนเวลารับประทานอาหาร’ ถูกเรียกใช้]
[โล่ที่มีการป้องกัน 343,762 หน่วย ถูกสร้างขึ้นรอบๆบุ๊กค์]
โล่สีฟ้าโปร่งแสงถูกสร้างขึ้นรอบๆตัวมันและเอียนที่กำลังเดินไปหามันก็ถูกโล่ปิดกั้น
“อะไรวะเนี่ย?”
เอียนมองไปที่บุ๊กค์ด้วยสีหน้างุนงง
บุ๊กค์ซึ่งกำลังกินด้วยท่าทางผ่อนคลายได้สบตากับเอียน
“บุ๊กค์ เมื่อฉันกินอาหาร ฉันไม่ชอบที่จะโดนรบกวนแม้แต่ในร่างที่ฉันเป็นเต่า”
“….”
เอียนไม่มีตัวเลือกอื่นนนอกจากรอจนกว่ามันจะกินเสร็จ
* * *
เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในแคปซูลจนถึงจุดที่มันยากที่จะรู้เวลา
ทันทีที่จินซุงออกมาจากแคปซูล เขาก็นอนลงบนเตียง
‘เอ่อ… กี่โมงแล้วเนี่ย?’
จินซุงที่ดูไม่ออกว่าเป็นกลางวันหรือกลางคืนก็เอียงหัวเพื่อยืนยันเวลา
นาฬิกาชี้ไปที่ 9:30 น.
‘ข้างนอกสว่างแล้วนาฬิกาบอกว่าเป็น 9:30 น. … ตอนนี้ 9:30 เช้า…’
ตั้งแต่เริ่มเล่นเกมไคลัน จินซุงมีนิสัยการเล่นเกมเป็นประจำ
อย่างไรก็ตามเมื่อเลเวลสูงขึ้นการเคลียร์เควสต์ก็ยากขึ้น ตอนนี้ดูเหมือนว่าการเปลี่ยนแปลงของกลางวันและกลางคืนแทบจะไม่สามารถจดจำได้
สำหรับเอียนที่เป็นนกเค้าแมว เขาเล่นไปถึงรุ่งเช้าเวลา 9:30 น.
“ฉันควรนอนให้ได้อย่างน้อย 20 ชั่วโมง ฉันควรปลดปล่อยความเครียดและความเหนื่อยล้าที่สะสมไว้ ฉันต้องเริ่มต้นใหม่ด้วยพลังที่ปลอดโปร่งและแจ่มใส”
จินซุงได้ตั้งนาฬิกาปลุกหลังจาก 20 ชั่วโมงถึงวันรุ่งขึ้นตอนตี 5 และเข้าสู่ห้วงนิทรา
* * *
“ดังนั้น… เธอต้องการจะเข้ากิลด์ของเรางั้นหรอ?”
เบื้องหน้าของเฮิร์ซคือนักเวทย์หญิงที่มีดวงตากลมโตสวมเสื้อคลุมสีแดง
รีเมียร์ซึ่งมีผมสีแดงสดส่ายหัวและตอบเฮิร์ซ
“ไม่ มันไม่ใช่อย่างนั้น เพียงช่วงเวลาของคลื่นมอนสเตอร์เกิดขึ้นเท่านั้น ฉันก็อยากเป็นส่วนหนึ่งของกิลด์โลตัส”
“อ่าห้ะ…”
สี่วันของการล่ากับเอียน
มันเป็นฝันร้ายที่รีเมียร์ไม่สามารถลืมไปได้
‘จะมีผู้ชายที่เป็นปีศาจเหมือนกับเขาไหม?’
ยกเว้นช่วงเวลาที่พักผ่อนที่น้อยที่สุด มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องออกล่าเป็นส่วนใหญ่
‘และฉันต้องจำเวลาคูลดาวน์ทั้งหมดสำหรับสกิลที่ใช้งานอยู่’
ในสกิลติดตัว เอฟเฟกต์ของพวกมันไม่ได้กว้างหรือใหญ่ขนาดนั้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากสำหรับปาร์ตี้ของเอียนที่จะรู้เวลาที่แน่นอนของสกิลใช้งาน
อย่างไรก็ตาม ในกรณีของสกิลใช้งานเช่นคาถาโจมตี มันเป็นไปได้อย่างชัดเจนที่จะรู้ว่ามันถูกใช้งานหรือไม่ แม้ว่าจะไม่ใช่ผู้ใช้เองก็ตาม
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงไม่เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้เวลาคูลดาวน์ของสกิลของปาร์ตี้
และเอียน หลังจากออกล่ากับรีเมียร์เพียงหนึ่งวันก็สามารถจดจำคูลดาวน์ของสกิลการโจมตีทั้งหมดของรีเมียร์ได้
‘มันไม่ได้ง่ายนะ ฉันมีสกิลใช้งานตั้งหลายสกิล’
เขาไม่เพียงแต่จำเวลาของสกิล แต่เขาเคลื่อนไหวตามจังหวะเวลาที่เปิดใช้สกิลด้วย
ตอนแรกเธอคิดว่ามันเป็นเพียงการตอบสนองการต่อสู้ แต่หลังจากนั้นไม่นานมีบางอย่างที่รู้สึกแปลกๆเธอจึงถามเอียน
[เอียน นายรู้เวลาสกิลของฉันได้อย่างแม่นยำได้ยังไง?]
