เธออยากถามกุสตาฟเกี่ยวกับพ่อแม่ของเขามาตลอด อย่างไรก็ตาม ทุกครั้งที่มีการพูดถึงญาติของเขา ปฏิกิริยาของเขาทําให้เธอสงสัย
เธอมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เธอไม่ต้องการให้เขารู้สึกว่าเธอเอาแต่ใจเกินไป ดังนั้นเธอจึงละเว้นจากการถาม
“นั่งลง” กสตาฟเสนอขณะชี้ไปที่โซฟาตรงข้ามเขา
แองจี้ทําตามที่เธอบอกและนั่งมองกุสตาฟ
“ชาไหม?” กุสตาฟถามขณะยืนขึ้น
“นายก็รู้ว่า…” แองจี้พูดเมื่อกุสตาฟขัดจังหวะ
“ชา” กุสตาฟพูดและไปเตรียมชาให้เธอด้วย
“เขาไม่ถูกรบกวนได้อย่างไร แม้หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้น?” แองจีสงสัยด้วยท่าทางครุ่นคิด
เธอรู้อยู่แล้วว่านี่จะเป็นประเด็นร้อนไปทั่วทั้งเมือง เนื่องจากกุสตาฟกลายเป็นที่นิยมอย่างมากในขณะนี้ และเธอรู้ว่ากุสตาฟไม่ใช่คนงี่เง่า เขารู้ดีว่าเรื่องแบบนี้อาจทําให้ชื่อเสียงของเขาเลอะเลือนได้ ซึ่งจะทําให้คนพดถึงเขาแย่ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน
นี่คือเหตุผลที่เธอสงสัยว่าทําไมเขาถึงไม่ใส่ใจ เธอไม่รู้ว่ากุสตาฟเคยผ่านเรื่องนี้มาแล้ว นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาจึงไม่ใส่ใจกับเรื่องแบบนี้อีกต่อไป กุสตาฟนชากลับคืนและส่งให้แองจี้ ก่อนจะนั่งลง “ทีนี้ จะบอกได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น” แองจี้ถามด้วยความอยากรู้
“จิบก่อนสิ” กุสตาฟพูดขณะที่ยกแก้วขึ้นแตะริมฝีปาก
แองจี้กลอกตาแล้วจบ หลังจากนั้น เธอจ้องไปที่กุสตาฟ และกุสตาฟก็จ้องกลับมาที่เธอ
“แล้วเธออยากรู้อะไรล่ะ?” กุสตาฟถาม
“นายบอกว่านายไม่มีพ่อแม่ แล้วคนพวกนั้นเป็นใคร?” แองจี้ถามด้วยสีหน้างุนงง
“ไม่ใช่พ่อแม่ของฉัน” กุสตาฟตอบก่อนจะจิบชาอีกครั้ง
“แล้วพวกเขาเป็นใคร” แองจี้ถามอีกครั้ง
“คนที่ทําให้ฉันมีชีวิตขึ้นมาในเชิงชีววิทยา… แต่เราไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด พวกเขาจึงไม่ใช่พ่อแม่ของฉันแม้แต่น้อย” กุสตาฟตอบ ใบหน้าของแองจี้เคืองเล็กน้อย เมื่อได้ยินคําพูดของกุสตาฟ ฉันรู้ว่าเขาดุร้ายอยู่เสมอ แต่คําพูดของเขาฟังดูรุนแรงมากในตอนนี้… มันต้องมีเหตุผลที่ดีสําหรับเรื่องนี้ แองจี้คิดก่อนตัดสินใจถามกุสตาฟอีกครั้ง
“นายสนใจที่จะอธิบายเพิ่มเติมหรือไม่? ทําไมนายไม่เห็นพวกเขาเป็นพ่อแม่ของนาย? เกิดอะไรขึ้นในอดีตหรือเปล่า” แองจี้ถาม ขณะที่น้ําเสียงของเธออ่อนลงในแต่ละคําถาม
“แองจี้ ความหมายของการเป็นพ่อแม่ของเธอคืออะไร กุสตาฟถาม คําถามนั้นทําให้แองจี้แปลกใจ เธอจึงคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบ “ก็… ค่าจํากัดความของพ่อแม่ของฉัน… คนที่คอยสนับสนุนคุณมากที่สุดในชีวิต… พวกเขาดิ้นรนเพื่อทําให้ความฝันของฉันเป็นจริง… ความสุขของฉัน คือความรับผิดชอบของพวกเขา… พวกเขาไม่เคยยอมแพ้กับสถานการณ์ต่างๆ…” แองจี้พูดถึงอีก 2-3 เรื่องให้กุสตาฟได้ยิน
หลังจากที่เธอพูดจบ กุสตาฟก็จ้องมาที่เธอ 2-3 วินาทีก่อนจะตอบ
“ตอนนี้คิดถึงทุกสิ่งที่เธอพูดถึงในทางกลับกัน …”
แองจี้เริ่มสับสนกับแนวความคิดก่อนจะพูดจบ
“คนเหล่านั้นที่เธอพบข้างนอก… ตรงกันข้ามกับที่เธอพูดทุกอย่าง” กุสตาฟกล่าว
แองจี้เบิกตากว้างเมื่อนึกขึ้นได้ เธอเริ่มจําได้ว่า กุสตาฟพูดถึงเขาว่าคนจํานวนมากรู้จักเขาในฐานะขยะ และเริ่มสร้างความสัมพันธ์
“ตั้งใจฟังดีๆ..”
