เพราะการตายของกวนหลงเซิงทำให้ทหารเหรียญทองและทหารเหรียญเงินไม่มีใจจะสู้ต่อ ต่างพากันคุกเข่าร่ำร้องด้วยสีหน้าซีดเผือด “ท่านราชทูตใหญ่…ท่านตายอย่างน่าเศร้ายิ่งนัก!” “พวกเจ้าจะร้องไห้ทำไมกัน?!” เซี่ยโหวซางคลานออกมาพร้อมกับชูหอกขึ้น “วางอาวุธเสียแล้วข้าจะไว้ชีวิต หรือไม่ก็ตายตามหัวหน้าพวกเจ้าไป!” “เรายอมแพ้แล้ว…” สมาชิกสำนักอัศวินวางอาวุธลงด้วยไม่อยากถูกสังหาร “เราจะทำอย่างไรต่อไปขอรับท่าน?” ฉีหยิงคำนับพลางเอ่ยถาม “ข้าคิดว่าในเมื่อเรายึดภูเขาได้อีกทั้งพวกมันก็ยอมแพ้แล้ว เท่านี้ภารกิจก็เสร็จสิ้นแล้วใช่หรือไม่ขอรับ? เช่นนั้นเราน่าจะรีบลงเขาไปแต่โดยเร็ว?” หลินมู่อวี่พยักหน้า “แม่ทัพฉีหยิงนำทหารม้าทะลวงนภาลงเขาไปรอข้าก่อนได้เลย” “ขอรับ!” ฉีหยิงขึ้นควบม้าและจากไป เว่ยโฉวถาม “แล้วเราทำอย่างไรต่อขอรับ?” “เรียกรวมกำลังพลที่เหลือแล้วตามข้ามา” “ขอรับ!” เสียงขุดดังอย่างต่อเนื่องจากทางเหมืองภูเขาขวานไฟ เมื่อทหารรับจ้างมังกรผงาดกว่าพันคนพร้อมอาวุธครบมือปรากฏกายขึ้น ทหารชำนาญการที่อยู่บริเวณนั้นต่างตกตะลึงและยอมแพ้โดยทันใด คนเหล่านี้เข้าร่วมสำนักอัศวินเพียงเพื่อต้องการชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้น ด้วยเหตุนี้นอกจากคนที่ไร้จริยธรรมแล้วสามารถเปลี่ยนมาเข้าร่วมกับกลุ่มมังกรผงาดได้ หลินมู่อวี่ที่สวมชุดศึกเทวะกระชับกระบี่แล้วเดินนำเว่ยโฉว เซี่ยโหวซางและคนอื่นๆ เข้าไปในเหมือง ต้านู๋เมื่อเห็นหลินมู่อวี่ก็เบิกตาโพลงจำได้ทันที “เจ้า…เจ้าคือน้องหลินจื้อมิใช่หรือ?” เว่ยโฉวเอ็ด “เสียมารยาท ท่านผู้นี้คือผู้บัญชาการองครักษ์อินทรีหลินมู่อวี่ และล่าสุดเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพองครักษ์ทิศใต้!” “อะไรกัน…” ต้านู๋รีบคุกเข่าด้วยความสั่นกลัว “ยินดีที่ได้พบขอรับ…ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านคือ…เป็นความผิดข้าเอง โด้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!” หลินมู่อวี่คลี่ยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปพยุงต้านู๋ขึ้น “พี่ต้านู๋ หลินจื้อก็คือชื่อข้าเหมือนกันดังนั้นอย่าได้กลัวไปเลย ทหารจักรวรรดิหาใช่ข้ารับใช้ชอบเข่นฆ่าเช่นพวกท่านกล่าวหาไม่ หากท่านยอมแพ้แล้วก็จงมาเข้าร่วมกับเรา หรือหากไม่ต้องการก็รับเหรียญทองแล้วกลับบ้านไปเสีย หากมีข้าจะไม่มีผู้ใดกล้าแตะท่านแม้ผมเส้นเดียว!” ต้านู๋นิ่งค้างราวน้ำแข็งด้วยความตกใจ เว่ยโฉวแอบหัวเราะ “คนโง่ก็คือคนโง่จริงๆ” เซี่ยโหวซางมองไปโดยรอบ “พระเจ้า นี่มันเหมืองทองชัดๆ ไอ้พวกสำนักอัศวินแอบมาขุดแร่ทองแล้วไม่จ่ายให้กรมหลวง…” “นกตายเพื่ออาหารฉันใดคนก็ตายเพื่อเงินฉันนั้นเป็นธรรมชาติ” หลินมู่อวี่กล่าว หลินมู่อวี่หรี่ตาลงก่อนจะกล่าวต่อ “แต่ข้าเกรงว่าความจริงคงไม่ง่ายดายเพียงนั้น แร่ทองนี้เป็นของหูเถี่ยหนิง หากดูจากนิสัยของเขาแล้ว…คงไม่ยอมรับผิดในเรื่องนี้อย่างแน่นอน” หลินมู่อวี่หันมากล่าวด้วยท่าทีจริงจัง “ฟังข้าให้ดี! แร่ทองพวกนี้ถูกกวนหลงเซิงแห่งสำนักอัศวินชางหนานลักลอบขุดขึ้นมา มิได้เกี่ยวข้องอันใดกันหูเถี่ยหนิงแห่งเมืองห้าหุบเขา ฉะนั้นหากใครก็ตามกล้าใส่ความเขา…ข้าจะตัดหัวมันเอง!” หลัวอวี่ เว่ยโฉวและคนอื่นๆ ประหลาดใจ “ท่าน…แบบนี้มัน…” เฟิงสี่ยิ้มและคำนับ “ปราดเปรื่องยิ่งขอรับ!” … ในที่สุดทุกคนก็ลงมาถึงชั้นล่างสุดของเหมืองโดยใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง กระทั่งพบแร่เพชรขาวอยู่เบื้องหน้า “หินพวกนี้คือ…เพชรหรือ?” เว่ยโฉวถามด้วยความใคร่รู้ หลินมู่อวี่พยักหน้า “หลัวอวี่และเฟิงสี่ รีบสั่งให้ทหารมังกรผงาดลงมาและเก็บเพชรสีขาวนี้ให้หมดแล้วนำไปยังเขาผามังกร” หลัวอวี่ยิ้มรับ “ขอรับ!” หลินมู่อวี่เดินไปก่อนจะหยุดแล้วใช้กระบี่วิญญาณมังกรของตนขุดพื้นเหมืองดู ก่อนจะพบว่ามีแร่เพชรสีขาวอยู่จำนวนมาก ทว่าหากขุดลึกไปจะเป็นแร่ทอง เว่ยโฉวที่เข้าใจการกระทำของหลินมู่อวี่ได้เอ่ยขึ้น “เพชรสีขาวจะถูกพบในชั้นที่มีพลังวิญญาณมากและที่เห็นนี้คือทั้งหมดแล้ว ซึ่งขุดได้มากเช่นนี้ก็นับว่าโชคดียิ่งขอรับ แค่นี้ก็มีมูลค่ามากกว่าครึ่งของเบี้ยเลี้ยงทั้งจักรวรรดิแล้ว” หลินมู่อวี่พยักหน้า “อืม เท่านี้ก็พอ เช่นนั้นก็รีบเก็บแล้วไปกันเถิด” เซี่ยโหวซางสับสน “ท่าน…แล้วแร่ทองเล่าขอรับ?” “การแอบขุดแร่ทองนั้นมีโทษถึงประหารชีวิต” หลินมู่อวี่หันไปพูดกับเซี่ยโหวซางด้วยรอยยิ้ม “เซี่ยโหวซาง…เจ้าอยากปหกกฎอาณาจักรรึ?” “ข้า…” เซี่ยโหวซางได้แต่ยืนยิ้ม “ท่านนี่ช่างฉลาดจริงเชียว…” หลินมู่อวี่ยังไม่ไปไหนและนั่งมองหลัวอวี่ เว่ยโฉวกับคนอื่นๆ ขุดหาเพชรสีขาวอยู่ในเหมือง กระทั่งเรียบร้อยเขาก็นำแร่เพชรใส่ในถุงสรรพสิ่งจนเต็มอย่างรวดเร็ว โดยสามารถจุไว้ในถุงสรรพสิ่งได้แปดร้อยชิ้น ส่วนที่เหลืออีกเจ็ดร้อยแบ่งใส่ในย่ามเดินทางของทหารรับจ้างมังกรผงาด จู่ๆ หัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ของกลุ่มมังกรผงาดก็เข้ามาคำนับพร้อมเอ่ยขึ้น “ท่านผู้นำ…มีคนจากค่ายเขาเหินมาและบอกว่าหากเราไม่ออกจากถ้ำพวกมันจะโจมตี แม่ทัพฉีหยิงแห่งกองทัพทะลวงนภาแทบจะต้านไม่อยู่แล้ว รีบออกไปดูเถิดขอรับ!” “หืม?” หลินมู่อวี่ตาลุกโชน “ในที่สุดหลงเซียนหลินก็มาถึงแล้วรึ?” “หลงเซียนหลินคือแม่ทัพอันดับหนึ่งแห่งมณฑลชางหนาน เราไม่มีคนมากพอจะต่อต้านขอรับท่าน…” หลัวอวี่เปรยขึ้น “ข้ารู้” หลินมู่อวี่ขมวดคิ้ว “พวกเจ้ามากับข้า ส่วนคนที่เหลือขุดเหมืองต่อไป” “ขอรับ!” หลินมู่อวี่ออกจากเหมืองควบม้านำทัพมังกรผงาดสามพันคนลงเขาไป รุ่งสางมาเยือนพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่เริ่มสาดส่องไปทั่วจนย้อมภูเขาขวานไฟเป็นสีแดง เมื่อลงมายังตีนเขาก็พบว่ามีรอยเลือดเกาะหญ้าเป็นหย่อมๆ กระทั่งมาถึงทางขึ้นเขาที่มีการต่อสู้นองเลือดอยู่ ทั่วพื้นที่กระจัดกระจายไปด้วยศพ เกราะรบของฉีหยิงชุ่มโชกไปด้วยเลือดขณะควบม้ามาพร้อมกับหอกยาวในมือ “ข้าได้เข้าปะทะกับหลงเซียนหลินและถูกตีกลับด้วยขบวนหอกจากกลางเขาขอรับ…” “นี่เจ้า!” หลินมู่อวี่พยายามระงับความโกรธและพูดขึ้นอย่างใจเย็น “จะแพ้หรือชนะไม่ใช่เรื่องสำคัญ มากับข้า” “ขอรับท่าน…” มีศพนอนก่ายกองบริเวณไหล่เขาราวห้าร้อยศพ สี่ร้อยในนั้นเป็นทหารจากทัพทะลวงนภา ที่เหลือเป็นของค่ายเขาเหิน ทั้งสองฝั่งยังคงปะทะกันอยู่ ณ ป้อมปราการพังที่ถูกซ่อมแซมจนกลับมาใช้ได้ใหม่ หลินมู่อวี่เห็นสถานการณ์ทั้งหมดก่อนจะเอ่ยขึ้น “เว่ยโฉว นำพลธนูไปที่ป้อมปราการและดักยิงพวกค่ายเขาเหินที่ผ่านมาโดยเล็งไปที่ตาและคอเป็นหลัก” “คอยดูได้เลยขอรับ!” หลินมู่อวี่กล่าว “หลัวอวี่ ส่งทหารมังกรผงาดที่ร่างกายกำยำตามไปที่ป้อมด้วย หากศัตรูโผล่มาให้ใช้ก้อนหินทุ่มใส่พวกมัน” “รับทราบขอรับ!” “เฟิงสี่ สั่งให้คนลงจากม้าและใช้โล่กันธนู” “ขอรับ!” หลังจากออกคำสั่ง หลินมู่อวี่ก็ไปยังประตูเล็กพร้อมกับกระบี่วิญญาณมังกร เมื่อหันมองโดยรอบจึงพบว่าทั้งภูเขาขวานไฟถูกล้อมไว้หมดแล้ว มีกองทัพอย่างต่ำสามพันนายอยู่ตีนเขา พร้อมกับทหารชั้นยอดของค่ายเขาเหินที่นำโดยหลงเซียนหลิน แม่ทัพอันดับหนึ่งแห่งชางหนาน แทบไม่มีโอกาสชนะในศึกนี้… หลินมู่อวี่ใช้ปราณยุทธ์ช่วยกระจายเสียงให้ได้ยินไปทั่ว “ท่านหลงเซียนหลิน ตั้งแต่ที่เมืองห้าหุบเขา ข้าไม่คิดเลยว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้” ณ ขบวนทหารม้า ชายสวมเกราะดำคนหนึ่งถือหอกก้าวออกมา “ท่านหลินมู่อวี่ ข้า…หลงเซียนหลินก็ไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันเช่นนี้ กระทั่งท่านได้ลักลอบนำทหารเข้ามณฑลชางหนานแล้วเข่นฆ่าทหารอวิ้นจงกว่าร้อยคน ตอนนี้ท่านเป็นผู้ต้องสงสัยว่าจะทรยศ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไม่มีทางเลือกนอกจากล้อมเขานี้ไว้” หลินมู่อวี่หัวเราะ “แม่ทัพหลงเซียนหลินคิ้วแทบไม่ขยับเลยนะขอรับเวลาพูดโกหก ช่างสมกับเป็นดาราแห่งยุคจริงเชียว เหตุใดข้าจึงขึ้นมายังภูเขาแห่งนี้ และเหตุใดท่านจึงอยู่ที่นี่ แม่ทัพหลงเซียนหลินไม่นึกสงสัยบ้างหรือขอรับ?” หลงเซียนหลินหัวเราะอย่างเย็นชา “ท่านหลินมู่อวี่เป็นถึงหนึ่งในสี่วีรบุรุษแห่งเมืองหลันเยี่ยนที่องค์จักรพรรดิแต่งตั้งและมีชื่อเสียงไปทั่วอาณาจักร อีกทั้งยังได้รับสมญาว่าแม่ทัพองครักษ์ทิศใต้ที่ถูกจดจำในฐานะแม่ทัพผู้มีอนาคตไกลที่สุดในอาณาจักร หลงเซียนหลินผู้นี้รู้สึกโชคดีมากที่ได้มีโอกาสลิ้มลองทักษะของท่านเสียที ว่าอย่างไรกล้าพอจะสู้กับข้าหรือไม่?” “เชิญเข้ามา” หลินมู่อวี่กล่าว “ชิ้ง!” หลงเซียนหลินชูดาบขึ้นพลางตะโกน “โจมตี!” กองทัพค่ายเขาเหินหนึ่งพันคนเข้าจู่โจมด้วยรูปแบบกวาดล้าง พวกเขายกโล่ขึ้นป้องกันตนเองและพรรคพวกเมื่อเข้าสู่ระยะยิง เดินหน้าด้วยโล่เหล็กอย่างไม่เกรงกลัว หลินมู่อวี่แอบยกย่องการจัดทัพของกองทหารนี้ หลงเซียนหลินช่างปราดเปรื่องสมฉายาแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงแห่งยุคมืด ทุกคนในทัพเองก็ช่ำชองการรบไม่ต่างจากผู้นำของพวกเขาที่ฝีมือเก่งกาจยิ่งกว่าที่เล่าขานกันมา “ยิง!” เมื่อได้ยินคำสั่งจากเว่ยโฉวธนูพันดอกก็ถูกยิงจากกำแพงหิน พลธนูของทหารจักรวรรดิและกลุ่มมังกรผงาดต่างระดมยิง ฝนธนูพุ่งปักโล่เหล็ก บ้างก็โดนเบ้าตาและลำคอของทหารค่ายเขาเหิน เสียงร้องระงมดังไปทั่วเมื่อหลายคนถูกธนูแหลมปลิดชีพ กระทั่งขบวนโล่เริ่มมีช่องโหว่ หลงเซียนหลินร่นไปอยู่หลังขบวนทหารม้าก่อนจะชูดาบขึ้นพร้อมออกคำสั่ง “ขว้างหอก!” “เคร้ง…เคร้ง…” โล่ในมือถูกลดระดับลงในทันใด ทหารค่ายเขาเหินกว่าพันคนตั้งท่าขว้างหอกจากหลังม้าก่อนจะขว้างมันออกไป! “หมอบลง!” หลินมู่อวี่ตะโกนสั่งให้ทุกคนหมอบลงใต้กำแพง ทว่ายังมีคนที่หลบไม่ทันถูกหอกขว้างปัก เพียงพริบตาเดียวก็มีคนถูกฆ่าและบาดเจ็บอีกเป็นสิบ ……………………
เพราะการตายของกวนหลงเซิงทำให้ทหารเหรียญทองและทหารเหรียญเงินไม่มีใจจะสู้ต่อ ต่างพากันคุกเข่าร่ำร้องด้วยสีหน้าซีดเผือด “ท่านราชทูตใหญ่…ท่านตายอย่างน่าเศร้ายิ่งนัก!”
