ชี่หมิงไม่กลัวอ้าวเจียนอีกต่อไปเนื่องจากเขาได้รับการสืบทอดมาเช่นกัน เขากระแทกคทาที่อยู่ในมือของเขาลงบนพื้นอีกครั้ง ภูตผีปรากฏตัวขึ้นมาและห้อมล้อมรอบๆอ้าวเจียน
เมื่อเห็นการโจมตีของเหล่าภูต อ้าวเจียนตวัดดาบสีแดงของเขาไปด้านหน้า แสงสะท้อนของดวงอาทิตย์กับดาบของเขาทำให้ภูตผีเหล่านั้นถูกสังหารลง จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปที่ชี่หมิง
“ปั้ง!”
ชี่หมิงยังคงสงบนิ่งต่อการโจมตีของอ้าวเจียน หมัดขวาของเขาพุ่งเข้าใส่ศัตรูในทันที ปะทะเข้ากับดาบของอ้าวเจียน
ด้วยพรที่เพิ่มค่าสถานะสองเท่า หมัดของชี่หมิงนั้นอยู่เหนือกว่าการโจมตีของอ้าวเจียนในเรื่องของความแข็งแกร่ง มันผลักเขาให้ถอยออกไป จากนั้นเขาก็กระแทกคทาของเขาลงบนพื้นอีกครั้ง เหล่าถูตผีก็ปรากฏขึ้น เขาดูดพวกนั้นเข้าไปในปากในทันที เส้นสีแดงเข้มปรากฏขึ้นตามตัวของเขา ร่างกายของเขานั้นแข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้ แม้แต่อ้าวเจียนนั้นก็รู้ได้ว่าชี่หมิงนั้นไม่ใช่นักเวทย์ที่อ่อนแออีกต่อไป แต่เขาคือคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมที่เขาจะใช้พลังทั้งหมดที่มีเพื่อต่อสู้
…
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังต่อสู้กันอยู่ เงาของหลิวไช่ก็หายไป เขาพุ่งเข้าชาร์จธงของป้อมปราการอีกครั้ง
เพื่อที่จะคุ้มกันหลิวไช่ นักฆ่าที่เหลือของกิลด์จึงเปิดใช้งานชาโด้วสเต็ปและตามเขาไปด้านหลัง ตลอดทาง พวกเขาได้คุ้มกันหลิวไช่จากจิตสังหารมากมาย
แผนการของกิลด์เดโมลิชั่นนั้นสำเร็จผลอย่างชัดเจน ด้วยการทอดทิ้งหลังการต่อสู้ของพวกเขาทั้งหมดและโจมตีเข้าไปใส่พวกเขาเพียงอย่างเดียว พวกเขาเคลื่อนที่ผ่านการสู้รบที่วุ่นวายไปได้อีกครั้งและพุ่งเข้าไปที่ธงของป้อมปราการเป็นครั้งสุดท้าย
“หลิวไช่ เจ้าจะไม่ได้ครอบครองเมืองเป่ยฉี!”
ทันใดนั้น ไฟที่ลุกไหม้ปรากฏขึ้นที่พื้นที่ตรงกลาง เงาของกู่หยูปรากฏขึ้นด้านหน้าของธงปราการ
เขาค่อยๆปรากฏขึ้นบนหัวผากของกู่หยู ร่างกายของเขาขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว มันเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้นได้ด้วยตาเปล่า เพียงชั่วพริบตา เขาปลายเป็นยักษ์สีแดงที่มีความสูงถึงสามเมตร
กู่หยูจะไม่ยื้ออีกต่อไปในเมื่อเวลานี้นั้นเป็นช่วงเวลาครึ่งหลังของกิจกรรม เขาเผยให้เห็นน่างปิศาจของเขาตรงๆ ความแข็งแกร่งของเขานั้นเพิ่มขึ้นเป็นอย่างมากจากความสามารถของการสืบทอด
“กำจัดมัน!” หลิวไช่ตะโกนออกมา แสงสะท้อนจากเพชรบนร่างกายของเขาส่องประกายระยิบระยับ เขาใช้พลังงานทั้วหมดที่มีโจมตีเข้าไปที่กู่หยูผู้ที่ยืนอยู่ด้านหน้าของธงปราการ
เขารู้ว่าเขาจะเป็นผู้ชนะสำหรับค่ำคืนนี้ตราบใดที่เขาสามารถกำจัดกู่หยู่ลงไปได้!
