“ฉันรู้ว่าแกอยู่ในนั้น! เปิดประตูนี้ มิฉะนั้นฉันจะพังมันลง!”เสียงที่โกรธแค้นดังไปทั่วทางเดิน
คิ้วของกุสตาฟกระตุกซ้ําๆ เมื่อได้ยินเสียง “ฉันรู้จักเสียงนั้น” เขาพึมพํา
ปิ้ง! ซึ้ง! ปิ้ง!
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่คนๆ นั้นไม่ได้ยินคําตอบจากอีกฝั่ง
กุสตาฟส่งเสียงนิ่งๆ แล้วทําสมาธิต่อไป
เขามาเพื่อแสวงหาจุดจบของตัวเอง… แต่ฉันไม่สามารถดูแลเขาได้จนกว่าฉันจะทําสิ่งนี้เสร็จ กุสตาฟกล่าวภายใน ขณะที่เขาปิดกั้นสิ่งรบกวนทั้งหมดและยังคงมุ่งความสนใจไปที่สิ่งที่เขาทําต่อไป คนที่บังเอิญมาเคาะประตูไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเอนดริก น้องชายของกุสตาฟ เขายืนอยู่ที่ประตูและเคาะต่อไปประมาณ 30 นาที แต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับ
เมื่อเพื่อนบ้านที่อยู่ชั้นเดียวกันออกมาตรวจสอบ เขาก็ตะโกนใส่คนเหล่านั้นว่าไม่ใช่ธุระของพวกเขา ตั้งแต่เขามาที่นี่เพื่อมาแก้แค้น เอนดริกสามารถบอกได้ว่ากุสตาฟอยู่ในบ้าน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง กุสตาฟไม่ออกมารับเขา
หน้าผากของเอนดริกปูนขึ้น ขณะที่เขาจ้องมองไปที่ประตูของกุสตาฟด้วยท่าทางปวดร้าว
อาจารย์เจเคก็ปฏิเสธที่จะมากับฉัน เพราะกลัวอาจารย์ของแก… วันนี้ฉันจะแสดงให้พวกเขาเห็นว่าใครเก่งกว่ากัน หลังจากที่ฉันฆ่าแกที่นี่ MBO จะไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเลือกฉัน และฉันจะได้รับการคุ้มครอง
นี่คือกระบวนการคิดของเอนดริก ขณะที่เขาทําตัวเหินห่างจากประตูเล็กน้อย และถอยหลังทีละก้าวเล็กๆ
ทันใดนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้าแล้วเหวี่ยงเท้าขึ้นไปเหยียบประตู
“แจ้งเตือนผู้บุกรุก! โปรโตคอล 02 เปิดใช้งาน!”
ขณะที่เท้าของเขาอยู่ห่างจากการกระทืบประตูเพียงไม่กี่นิ้ว สัญญาณเตือนภัยนี้ก็ดังขึ้นและปืนใหญ่ขนาดเล็กก็ค่อยๆ เคลื่อนออกจากด้านซ้ายของกําแพง
เอนดริกถูกส่งตัวพุ่งไปที่อพาร์ตเมนต์ของแองจี้ ขณะที่ลําแสงพุ่งเข้าใส่เขา
มันทําให้เขาประหลาดใจอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถหลบเลี่ยงได้
ปังปัง!
เอนดริกกระแทกประตูอพาร์ตเมนต์ของแองจี้และพังประตูเข้าไปก่อนที่จะกระแทกกับพื้น
ทั้งครอบครัวประหลาดใจ เมื่อมองดูเด็กหนุ่มลื่นไถลไปตามพื้นห้องนั่งเล่น
“ฮะ?” พวกเขาอุทานออกมาจากพื้นที่รับประทานอาหาร ขณะที่พวกเขาหยุดกินอาหาร
“คุณคือใคร?” พ่อของแองจี้ ถามด้วยสายตาที่สับสน ในขณะที่เขาจ้องมองไปที่ประตูที่ถูกทําลาย และจากก็ตามมาด้วยเส้นพลังแห่งการทําลายล้างที่ตามมา หลังจากร่างของเด็กชายคนนี้เพราะเขาเลื่อนผ่านพื้นบ้านไป
อย่างไรก็ตามเอนดริกไม่ตอบเขากระโดดขึ้นด้วยความปวดร้าวและรีบวิ่งออกจากอพาร์ตเมนต์
ริ้ว!
เขาค่อนข้างเร็วและหายตัวไปผ่านประตูที่ถูกทําลายในเกือบทันที
“เขาดูไม่ค่อยคุ้นเลยเหรอ?” ฟิลพูดด้วยท่าทางครุ่นคิด
แองจี้ลุกขึ้นจากพื้นที่รับประทานอาหารและย้ายไปที่กลางห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้บ้านของเธอกำลังโกลาหล โซฟา 2 ตัวของพวกเขาแตกออกจากกันด้วยเหตุนี้
“ฉันคิดว่าเสียงกระแทกที่เราได้ยินนั้นมาจาก…” ก่อนที่แองจี้จะพูดจบประโยคของเธอ พวกเขาได้ยินเสียงการยิ่ง
ทูอิน! ทูอิน! ทูอิน!