“พวกเจ้าจะร้องไห้ทำไมกัน?!”
เซี่ยโหวซางคลานออกมาพร้อมกับชูหอกขึ้น “วางอาวุธเสียแล้วข้าจะไว้ชีวิต หรือไม่ก็ตายตามหัวหน้าพวกเจ้าไป!”
“เรายอมแพ้แล้ว…”
สมาชิกสำนักอัศวินวางอาวุธลงด้วยไม่อยากถูกสังหาร
“เราจะทำอย่างไรต่อไปขอรับท่าน?” ฉีหยิงคำนับพลางเอ่ยถาม “ข้าคิดว่าในเมื่อเรายึดภูเขาได้อีกทั้งพวกมันก็ยอมแพ้แล้ว เท่านี้ภารกิจก็เสร็จสิ้นแล้วใช่หรือไม่ขอรับ? เช่นนั้นเราน่าจะรีบลงเขาไปแต่โดยเร็ว?”
หลินมู่อวี่พยักหน้า “แม่ทัพฉีหยิงนำทหารม้าทะลวงนภาลงเขาไปรอข้าก่อนได้เลย”
“ขอรับ!”
ฉีหยิงขึ้นควบม้าและจากไป
เว่ยโฉวถาม “แล้วเราทำอย่างไรต่อขอรับ?”
“เรียกรวมกำลังพลที่เหลือแล้วตามข้ามา”
“ขอรับ!”
เสียงขุดดังอย่างต่อเนื่องจากทางเหมืองภูเขาขวานไฟ เมื่อทหารรับจ้างมังกรผงาดกว่าพันคนพร้อมอาวุธครบมือปรากฏกายขึ้น ทหารชำนาญการที่อยู่บริเวณนั้นต่างตกตะลึงและยอมแพ้โดยทันใด คนเหล่านี้เข้าร่วมสำนักอัศวินเพียงเพื่อต้องการชีวิตที่ดีขึ้นเท่านั้น ด้วยเหตุนี้นอกจากคนที่ไร้จริยธรรมแล้วสามารถเปลี่ยนมาเข้าร่วมกับกลุ่มมังกรผงาดได้
หลินมู่อวี่ที่สวมชุดศึกเทวะกระชับกระบี่แล้วเดินนำเว่ยโฉว เซี่ยโหวซางและคนอื่นๆ เข้าไปในเหมือง ต้านู๋เมื่อเห็นหลินมู่อวี่ก็เบิกตาโพลงจำได้ทันที “เจ้า…เจ้าคือน้องหลินจื้อมิใช่หรือ?”
เว่ยโฉวเอ็ด “เสียมารยาท ท่านผู้นี้คือผู้บัญชาการองครักษ์อินทรีหลินมู่อวี่ และล่าสุดเพิ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพองครักษ์ทิศใต้!”
“อะไรกัน…”
ต้านู๋รีบคุกเข่าด้วยความสั่นกลัว “ยินดีที่ได้พบขอรับ…ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านคือ…เป็นความผิดข้าเอง โด้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”
หลินมู่อวี่คลี่ยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปพยุงต้านู๋ขึ้น “พี่ต้านู๋ หลินจื้อก็คือชื่อข้าเหมือนกันดังนั้นอย่าได้กลัวไปเลย ทหารจักรวรรดิหาใช่ข้ารับใช้ชอบเข่นฆ่าเช่นพวกท่านกล่าวหาไม่ หากท่านยอมแพ้แล้วก็จงมาเข้าร่วมกับเรา หรือหากไม่ต้องการก็รับเหรียญทองแล้วกลับบ้านไปเสีย หากมีข้าจะไม่มีผู้ใดกล้าแตะท่านแม้ผมเส้นเดียว!”