“ย๊ากก!” กู่หยูร้องคำราม เขาเหวี่ยงหมัดของเขา มันชนเข้ากับหมัดของหลิวไช่ที่พุ่งเข้ามา
ภาพเงาของทั้งสองคนนั้นก้าวุอยหลังออกไปพร้อมกัน ด้วยการเพิ่มความแข็งแกร่งจากร่างกายปิศาจ เห็นได้ชัดว่าพลังของกู่หยูนั้นมากกว่าหลิวไช่หลายเท่า หมัดของเขาทรงพลังมากทำให้หลิวไช่ต้องถอยหลังกลับไป
เวลานั้น หมอกโลหิตก็ปรากฏขึ้นในพื้นที่รอบๆ เลือดที่อยู่บนพื้นลอยขึ้นบนอากาศและดูดซับเข้าไปในร่างกายของกู่หยู
กู่หยูค่อยๆตั้งตัวตรงและเดินตรงไปที่ด้านหน้าของธงปราการอีกครั้ง เขาหัวเราะออกมาเหมือนกับปิศาจ “หลิวไช่ เจ้าไม่มีวันผ่านข้าไปได้!”
“ข้าทำได้! หลิวไช่ปรับสมดุลร่างกายและเข้าโจมตีอีกครั้งในขณะที่เขาตะโกนออกมา
เพื่อที่จะสนับสนุนหัวหน้าของเขาในการยึดธง ผู้เล่นนักฆ่าที่เหลือติดตามเขาไปด้านหลังและเข้าโจมตีครั้งสุดท้าย
“ข้าบอกว่า เจ้าทำไม่ได้!” กู่หยูคำรามออกมา เปลวไฟสีเลือดที่อยู่ในตัวของเขาได้ลุกโชนขึ้นมาและแผ่กระจายไปรอบๆ
ตัวเลขดาเมจปรากฏขึ้นบนหัวของหลิวไช่และคนอื่นๆ
นักฆ่าที่มีเลือดน้อยอยู่แล้วล้มตายไปทีละคน แม้ว่าพวกเขาจะยังไม่ทันได้เข้าไปใกล้กู่หยู่เลยก็ตาม
“ปั้ง!”
หมัดทั้งสองปะทะใส่กันอีกครั้ง หลิวไช่ลอยขึ้นจากพื้น จบลงด้วยหลอดเลือดที่เหลือน้อยกว่าครึ่ง
“ต้านเอาไว้ ทุกคน! เหลือเวลาอีกแค่ 25 นาที ข้าจะรับมือกับหลิวไช่เอง!” กู่หยูออกคำสั่งครั้งสุดท้ายในช่องแชทของกิลด์
มีเวลาเหลือไม่มาก ผู้เล่นต่างกำลังต่อสู้กันอยู่ด้านนอกของปราการ จึงทำให้การป้องกันและหยุดยั้งการเข้าโจมตีกลายเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้น คนๆเดียวที่สามารถบุกทลายแนวป้องกันเข้าไปได้ก็คือหลิวไช่ เขามีความมั่นใจว่าเขานั้นจะทำมันได้สำเร็จ!
หลิวไช่ลุกขึ้นอีกครั้ง เขาจ้องไปที่กู่หยูด้วยสายตาที่ตื่นเต้น
เขาไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่เขาได้เจอกับคู่ต่อสู้ที่น่าตื่นเต้นเช่นนี้
ด้วยความนับถือต่อกู่หยูที่มีความมั่นใจ เขาหัวเราะออกมาทันที
“กู่หยู ข้ายอมรับว่าเจ้านั้นแข็งแกร่งจริงๆ แต่ยังไงเจ้าก็ไม่มีทางเอาชนะข้าได้ด้วยตัวเจ้าเอง!”
“โอ้?” กู่หยูประหลาดใจเล็กน้อย
“เจ้าเคยได้ยินคำว่าธันเดอร์ไหม?” หลิวไช่สะบัดมือขวาของเขาและเดินเข้าไปหากู่หยูทีละก้าว
“ธันเดอร์? ข้าไม่เคยได้ยินมันมาก่อน!” กู่หยูยิ้มออกมาแปลกๆ จากนั้นเขายกขาขึ้นและกระแทกลงบนพื้นด้านหน้า เขาพุ่งเข้าใส่หลิวไช่
แต่ก็ให้กู่หยู่ประหลาดใจ หลิวไช่ไม่เข้าปะทะกับเขา เขาหันตัวไปด้านข้างแหละหลบหลีกการโจมตีที่รุนแรงนั้น
“ช่องโหว่ ท้องซ้ายล่าง!”
