Woong-!
คฑาสีดำในมือของฮูนี่ย์กำลังสั่นอย่างรุนแรง
ต่อไปคือควันที่ไหลออกมาจากปลายด้านหนึ่งของคฑา
ควันสีดำที่ออกมาจากคฑากำลังวนไปพร้อมกับการเคลื่อนไหวของมือของฮูนี่ย์ ก่อตัวเป็นรูปแบบบิดเบี้ยวแล้วค่อยๆหายไป
ลิลสันที่เห็นมันก็อยากรู้อยากเห็น
“ว้าว นั่นคืออะไรน่ะ? นายทำอย่างนั้นได้ยังไง มันน่าสนใจมาก วอร์ล็อคสามารถทำได้ทุกอย่างเลยหรอ?”
ดวงตาของลิลสันเปิดกว้างและคำพูดของเขาก็ออกมาไม่หยุด
ฮูนี่ย์ยิ้มและเขย่าคฑาของเขา
เป็นเพราะทีมคิลที่เอียนสร้างขึ้น เขาจึงได้อาวุธจากกล่องระดับ Myth
มันเป็นคฑาจากกล่อง
“ผมทำได้เพราะคฑานี้น่ะ นี่คืออาวุธระดับ Myth”
ริมฝีปากของลิลสันมุ่ยขณะฟังสิ่งนั้น
“นายทำได้ดีมาก! อ่าาาา ฉันสงสัยว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้รับอาวุธระดับ Myth บ้าง แม้แต่อาวุธของเอียนก็เป็นระดับ Myth ที่เป็นสายฟ้านั่นใช่ไหม?”
“งั้นหรอ…?”
ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของลิลสัน ฮูนี่ย์ก็ตอบสนองตามปกติโดยไม่มีความตื่นเต้นใดๆ
และในไม่ช้าเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
ลิลสันที่สังเกตเห็นมันก็หัวเราะและพูดคุยกับเขา
“ทุกคนรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเขาต้องการค้นหาสิ่งต่างๆ แต่ทำไมนายถึงรู้สึกแย่ล่ะ?”
ลิลสันตัดสินใจนั่งลงอีกด้านหนึ่งของฮูนี่ย์
ฮูนี่ย์หน้ามุ่ยขณะตอบกลับ
“จะหาไปทำไมในเมื่อมันอ่านไม่ได้ล่ะ?”
“หืมมมม?”
“พี่ดูหนังสือเล่มนี้สิ”
ฮูนี่ย์โยนหนังสือไปทางลิลสันเบาๆและเขาจับมันด้วยท่าทางตื่นตระหนก
และหลังจากเปิดหนังสือ ลิลสันถามเขาด้วยท่าทางขมวดคิ้ว
“มีอะไรผิดปกติงั้นหรอ? ฉันไม่พบสิ่งผิดปกติในหนังสือเลยนะ?”
ฮูนี่ย์พูดว่า
“บทต่อไปครับ พลิกหน้าดู”
“ฮะ?”
“บางทีมันอาจจะถูกปิดผนึกหรืออะไรบางอย่าง ผมก็พลิกกลับไม่ได้หลังจากนั้น ถ้าพี่พยายามเปิดก็จะมีแค่งูลวดลายแปลกๆเท่านั้นที่ส่องแสง”
ลิลสันทำตามที่ฮูนี่ย์บอก
และหน้าต่อไปก็เปิดไม่ได้ อย่างไรก็ตามลวดลายงูที่กล่าวถึงนั้นถูกสลักไว้ที่ด้านล่างด้วยแสงสีม่วง
ลิลสันพึมพำด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“อาณาจักรแห่งความมืดที่ถูกทิ้งร้างและอยู่ใต้พิภพ… เนื้อเรื่องนี้ยังไม่เปิดสินะ?”
ฮูนี่ย์พยักหน้า
“เฮ้อ ผมไม่สามารถเปิดส่วนนั้นของข้อความได้เนื่องจากไม่เป็นไปตามเงื่อนไข”
“คิ มันเป็นสิ่งที่จะทำให้แม้แต่การอ่านชื่อเรื่องก็ทำให้นายอยากรู้เรื่องที่น่าสนใจ”
“ผมเนี่ยนะสนใจ”
ลิลสันหัวเราะเยาะฮูนี่ย์ที่ไม่พอใจและถามเขา
“ถ้าอย่างนั้นฉันควรลองอ่านเรื่องอื่นๆก่อนไหม?”
“ฮะ?”
“อย่างอื่นที่ไม่ใช่หนังสือเล่มนี้”
“โอ้ จัดหมวดหมู่เสร็จแล้วหรอ?”
