ตอนที่ 95: การเลือกหน้ากาก?
“อันนี้อย่างที่คุณเห็น มันดูเหมือนสุนัขจิ้งจอก มันจึงสื่อความหมายได้มากกว่าหนึ่งอย่าง พวกมันเข้าใจง่ายมาก แต่ก็ขัดแย้งด้วย…” ชายชราหยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ในตอนนั้น เขากล่าวว่าหน้ากากนี้เป็นสัญลักษณ์ของพรฝ่ายวิญญาณที่ได้รับจากการถวายส่วยเทพเจ้า และสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติอื่น ๆ … เมื่อใดก็ตามที่ผู้คนสวมมันจะต้องบูชาเทพเจ้าของพวกเขา ก่อนที่จะถวายเครื่องบูชา… สัญลักษณ์ที่ 2 เป็นสัญลักษณ์ที่เรียบง่าย เช่นเดียวกับชื่อที่บ่งบอกว่าเป็นสุนัขจิ้งจอก… คนที่สวมหน้ากากประเภทนี้ก็เป็นคนที่เจ้าเล่ห์และ พวกเขาอาจเป็นประเภทที่ทั้งดุร้ายและเป็นวีรบุรุษได้ หากพวกเขาเลือก… ความสามารถในการหลอกล่อ คนอื่นว่ากันพวกเขามีทักษะที่สูงที่สุด” ชายชราอธิบายเสร็จและทิ้งหน้ากากที่ 3 ด้วย
“แบบไหนใน 3 แบบนี้ที่ดึงดูดความสนใจของคุณ หนุ่มน้อย” เขาถามอีกครั้ง
กุสตาฟมีสีหน้าครุ่นคิด
เขาจ้องไปที่หน้ากากทั้ง 3 ด้วยดวงตาของเขา และเขาก็ขยับจากหน้ากากหนึ่งไปอีกหน้ากากหนึ่ง ขณะพิจารณาสัญลักษณ์โบราณของพวกมัน
“ฉันจะเลือกอันนี้” หลังจากนั้นครู่หนึ่งกุสตาฟก็ชี้ไปที่หน้ากากที่ 3
ชายชรายิ้มตอบและบรรจุหน้ากากให้กุสตาฟก่อนจะบอกราคา
มันราคาเพียง 150 เรด เท่านั้น กุสตาฟจึงสามารถซื้อมันได้อย่างง่ายดาย
ชายชราโบกมือให้กุสตาฟขณะออกจากร้านและรวมกลุ่มกับฝูงชน
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที เขาประหลาดใจที่เห็นกุสตาฟมาที่ร้านอีกครั้ง
“ลืมอะไรไปหรือเปล่าเด็กน้อย” เขาถามด้วยสีหน้ากังวล
“เปล่า ฉันไม่ได้ลืมอะไรเลย” กุสตาฟตอบชายชราสงสัยว่าทำไมเขาจะกลับมาตั้งแต่แรก
“ฉันต้องการซื้อหน้ากากอีก 2 อันด้วย” กุสตาฟกล่าว
—
เมื่อใกล้ถึงเวลาเย็น นักศึกษาก็กลับโรงแรมในที่สุด
วันนี้ค่อนข้างน่าตื่นเต้นสำหรับพวกเขา
กุสตาฟก็กลับมาพร้อมกับนักเรียน
ในตลาดโบราณ กุสตาฟสามารถพบปะกับนักเรียนคนอื่นๆ ได้อย่างง่ายดาย เพราะเขาจดจำเส้นทาง ทางโค้ง และทางเลี้ยวทั้งหมดที่เขาทำเมื่อจากไปก่อนหน้านี้
เขากลับไปที่จุดนัดพบโดยไม่ใช้แผนที่หลังจากหมดเวลา
ระหว่างทางกลับเขาไปเจอแองจี้ที่ตลาดโบราณ
ตอนแรกเขาแปลกใจที่เห็นเธอและสงสัยว่าทำไมเธอถึงอยู่ที่นั่นคนเดียวแทนที่จะอยู่กับกลุ่มของเธอ
เมื่อฟังคำอธิบายของเธอ กุสตาฟก็อยากจะเอามือปิดหน้า
แองจี้ถูกตัดขาดจากฝูงนักเรียนเพราะเธอสังเกตเห็นเด็กคนหนึ่งที่หลงทางอยู่ในทะเลของผู้คนในตลาด
เธอตัดสินใจช่วยเด็กคนนั้นหาพ่อแม่ของพวกเขา และหลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถหากลุ่มของเธอได้อีก
กลุ่มของเธอยังพยายามค้นหาเธอ แต่ไม่สามารถทำได้
ตลาดโบราณเป็นสถานที่ที่ใหญ่มาก ผู้คนจึงพลาดกันได้ง่ายมาก
หลังจากพาเธอกลับมาแล้ว ครูก็ติดต่ออีกกลุ่มหนึ่งและแจ้งพวกเขาว่ามีคนพบแองจี้แล้ว
เมื่อกลับมาถึงโรงแรม กุสตาฟกำลังเดินไปที่ห้องของเขา เมื่อเขาได้ยินใครบางคนเรียกเขา
“กุสตาฟ ได้โปรดรอก่อน!”
