ตอนที่ 420: การแข่งขันกับเอเลโวร่า
เม็ดฝนเริ่มตกลงมาหลังจากที่ช่องว่างเปิดออกทําให้กุสตาฟปิดตาข้างหนึ่งขณะที่ฝนเหล่านั้น
ตกลงมาบนใบหน้าของเขา
‘นี่มัน’ กุสตาฟพูดภายในใจ ขณะที่เขากระโดดขึ้นไปจับบนนั้น ก่อนที่จะดึงตัวเองขึ้น เมื่อเขาไปถึงยอดภูเขา ช่องเปิดก็ปิด ทําให้บริเวณใกล้เคียงสั่นเล็กน้อย
ร่างของกุสตาฟ ซึ่งในตอนแรกเกือบจะแห้งหลังจากอยู่ในภูเขาเป็นเวลาเกือบ 1 ชั่วโมงกลับเปียกอีกครั้ง เมฆดําทักทายเขาด้วยเส้นสีเงินราวกับรากที่ลากผ่านเป็นระยะๆ
เปาะ! แปะ! เปาะ! แปะ! เปาะ!
หยาดฝนส่งเสียงกระหึ่มอย่างไร้ความปราณีบนพื้นผิวของยอดเขา ทําให้สถานที่บางที่ยุบ
เต็มไปด้วยน้ําขุ่น กุสตาฟยืนอยู่ที่นั่นเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงฝีเท้าไปทาง
ตะวันออกไกลของบริเวณใกล้เคียง
เขาหันไปทางด้านข้าง และบุคคลนั้นก็ทําเช่นเดียวกัน แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างจากตัวเอง ประมาณ 50 ฟุต พวกเขาก็จํากันได้ในทันที
“เอเลโวร่า”
“กุสตาฟ” ทั้งสองพึมพําเบาๆ ‘อย่างที่ฉันคํานวณ… คนอื่นๆ ไม่ควรอยู่ไกลเกินไปในตอนนี้’ กุสตาฟกล่าวภายใน
‘เขามาที่นี่ก่อนฉันหรือเปล่า’ เอเลโวร่าสงสัย เธอไม่รู้เลยเพราะทัศนวิสัยของสภาพแวดล้อมนั้นแย่มาก เธอไม่รู้ว่ามีใครอยู่ใกล้เธอหรือไม่ เธอยังคงงุนงงเล็กน้อยที่เขาจะมาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ว เธอต้องการพักผ่อนเล็กน้อยหลังจากมาถึง แต่เมื่อเห็นกุสตาฟที่นี่ ความปรารถนาของเธอก็ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง
เธอหายใจเข้าและออกอย่างล้นเหลือ ทําให้หน้าอกใหญ่ของเธอยกขึ้นและลดลงเป็นครั้งคราวโดยที่เครื่องแบบของเธอเกาะติดกับร่างกายของเธอ
ทั้งคู่จ้องตากันสักครู่ก่อนที่เอเลโวร่าจะเริ่มก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง เอเลโวร่าคาดว่ากุสตาฟจะเริ่มเคลื่อนไหวเหมือนที่เธอท่า แต่เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นและจ้องมองมาทางเธอ
‘ทําไมเขาไม่เคลื่อนไหว’ เธอสงสัย เธอไม่รู้เลยเพราะทัศนวิสัยของสภาพแวดล้อมนั้นแย่มาก เธอไม่รู้ว่ามีใครอยู่ใกล้เธอหรือไม่
พวกเขาจ้องหน้ากัน 2-3 วินาที ก่อนที่เอเลโวร่าจะเริ่มก้าวไปข้างหน้าอีกครั้ง เอเลโวร่าคาดว่ากุสตาฟจะเริ่มเคลื่อนไหวเหมือนที่เธอท่า ด้วยความประหลาดใจของเธอ กุสตาฟจึงย้ายไปด้านข้างและนั่งบนก้อนหินขนาดใหญ่เล็กน้อยที่ยื่นออกมาจากพื้นดิน
‘นี่คืออะไร? เขากําลังพักผ่อนอยู่หรือเปล่า’ เธอถามตัวเอง ขณะหยุดอยู่ตรงหน้า กุสตาฟสังเกตเห็นความลังเลของเธอ ขณะที่เธอหันไปมองเขาจากระยะไกล “ฉันขอพูดตรงๆเลยนะ เธอน่ะไปเถอะ” กุสตาฟพูดด้วยรอยยิ้ม หน้าผากของเอเลโวร่ายับเล็กน้อย เมื่อได้ยินแบบนั้น
“ไม่จําเป็น” เธอพูดพร้อมยิ้มกลับแล้วเคลื่อนตัวไปด้านข้างเพื่อนั่งลงบนก้อนหินก้อนใหญ่ “ฮะ?” กุสตาฟอุทานด้วยเสียงเบา
“เธอควรจะเริ่มต้นจริงๆ นะ… ฉันสามารถแซงเธอได้ทุกเมื่อ” กุสตาฟพูดขึ้นอีกครั้ง แม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างกันประมาณ 50 ฟุต แต่เสียงของเขาก้องไปทั่วสถานที่ เพื่อให้เธอได้ยินเขาชัดเจน
“ไม่จําเป็น… ฉันพร้อมทุกเมื่อที่นายพร้อม” เอเลโวร่าตอบ
