“ฮ่าๆ พี่สาวฉันบอกพี่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าฉันเจอพี่กุสตาฟจริงๆน่ะ” ฟิลเปล่งเสียงออกมาจาก ด้านข้าง ขณะชี้ไปที่การฉายภาพทางโทรทัศน์
“ฮ่ม!” แองจี้ขมวดคิ้ว ขณะที่เธออุทานและยืนขึ้น
“จะไปไหนครับพี่” ฟิลถาม เมื่อเห็นแองจี้เดินออกไป
“ฉันจะไปนอนแล้ว” แองจี้ตอบด้วยท่าทางหงุดหงิดเล็กน้อย ขณะที่เธอเข้าไปในห้อง
“อ่าาา ฉันคิดว่าพี่สาวคงเป็นบ้าไปแล้ว” ฟิลพิมพ์
“มันเป็นความผิดของลูกหรือเปล่าที่ไม่ได้บอกเจตนาของลูกกับเขา” แม่ของแองจี้เปล่งเสียง ออกมาจากด้านข้าง ขณะที่เธอเปลี่ยนช่อง
“อืม?” เธอร้องอุทานหลังจากสังเกตเห็นข่าวที่กําลังแสดงอยู่ในสถานีถัดไป
“อย่างที่คุณเห็น นี่คือสภาพที่ทั้งคู่ถูกรุมทําร้าย ก่อนที่ตํารวจจะมาถึง
นักข่าวที่แสดงตัวเปล่งเสียงออกมา ขณะที่อีกครึ่งของหน้าจอ แสดงภาพของคน 2 คนที่กํา ลังถูกรุมล้อมไปด้วยผู้คนที่กําลังโกรธเคืองและรุมทําร้าย
“ฟิลไปที่ห้องของลูก” แม่ของพวกเขารู้สึกว่าภาพนั้นดูน่าหวาดกลัวเกินกว่าจะดูสําหรับเด็กน้อย เธอจึงส่งเขาเข้าไป ฟิลไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟังและเดินเข้าไปในอีกด้านหนึ่งของหน้าจอ คู่รักที่เกือบถูกทุบตีจนตายปรากฏให้เห็นเสื้อผ้าของพวกเขาถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ และคราบเลือดสามารถเห็นได้ทั่วร่างกาย สองคนนี้บังเอิญเป็นพ่อแม่ของกุสตาฟ ซึ่งถูกกลุ่มคนขี้โมโหโจมตี หลังจากที่บ้านของพวกเขาถูกบุกรุก
โชคดีสําหรับพวกเขา ภายในเวลา 20 นาที ตํารวจก็ไปถึง ก่อนที่กลุ่มคนที่กําลังโมโหจะส่งพวกเขาไปลงนรกพวกเขาได้รับการช่วยเหลือจากตํารวจและนําตัวส่งโรงพยาบาลของรัฐ
-“ตามรายงาน ทั้งสองคนรอดชีวิตมาได้ แต่ขณะนี้ถูกตั้งข้อหาหลายกระทง รวมถึงมีการคุกคามเด็กด้วย”
“ถูกต้องแล้ว” แม่ของแองจี้กล่าวด้วยท่าทางรังเกียจ
“พวกเขานําสิ่งนั้นมาสู่ตัวเอง” พ่อของแองจี้ ที่เพิ่งมาจากทางเดินเปล่งเสียงออกมา
“พวกเขาโชคดีที่ตํารวจมาทันเวลา” เขากล่าว ขณะนั่งบนโซฟาข้างภรรยาบนหน้าจอ วอร์ดของโรงพยาบาลถูกแสดงขึ้นโดยที่พวกเขาทั้งคู่ถูกใส่กุญแจมือด้วยกําไลคล้ายกําไลสีแดง ขณะอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล
“พวกเขาจะปฏิบัติกับลูกของตัวเองอย่างนั้นได้อย่างไร” แม่ของแองจี้พูดออกมาด้วยสีหน้าผิดหวัง
“ตอนนี้เราเข้าใจแล้วว่าทําไมกุสตาฟถึงเป็นแบบนั้นเสมอ…” พ่อของแองจี้เสริมด้วยท่าที่แสดงความเห็นใจ
“ที่รัก ฉันมีอะไรจะบอกคุณ” พ่อของแองจี้หันไปหาภรรยาแล้วพูด
“หืม มีอะไรหรอคะ?” เธอถาม
“สัญญากับผมว่าคุณจะสงบสติอารมณ์ เมื่อได้ยินสิ่งนี้และฟังคําอธิบายของผมก่อน” เขาพูดด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
“แน่นอน ฉันจะพยายามค่ะ” เธอตอบ
“ผมลาออกจากที่ทํางาน” พ่อของแองจี้กล่าว
“หือ? อะไรนะ คุณจริงจังเหรอ” แม่ของแองจี้ลุกขึ้นยืนขณะที่เธอถาม
“ใจเย็นๆ ไหนสัญญาว่าจะฟังก่อน?” เขาเปล่งเสียงออกมา ขณะดึงมือเธอให้นั่ง
“อืม ไม่เป็นไร ฉันสงบลงแล้วค่ะ ฉันกําลังฟังอยู่” เธอพูดขณะนั่ง
“ฟังเหตุผลผมก่อน…”
ไม่กี่นาทีต่อมา แม่ของแองจี้มีสีหน้าเข้าใจ
“ฉันเข้าใจแล้ว คุณจะได้เป็นผู้จัดการ และในขณะเดียวกัน คุณจะได้ทําการทดลองทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับการเปลี่ยนส่วนต่างๆ ของร่างกายจากสัตว์เลือดผสมให้เป็นชุดเกราะ” เธอกล่าวด้วยท่าทางครุ่นคิด
“แน่นอน… แม้ว่าผมจะเป็นพ่อของเด็กคนนี้ไม่ได้ แต่อย่างน้อยผมก็สามารถช่วยเขาได้” พ่อของแองจี้กล่าว
“นอกจากนี้ อุตสาหกรรม G ของมาสเตอร์กอนก็ได้ร่วมมือกับเขาแล้ว ดังนั้นจึงไม่มีทรัพยากรขาดแคลนเหมือนที่ทํางานในปัจจุบันของเรา” เขากล่าวเสริม
“ดีมาก… สิ่งนี้ทําให้ฉันรู้สึกเห็นใจเด็กคนนี้มากขึ้น *ถอนหายใจ* เขาต้องมีความสามารถมากตั้งแต่อายุยังน้อยเนื่องจากอาการบาดเจ็บของเขา” แม่ของแองจี้กล่าว
“ก่อนหน้านี้เราไม่ได้อยู่ที่นั่นเพื่อเขา แต่ตอนนี้เราสามารถเป็นได้… ทําให้มั่นใจว่าเขาถูกห้อมล้อมด้วยความรักและความห่วงใยที่เพียงพอ” พ่อของแองจี้ กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ย้อนกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ของเขากุสตาฟ เขายังคงพยายามถ่ายทอดความตั้งใจของเขาไปยังจิตสํานึกของยาร์กี้ แต่แน่นอนว่า มันพิสูจน์ได้ยาก เขารู้ว่ายังต้องใช้เวลาอีกสักระยะจึงจะบรรลุผล ดังนั้นเขาจึงหมั่นตรวจสอบและเช็คดูต่อไป ซึ่งเขาใช้เวลาทั้งคืนในการทําเรื่องเหล่านั้น
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อกุสตาฟจําได้ว่าเขายังต้องทํางานประจําวันของระบบ การตรวจสอบในเวลากลางคืนอันยาวนานได้ให้รางวัลบางอย่าง และกุสตาฟเริ่มได้รับสัญญาณบางอย่างจากยาร์กี้ของเขา แม้ว่าจะแทบไม่มีนัยสําคัญก็ตามถ้าเขาหยุดตอนนี้ ความพยายามทั้งหมดจะสูญเปล่า และเขาจะต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
(“ฉันจะเลื่อนงานประจําวันของนายสําหรับวันนี้ไปอีก 1 วัน… ซึ่งหมายความว่าพรุ่งนี้นายจะทํางานประจําวัน 2 อย่าง ภารกิจหนึ่งสําหรับวันนี้ และอีกงานสําหรับวันพรุ่งนี้”)
กุสตาฟก็ได้ยินเสียงของระบบ ในหัวของเขา
“ขอบคุณ กุสตาฟกล่าวภายใน
(“นายยังคงต้องดําเนินการต่อ และปรับเป็น 2 เท่า หากนายไม่สามารถทํางานอย่างใดอย่างหนึ่งได้สําเร็จ”)
กุสตาฟเงียบพลางคิดในใจ ฉันขอเอาคําขอบคุณกลับคืนมาใหม่
ภายในอพาร์ตเมนต์ของมิสเอมมี่ เธอเดินข้ามห้องนั่งเล่นด้วยสีหน้าที่กระสับกระส่ายเล็กน้อยขณะรับสาย
“คุณกําาลังพูดว่ามันถูกฝังอยู่ใต้พื้นดินมานานกว่า 200 ปีแล้วหรือ”
-“ใช่ จากการวิจัยของเราก็เป็นเช่นนั้น”
“การสอบสวนที่ชายแดนอื่นๆเป็นอย่างไรบ้าง”
“โชคไม่ดี… เราไม่พบเบาะแสใดๆ”
“อืม เราทําได้เพียงใช้ตะกั่วในมือเท่านั้น” –
“คุณจะใช้ประโยชน์จาก Red Shadow หรือไม่”
“ดูเหมือน ฉันไม่มีทางเลือก… เราต้องไปหานักพัฒนาก่อน จากที่นั่นฉันจะรู้วิธีดําเนินการ
– “อุปกรณ์ T67 ยังคงอยู่ในครอบครองของคุณ”
“คุณคิดว่าฉันจะทิ้งมันไว้ในมือของผู้แพ้หรือไม่”
– “อ่า… เอิ่ม… ไม่…”
ฉันจะออกจากเมืองสวอร์มฮิลล์ ในอีกไม่ถึงสัปดาห์… เตรียมอุปกรณ์ให้พร้อม” มิสเอมมี่สั่งก่อนวางสาย
เธอย้ายไปที่โซฟาตัวหนึ่งแล้วนั่งลง เธอคว้าถ้วยน้ําชาข้างตัวก่อนจะจิบ
“ฉันต้องทําให้มั่นใจว่าเด็กคนนี้จะปลอดภัยจนกว่าเขาจะไปค่าย MBO…” “โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ไอ้สารเลวนั้นมาเยี่ยมเขา” มิสเอมมี่กล่าวหลังจากลดระดับของแก้วลง
