(“สิ่งมีชีวิตในจักรวาลที่มีความเหนือกว่าจักรวาลไม่เคยปล่อยให้ยาร์กี้ของพวกเขาพลังงานหมด เพราะมันยากเสมอที่จะรีชาร์จกลับมาอีกครั้ง) ระบบอธิบาย
“แล้ว… ฉันจะทําอย่างไร กุสตาฟถาม
(“สิ่งนี้คือยาร์กี้ของนายไม่ได้พยายามเติมพลัง มันมีจิตสํานึกที่นายต้องเชื่อมต่อและทําให้มันรู้สึกถึงความตั้งใจของนาย) ระบบอธิบาย
“โอ้ ดังนั้นมันต้องเหมือนครั้งแรก! มันคงจะเกี่ยวโยงกัน” กุสตาฟจับคาง ขณะพิมพ์
(“ทั้งๆ ที่ฉันต้องเตือนนายให้เตรียมพร้อม ถ้ายาร์กี้ของนายเป็นเหมือนที่นายคาดเดาจริงๆ ก็เตรียมหมดแรงได้เลย เนื่องจากนายทําให้พลังงานหมดจึงต้องใช้พลังงานจํานวนมหาศาลจากระบบภูมิคุ้มกันของนาย เพื่อเริ่มต้นใช้งาน” ) ระบบเสริม
ดวงตาของกุสตาฟหรี่ลง เมื่อเขาได้ยิน “ฉันต้องไปงานเลี้ยงของนายกอน หรือฉันควรยกเลิกดี” กุสตาฟถาม
(“แล้วแต่นาย”) ระบบพูดแล้วเงียบหลังจากนั้น
กสตาฟนั่งบนเตียงด้วยท่าทางครุ่นคิด เขาได้ทําการวิจัยเกี่ยวกับกอนและพบว่าเขาเป็นซีอีโอคนปัจจุบันของแบรนด์เสื้อผ้า
กสตาฟคิดอยู่แล้วว่าเขาจะใช้ประโยชน์จากชายคนนี้ได้อย่างไร แต่หากไม่ไปงานเลี้ยงของเขา นั่นคงเป็นไปไม่ได้
ดูเหมือนว่าฉันจะต้องติดต่อกับยาร์กี้ในภายหลัง… ฉันไม่อยากเสี่ยงที่จะสูญเสียพลังงานทั้งหมดและไม่สามารถป้องกันตัวเองได้ในกรณีที่เกิดอะไรขึ้น” กุสตาฟตัดสินใจขณะยืนขึ้น เพื่อทําหน้าที่ของเขา นั่นคือกิจวัตรประจําวัน
ภายในห้องนั่งเล่นที่ดูหรูหรา ซึ่งคล้ายกับห้องโถงใหญ่ มีชายคนหนึ่งอยู่ในพื้นที่รับประทานอาหารที่มีอาหารแปลก ๆ หลากหลายชนิดบนโต๊ะอาหารขนาดใหญ่
ผู้หญิง 2 คนในชุดเมดยืนเคียงข้างเขา ขณะที่อีกคนหนึ่งอยู่ รินไวน์ลงในถ้วยแก้วขณะรับประทานอาหาร
ข้างหน้ามีเด็กชายและเด็กหญิงที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกันนั่ง พวกเขายังถูกเสิร์ฟโดยสาวใช้บางคนในขณะที่พวกเขากิน
ชายคนนั้นมีผมสีฟ้ารูปสามเหลี่ยมมีเคราแพะยาว 7 นิ้ว ในขณะที่เด็กหนุ่มที่นั่งข้างหน้ามีผมทรงสามเหลี่ยมเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม หน้าของเขาดูเด็กกว่า หล่อกว่ามาก และเขาไม่มีเคราแพะ ในเด็กสาวแทบไม่ต่างอะไรเลย เขาทั้งคู่มีความคล้ายคลึงกัน เพียงแต่นางมีผมยาวถึงไหล่สีขาว และมีท่าทางน่ารักแต่ดูเย่อหยิ่ง ตาของเธอเอียงแต่มีขนาดใหญ่ด้วยจมูกแหลมและคางยาว
พื้นที่รับประทานอาหารเพียงอย่างเดียวก็คล้ายกับขนาดของห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ โคมระย้าที่ทําจากเพชรสีเขียวเรื่องแสงที่ดูแปลกตาห้อยลงมาจากเพดาน
ทั้งสถานที่เปล่งประกายด้วยการออกแบบทุกที่ บริเวณใกล้เคียงให้บรรยากาศที่เงียบสงบเต็มไปด้วยความฟุ่มเฟือยและความงาม
สิ่งของ การออกแบบ งานศิลปะ หรืองานแกะสลักแบบสุ่มทุกชิ้นในที่นี้มีราคาแพงมากและก็เพียงพอแล้วที่จะจ่ายสําหรับบ้านทั้งหลังจํานวนคนงานที่ประจําการ
พวกบริกรและคนใช้อยู่บริเวณห้องนั่งเล่นและห้องรับประทานอาหาร พวกเขามีจํานวนประมาณ 12 คน แต่ถึงกระนั้นสถานที่นั้นก็ไม่แออัดแม้แต่น้อยเนื่องจากขนาดใหญ่
ชายร่างใหญ่ในชุดสูทสีดําเดินเข้ามาจากทางเข้าและเริ่มเดินไปที่ห้องอาหาร
คนงานคนอื่นๆ ที่ประจําการอยู่รอบๆ ก้มศีรษะเล็กน้อยด้วยความเคารพ เมื่อสังเกตเห็นเขา เขาสูงเกือบ 8 ฟุต และทุกย่างก้าวของเขาสะท้อนอยู่ในบริเวณใกล้เคียง
เขามีดวงตากลมโต ใบหน้ายาวเรียว ผมสีดําตัดฉวัดเฉวียน
เขามาถึงก่อนพื้นที่รับประทานอาหารและประกาศการมาถึงของเขา
“มาสเตอร์กอน คนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ของคุณ มูเอโระมีเรื่องจะรายงาน” เขาเปล่งเสียงออกมา
ชายที่กําลังรับประทานอาหารก็โบกมือให้เขาเข้าไปที่บริเวณรับประทานอาหาร
“คุณหญิงเวร่า ท่านชาย เดเมียน” ร่างยักษ์ ชายที่รู้จักกันในชื่อมูเอโระ ทักทายเด็กชายและเด็กหญิงวัยรุ่นที่นั่งอีกฝั่งหนึ่ง
ทั้งสองเพิกเฉยต่อเขาและทานอาหารต่อ
“มีอะไร?” ชายที่ชื่อมาสเตอร์กอนถาม
“เราได้รับคําตอบจากเด็กคนนั้นแล้ว เด็กที่ชื่อว่า กุสตาฟ” เขากล่าว
เด็กสาวที่กินอยู่แต่แรกโดยที่ไม่สนใจก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ทิศทางของมาสเตอร์กอน และมูเอโระดวงตาของเธอเป็นประกายด้วยความสนใจ ขณะที่เธอฟังการสนทนาของพวกเขา พร้อมกับเด็กชายอีกคน
“เขาบอกว่าเขาจะเข้าร่วม” มูเอโระกล่าวเสริม
“โอ้… วิเศษมาก” มาสเตอร์กอนยิ้ม เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น
“ฉันคิดว่าเขาตัดสินใจที่จะไม่เข้าร่วม เพราะเราไม่ได้รับการตอบกลับมานานมากแล้ว … นี่มันวิเศษจริงๆ ไอ้โง่ที่บอกว่าฉันพาเขามาไม่ได้จะต้องอับอายจริงๆ หึๆ” มาสเตอร์กอนยิ้มกว้างอย่างมากขณะที่เขาพูด
“ผมบอกท่านแล้ว มาสเตอร์กอน เขาจะไม่ปฏิเสธ…” ก่อนที่มูเอโระจะพูดจบ มาสเตอร์กอนก็ขัดจังหวะ
“ฉันบอกนายแล้วว่าอย่าใช้ตรรกะปกติสําหรับเด็กคนนั้น… เขาแตกต่างออกไป” มาสเตอร์กอนเปล่งเสียงออกมา
มูเอโระ : …
“มูเอโระ เจ้าคนงี่เง่า… ถ้านายได้เห็นความสามารถของเขาเป็นการส่วนตัว นายจะไม่เรียกเขาว่าเป็นคนธรรมดา” หญิงสาวที่รู้จักในชื่อเวร่าก็เปล่งเสียงออกมา
เด็กชายที่อยู่ตรงข้ามเธอ ซึ่งรู้จักกันในชื่อเดเมียนพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เธอพูด
มูเอโระไม่สามารถพูดอะไรได้และรู้สึกอึดอัดใจมากกว่าที่เขาเคยทํา
จู่ๆ เวร่าก็ลุกขึ้น “ฉันรับประทานเสร็จแล้วล่ะ ฉันกินมันไม่ลงแล้ว”
เธอพูดขณะผลักเก้าอี้ไปข้างหลังและเริ่มเดินออกจากพื้นที่รับประทานอาหาร
“อืม ไม่เป็นไร ที่รัก หยุดฝันซะก่อน ตอนนี้ควรจะพักผ่อนต่อ” มาสเตอร์กอนพูดออกมา ในขณะที่เด็กสาวเดินจากไป
เธอไม่ตอบและเคลื่อนไหวต่อไป เมื่อไปถึงทางเดิน ขาของเธอ ตัวสั่นสะท้านไปด้านข้างและเอนไหล่ซ้ายพิงกําแพง
เธอวางมือบนหน้าอกของเธอ ขณะที่ลมหายใจหมุนเร็วขึ้น ใบหน้าของเธอแดง… “เขากําลังมา” เธอพึมพําหายใจไม่ออกด้วยท่าทางตื่นเต้น
หลายชั่วโมงต่อมา ฟ้าสางแล้ว และกุสตาฟก็เสร็จสิ้นกิจวัตรประจําวันของเขา เขายังไปดูห้องเก็บของเพื่อเก็บสัตว์เลือดผสมที่เขาล่าเมื่อวันก่อน..