กุสตาฟเริ่มบรรยายว่าเขาเติบโตขึ้นมาอย่างไรและมีหลายสิ่งหลายอย่างที่มีศูนย์กลางอยู่ที่ชีวิตของเขา
การกลั่นแกล้งและพ่อแม่ที่ไม่เอาใจใส่ของเขากังวลกับการสร้างเด็กที่มีระดับสายเลือดที่ดีเท่านั้น การละเลยในทุกด้านที่พ่อแม่ไม่คาดหวัง
เมื่อบรรยายเสร็จ น้ําตาของแองจี้ก็ไหลหยดลงมาแล้ว
ไม่ว่าเธอใช้แขนเสื้อขยี้ตากี่ครั้ง น้ําตาก็ยังไหลไม่หยุด เธอจ้องไปที่กุสตาฟด้วยดวงตาที่แดงก่า ขณะที่จินตนาการถึงสิ่งที่เขาต้องเจอ
เธอรู้ว่าการกลั่นแกลังเป็นเรื่องหนึ่ง และมันแย่ยิ่งกว่าสําหรับเลือดผสมที่มีระดับสายเลือดต่ํา อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับพ่อแม่ที่ทิ้งลูกของตัวเองเพราะคะแนนสายเลือดต่ํา
“มัน…มันคือ…ผู้ใหญ่ที่ไร้ยางอายที่สุดที่ฉันเคยเจอมาในชีวิต” แองจี้คร่ําครวญด้วยสายตาเศร้าๆ ขณะที่เธอเปล่งเสียงออกมา
“ไม่เป็นไร…ฉันไม่สนแล้ว” กุสตาฟพูดขณะจิบชาอีกครั้งด้วยสีหน้ามืดมน
แองจี้ลุกขึ้นและเดินไปหาเขา กุสตาฟสังเกตเห็นการปรากฏตัวของเธอต่อหน้าเขาและเปล่งเสียงต่า “หืม?” ด้วยการแสดงออกที่สับสน
กุสตาฟสัมผัสได้ถึงมืออันอ่อนนุ่มของแองจี้บนหัวของเขา สิ่งต่อไปที่เขารู้ว่าเธอดึงศีรษะของเขาไปทางหน้าอกของเธอ… ในวินาทีต่อมา สายตาของเขาถูกเสื้อสีดําสั้นของแองจี้ปิดบังไว้
เขารู้สึกว่าศีรษะของเขาถูกสัมผัสที่นุ่ม กลม และนุ่มมาก
จมูกของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวานของแอปเปิ้ลมิ้นต์ของแองจี้ ขณะที่เธอกอดศีรษะของเขาไว้ที่หน้าอกของเธอ
เธอขยผมของเขาเบาๆ ขณะที่หยดน้ําตาของเธอตกลงบนผมของเขา
“ไม่เป็นไร… นายมีฉัน มิสเอมมี่ และนายจะมีคนอีกมากมายที่จะคอยห่วงใยนายในอนาคต” แองจี้พูดด้วยน้ําเสียงห่วงใย
กุสตาฟพูดไม่ออก เขาไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร และไม่รู้ว่ารู้สึกอย่างไรในตอนนี้
แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้คือ เขารู้สึกสบายใจมากเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของเธอ
กุสตาฟยกแขนขึ้นโดยไม่รู้ตัวและกอดรอบเอวของแองจี้ หวนกลับมากอดแน่น
“ขอบคุณ”
ต่อมาในตอนกลางคืน มีข่าวแพร่ไปทั่วว่ากุสตาฟปฏิบัติต่อพ่อแม่ของเขาอย่างไรทั่วทั้งเมือง และแม้แต่นอกเมือง
ทฤษฎีต่าง ๆ เริ่มแพร่กระจาย แย่ที่สุด และบางคนถึงกับตําหนิเขาว่าเป็นเด็กเนรคุณที่ดูหมิ่นคนแก่
กุสตาฟซึ่งบังเอิญเป็นหัวข้อของการสนทนาอยู่ในอพาร์ตเมนต์ของเขากําลังจะกินข้าวเย็นที่เขาปรุงเอง
พื้นที่รับประทานอาหารของเขาเต็มไปด้วยอาหารนานาชนิด
ขณะที่กําลังจะนั่ง เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
กุสตาฟสัมผัสได้ถึงการเข้าใกล้ของใครบางคนก่อนหน้านี้ แต่เขาคิดว่าบุคคลนั้นจะมุ่งหน้าไปที่อพาร์ตเมนต์ของแองจี้
เพื่อความไม่พอใจของเขา บุคคลนี้อยู่ที่นี่เพื่อเขาจริงๆ กุสตาฟเดินไปที่ประตูก่อนที่จะทําท่าทางให้เปิดประตู
ตับๆ!
ประตูเลื่อนเปิดออกและสิ่งที่ปรากฏในสายตาของกุสตาฟคือยักษ์สูงเกือบ 8 ฟุตในชุดสูทธุรกิจ กุสตาฟเงยหน้าขึ้นเพื่อที่เขาจะได้เหลือบมองใบหน้าของชายคนนั้น
“เซอร์ กุสตาฟ ฉันได้รับมอบหมายให้มอบคิวบ์คําเชิญนี้แก่คุณ” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ําเสียงที่แผ่วเบาอย่างน่าประหลาด ขณะที่เขายื่นมือไปทางกุสตาฟ
ในมือของเขามีลูกบาศก์สีดําขนาดเท่าฝ่ามือทารก..