ต้านู๋นิ่งค้างราวน้ำแข็งด้วยความตกใจ เว่ยโฉวแอบหัวเราะ “คนโง่ก็คือคนโง่จริงๆ”
เซี่ยโหวซางมองไปโดยรอบ “พระเจ้า นี่มันเหมืองทองชัดๆ ไอ้พวกสำนักอัศวินแอบมาขุดแร่ทองแล้วไม่จ่ายให้กรมหลวง…”
“นกตายเพื่ออาหารฉันใดคนก็ตายเพื่อเงินฉันนั้นเป็นธรรมชาติ” หลินมู่อวี่กล่าว
หลินมู่อวี่หรี่ตาลงก่อนจะกล่าวต่อ “แต่ข้าเกรงว่าความจริงคงไม่ง่ายดายเพียงนั้น แร่ทองนี้เป็นของหูเถี่ยหนิง หากดูจากนิสัยของเขาแล้ว…คงไม่ยอมรับผิดในเรื่องนี้อย่างแน่นอน”
หลินมู่อวี่หันมากล่าวด้วยท่าทีจริงจัง “ฟังข้าให้ดี! แร่ทองพวกนี้ถูกกวนหลงเซิงแห่งสำนักอัศวินชางหนานลักลอบขุดขึ้นมา มิได้เกี่ยวข้องอันใดกันหูเถี่ยหนิงแห่งเมืองห้าหุบเขา ฉะนั้นหากใครก็ตามกล้าใส่ความเขา…ข้าจะตัดหัวมันเอง!”
หลัวอวี่ เว่ยโฉวและคนอื่นๆ ประหลาดใจ “ท่าน…แบบนี้มัน…”
เฟิงสี่ยิ้มและคำนับ “ปราดเปรื่องยิ่งขอรับ!”
…
ในที่สุดทุกคนก็ลงมาถึงชั้นล่างสุดของเหมืองโดยใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง กระทั่งพบแร่เพชรขาวอยู่เบื้องหน้า
“หินพวกนี้คือ…เพชรหรือ?” เว่ยโฉวถามด้วยความใคร่รู้
หลินมู่อวี่พยักหน้า “หลัวอวี่และเฟิงสี่ รีบสั่งให้ทหารมังกรผงาดลงมาและเก็บเพชรสีขาวนี้ให้หมดแล้วนำไปยังเขาผามังกร”
หลัวอวี่ยิ้มรับ “ขอรับ!”
หลินมู่อวี่เดินไปก่อนจะหยุดแล้วใช้กระบี่วิญญาณมังกรของตนขุดพื้นเหมืองดู ก่อนจะพบว่ามีแร่เพชรสีขาวอยู่จำนวนมาก ทว่าหากขุดลึกไปจะเป็นแร่ทอง
เว่ยโฉวที่เข้าใจการกระทำของหลินมู่อวี่ได้เอ่ยขึ้น “เพชรสีขาวจะถูกพบในชั้นที่มีพลังวิญญาณมากและที่เห็นนี้คือทั้งหมดแล้ว ซึ่งขุดได้มากเช่นนี้ก็นับว่าโชคดียิ่งขอรับ แค่นี้ก็มีมูลค่ามากกว่าครึ่งของเบี้ยเลี้ยงทั้งจักรวรรดิแล้ว”
หลินมู่อวี่พยักหน้า “อืม เท่านี้ก็พอ เช่นนั้นก็รีบเก็บแล้วไปกันเถิด”
เซี่ยโหวซางสับสน “ท่าน…แล้วแร่ทองเล่าขอรับ?”
“การแอบขุดแร่ทองนั้นมีโทษถึงประหารชีวิต” หลินมู่อวี่หันไปพูดกับเซี่ยโหวซางด้วยรอยยิ้ม “เซี่ยโหวซาง…เจ้าอยากปหกกฎอาณาจักรรึ?”
“ข้า…” เซี่ยโหวซางได้แต่ยืนยิ้ม “ท่านนี่ช่างฉลาดจริงเชียว…”
หลินมู่อวี่ยังไม่ไปไหนและนั่งมองหลัวอวี่ เว่ยโฉวกับคนอื่นๆ ขุดหาเพชรสีขาวอยู่ในเหมือง กระทั่งเรียบร้อยเขาก็นำแร่เพชรใส่ในถุงสรรพสิ่งจนเต็มอย่างรวดเร็ว โดยสามารถจุไว้ในถุงสรรพสิ่งได้แปดร้อยชิ้น ส่วนที่เหลืออีกเจ็ดร้อยแบ่งใส่ในย่ามเดินทางของทหารรับจ้างมังกรผงาด
จู่ๆ หัวหน้าหน่วยพยัคฆ์ของกลุ่มมังกรผงาดก็เข้ามาคำนับพร้อมเอ่ยขึ้น “ท่านผู้นำ…มีคนจากค่ายเขาเหินมาและบอกว่าหากเราไม่ออกจากถ้ำพวกมันจะโจมตี แม่ทัพฉีหยิงแห่งกองทัพทะลวงนภาแทบจะต้านไม่อยู่แล้ว รีบออกไปดูเถิดขอรับ!”
“หืม?”
หลินมู่อวี่ตาลุกโชน “ในที่สุดหลงเซียนหลินก็มาถึงแล้วรึ?”
“หลงเซียนหลินคือแม่ทัพอันดับหนึ่งแห่งมณฑลชางหนาน เราไม่มีคนมากพอจะต่อต้านขอรับท่าน…” หลัวอวี่เปรยขึ้น
“ข้ารู้” หลินมู่อวี่ขมวดคิ้ว “พวกเจ้ามากับข้า ส่วนคนที่เหลือขุดเหมืองต่อไป”
“ขอรับ!”
หลินมู่อวี่ออกจากเหมืองควบม้านำทัพมังกรผงาดสามพันคนลงเขาไป รุ่งสางมาเยือนพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่เริ่มสาดส่องไปทั่วจนย้อมภูเขาขวานไฟเป็นสีแดง เมื่อลงมายังตีนเขาก็พบว่ามีรอยเลือดเกาะหญ้าเป็นหย่อมๆ กระทั่งมาถึงทางขึ้นเขาที่มีการต่อสู้นองเลือดอยู่ ทั่วพื้นที่กระจัดกระจายไปด้วยศพ
เกราะรบของฉีหยิงชุ่มโชกไปด้วยเลือดขณะควบม้ามาพร้อมกับหอกยาวในมือ “ข้าได้เข้าปะทะกับหลงเซียนหลินและถูกตีกลับด้วยขบวนหอกจากกลางเขาขอรับ…”
“นี่เจ้า!”
หลินมู่อวี่พยายามระงับความโกรธและพูดขึ้นอย่างใจเย็น “จะแพ้หรือชนะไม่ใช่เรื่องสำคัญ มากับข้า”
“ขอรับท่าน…”
มีศพนอนก่ายกองบริเวณไหล่เขาราวห้าร้อยศพ สี่ร้อยในนั้นเป็นทหารจากทัพทะลวงนภา ที่เหลือเป็นของค่ายเขาเหิน ทั้งสองฝั่งยังคงปะทะกันอยู่ ณ ป้อมปราการพังที่ถูกซ่อมแซมจนกลับมาใช้ได้ใหม่
หลินมู่อวี่เห็นสถานการณ์ทั้งหมดก่อนจะเอ่ยขึ้น “เว่ยโฉว นำพลธนูไปที่ป้อมปราการและดักยิงพวกค่ายเขาเหินที่ผ่านมาโดยเล็งไปที่ตาและคอเป็นหลัก”
“คอยดูได้เลยขอรับ!”
หลินมู่อวี่กล่าว “หลัวอวี่ ส่งทหารมังกรผงาดที่ร่างกายกำยำตามไปที่ป้อมด้วย หากศัตรูโผล่มาให้ใช้ก้อนหินทุ่มใส่พวกมัน”
“รับทราบขอรับ!”
“เฟิงสี่ สั่งให้คนลงจากม้าและใช้โล่กันธนู”
“ขอรับ!”
หลังจากออกคำสั่ง หลินมู่อวี่ก็ไปยังประตูเล็กพร้อมกับกระบี่วิญญาณมังกร เมื่อหันมองโดยรอบจึงพบว่าทั้งภูเขาขวานไฟถูกล้อมไว้หมดแล้ว มีกองทัพอย่างต่ำสามพันนายอยู่ตีนเขา พร้อมกับทหารชั้นยอดของค่ายเขาเหินที่นำโดยหลงเซียนหลิน แม่ทัพอันดับหนึ่งแห่งชางหนาน แทบไม่มีโอกาสชนะในศึกนี้…
หลินมู่อวี่ใช้ปราณยุทธ์ช่วยกระจายเสียงให้ได้ยินไปทั่ว “ท่านหลงเซียนหลิน ตั้งแต่ที่เมืองห้าหุบเขา ข้าไม่คิดเลยว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้งในสถานการณ์เช่นนี้”
ณ ขบวนทหารม้า ชายสวมเกราะดำคนหนึ่งถือหอกก้าวออกมา “ท่านหลินมู่อวี่ ข้า…หลงเซียนหลินก็ไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันเช่นนี้ กระทั่งท่านได้ลักลอบนำทหารเข้ามณฑลชางหนานแล้วเข่นฆ่าทหารอวิ้นจงกว่าร้อยคน ตอนนี้ท่านเป็นผู้ต้องสงสัยว่าจะทรยศ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงไม่มีทางเลือกนอกจากล้อมเขานี้ไว้”
หลินมู่อวี่หัวเราะ “แม่ทัพหลงเซียนหลินคิ้วแทบไม่ขยับเลยนะขอรับเวลาพูดโกหก ช่างสมกับเป็นดาราแห่งยุคจริงเชียว เหตุใดข้าจึงขึ้นมายังภูเขาแห่งนี้ และเหตุใดท่านจึงอยู่ที่นี่ แม่ทัพหลงเซียนหลินไม่นึกสงสัยบ้างหรือขอรับ?”
หลงเซียนหลินหัวเราะอย่างเย็นชา “ท่านหลินมู่อวี่เป็นถึงหนึ่งในสี่วีรบุรุษแห่งเมืองหลันเยี่ยนที่องค์จักรพรรดิแต่งตั้งและมีชื่อเสียงไปทั่วอาณาจักร อีกทั้งยังได้รับสมญาว่าแม่ทัพองครักษ์ทิศใต้ที่ถูกจดจำในฐานะแม่ทัพผู้มีอนาคตไกลที่สุดในอาณาจักร หลงเซียนหลินผู้นี้รู้สึกโชคดีมากที่ได้มีโอกาสลิ้มลองทักษะของท่านเสียที ว่าอย่างไรกล้าพอจะสู้กับข้าหรือไม่?”
“เชิญเข้ามา” หลินมู่อวี่กล่าว
“ชิ้ง!”
หลงเซียนหลินชูดาบขึ้นพลางตะโกน “โจมตี!”
กองทัพค่ายเขาเหินหนึ่งพันคนเข้าจู่โจมด้วยรูปแบบกวาดล้าง พวกเขายกโล่ขึ้นป้องกันตนเองและพรรคพวกเมื่อเข้าสู่ระยะยิง เดินหน้าด้วยโล่เหล็กอย่างไม่เกรงกลัว
หลินมู่อวี่แอบยกย่องการจัดทัพของกองทหารนี้ หลงเซียนหลินช่างปราดเปรื่องสมฉายาแม่ทัพผู้มีชื่อเสียงแห่งยุคมืด ทุกคนในทัพเองก็ช่ำชองการรบไม่ต่างจากผู้นำของพวกเขาที่ฝีมือเก่งกาจยิ่งกว่าที่เล่าขานกันมา
“ยิง!”
เมื่อได้ยินคำสั่งจากเว่ยโฉวธนูพันดอกก็ถูกยิงจากกำแพงหิน พลธนูของทหารจักรวรรดิและกลุ่มมังกรผงาดต่างระดมยิง ฝนธนูพุ่งปักโล่เหล็ก บ้างก็โดนเบ้าตาและลำคอของทหารค่ายเขาเหิน เสียงร้องระงมดังไปทั่วเมื่อหลายคนถูกธนูแหลมปลิดชีพ กระทั่งขบวนโล่เริ่มมีช่องโหว่
หลงเซียนหลินร่นไปอยู่หลังขบวนทหารม้าก่อนจะชูดาบขึ้นพร้อมออกคำสั่ง “ขว้างหอก!”
“เคร้ง…เคร้ง…”
โล่ในมือถูกลดระดับลงในทันใด ทหารค่ายเขาเหินกว่าพันคนตั้งท่าขว้างหอกจากหลังม้าก่อนจะขว้างมันออกไป!
“หมอบลง!”
หลินมู่อวี่ตะโกนสั่งให้ทุกคนหมอบลงใต้กำแพง ทว่ายังมีคนที่หลบไม่ทันถูกหอกขว้างปัก เพียงพริบตาเดียวก็มีคนถูกฆ่าและบาดเจ็บอีกเป็นสิบ
……………………