แทนที่จะตอบคำถามของฮูนี่ย์ ลิลสันลุกขึ้นแล้วผายมือ
“แท่นแท๊น หนังสือทุกเล่มที่นายพูดถึงอยู่ที่นี่แล้ว ดังนั้นอย่าทำให้มันกระจัดกระจายและพยายามหาเล่มที่นายต้องการ”
“…!”
มีหนังสือจำนวนนับไม่ถ้วนต่อหน้าต่อตาของฮูนี่ย์
ฮูนี่ย์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาควรจะตอบสนองต่อสิ่งที่กองอยู่ตรงหน้าอย่างไร
“พวกนี้เป็นวัตถุโบราณหมดเลยหรอ?”
ลิลสันพยักหน้าพร้อมหัวเราะเบาๆ
“นายไม่คิดอย่างนั้นหรอ?”
ไม่ว่าไคลันจะน่าตื่นเต้นแค่ไหนสำหรับฮูนี่ย์ แต่ก็มีหนังสือมากมายโดยเฉพาะสำหรับคนที่เกลียดพวกมัน
“เฮ้ออออ… ทำได้ยังไง…”
เขาตกใจพอๆกับตอนที่เขาได้รับเควสระดับ SSSSS
ถูกต้องแล้ว-
ข้อความในระบบที่ฮูนี่ย์ไม่คาดคิดก็เริ่มปรากฏขึ้นต่อหน้าเขา
กริ๊ง-!
[เป็นไปตามเงื่อนไขทั้งหมดและเรื่องราวเสร็จสมบูรณ์แล้ว]
[เนื้อเรื่องลับ ‘ประวัติความลับแห่งความมืด I’ ได้เปิดออกแล้ว]
[นี่เป็นเนื้อเรื่องส่วนตัว ดังนั้นเฉพาะผู้ที่ครบเงื่อนไขเท่านั้นจึงจะสามารถดูเนื้อเรื่องนี้ได้]
หนังสือที่อยู่ตรงหน้าฮูนี่ย์ตอนนี้อยู่บนอากาศ
“โอ้โอ้โอ้…?”
ด้วยความสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฮูนี่ย์จึงถอยหลัง
ก่อนที่ร่างกายของเขาจะตอบสนองใดๆ ความมืดเข้าครอบงำร่างของฮูนี่ย์
“…?!”
วิสัยทัศน์ใหม่เริ่มปรากฏขึ้นต่อหน้าการมองเห็นที่มืดมนของฮูนี่ย์
* * *
มนุษย์ได้รับการกล่าวขานว่ามีอายุเฉลี่ยร้อยปี
อย่างไรก็ตาม บางคนมีบางกรณีที่มีช่วงชีวิตที่ยาวนานผิดปกติ หรือในบางกรณีมีชีวิตนิรันดร์ซึ่งหนึ่งในนั้นมาจากการเป็นผู้ส่งสารของเทพ
เมื่อได้รับการเรียกจากเทพในเรื่องของการช่วยเหลือเขา ข้อจำกัด ของชีวิตและความตายจะหายไป
เป็นผู้ส่งสารของเทพจะได้รับชีวิตนิรันดร์ เว้นแต่งานนั้นจะถูกส่งต่อไปยังผู้อื่นหรือหากเทพเรียกกลับคืนมา
แล้วคนที่ควรจะเป็นผู้ส่งสารของเทพได้อย่างไร?
สำหรับสิ่งที่กล่าวมาข้างต้น การเกิดขึ้นมีสองวิธี
เพื่อรับความโปรดปรานของเทพหรือเข้าร่วมการเป็นผู้ส่งสาร
และผู้อมตะซึ่งเป็น ‘ผู้ส่งสารของเทพ’ ได้รับเลือกจากคาเดสเป็นคนแรกที่ได้รับการเรียก
หนึ่งในเจ็ดสาวกวอร์ล็อคที่เขามี ‘คนที่มีความสามารถน้อยที่สุด’
เขาเป็นน้องคนสุดท้องในบรรดาสาวกเจ็ดคนของผู้อมตะ ‘ราเดียส’
[ราเดียส ศิษย์ของข้า]
[ครับ ท่านอาจารย์]
[ข้าอยากจะหยุดมันตอนนี้และอยากกลับไปสู่ความมืดมิด]
[ท่านอาจารย์…!]
[ดังนั้นข้าหวังว่าเจ้าจะรับการเรียกของข้าคนนี้และ… และทำตามคำขอของข้าด้วย]
[การเรียก มันคืออะไรครับ?]
[เทพแห่งความมืดคาเดส ยอมรับข้อเสนอของเขา]
ผู้ส่งสารของเทพไม่ควรมีความปรารถนามากเกินไป
เมื่อได้รับพลังอันยิ่งใหญ่และชีวิตที่ปราศจากความตายจากเทพ ต่างก็สับสนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อความปรารถนาของเขาพุ่งสูงขึ้น
แน่นอนว่ามันไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีความปรารถนาเลย แต่จำเป็นต้องมีเส้นทางที่ดี
ดังนั้นผู้อมตะจึงพยายามเรียกร้องของเขาให้กับสาวกที่ขาดแคลนและอายุน้อยที่สุด
หยาบและบริสุทธิ์
เด็กที่ไม่ได้ใกล้จะกลายเป็นวอร์ล็อคที่แท้จริง
ราเดียสปฏิเสธที่จะรับมันในตอนแรก แต่ผู้อมตะเป็นคนที่ตัดสินใจว่าจะต้องให้ในที่สุด
หากเขาเลือกสาวกคนอื่นๆที่มีความปรารถนาอย่างมาก สิ่งที่ตามมาคือสิ่งที่ชัดเจน
ในท้ายที่สุด ราเดียสก็ตัดสินใจยอมรับคำขอจากอาจารย์ของเขาและผู้ส่งสารคนใหม่ของเทพก็ถือกำเนิดขึ้น
ศิษย์คนแรกของผู้อมตะไร้ความปรารถนาอย่าง ‘ชาเลี่ยน’
[อาจารย์ทำกับข้าได้ยังไง…?!]
ชาเลี่ยนกำลังเรียนรู้เวทย์มนตร์มืดจากผู้อมตะตั้งแต่อายุยังน้อย เขาเป็นเหมือนลูกชายของเขา
เขาเป็นอัจฉริยะและเขาสามารถเข้าใจคำสอนของผู้อมตะได้เร็วกว่าใครๆ
ตามความเป็นจริง ผู้อมตะปฏิบัติต่อเด็กคนนั้นเหมือนเพื่อนและเอาอกเอาใจเขามากในขณะเลี้ยงดู
เขามักจะฟังสิ่งที่อาจารย์พูดและไม่ทำงานถ้าเขารู้สึกว่าไม่ชอบ
แต่นั่นคือปัญหา
ชาเลี่ยนเริ่มโลภมากขึ้นและเมื่อถึงเวลาที่ได้รับรู้ เขาก็อยู่ในขั้นตอนที่ไม่สามารถนำกลับมาได้แล้ว
ซึ่งเป็นสาเหตุที่เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธที่อาจารย์ที่ไม่ได้เลือกเขา
นั่นก็เป็นเด็กที่อายุน้อยที่สุดในบรรดาสาวกทั้งหมด
[ข้าจะทำให้แน่ใจว่าอาจารย์จะเสียใจที่ไม่ได้เลือกข้า!]
ชาเลี่ยนรู้ว่าอาจารย์ของเขาคือผู้ส่งสารของเทพ
เขารู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคนๆหนึ่งเปลี่ยนมาเป็นผู้ส่งสารของเทพ พวกเขาก็เริ่มมีพลังพร้อมกับชีวิตนิรันดร์และคิดว่าชาเลี่ยนจะเป็นคนที่ถูกเลือกให้ทำงานนี้
พวกมันเป็นสิ่งที่ตั้งใจจะเกิดขึ้น
มันเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับความคิดเหล่านั้นในขณะที่เขาคิดว่าตำแหน่งนั้นเป็นของตัวเอง
และชาเลี่ยนที่เก่งกาจก็เริ่มเลือกเส้นทางต้องห้าม
[ถ้าอาจารย์ของข้าเลือกที่จะไม่ให้ข้า ข้าจะเอามันไปด้วยกำลังของข้าเอง…!!!]
ชีวิตนิรันดร์และพลังอันยิ่งใหญ่
คนที่ควรจะได้รับ ชาเลี่ยนรู้เรื่องเกี่ยวกับเรื่องนี้
การดำรงอยู่ในจุดกึ่งกลางของชีวิตและความตาย
ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตหรือคนตาย
แค่ริชชี่
[พี่ใหญ่! นั่นไม่ใช่ทั้งหมด!]
[ใช่แล้ว ไม่ว่าพี่จะโกรธแค่ไหนพี่ก็ไม่ควรทำผิดกฎ…! ท่านเทพจะโกรธ…!]
[หุบปาก! ข้าไม่อยากได้ยินเรื่องนี้!]