เพชรบนร่างกายของเขาส่องประกายตามเสียงตะโกนของหลิวไช่ เขาอัพเปอร์คัทเข้าไปที่ท้องของกู่หยูอย่างแรง
หมัดนั้นทำให้การป้องกันของกู่หยูตกลง เขาถอยหลังไปทันที
“ฮึ่ม!” กู่หยู่ส่งเสียงออกมาก่อนที่จะบุกเข้าหาหลิวไช่อีกครั้งเพราะคิดว่ามันเป็นความผิดพลาด
“ช่องโหว่ การป้องกันที่ขาขวาของเจ้านั้นอ่อนแอ!”
หลิวไช่กระโดดไปทางซ้ายด้วยการเคลื่อนไหวที่ลื่นไหลและปล่อยหมัดขวาของเขาใส่ไปที่หน้าของกู่หยู กระแทกเขาลงไปนอนกับพื้น
กู่หยูแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น กลิ้งถอยไปและยืนขึ้นมา กล้ามเนื้อในร่างกายของเขาหดตัวอย่างรวดเร็วและพุ่งเข้าโจมตีอีกครั้ง
น่าตกใจ หลิวใช่สามารถคาดเดาการโจมตีของเขาได้ทุกครั้ง อีกทั้งยังโจมตีกลับได้ใช่จังหวะที่เหมาะสม
เมื่อได้เห็นหลิวไช่กระโดดสลับขาไปมาด้วยทักษะการต่อยมวยที่รุนแรง กู่หยูคิดถึงใครบางคน
“เจ้าจะบอกว่าเจ้าคือ ธันเดอร์ งั้นรึ!”
หลิวไช่พยักหน้าและพูดออกมาว่า “เจ้าเป็นคนแรกในเกมนี้ที่รู้ความลับนี้!”
“ราชาธันเดอร์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้ครอบครองยุคของมวยปล้ำ?” เมื่อได้ยินหลิวไช่ยอมรับ คลื่นขนาดใหญ่ก็ปะทะเข้าไปในใจของกู่หยู
“เจ้ามีอะไรอีก? เอามันออกมาให้หมด เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้าถ้าหากว่าเป็นการต่อสู้ตัวต่อตัว!” เมื่อพูดเช่นนั้น หลิวไช่ก็ยกหมัดของเขาขึ้นและตั้งท่าพร้อมต่อสู้
กู่หยูไม่โต้แย้งใดๆ กลับกัน เขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและลูกไฟก็ลุกขึ้นในตาของเขา จากนั้นเขาก็หันหน้าไปจ้องที่หลิวไช่
สายตาปิศาจของกู่หยูนั้นเป็นสกิลขั้นสุดยอดและเป็นความสามารถที่แข็งแกร่งที่สุดของเขาด้วย
ธันเดอร์ลดการป้องกันลงและถูกผลจากสกิลนั้นทันที เขาตกอยู่ในสภาวะช็อคชั่วขณะหนึ่ง กู่หยูจึงรีบเข้าประชิดเขาและต่อยเข้าไปที่หน้าของหลิวไช่อย่างรุนแรง ทำให้เขาลอยขึ้นบนอากาศ
…
สถานการณ์ในสงครามเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและเวลาก็เหลือเพียง 15 นาทีเท่านั้น หัวใจของสมาชิกที่รับชมอยู่อย่างใจจดใจจ่อนั้นแทบจะระเบิดออกมาเมื่อเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของกิจกรรม
เมื่อพวกเขาคิดว่ากู่หยูกำลังจะชนะ หลิวไช่ได้ใช้ทักษะมวยปล้ำที่แข็งแกร่งของเขาและกดดันกู่หยู อย่างไรก็ตาม ในช่วงสุดท้าย หลิวไช่ก็ถึงขีดจำกัดและกู่หยูก็ได้โอกาสโจมตีกลับ
เมื่อได้เห็นหลิวไช่นอนราบกับพื้นด้วยใบหน้าที่มึนงงหลังจากที่เขาถูกต่อย ทุกๆคนที่ดูการต่อสู้นี้อยู่ รวมถึงลู่หวู่กับเป่ยลี่ก็คิดว่ามิธกิลด์นั้นจะได้รับชัยชนะในเกมการป้องกันป้อมปราการนี้อย่างแน่นอน
ในขณะนั้น หลิวไช่นอนราบกับพื้น ในหัวของเขามีแต่ความสับสน ความรู้สึกด้านลบหลายอย่างได้ปรากฎขึ้นรวมถึงความทรงจำที่ทำให้เขาโกรธแค้น เศร้าโศกและหดหู่ สิ่งเหล่านี้ปรากฏขึ้นในสายตาของเขา
ร่างกายของเขาสั่นไม่หยุด เขาค่อยๆกำหมัดของเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ
