ในห้องประชุมขนาดใหญ่
มีโต๊ะรูปตัวยูขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางและทุกคนที่นั่งอยู่รอบๆก็พูดพร้อมเพรียงกัน
“ท่านประธานกำลังจะเข้ามา”
ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในห้องหลังจากที่ประตูถูกเปิดออกและเดินไปในทิศทางของเก้าอี้ประธาน
เขาอายุประมาณสี่สิบ?
แม้ว่าเขาจะดูเด็กและมีความซับซ้อนที่ได้รับการพิจารณาว่าเป็นวัยกลางคน แต่ริ้วรอยรอบดวงตาของชายคนนั้นก็ลึก
เขาคือ ‘นัมแทฮุน’ ประธานทีมวางแผนซึ่งรับผิดชอบการวางแผนโดยรวมของอุตสาหกรรมเกมขนาดใหญ่ของไคลัน
เขาเข้าสู่ตลาดเกมเมื่ออายุยี่สิบต้นๆและกลายเป็นสมาชิกผู้ก่อตั้งบริษัท LB และตอนนี้มีอิทธิพลอย่างมากต่อการพัฒนาไคลัน
แม้ว่าเขาจะอายุสี่สิบ แต่เขาก็ยังมีการตอบสนองที่ดีในการวางแผนเกมและนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเขายังคงเป็นคนที่น่าเคารพ
Thud-!
ในขณะที่เขานั่งลงบนเก้าอี้ เขาวางเอกสารที่เขานำมาด้วยลงบนโต๊ะและคนที่ยืนอยู่เมื่อเขามาถึงก็นั่งลง
สถานการณ์ในห้องประชุมค่อนข้างร้ายแรงและน่ากลัว
สาเหตุที่บริษัทเกมทั้งหมดให้ความรู้สึกที่จริงจังเป็นเพราะการประชุมในวันนี้มีสาเหตุสำคัญมาก
ผู้บริหารเจ็ดคน ผู้จัดการทั่วไปและผู้บริหารสามคนจากแต่ละทีมวางแผนทั้งเจ็ด
การประชุมที่จัดขึ้นในวันนี้พร้อมกับทีมการตลาดเป็นการประชุมที่สำคัญซึ่งจัดขึ้นเพียงสองครั้งต่อปี
คงไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าการประชุมครั้งนี้จะกำหนดทิศทางการวางแผนของไคลันสำหรับครึ่งปีหลังที่จะมาถึงนี้
นัมแทฮุนมองไปรอบๆห้องและพูดหลังจากคิดมาก
“ไม่ใช่แค่หนึ่งเรื่องหรือสองเรื่องที่ฉันอยากจะพูดถึง… แต่สำหรับตอนนี้ ฉันจะเริ่มด้วยปัญหาเร่งด่วนและเกี่ยวข้องที่สุด”
ในขณะเดียวกับคำพูดของเขาสิ้นสุดลง หน้าจอด้านหลังเขาก็เปิดขึ้นเพื่อแสดงการนำเสนอของทุกคนในห้อง
บนหน้าจอมีภาพที่จัดเรียงอย่างสวยงามสิบภาพ
สายตาของนัมแทฮุนเคลื่อนไปยังชายที่นั่งอยู่ด้านขวาสุด
“ยูฮวานเริ่มได้แล้ว”
“ครับ ท่านประธาน”
เขาเป็นหัวหน้าทีม 3 และเป็นหัวหน้าทีมที่อายุน้อยที่สุดของแผนกวางแผน
ยูฮวานพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นและลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปใกล้หน้าจอ
ในขณะที่เขายื่นมือไปที่หน้าจอภาพที่เขาเลือกก็จะขยายใหญ่ขึ้น
ภาพที่ขยายทำให้เกิดภาพโดยตรง
“ขณะนี้ทุกคนกำลังเห็นกิลด์ของทั้งสองประเทศ ดังที่ทุกคนเห็น ทางด้านขวามือของหน้าจอมันคล้ายกับที่เราคาดการณ์ไว้เมื่อต้นปีครับ”
เนื้อหาที่ทำซ้ำโดยภาพคือทวีปไคลัน 3 ทวีปที่ถูกแบ่งออกเป็นส่วนใหญ่
ภาพของกิลด์ที่อยู่ในทวีปนั้นเป็นแบบ 3 มิติซึ่งดึงดูดสายตาของพวกเขามาก
นัมแทฮุนพยักหน้าและกล่าว
“งั้นอันที่เป็นสีแดงคือไททั่นและอาณาเขตของโลตัสเป็นสีน้ำเงิน”
ซึ่งฮวานตอบทันที
“ใช่ครับท่านประธาน อย่างที่ท่านเห็น ทุกอย่างมีความสมดุล”
“อืม… มันเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมจริงๆ จำเป็นต้องกำหนดจำนวนคฤหาสน์ที่กิลด์สามารถครอบครองได้”
“ใช่ครับ ถ้าเราไม่จำกัดขอบเขต ฐานเกือบทั้งหมดก็คงเป็นของโลตัสหรือกิลด์ไททั่น ความสมดุลของกิลด์ก็จะพังลงเช่นกันครับ”
หากใครสามารถดูแผนที่ที่แสดงบนหน้าจอได้ ทั้งอาณาเขตของโลตัสและไททั่นก็ไม่ได้ใหญ่โตมากนัก
มีประมาณ 20 ถึง 30 กิลด์ที่มีอาณาเขตที่มีขนาดเท่ากัน
อย่างไรก็ตาม พลังของโลตัสและไททั่นนั้นยิ่งใหญ่ แผนที่นั้นแตกต่างกันในทางตรงกันข้ามกับพลังอันยิ่งใหญ่ของทั้งสองกิลด์
นี่เป็นโครงสร้างที่ทีมวางแผนตั้งใจไว้ในตอนแรก
มีการวางแผนล่วงหน้าเนื่องจากพวกเขากังวลเกี่ยวกับระบบนิเวศของกิลด์ที่อาจถูกทำลายได้
หากไม่มีใครประกาศว่าเป็นราชอาณาจักร พวกเขาต้องสร้างระบบที่จะไม่เพิ่มการเติบโตของดินแดนของตนอีกต่อไป
หากเป็นเช่นนั้นทั้งสองกิลด์ที่มีอำนาจล้นเหลือคงคิดว่าการเป็นราชอาณาจักรเป็นงานที่ไม่จำเป็นต้องทำทันที
อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องง่าย
ไม่สำคัญว่ากิลด์จะยังคงอยู่ในอาณาจักรจนถึงแคว้น เมื่อพวกเขาไปที่อาณาจักรพวกเขาก็จะออกจากอาณาจักรได้
เมื่อพวกเขาออกจากการป้องกันของอาณาจักร ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาจะถูกโจมตีโดยไคม่อนหรือลัสเปลเมื่อใด ไม่ว่ากองกำลังของไททั่นและโลตัสจะทรงพลังเพียงใด พวกเขาก็เทียบไม่ได้กับกองกำลังในอาณาจักร
เป็นมาตรการด้านความปลอดภัยที่พวกเขาติดตั้งเพื่อป้องกันการพังทลายของสมดุล
เป็นการตัดสินใจของทีมวางแผนที่จะยึดขาของทั้งสองกิลด์ที่เติบโตอย่างรวดเร็วและให้เวลาพวกเขาสร้างรากฐานของการเป็นกิลด์ขึ้นมาใหม่
ความตั้งใจของผู้พัฒนาอาจดูไม่ยุติธรรมเกินไปสำหรับโลตัสและไททั่น แต่นั่นไม่เป็นเช่นนั้น
ตราบใดที่ระบบนิเวศของกิลด์ได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม มูลค่าของกิลด์ระดับสูงที่มีอยู่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ไคลันเป็นเกมเสมือนจริง
เกมเสมือนจริงที่ไล่ตามความเป็นจริงให้มากที่สุด
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันเป็นเกมจึงมีความจำเป็นอย่างชัดเจนที่จะจำกัดความเป็นจริงในนั้น
การลงทุนเวลาและผลตอบแทนของเกมให้มากขึ้นเป็นเรื่องสำคัญสำหรับผู้เล่นอันดับต้นๆและกิลด์อันดับต้นๆ แต่การให้โอกาสผู้เล่นใหม่ในการต่อสู้ก็สำคัญเช่นกัน
เป็นภารกิจของทีมวางแผนในการรักษาความเท่าเทียมและความสมดุลของทั้งสองฝ่าย
นัมแทฮุนซึ่งฟังการบรรยายสรุปของคิมยูฮวานกล่าว
“ดีมาก ดูเหมือนว่าสมดุลจะถูกต้อง แต่ยิ่งกิลด์ใหญ่เท่าไหร่ก็จะมีการต่อสู้มากขึ้นเท่านั้น ฉันเข้าใจถูกไหม?”
