ตอนที่ 90: คำขอเป็นเพื่อน
เช้าวันรุ่งขึ้น นักเรียนตื่นแต่เช้าและเตรียมตัวสำหรับกิจกรรมแลกเปลี่ยน
นักเรียนถูกจัดกลุ่มเป็นร้อย นักเรียนประมาณ 8 คนจากทุกโรงเรียนถูกจัดให้อยู่ในกลุ่ม
นักเรียนจากโรงเรียนอื่นได้มีโอกาสพบปะสังสรรค์กันในลักษณะนี้
พวกเขาถูกนำตัวขึ้นรถบัสตามกลุ่มของพวกเขา
ตามคำกล่าวของอาจารย์ใหญ่โรงเรียนมัธยมเมืองเอเทรียม กลุ่มต่างๆ จะไปเที่ยวที่ต่างๆ ในเมืองเพื่อไม่ให้คนพลุกพล่านในสถานที่ใดสถานที่หนึ่ง
ซึ่งหมายความว่าเมื่อกลุ่ม A ไปเยือนใจกลางเมือง กลุ่ม B จะอยู่ที่อื่นในขณะนั้น เช่นเดียวกับกลุ่มอื่น ๆ ด้วย
สุดท้ายก็ไปเที่ยวที่เดิมแต่คนละเวลา
กุสตาฟถูกจัดให้อยู่ในกลุ่มที่มีเลือดผสมจากชั้นเรียนของเขา ซึ่งส่วนใหญ่จ้องมาที่เขาด้วยความดูถูก ผสมกับความระแวดระวัง
กลุ่มของพวกเขามุ่งหน้าไปยังสถานที่ที่เรียกว่าไซต์ #47 ที่ชายฝั่งของเมือง
มีเด็กผู้หญิง 5 คนจากชั้นเรียนของเขาในกลุ่ม ที่เหลืออีก 3 คนเป็นเด็กผู้ชาย
มีนักเรียนเพียง 2 ใน 7 คนเท่านั้นที่ไม่จ้องมองเขาด้วยท่าทางแปลก ๆ แต่ก็ไม่สามารถพูดแบบเดียวกันได้สำหรับคนอื่นๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งหนึ่งในนั้นไม่สามารถมองเข้าไปในดวงตาของเขาได้ เธอมักจะหันไปมองเขาแล้วเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย
‘ทำไมฉันถึงถูกจัดให้อยู่กลุ่มเดียวกับเขานะ’ เธอกัดริมฝีปากล่างด้วยความหงุดหงิด ขณะที่เธอสงสัย
นี่คือยูฮิโกะ หญิงสาวคนเดียวกับที่โดนกุสตาฟทุบตีในโรงฝึก Dojo
เมื่อกุสตาฟขึ้นรถพร้อมกับนักเรียนเหล่านี้ เขาไม่ได้ชำเลืองมองใครเลยแม้แต่น้อย
“ไม่น่าแปลกใจที่อากาศมีกลิ่นเหม็น มันเหม็นเหมือนขยะ!” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งข้างยูฮิโกะ เปล่งเสียง ในขณะที่จ้องไปที่กุสตาฟ
“ใช่ไหม ยูฮิโกะ” เธอถามยูฮิโกะที่ขาดสติ
“เฮ้ ยูฮิโกะ” เธอร้องเรียกอีกครั้ง หลังจากสังเกตเห็นสีหน้าที่ไม่สนใจของยูฮิโกะ
“ฉันบอกว่าที่นี่มีกลิ่นขยะไม่ใช่เหรอ?” เธอถามอีกครั้ง ในขณะที่หันไปมองที่กุสตาฟที่เพิกเฉยต่อการเดินทางของเธอ
ยูฮิโกะได้ยินดังนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยขณะที่เธอหันหน้าไปมองกุสตาฟ
กุสตาฟหันไปมองเธอด้วย การแสดงออกของเขาเต็มไปด้วยความห่างเหินอย่างมาก ในขณะที่เขาสบตากับยูฮิโกะ
‘ฉันเดาว่าโลกนี้จะไม่มีวันขาดคนงี่เง่า… ยูฮิโกะจะว่าอย่างไร? เธอจะตอบสนองอย่างไร?’
กุสตาฟเอนแขนไปข้างหน้าต่างแล้ววางกรามไว้บนกำปั้นขณะที่รอยยิ้มเล็กๆ ก่อตัวขึ้นบนใบหน้าของเขา
ยูฮิโกะรีบหันหน้าไปรอบๆ ด้วยความเขินอายและจ้องไปที่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ
“หุบปากไป อีบ้า!” ยูฮิโกะตะโกนออกมาและตบแก้มเธอ
เพี้ยะ!
ทุกคนตกใจกับการกระทำกะทันหัน อะไรคือสาเหตุของปฏิกิริยาที่รุนแรงของยูฮิโกะ?