‘เธอค่อนข้างหัวแข็ง… ตอนนี้ฉันแทบไม่เหนื่อยเลย ดังนั้นมันคงจะโกง ถ้าฉันแข่งขันกับเธอตอนนี้’ นี่คือกระบวนการคิดของกุสตาฟ เขารู้ดีว่าถึงแม้เอเลโวร่าจะแข็งแกร่งมาก แต่ก็ไม่มีทางที่เธอจะไม่เหนื่อยจากการปีนเขา นั่นเป็นเหตุผลว่าทําไมเขาจึงตัดสินใจรอให้เธอเดินต่อไปก่อนจะเดินตามไป
ทั้งคู่สนใจที่จะดูว่าใครจะเข้าเส้นชัยได้ก่อน เนื่องจากสถานการณ์ที่ไม่เหมือนใคร แต่กุสตาฟรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม
นี่คือวิธีที่พวกเขานั่งเป็นเวลา 5 นาทีถัดไปโดยไม่ต้องแลกเปลี่ยนค่าเพิ่มเติมหรือเคลื่อนไหว เอเลโวร่าไม่ขยับเขยื้อนตลอดเวลา ขณะที่เธอมองเห็นตําแหน่งของกุสตาฟ
กุสตาฟยังไม่ลุกขึ้นในระหว่างนี้ ให้โอกาสเธอได้พักผ่อนโดยที่เธอไม่รู้ อีก 3 นาทีผ่านไป และในที่สุด อีกคนก็มาถึงยอดเขา
“โอ้ กุสตาฟ เจ้ามาแล้วหรือ” แม้แต่ไอดริสก็แปลกใจมากเพราะกุสตาฟไม่ทําความเร็วในกิจวัตรตอนเช้าจนกว่าจะถึงคิวสุดท้าย
“ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน ไปต่อเถอะ” กุสตาฟตอบด้วยสีหน้าไม่ใส่ใจ
ไอดริสพยักหน้าเล็กน้อยและเดินหน้าต่อไป กุสตาฟบอกได้เลยว่าชาร์ตและอีอีน่าจะมาถึงจุดสูงสุดด้วย พวกเขาอาจมาที่ปลายสุด ซึ่งเขามองไม่เห็นเพราะการมองเห็นลดลง
กุสตาฟยังคงตัดสินใจที่จะรออีกประมาณ 5 นาที
อีกประมาณ 3 คนจากคลาสพิเศษผ่านจุดกึ่งกลางของเอเลโวร่าและตําแหน่งของกุสตาฟด้วยสายตาที่สับสน เมื่อสังเกตเห็นทั้งคู่ พวกเขาเดินต่อไปเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
‘เธอหัวแข็งจริงๆ… ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจคนอื่นที่เดินผ่านเธอไป’ กุสตาฟพูดในใจก่อนจะลุกขึ้นยืน
ทันทีที่เขายืนขึ้นเอเลโวร่าก็เช่นกัน
กึก! กึก! กึก! กึก!
เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังก้องไปทั่วสถานที่ขณะที่พวกเขาเริ่มวิ่งไปที่ขอบ กุสตาฟใช้ความเร็วปานกลาง ไม่เคลื่อนที่เร็วหรือช้าเกินไปเพื่อหลีกเลี่ยงการลื่นล้ม เขาค่อย ๆ เร่งจังหวะ
ขณะที่พวกเขาเคลื่อนไปข้างหน้าไปยังบริเวณที่ลื่นน้อยกว่า
เขาและเอเลโวร่าเริ่มแซงนักเรียนบางคนที่แซงหน้าพวกเขาไปก่อนหน้านี้อย่างช้าๆ และมาถึง
ขอบในอีกไม่กี่นาที เชือกที่ผูกติดอยู่กับเสาเล็กๆ ที่ยื่นออกมาจากพื้นสามารถมองเห็นได้ตรงไปยังหมอกที่อยู่ข้างหน้า บริเวณนี้มีหมอกหนาอยู่เสมอ แต่คราวนี้กลับแย่ลงไปอีกราวกับว่าฝนได้ตัดสินใจที่จะไม่หยุดไหลในวันนี้ ขณะนี้เป็นเวลา 7 โมงเช้า แต่ดูเหมือนว่าเป็นเวลาเที่ยงคืน กุสตาฟและเอเลโวร่ารีบหยิบเชือกที่พวกเขาเห็นว่ามั่นคงและเริ่มเดินไปบนพวกมัน
พวกเขาไม่ได้ไปหาเส้นที่ห้อยต่องแต่งเพราะพวกเขาสามารถบอกได้ว่ามีใครบางคนกําลัง
เดินอยู่บนพวกมันเหล่านั้น
กุสตาฟเริ่มเดินข้ามเส้นไปเรื่อย ๆ โดยกางแขนออกจากกันเล็กน้อย ในทางกลับกันเอเลโวร่ากําลังเดินเร็วกว่าเขาเกือบ 2 เท่า แม้ว่ากุสตาฟได้ปรับปรุงการทรงตัวของเขาแล้ว แต่เอเลโวร่าก็เป็นอีกระดับหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้
ในเวลาไม่กี่นาที กุสตาฟได้ข้ามเส้นทางไปแล้ว 50 ฟุต และจากตําแหน่งบนยอดเขา เขาก็หายตัวไปในหมอก อย่างไรก็ตาม เชือกยังคงห้อยอยู่เล็กน้อยเนื่องจากการเคลื่อนไหวของเขา กึก! กึก!
นักเรียนอีกคนหนึ่งมาถึงจุดสูงสุดและเคลื่อนตัวตรงไปยังตําแหน่งเชือกที่กุสตาฟกําลังเดินอยู่
รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขานั่งยองๆ และหยิบมีดเลเซอร์ขนาดเล็กออกมา
ในขณะที่เอื้อมมือไปดึงเชือก