“ใช่ครับ ตอนนี้ในกรณีของกิลด์โลตัสและไททั่นทั้งสองได้เติบโตขึ้นจนขยายตัวได้สูงสุดเป็น ‘อาณาจักร’ แต่ถ้าเราไม่สามารถสร้างสภาพแวดล้อมที่จะสร้างราชอาณาจักรได้ การไม่มีเนื้อหาของกิลด์จะทำให้เกิดการร้องเรียนมากขึ้นครับ”
นัมแทฮุนพยักหน้า
“โอเค เปิดเนื้อเรื่องใหม่สัปดาห์หน้าแล้วกัน”
“…!”
หัวหน้าทีมของทีมวางแผนอื่นๆที่กำลังคุยกันก็หยุดกลางคัน
พวกเขาไม่ได้คาดหวังในสิ่งที่นัมแทฮุนพูด
“สัปดาห์หน้าหรอครับ?”
“ไม่กะทันหันไปหน่อยหรอครับ?”
“ใช่แล้วครับ กองกำลังของกิลด์โลตัสและกิลด์ไททั่นยังคงแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ… ผมคิดว่าเราควรให้เวลากับกิลด์อื่นมากพอที่จะเติบโต”
อย่างไรก็ตามนัมแทฮุนส่ายหัว
“ไม่ได้แล้วล่ะ เวลาที่ให้กิลด์อื่นมานั้นเพียงพอแล้ว คุณไม่เห็นหน้าจอหรอ? มี 20 กิลด์ประเภทนั้นในทวีป เราให้เวลากับพวกเขามากพอแล้ว”
ผู้อาวุโสที่สุดในบรรดาหัวหน้าทีมทั้งหมด – วูมินชอลหัวหน้าทีม 1 ของทีมพูดด้วยสีหน้าวิตกกังวล
“แต่เมื่อสงครามอาณาจักรพังทลาย… ไททั่นและโลตัสจะเติบโตขึ้นทันที เราต้องการทางเลือกอื่นนะครับ”
นัมแทฮุนยิ้มและพยักหน้า
“หัวหน้าทีมวูพูดถูกต้อง ยังมีทางเลือกอื่น”
นัมแทฮุนลุกขึ้นจากที่นั่งในขณะที่คิมยีฮวานนั่งลง
วิดีโอที่สองก็เริ่มปรากฏขึ้น
นัมแทฮุนยิ้มและพูดอีกครั้ง
“นี่สิ เป็นทางเลือกที่ชัดเจน”
* * *
Ding Dong-!
ได้ยินเสียงกริ่ง
จินซุงที่นอนอยู่บนโซฟาสะดุ้งเพราะเสียงนั้น
“ใครกันเนี่ย?”
เสียงนั้นทำให้สายตาของจินซุงหันไปจากหน้าจอและหันไปทางระเบียงด้วยคำถามสะท้อนกลับมา
มีใบหน้าต้อนรับไม่กี่คนที่นั่น
“หมายความว่าไง? เจ้าโง่! เปิดประตูเดี๋ยวนี้! ที่นี่ร้อนมากจนฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตายแล้ว!”
จินซุงหัวเราะเล็กน้อยที่ยูฮยอนหงุดหงิดและเปิดประตูเข้าไป
Keeuk-!
เขาเห็นยูฮยอนและคนอื่นๆอีกสองสามคนยืนอยู่ที่นั่น
“เฮ้ ปาร์คจินซุง! นายได้อยู่ที่ดีๆเลยไม่ใช่หรอเนี่ย?”
“นั่นคือคำพูดของฉัน นี่คือนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ยากจนข้นแค้นและอีกคนเป็นนักเรียนบ้าเกมที่ซื้อบ้าน”
“คิ จินซุงผู้ยิ่งใหญ่ ฉันยังไม่เข้าใจสิ่งที่นายทำทั้งหมดเลย”
“สิ่งที่ฉันทำ?! ไม่มีนักเรียนคนไหนสามารถเป็นเจ้าของอพาร์ทเมนต์มูลค่าพันล้านวอนได้หรอก อพาร์ทเมนต์มูลค่าหนึ่งพันล้านวอน จริงจังดิ?”
ด้วยรอยยิ้มพอใจ จินซุงยื่นมือให้พวกเขาเข้าไปข้างใน
“เข้ามาข้างในก่อนแล้วนายจะตกใจ พี่ก็เข้ามาข้างในด้วยครับ แอร์เปิดอยู่เสียค่าไฟที่เปิดประตูค้างไว้”
ในหมู่พวกเขามีคนที่อายุมากกว่าหนึ่งปี – เซวอน จากนั้นเขาก็กล่าวว่า
“เอ่อ พวกเด็กน้อยเข้าไปๆ”
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา
จินซุงย้ายออกจากอพาร์ทเมนต์ 2 ห้องนอนของเขาและย้ายเข้าไปอยู่ในอพาร์ทเมนต์สุดหรูขนาด 30 ตร.ม.
มันเป็นอพาร์ทเมนต์ราคาสูงที่มีราคามากกว่าหนึ่งพันล้านวอน แต่เขาก็ยังคงซื้อมันต่อไปเพราะเขามีเงินเพียงพอ
วันนี้เป็นวันที่เขาตัดสินใจโทรหาเพื่อนๆเพื่อมาเยี่ยมบ้านของเขา
“ว้าว แต่ว่ากลิ่นนั้นคืออะไร?”
“นายกำลังทำอะไรอยู่หรือบางทีฮารินกำลังทำอาหารอยู่”
มินนี่ที่นั่งอยู่บนโซฟากำลังดมกลิ่นและเซวอนเป็นคนถามคำถาม
ฮารินออกมาจากห้องครัวเพื่อทักทายพวกเขา
“แทน แท่น แท๊น! สุภาพบุรุษทุกคนยินดีต้อนรับสู่บ้านของจินซุงและฮาริน!”
เซวอนก็ถามด้วยสีหน้างุนงง
“นั่นอะไรน่ะ? ทำไมที่นี่ถึงเรียกว่าบ้านจินซุงกับฮาริน? นี่คือบ้านของจินซุงนิ?”
ฮารินหัวเราะเยาะและตอบกลับ
“ทำไมมันจะไม่กลายเป็นบ้านของฉันด้วยล่ะ? ฉันจะอยู่ที่นี่ด้วย”
“…!”
ทั้งยูฮยอนและมินนี่ต่างตกใจ
“ฮะ? อยู่ด้วยกัน?!”
“อะไรกัน? พวกเธออยู่ด้วยกันหรอตอนนี้?”
ฮารินเป็นคนตอบพวกเขา
“ใช่ๆ ฉันก็มีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ด้วย!”
จินซุงที่กำลังเปลี่ยนช่องในทีวีก็หัวเราะอย่างประหม่า
“เราตัดสินใจที่จะทำสิ่งนี้ ฮารินรู้สึกอึดอัดที่อาศัยอยู่ในบ้านของลูกพี่ลูกน้องของเธอ เธอจึงย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านที่กว้างขวางมาก…”
ยูฮยอนที่มีความคิดแบบอนุรักษ์นิยม รู้สึกว่าต้องถามคำถาม
“โอ้พระเจ้า… อยู่ด้วยกัน…! นั่นหมายความว่าจินซุงและฮารินจะไม่มีปัญหาเพราะพ่อแม่ของทั้งคู่อยู่ไกลกัน…”
มินนี่ – แฟนของยูฮยอน – มองเขาด้วยสายตาที่หรี่ลง
“มันก็ค่อนข้างน่าอายในบางแง่…”
จินซุงกล่าวเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศที่รุนแรง
พวกเขากังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับปัญหาการอยู่ร่วมกัน แต่เมื่อฮารินนำอาหารออกมาทุกคนก็เงียบ
พวกเขาทั้งหมดกำลังกินอาหารขณะดูทีวี
เซวอนหัวเราะขณะมองไปที่หน้าจอขนาดใหญ่ของทีวี
“ฉันเดาว่ามีเหตุผลที่นายตัดสินใจโทรหาเราเพื่อเข้าพิธีขึ้นบ้านใหม่ในวันที่ระบุนี้”
“ผมบอกพี่ไปแล้วนิ วันนี้เป็นวันซ่อมบำรุงของเซิฟเวอร์ไคลัน”
จินซุงตอบด้วยท่าทางอ่อนโยน
“อืม พี่ไม่รู้หรอกหรอ? พี่ก็เป็นผู้เล่นไคลันด้วยนิ”
ช่องที่พวกเขากำลังดูอยู่คือการออกอากาศเกม
วันนี้มีการอัปเดตครั้งใหญ่หลังจากไม่มีการอัปเดตมาระยะหนึ่ง เป็นวันที่ LB ประกาศว่าจะปล่อยเนื้อหาหลัก
การอัปเดตที่จะเกิดขึ้นนี้ไม่ใช่แค่การเปิดตัวธรรมดาๆ
ตามกำหนดการที่ประกาศบนเว็บไซต์ของไคลัน วิดีโอคุณภาพสูงจะถูกออกอากาศไม่หยุดเป็นเวลา 6 ชั่วโมง
มันง่ายมากที่จะพูดว่าผู้เล่นทุกคนดูการออกอากาศที่ยาวนานหกชั่วโมงเพื่อรับข้อมูลเกี่ยวกับการอัปเดตใหม่ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
มีเพียง LB เท่านั้นที่สามารถหลบหนีจากตรรกะทั่วไปเมื่อใส่เนื้อหาลงในเกมของพวกเขา
ซอฟต์แวร์ของ LB มอบความสนุกมากมายให้กับผู้เล่นที่กำลังรอการอัปเดตขนาดใหญ่เช่นนี้
ผู้เล่นยกย่องนักพัฒนาอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและคนทั้งโลกก็ชื่นชมไคลัน
“อ๊ะ เริ่มแล้ว!”
ในขณะเดียวกัน สายตาของทุกคนก็หันไปทางทีวี
แม้ว่าพวกเขาทุกคนจะล้อว่าจินซุงเป็นคนติดเกม แต่พวกเขาก็รักไคลันเช่นกันอย่างปฏิเสธไม่ได้
* * *
มู่หลาน เมืองหลวงของอาณาจักรลัสเปล
ที่ใจกลางเมืองมู่หลาน มีภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจของอาณาจักรลัสเปลปรากฏขึ้น
ไม่นานหน้าจอก็ส่องแสง
เริ่มจากการปรากฏตัวของราชาแห่งอาณาจักรลัสเปลและมีคนตัวใหญ่หลายสิบคนนั่งอยู่ทั้งสองข้าง
อัศวินแห่งราชวงศ์ – เฮลเลี่ยมกำลังเผชิญหน้ากับเซเรียสโดยคุกเข่าลงกับพื้น
เซเรียส ราชาแห่งอาณาจักรลัสเปลพูดด้วยท่าทางที่สุขุม
“โอเค เฮลเลี่ยม เจ้าเจออะไรอีกหรือเปล่า?”
“ครับ ท่านราชา”
“พูดต่อสิ”
Chuk-!
เขาค่อยๆพูดหลังจากเห็นมือของเซเรียส
“ราชาแห่งอาณาจักรไคม่อน ฮวน ลูคัส ดังนั้นจึงเป็นเรื่องจริงที่เขาได้ตายไปแล้ว”
“…!”
ดวงตาสีทองของราชาส่องแสงเป็นประกาย
นักวิชาการหลายคนที่อยู่ในพื้นที่ต่างก็ตกใจกับข่าว
เซเรียสก็พูดขึ้น
“นี่คือ…โอกาส”
“ใช่แล้วครับ ความยิ่งใหญ่ของท่านเทพแห่งสงคราม มาเรส ได้ให้คำทำนายไว้”
สงครามระหว่างสองอาณาจักรได้เกิดขึ้นพร้อมกันกับการเปิดทวีปกลาง
อาณาจักรลัสเปลประสบความสูญเสียครั้งใหญ่ในเวลานั้นและอ่อนแอกว่าอาณาจักรไคม่อนอย่างมาก เมื่อพูดถึงอำนาจทางทหาร
หากสงครามดำเนินต่อไป ลัสเปลคงไม่สามารถพลิกสถานการณ์ได้
นับเป็นโชคดีมากนับตั้งแต่ที่อาณาจักรปีศาจเปิดฉากขึ้น ในขณะนั้นเทพแห่งสงครามมาเรสจึงต้องสงบศึกทั้งสองประเทศ
จากนั้นคำพยากรณ์ถูกกล่าวไว้เพื่อป้องกันไม่ให้สงครามเกิดขึ้น
แต่ไม่นานนัก คำทำนายแห่งความเชื่อใจก็ถูกพรากไป มีการตัดสินใจว่าสงครามจะเกิดขึ้นในที่สุด
หากมีโอกาสที่สงครามกำลังจะเกิดขึ้น ไคม่อนก็จะเป็นฝ่ายเหนือกว่า
สถานการณ์ที่ไม่มีใครเคยนึกถึง
ราชาแห่งอาณาจักรไคม่อน – ลูคัส – สิ้นพระชนม์และโอกาสมาถึงอาณาจักรลัสเปล
“ทหารจงฟัง…!”
“ครับ ท่านราชา”
ราชาลุกขึ้นยืนจากที่นั่งของเขา
เขาดึงดาบสีทองของเขาและยกมันขึ้นสู่ท้องฟ้า
“หนึ่งสัปดาห์ต่อจากนี้”
เซเรียสให้เวลาพวกเขาสักครู่และมองไปรอบๆ
ดวงตาสีทองของเขาเป็นประกายสุกใส
“ชัยชนะจะมาหาเราเอง!”
มันคือการโหมโรงของสงคราม