เมื่อมนุษย์ตาย เขาก็ตาย
และในกระบวนการนี้ เขาสูญเสียความทรงจำทั้งหมดในชีวิต
คนตายไม่มีความหรูหราหรือความเจ็บปวดจากการเก็บไว้ในความทรงจำ
แต่ริชชี่คือคนที่ยังคงเก็บความทรงจำไว้ได้แม้กระทั่งหลังจากตายไปแล้ว
มันเป็นการดำรงอยู่ที่ไม่มีใครอยู่ทั้งที่ตายแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่ แต่สามารถสัมผัสได้ถึงความสุขและความโกรธ
เขาคือริชชี่ซึ่งเป็นมนต์ดำต้องห้ามที่สร้างขึ้นโดยความมืดของบุคคลนั้นและเลือกที่จะวางวิญญาณของเขาไว้ในนั้นเพื่อเพลิดเพลินไปกับสิ่งที่มอบให้กับมนุษย์ธรรมดา
และเป็นอัจฉริยะ ชาเลี่ยนรู้การสอนมนต์ดำจึงแอบกลายเป็นริชชี่
เขาได้เสียสละลูกศิษย์ที่อายุน้อยที่สุดของอาจารย์ของเขา ราเดียสซึ่งควรจะเข้าร่วมการเรียกให้อาจารย์ของเขากลายเป็นภาชนะสำหรับวิญญาณของเขา
ในที่สุดเขาก็หลุดพ้นจากวงเวียนแห่งชีวิตและความตายด้วย ‘ทางลัด’
แต่การเป็นริชชี่ไม่ได้แก้ปัญหาทุกอย่าง
ไม่มีทางที่เทพแห่งความมืดคาเดสจะไม่รู้เกี่ยวกับระเบียบธรรมชาติที่ถูกทำลายและเขาจะพยายามแก้ไขอีกครั้งอย่างแน่นอน
และเมื่อถึงจุดสูงสุด ชาเลี่ยนไม่รู้ว่าตัวเองจะตาย
อย่างไรก็ตาม ชาเลี่ยนไม่ได้ตื่นตระหนก
เขายังทำนายว่าจะเกิดขึ้น
[เทพแห่งความมืดที่ควบคุมชีวิตและความตายควรหันมาอยู่ข้างข้าและเพื่อให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น…!]
ชาเลี่ยนที่พ้นขอบเขตไปแล้วก็พร้อมที่จะทำมันอีกครั้งโดยไม่ลังเล
เขาเบนสายตาไปยังมิติอื่น
[เทพปีศาจ ข้าจะขอความช่วยเหลือจากพวกเขา]
* * *
กริ๊ง-!
[เนื้อเรื่องลับ ‘ประวัติความลับแห่งความมืด I’ สิ้นสุดลงแล้ว]
[ไม่สามารถเปิดตอนต่อไปได้เนื่องจากยังไม่ตรงตามเงื่อนไขของตอนต่อไป]
[หากตรงตามเงื่อนไขต่อไปนี้ตอน ‘ประวัติความลับแห่งความมืด II’ จะเปิดขึ้น]
วิดีโอจบลง
เรื่องราวดำเนินไปเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงซึ่งเป็นเรื่องราวที่ไม่ได้เปิดโอกาสให้บุคคลนั้นได้คิด
สายตาของฮูนี่ย์กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง แต่ฮูนี่ย์ไม่สามารถเช็ดความมืดมนบนใบหน้าของเขาได้
มันเป็นเพราะเขาต้องจัดเรียงส่วนของเรื่องราวใหม่ในความคิดของเขา
‘ตามเนื้อเรื่องแล้วคาเดสไม่ควรอยู่เคียงข้างผู้อมตะหรอ?’
ในตอนท้ายของวิดีโอเห็นได้ชัดว่าคาเดสโกรธที่ชาเลี่ยนที่ทำลายวิถีชีวิตตามธรรมชาติ
และฮูนี่ย์ที่คิดว่าคาเดสและชาเลี่ยนอยู่ข้างเดียวกันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสูญเสีย
เพราะสมมติฐานฐานของเขาถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์
ฮูนี่ย์จ้องมองไปที่ท้องฟ้า แต่ก็ถามลิลสันว่า
“พี่! พี่เห็นวิดีโอนั่นด้วยไหม?”
ลิลสัสพยักหน้า
“ฮะ… ฉันก็เห็นเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะฉันเป็นเจ้าของหนังสือก็ได้”
“สถานการณ์ไหน… ที่สามารถเป็นทางเลือกได้”
ลิลสันและฮูนี่ย์รู้เพียงสถานการณ์ที่ยังไม่คลี่คลาย
และมันก็สับสน
“จะทำยังไงดี? มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆลองคิดดูสิ”
ลิลสันและฮูนี่ย์ ทั้งคู่รู้สึกทึ่งพยักหน้าและนั่งหันหน้าเข้าหากัน
ทั้งคู่เริ่มย้อนกลับไปดูเรื่องราวที่เพิ่งพบเห็นและพยายามทำตัวเหมือนนักสืบที่พยายามเดาคดี
แต่ก่อนที่ความลึกลับจะเปิดออกภายในสิบนาทีนับจากจุดเริ่มต้น
ทันใดนั้นเองฮูนี่ย์ก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและปรบมือ
“อ๊ะ ใช่แล้ว!”