[อ่อ ฉันจำเวลาคูลดาวน์ของสกิลของเธอทั้งหมดได้น่ะ]
[?]
[เพลิงแผดเผาประมาณ 3 นาที 30 วินาที ม่านน้ำแข็งจะอยู่ที่ประมาณ 2 นาที 15 วินาที และระเบิดเปลวไฟประมาณ 25 วินาที…]
รีเมียร์ซึ่งสนทนากับเอียนได้พึมพำกับตัวเอง
‘ฉันต้องบ้าไปแล้ว ฉันมาทำอะไรที่นี่?’
หลังจากการล่า รีเมียร์สาบานทันทีว่าจะไม่ออกล่ากับเอียนอีกในขณะที่อยู่ในปาร์ตี้
แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง อาจจะสองวันผ่านไปและความคิดของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ความเจ็บปวดในช่วงล่าถูกลืมไปแล้ว ค่าประสบการณ์ได้รับจากการต่อสู้ ไอเทมเต็มคลังและไอเทมระดับสูงก็เริ่มปรากฏต่อหน้าของเธอ
‘เอียน ถ้านายไม่ใช่สัตว์ประหลาดแบบนั้นก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะล่าด้วยความบ้าคลั่งนี้’
เธอไม่แน่ใจว่าต้องการเข้าร่วมกิลด์โลตัสหรือไม่ แต่เธอต้องการออกล่ากับเอียนมากกว่านี้
เมืองไพโรอยู่ใกล้กับที่ตั้งของกิลด์โลตัสและเป็นที่ตั้งของคลื่นมอนสเตอร์ด้วยเหตุนี้ รีเมียร์จึงมาด้วยความตั้งใจที่จะออกล่าอีกครั้งพร้อมกับเอียน
รีเมียร์พูดกับเฮิร์ซ
“ถ้าฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่เป็นภาระ ว่ายังไงล่ะ? ฉันเข้าได้ไหม?”
และชัดเจนว่าเฮิร์ซต้อนรับเธอ
‘มันคงไร้สาระที่ต้องเสียนักเวทย์อันดับต้นๆแบบนี้ไป!’
เฮิร์ซยิ้มและตอบกลับ
“แน่นอน! มันเป็นเกียรติมากถ้ารีเมียร์มาเข้าร่วมกับเรา”
“ขอบคุณนะเฮิร์ซ”
ทันใดนั้นเฮิร์ซที่กำลังมองไปที่ใบหน้าของรีเมียร์ก็คิดถึงเอียน
‘แม้ว่าจะเป็น… ชั่วคราว แต่ใครเป็นผู้เล่นอันดับหนึ่งในกิลด์ของเรากัน?’
ไม่กี่วันที่ผ่านมาฟิโอลันได้รับผู้เล่นในการจัดอันดับอาชีพนักบวช ผู้เล่นเลฟย่า
และตอนนี้ มีผู้เล่นอาชีพนักเวทย์ที่มีชื่อเสียงที่สุด
และท้ายที่สุดก็มีเอียนที่มีพลังมหาศาลมากกว่าซัมมอนเนอร์คนอื่นๆ
“แต่ว่าเอียน เมื่อไหร่จะมาที่นี่?”
เพื่อตอบต่อเสียงบ่นของเฮิร์ซ รีเมียร์จึงถาม
“เอียนไม่อยู่ที่นี่ในตอนนี้งั้นหรอ?”
เฮิร์ซพยักหน้า
“อ่อใช่ ฉันไม่ได้เจอเขามานานแล้ว ฉันเดาว่าเขาคงยุ่งอยู่กับการทำเควสต์สำคัญบางอย่างในตอนนี้ บางทีถ้าเธออยู่ต่อไปอีกหน่อยเขาจะมาหาคุณเร็วๆนี้แหละ”
รีเมียร์ผิดหวังเล็กน้อย แต่เธอก็พยักหน้า
“อืม”
แม้ว่าเอียนจะไม่อยู่ แต่ก็ไม่มีโครงสร้างการป้องกันแบบอื่นที่สามารถต้านทานคลื่นมอนสเตอร์ได้นอกจากไพโรอีกแล้ว
รีเมียร์กำลังเผชิญหน้ากับคลื่นมอนสเตอร์และกำลังรอให้เอียนปรากฏตัว