แม้แต่กุสตาฟก็ไม่คิดว่าเธอจะมีปฏิกิริยาแบบนั้น
“ทำไมเธอถึงตบฉัน” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นและเปล่งเสียงออกมาด้วยท่าทางเจ็บปวดและสับสน
“เธอจะเห็นว่าเราอยู่ในที่สาธารณะ ในอีกเมืองหนึ่ง เราควรจะสามัคคีกัน… เรียนรู้ที่จะมีมารยาท” ยูฮิโกะกล่าวด้วยท่าทางที่ยุติธรรม
นักเรียนในรถบัสจ้องไปที่การแสดงออกที่เหมือนนักบุญของเธอด้วยท่าทางที่เข้าใจ
นักเรียนของเอชชีลอนบนรถบัสก็รู้จักยูฮิโกะสำหรับทัศนคติแบบนักบุญของเธอเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงรู้สึกว่ามันพอเข้าใจได้
‘เธอยืนขึ้นทำแบบนั้นเพื่อไอ้ถังขยะนั่น แม้ว่ามันมีความกล้าที่จะชวนเธอออกเดตในอดีตเหรอ’ นี่คือกระบวนการคิดของพวกเขา
กุสตาฟรู้ดีว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร แต่เขาไม่ได้ใส่ใจ
เขาหัวเราะภายในใจเท่านั้น
นักเรียนจากโรงเรียนอื่นเริ่มสงสัยว่าทำไมเด็กผู้หญิงคนนั้นถึงเรียกเด็กคนอื่นว่าเป็นถังขยะตั้งแต่แรกเจอ
เด็กผู้หญิงผมขาวเดินมาที่ตำแหน่งของกุสตาฟและนั่งข้างเขา
‘หืม?’ กุสตาฟสังเกตว่าเธอเป็นผู้หญิงคนเดียวกับที่นั่งข้างเขาระหว่างเดินทางไปเมืองเอเทรียม
“สวัสดี” เธอทักทายกุสตาฟด้วยเสียงต่ำ
กุสตาฟหันมาจ้องเธอสักครู่ก่อนจะหันกลับมามองที่หน้าต่าง
“เธอต้องการอะไร?” กุสตาฟถามด้วยความสงสัย
เขารู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญสำหรับพวกเขาที่จะนั่งด้วยกันสองครั้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอนั่งอยู่ในส่วนอื่นของรถบัสก่อนหน้านี้
นอกจากนี้ เขารู้สึกว่าใครก็ตามในชั้นเรียนของเขา ที่พยายามเริ่มการสนทนากับเขาจะมีแรงจูงใจซ่อนเร้นบางอย่าง อีกอย่างคือเธอเป็นคนมีชื่อเสียงในคลาสชั้นเรียนที่ 3 เหมือนกัน แต่เธอเป็นคนประเภทที่ไม่ยอมเอาจมูกไปยุ่งเรื่องของคนอื่น จากสิ่งที่กุสตาฟจำได้ เธอเป็นคนง่ายๆ สบายๆแต่ก็โง่เขลาเช่นกัน
เขาไม่มีเหตุผลที่จะไม่ชอบเธอ แต่เธอก็ไม่มีเหตุผลที่จะชอบเขาเช่นกัน
“ฉันแค่อยากเป็นเพื่อน” เธอพูดอย่างเป็นมิตร
“ฉันชื่อมาทิลด้า” เธอพูดพร้อมยื่นมือไปทางกุสตาฟเพื่อเขย่าเขา
“ฉัน… ไม่สนใจ” กุสตาฟพูดโดยไม่หันมามองเธอด้วยซ้ำ
มาทิลด้าต้องลดมือลงก่อนจะเริ่มพูดอีกครั้ง
“เมืองนี้สวยไหม… มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นี่ไม่มีในเมืองของเรา” เธอพูดด้วยรอยยิ้มขณะมองผ่านหน้าต่าง
รถบัสผ่านเส้นทางต่างๆ และพวกเขาได้ผ่านโครงสร้างหลายแห่งในการเดินทางนี้ นกที่ดูคล้ายเครื่องจักรกลบางตัวก็บินข้ามอากาศในบางส่วนของเมือง
ต้นไม้บางต้นที่ปลูกโดยรอบมีสีม่วง แดง ขาว และใบอื่นๆ อีกหลายสี ทำให้เมืองดูมีสีสันอย่างเป็นธรรมชาติ
กุสตาฟชอบธรรมชาติด้วย ดังนั้นคำพูดของเธอจึงดึงดูดความสนใจของเขา แต่เขาก็ยังตัดสินใจที่จะไม่ตอบเธอ
“การผสมผสานระหว่างธรรมชาติและเทคโนโลยีเป็นความงามที่จุดสูงสุด” เธอกล่าวด้วยดวงตาเป็นประกายระยิบระยับขณะมองผ่านหน้าต่าง
“เธอเริ่มมีเสียงเหมือนยุงแล้วนะ นี่เธอต้องการอะไรกันแน่” กุสตาฟถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“อุ๊ย ใจร้ายไปหน่อยไหม” เธอพูดด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว และมองไปยังใบหน้าของกุสตาฟ โดยหวังว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนองบางอย่าง แต่เธอได้รับแต่ความผิดหวัง กุสตาฟยังคงมีสีหน้าเหินห่าง
“ฉันแค่อยากเป็นเพื่อนนาย” เธอพูดด้วยสายตาอ้อนวอน
“เธอเข้าเรียนที่เอชชีลอนมาหลายปีแล้ว มันสายเกินไปที่จะลองเป็นเพื่อนกับฉัน… เธอตั้งเป้าว่าจะบรรลุอะไร จากการเป็นเพื่อนกับถังขยะ?” กุสตาฟหันไปหาเธอและจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอหลังจากที่เขาถามคำถาม
แววตาที่เขามองทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
————————————————————–