กุสตาฟหยุดเดินแล้วหันกลับมา
เขาจำเสียงนั้นได้แล้ว “อาจารย์ใหญ่เออร์วิน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ
อาจารย์ใหญ่เออร์วินกำลังมุ่งหน้าไปหาเขาจากทางเข้า และเขาสามารถเรียกกุสตาฟได้ก่อนจะขึ้นลิฟต์
“มีอะไรให้รับใช้ครับ อาจารย์ใหญ่เออร์วิน” กุสตาฟถาม
“กุสตาฟ งานแลกเปลี่ยนความรู้จะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้ โปรดเป็นผู้นำกลุ่มที่จะเป็นตัวแทนของเอชชีลอน ทีเถอะ” อาจารย์ใหญ่เออร์วินขอร้อง
‘เป็นแบบนี้อีกแล้ว’ กุสตาฟถอนหายใจภายในใจ
“ผมไม่สนใจอาจารย์ใหญ่ ท่านช่วยหาคนอื่นแทนที… มีผู้สมัครมากมายให้ท่านเลือก โปรดอย่ารบกวนผมอีก” กุสตาฟพูดด้วยท่าทางไม่สนใจแล้วหันกลับมา
“ลาก่อนอาจารย์ใหญ่เออร์วิน” เขากล่าวและเดินเข้าไปในลิฟต์
เขาไม่ได้รอให้อาจารย์ใหญ่เออร์วินพยายามโน้มน้าวใจเขา เพราะว่าเขาจะตัดสินใจไม่ช่วยเอชชีลอน ในทางใดทางหนึ่ง
อาจารย์ใหญ่เออร์วินเหลือบมองลิฟต์ที่ปิดตัวลงด้วยท่าทางเคืองๆ
“ดูเหมือนว่าฉันต้องโทรหาเธอสินะ… ฉันแน่ใจว่าเขาจะฟังเธอ” อาจารย์ใหญ่เออร์วินพึมพำ
—
เช่นนั้น ค่ำคืนก็ล่วงไปและเช้าวันรุ่งขึ้นก็มาถึง
นักเรียนกำลังมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนมัธยมเมืองเอเทรียม
วันนี้เป็นวันที่งานแลกเปลี่ยนจะเริ่มขึ้นจริง ๆ และพรุ่งนี้ก็ถึงเวลาสิ้นสุด พวกเขาใช้เวลาทั้งหมดเมื่อวานนี้เพื่อเยี่ยมชมสถานที่สำคัญในเมือง
ที่เดียวที่พวกเขาไม่สามารถไปเยี่ยมชมได้ ซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดของเมืองคือยานอวกาศที่ประจำการอยู่กลางท้องฟ้าเหนือเมือง
เมื่อวานนี้พวกเขาได้รับแจ้งว่านี่คือที่ตั้งของสาขา MBO ภายในเมืองและไม่ได้จำกัดเฉพาะบุคลากรที่ไม่ใช่ MBO แม้แต่ชาวเมืองก็ไม่สามารถเยี่ยมชมสถานที่นี้ได้
กุสตาฟรู้สึกว่าความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างอันนี้กับอันหนึ่งในเมืองแพลงก์ตอนคือ อันหนึ่งตั้งอยู่บนพื้นดิน อีกอันอยู่บนท้องฟ้า เช่นเดียวกับเมืองเอเทรียมสาขา MBO ในเมืองแพลงก์ตอนก็ถูกจำกัดไม่ให้คนนอกห้ามเข้าไปใน MBO
พวกเขามาถึงโรงเรียนมัธยมเมืองเอเทรียม หลังจากเดินทางบนท้องถนนไม่กี่นาที
โรงเรียนมัธยมปลายเมืองเอเทรียม นั้นตั้งอยู่ในที่ราบสูง ดังนั้นเมื่อพวกเขาลงจากรถบัสและเริ่มเดินก็รู้สึกเหมือนกำลังขึ้นบันได
ด้วยขนาดที่ใหญ่ของโรงเรียน ถ้าคนธรรมดาเดินไปมาก็จะเหนื่อยง่ายเพราะเหมือนขึ้นบันไดตลอดเวลา แต่ก็ไม่ได้ยากสำหรับนักเรียนจริงๆ เพราะสมรรถภาพทางกายของคนเลือดผสมนั้น สูงกว่าปกติ
นักเรียนจำนวนมากแห่กันไปที่ห้องโถงของโรงเรียนและนั่งลง
น่าแปลกที่กุสตาฟนั่งลงพร้อมกับสาวงาม 2 คน
คนหนึ่งนั่งซ้าย อีกคนนั่งขวา
นักเรียนที่อยู่รอบๆ จะหันศีรษะมองเขาและชี้นิ้วเป็นครั้งคราว
พวกเขาส่วนใหญ่บ่นใส่หูเพื่อน แต่กุสตาฟได้ยินคำพูดของคนที่อยู่ในขอบเขตการรับรู้ของเขา
“นั่นคือเขา เขารอดชีวิตจากการจู่โจมของยานอวกาศห้องเครื่อง โดยไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่นิดเดียว”
เมื่อใดก็ตามที่กุสตาฟได้ยินเรื่องนี้ เขาจะสงสัยว่าคำอธิบายของเขาเมื่อวานนี้ไม่ได้เข้าหูของนักเรียนหรือไม่
เขาได้ให้คำอธิบายปกปิดได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่ฉากนั้นยังคงเป็นที่นิยมในริมฝีปากของนักเรียน
“ขอต้อนรับทุกท่านสู่โรงเรียนมัธยม เมือง เอทรียม! การแลกเปลี่ยนความรู้จะเริ่มขึ้นในไม่กี่นาที!”
เสียงดังก้องไปทั่วห้องโถง
————————————————————–