แองจี้รีบวิ่งออกจากอพาร์ตเมนต์ ขณะที่น้องชายของเธอเดินตามเธอไปพร้อมกับพ่อและแม่ของพวกเขา
พวกเขามาถึงทางเดินที่สามารถมองเห็นเอนดริกจัดการกับปืนใหญ่ที่ยื่นออกมาจากด้านซ้ายของประตูกุสตาฟ
“เกิดอะไรขึ้น?” ทุกคนล้วนมีความคิดเหมือนกันหมด เอนดริกพุ่งไปด้านข้าง หลบอีกหนึ่งนัด และยื่นมือออกมา ฟู่ว อิ่มมม!
จู่ๆ ปืนใหญ่ก็หยุดเคลื่อนที่ เมื่อแรงที่มองไม่เห็นถูกปิดกั้นปากกระบอกปืนและยึดเข้าที่
“ห้าาาา!” เอนดริกกรีดร้องออกมา ขณะที่เขาดึงแขนถอยด้วยแรงสดกําลัง
เชสสสสสสสสสสสสสสส!
ปืนใหญ่ถูกดึงออกมาจากผนัง พร้อมกับสายไฟหลายเส้นที่ยื่นออกมาด้านหลัง
บึม! บี้ม! บี้ม!
ผนังหลายส่วนพังทลายลงด้วยเหตุนี้ ทําให้เกิดเสียงดังขึ้น เมื่อมีผู้คนออกจากอพาร์ตเมนต์ เพื่อตรวจดูสิ่งที่เกิดขึ้นมากขึ้น
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเอนดริก ขณะที่เขาเดินไปข้างหน้าและกระทืบปืนใหญ่ แล้วซ้ําเล่าก่อนที่จะเตะออกไป
“ดีที่ปฏิกิริยาตอบสนองของฉันเร็วพอที่ฉันจะป้อนบาเรีย telekinetic (เทเลคิเนติก) เล็กๆ ข้างหน้าฉัน ซึ่งลดผลกระทบจากการยิงของมัน เอนดริก รู้สึกว่าเขาอาจได้รับบาดเจ็บจริงๆ ในตอนนี้ สามารถมองเห็นคราบเลือดบริเวณไหล่ซ้ายของเขาได้ แต่เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเพียงบาดแผลที่เนื้อเท่านั้น
เอนดริกยืนอยู่หน้าอพาร์ตเมนต์ของกุสตาฟและกําลังจะเคาะประตูอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงจากด้านหลัง
“นายกําลังทําอะไรอยู่?” คนๆนั้นใส่กางเกงขาสั้นสีขี้เถ้าและเสื้อครอปสีแดงกางเกงเธอมีผมสีเงินและสีชมพูที่มีเขาสั้นสองเขาบนหน้าผาก
“สนใจเรื่องของตัวเองไปเถอะ” เอนดริกพูดออกมา ในขณะที่เขาหันกลับมามองที่ประตูอีกครั้ง
“นี่มันเรื่องของฉัน… ไม่ว่านายจะบอกฉันว่าฉันมาทําอะไรที่นี่หรือให้ออกไป” แองจี้หรี่ตามองด้วยความสงสัย ขณะเดินไปข้างหน้า
“แล้วถ้าฉันไม่ทําล่ะ” เอนดริกถามน้ําเสียงรําคาญ เมื่อเขาหันกลับมาเผชิญหน้าเธอ
“ฉันจะทําให้นายออกไป” แองจี้ยกมือขึ้นแตะศีรษะ ขณะที่เธอพูดและมัดผมเป็นดังโงะ ขณะจ้องไปที่เด็กที่สูง 57 เธอรู้สึกว่าเขาดูสนิทสนมแต่นึกภาพไม่ออกว่าเธอเห็นเขาที่ไหน จากมุมมองของเธอ เขาดูมีอายุราวๆ 15 ปี ซึ่งอ่อนกว่าเธอ
อย่างไรก็ตาม เธอไม่รู้ว่าเธอคิดผิดยังไง
– “แกไม่มีสิทธิ์ที่จะ รบกวนความสงบของที่นี้ กลับบ้านไปเถอะ”
– “เห็นป้ายตรงประตูที่บอกว่าห้ามรบกวนไหม”
– “อยากรู้ว่าใครฝึกเด็กหยาบคายอย่างแก”
เพื่อนบ้านพูดด้วยหน้าตาเฉย รู้สึกอึดอัดเมื่อจ้องมองที่เอนดริก พวกเขายังคงเห็นเขาเป็นเด็กจึงไม่มีใครพยายามโทรหาตํารวจหรืออะไรนอกจากนี้พวกเขารู้สึกว่ามันเป็นอพาร์ตเมนต์ของกุสตาฟ ไม่มีทางที่เขาจะไม่สามารถจัดการกับเด็กคนนี้เองได้..
