ตอนที่ 115: อยู่ภายใต้ความเจ็บปวด
“สนามรบไม่เหมาะสำหรับผู้อ่อนแอเช่นเธอ!” ซิมโค้งแขนขวากลับขณะพูด
เขาจ้องไปที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายของแองจี้ที่ซึ่งหินบางส่วนที่เขายิงออกไปก่อนหน้านี้
หินแหลมก้อนหนึ่งยื่นออกมาจากบริเวณท้องด้านซ้ายของเธอ
เขาดันฝ่ามือไปข้างหน้าอย่างแรงไปยังตำแหน่งนั้น
ฉึ้ก!
ฝ่ามือของเขาตบไปที่หินดันเข้าไปในท้องของเธอและทำให้เลือดไหลออกมา
อ้อกก!
แองจี้กระอักเลือดออกมาขณะที่หน้าซีด
ใบหน้าของเธอแสดงความเจ็บปวดอย่างมากในขณะนี้ และมันก็ดูบีบหัวใจมาก
ซิมยังคงจับที่คอของเธอและยกเธอขึ้น เขาโค้งแขนกลับอีกครั้งแล้วผลักออก
บั้ก!
คราวนี้เป็นก้อนหินบนไหล่ซ้ายของเธอ ซึ่งถูกผลักเข้าไปในร่างของแองจี้ 7 นิ้ว ทำให้กระดูกไหปลาร้าของเธอแตก
“อ้าก!” แองจี้อุทานด้วยความเจ็บปวด
เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างสุดจะพรรณนาในบริเวณไหล่ซ้ายของเธอ
แขนซ้ายของเธอตกลงไปด้านข้างอย่างอ่อนแอ เธอไม่สามารถยกขึ้นได้อีก เนื่องจากความเจ็บปวดและกระดูกไหปลาร้าของเธอแตก
“ปล่อยฉันนะ” แองจี้พึมพำเบาๆ ขณะที่กระอักเลือดออกมามากขึ้น
“ผู้อ่อนแอไม่ได้รับโอกาสในการเรียกร้อง… ความอ่อนโยนมีไว้สำหรับผู้อ่อนแอ!” ซิมดันมือไปข้างหน้าอีกครั้ง
ฉึ้ก!
ฝ่ามือของเขาดันหินอีกก้อนหนึ่งที่เจาะเข้าไปทางด้านขวาของเธอ ลึกเข้าไปในร่างกายของเธอ
เลือดไหลออกจากร่างกายของแองจี้จากจุด 3 จุดที่ซิมโจมตี
เธอไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดเช่นนี้มาก่อน และถึงแม้เธอจะพยายามต่อสู้กับซิมโดยใช้แขนขวาของเธอ มันก็ไร้ผลทั้งหมด
ฉึ้ก! ฉึ้ก! ฉึ้ก! ฉึ้ก! ฉึ้ก! ฉึ้ก!
ซิมโจมตีซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกจุดที่ร่างกายของ แองจี้ ถูกเจาะทำให้เธอเลือดออก
เลือดไหลออกจากร่างของเธอและตกลงสู่พื้นเป็นหยดเล็กๆ
ทุกคนได้แต่อ้าปากค้าง!
ผู้ชมทั้งหมดประหลาดใจกับความโหดร้ายอย่างกะทันหันที่พวกเขาได้รับจากมุมมองของพวกเขา
-“เขากำลังทำอะไรอยู่?”
“ทำไมเขาถึงโจมตีเธอแบบนั้นล่ะ”
“เธอไม่ต้องเจ็บปวดขนาดนั้น โยนเธอทิ้งไปซะ!”
-“อุ๊ย! เจ้าซิมนั่นช่างไร้ยางอาย!”
ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของนักเรียนอย่างชัดเจน โดยเฉพาะจากนักเรียนแบล็คร็อค
ซิมทำเหมือนไม่ได้ยินเรื่องร้องเรียนของพวกเขา เขาเหวี่ยงร่างของแองจี้ลงกับพื้น ทำให้เธอกลับมากระแทกกับพื้นแข็งอย่างแรงและเริ่มเดินเข้าหาเธออีกครั้ง
“ไอ้สารเลวนี้! ทำไมเขาถึงไม่โยนเธอออกไปล่ะ ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำเหรอ?” ลิมรู้สึกขุ่นเคืองเมื่อเห็นวิธีที่ซิมจัดการกับแองจี้
“แองจี้กำลังถูกละเมิดสิทธิ์ ทำไมอาจารย์ใหญ่ของเมืองเอเทรียมจึงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้าง” เอลลี่พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
อาเรียน่าจ้องไปที่วงต่อสู้ด้วยรูปลักษณ์ที่มืดมิดเช่นกัน ความขี้เล่นตามปกติบนใบหน้าของเธอหายไป
“แม้แต่อาจารย์ใหญ่เออร์ฮิล ก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ ซึ่งหมายความว่าถ้าแองจี้ไม่ยอมหมดสติ เขาก็เข้าไปยุ่งไม่ได้” เอลลี่ กล่าว
ทุกคนรู้ดีว่าเลือดผสมที่แข็งแกร่งมากเพียงใด ดังนั้นการหมดสติจึงไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นเร็ว ๆ นี้
ที่มุมทิศตะวันตกซึ่งครูใหญ่นั่งอยู่ อาจารย์ใหญ่เออร์ฮิล แห่งโรงเรียนแบล็คร็อค มีสีหน้าเจ็บปวดขณะพูด
“สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร อาจารย์ใหญ่เติร์ก” เขาเปล่งเสียงออกมา
“หมายความว่าอย่างไร อาจารย์ใหญ่เติร์กถามด้วยสีหน้าสับสน
“คุณไม่เห็นหรือไงว่านักเรียนของคุณทำอะไรกับนักเรียนผม” อาจารย์ใหญ่เออร์ฮิลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคือง
“คุณหมายความว่าอย่างไรอาจารย์ใหญ่เออร์ฮิลล์ เราพูดถึงเรื่องนี้เมื่อไหร่กันว่าผิดกฎ จากสิ่งที่ฉันเห็น นักเรียนของคุณยังคงมีสติอยู่เลยนะ” อาจารย์ใหญ่เติร์ก ตอบกลับด้วยท่าทางที่ไม่ใส่ใจ
“คุณ… คุณรู้ไหมว่าสิ่งนี้ขัดต่อศีลธรรม! ถ้านักเรียนของคุณต้องการโยนเธอออกไป เขาสามารถทำได้แล้ว… ทำไมเขาต้องให้เธอผ่านการทรมานเช่นนี้ เธอควรจะถูกตัดสิทธิ์เพราะเธอสู้ต่อไปไม่ได้แล้ว” อาจารย์ใหญ่เออร์ฮิลล์ ยืนขึ้นด้วยท่าทางที่เจ็บปวดในขณะที่เขาพูด
“คุณธรรม จริยธรรมงั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า อาจารย์ใหญ่ เฮอร์ฮิล ต้องเป็นนักแสดงตลกแน่ๆ” อาจารย์ใหญ่เติร์ก หัวเราะครู่หนึ่งก่อนที่ใบหน้าของเขาจะจริงจังขึ้นมาทันที “ในสนามรบ ศัตรูจะไม่แสดงศีลธรรม เมื่อฆ่านักเรียนที่คุณรัก! เธอควรเรียนรู้ผลที่ตามมาของ การกระทำของเธอ… สนามรบไม่ใช่สถานที่สำหรับความอ่อนโยน” อาจารย์ใหญ่ เติร์ก กล่าว
“แต่คุณ…” ก่อนที่อาจารย์ใหญ่เออร์ฮิล จะพูดจบเขาก็ถูกครูใหญ่อีกคนขัดจังหวะ
“ฉันเห็นด้วยกับอาจารย์ใหญ่เติร์ก… นักเรียนคนนั้นอาจทำร้ายเขาอย่างรุนแรง แต่เลือกที่จะไม่ทำ… เธอต้องทนทุกข์กับผลที่ตามมาจากการกระทำของเธอ”
“สนามรบไม่ใช่ที่สำหรับความเมตตา!” อาจารย์ใหญ่เออร์วินก็พูดเช่นกัน
อาจารย์ใหญ่คนอื่นบางคนเห็นด้วยว่าไม่มีกฎใดถูกละเมิดที่นี่
อาจารย์ใหญ่เออร์ฮิล ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องนั่งลงด้วยท่าทางพ่ายแพ้
—
ย้อนกลับไปในพื้นที่ผู้ชม 3 สาวยังคงคิดว่าจะทำอย่างไร
“เราไม่สามารถปล่อยให้ไอ้เวรนั่นทำกับเธอแบบนั้นต่อไปได้!” ลิมตะโกนออกมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด
ในขณะนี้ ซิมยกเท้าขึ้นและกระทืบขาของแองจี้
ได้ยินเสียงกระดูกแตกอย่างชัดเจนในขณะที่เขาทำอย่างนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“ไอ้สารเลว!!! ทำอะไรเนี่ย!!!! ปล่อยเธอ!!!!” อาเรียน่า น้ำตาไหลขณะที่เธอพยายามจะกระโดดออกจากพื้นที่ผู้ชม แต่เอลลี่ และ ลิม คว้าตัวเธอไว้
“บาเรียจะป้องกันไม่ให้คุณเข้าไป” เอลลี่กล่าว
มีชุดป้องกันอยู่รอบ ๆ วงแหวนซึ่งป้องกันไม่ให้เข้าเมื่อการต่อสู้ดำเนินไป เป็นไปได้ที่จะโยนใครบางคนออกไปแต่ไม่สามารถเข้าไปได้จนกว่าการต่อสู้จะจบลงหรือเจ้าหน้าที่จะเต็มใจ
ผู้ชมบางคนมีสีหน้าไม่สบายใจเมื่อเห็นกัปตันเอเทรียม กระทืบขาของแองจี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หินที่เจาะเข้าไปในขาของเธอก่อนหน้านี้ถูกฝังลึกอยู่ภายใน
เพื่อนร่วมทีมคนอื่นๆ ของ แองจี้ ในสนามรบกำลังถูกจัดการโดยผู้เข้าร่วมระดับสูงของเอเทรียม
“ทำไมนายต้องทำเช่นนี้?” แองจี้ยังไม่สลบแม้จะถูกทรมานมากมายขนาดนี้ เสียงของเธอสั่นด้วยความเจ็บปวดขณะที่เธอพูด
ชุดของเธอเปียกโชกไปด้วยเลือดและร่างกายของเธอก็สั่นเป็นครั้งคราวเนื่องจากความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เธอยังไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอทำผิด ‘การแสดงความเมตตากลายเป็นสิ่งเลวร้ายเมื่อใด’ เธอสงสัยภายในใจ
“เธอเป็นพวกชอบใช้ความเร็วใช่ไหม”
เหยียบ!
“ขานั่น!”
เหยียบ!
“ฉันจะทำให้พวกมันไม่สามารถวิ่งได้อีก!”
เหยียบ!
หลังจากกระทืบก้อนหินจนหมด ซิมก็หยิบแองจี้ขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อถึงจุดนี้ เธอสูญเสียความรู้สึกที่ขาซ้ายของเธอ ขณะที่ขาขวาของเธอเจ็บเหมือนถูกรถบรรทุกทับ
ไม่ใช่ว่าเธอรู้ว่ามันรู้สึกอย่างไร แต่เธอไม่เคยรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน
ในที่นั่งของผู้ชม กุสตาฟกำลังจ้องมองไปที่สนามรบในขณะที่เอนตัวไปข้างหน้าด้วยกรามที่วางอยู่บนแขนทั้งสองข้างของเขา
“ความอ่อนโยนไม่ได้อยู่ในสนามรบ!” คำพูดของซิมล่องลอยเข้ามาในหูของเขา
แม้ว่าจะไม่ดัง แต่การรับรู้ของเขาทำให้เขารับรู้ถึงเสียงสะท้อนเล็กๆ ที่สายลมพัดผ่าน
“กุสตาฟ นายคิดว่าพวกเราจะทำอะไรได้?” ลิมถามด้วยท่าทางหมดหนทาง
กุสตาฟค่อยๆ ดึงมือทั้งสองข้างออกจากใต้ขากรรไกรของเขาแล้วลุกขึ้นยืน
“อยู่ที่นี่ก่อน!” กุสตาฟพูดขณะหันหลังเดินจากไป
————————————————————–
