ในขณะที่วิญญาณของชางสือถูกฉีกเป็นชิ้นๆโดยแม่น้ำหลงลืม สติปัญญาบางส่วนที่กำลังเฝ้ามองสิ่งเหล่านี้ทั้งหมดจากความมืดก็ค่อยจางๆหายไป
เจ้าเหนือหัวแห่งดินแดนชางสือไม่มีอีกต่อไปแล้ว
หลักฐานการดำรงอยู่เพียงอย่างเดียวของเขาคือในประวัติศาสตร์ กลายเป็นคนบาปที่ถูกเกลียดชังโดยคนรุ่นต่อไปในอนาคต
มันเป็นช่วงเวลานี้เองที่มีรอยร้าวปรากฏขึ้นในประตูแห่งการหลมลืม มือเล็กๆโผล่ออกมาจากรอยแตกและพยายามคว้าอะไรบางสิ่ง…
……
ด้านในบ้าน เป่ยลี่อยู่ดีๆก็หันหัวของเธอไปกอดลู่หวู่ผู้ซึ่งกำลังดูทีวีอยู่และเริ่มร้องไห้
ลู่หวู่ที่อยู่ในอ้อมกอดของเธอรู้สึกสับสน
“หวู่ พิธีบูชาเลือดตายไปแล้ว ฉันเห็นความทรงจำของเขาก่อนที่เขาจะตาย มันช่างน่าเศร้ามากๆ”
มองไปที่ลู่หวู่ผู้ที่กำลังยังคงงุนงงอยู่ เป่ยลี่เลยพูดถึงสิ่งที่ชางสือประสบก่อนที่เขาจะเสียชีวิตและเหตการณ์ในความทรงจำของเขาต่อลู่หวู่
ลู่หวู่ถอนหายใจด้วยความสงสารเมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับประสบการณ์อันเจ็บปวดของชางสือ
“หวู่ ฉันคิดว่าฉันพบจุดที่ดีในการขยายเซิฟเวอร์ของเรา!” เป่ยลี่ผู้ที่กำลังน้ำตาไหลลงบนใบหน้าอยู่ ก้มหัวลงและพูดกับลู่หวู่
“คุณหมายถึงดินแดนแห่งชางสืองั้นเหรอ?” ลู่หวู่เดาสถานที่ที่เป่ยลี่หมายถึงในคำพูด
“ใช่ ดินแดนแห่งชางสือตอนนี้เป็นสถานที่ที่ไม่มีผู้ปกครอง มันจะไม่ยากเกินไปสำหรับผู้เล่นที่จะพัฒนาที่นี่ นอกจากนี้เรายังมีความช่วยเหลือพิเศษ หากเราจัดการปลุกเขา ดินแดนแห่งชางสือจะเป็นของเรา”
“ความช่วยเหลือพิเศษอะไร? คุณหมายถึงอะไร?”
เป่ยลี่เอามือจากการกอดลู่หวู่ เธอเฉือนอากาศด้วยมือขวาของเธอและลูกบอลเล็กๆแสงสีขาวออกมาจากสิ่งประดิษฐ์
“ฉันช่วยเขา แต่นี่คือทั้งหมดที่เขาเหลืออยู่”
ลู่หวู่ตกตะลึงเมื่อเขาเห็นลูกบอลแสง “นี่คือผู้ปกครองของชางสืองั้นหรอ?”
เป่ยลี่พยักหน้า เธอจับลูกบอลแสงในมือของเธอและปั้นมันราวกับว่ามันเป็นขนมสายไหม
“นี่คือทั้งหมดที่เหลืออยู่ของเขา นอกจากนี้ฉันได้สลักผนึกสิ่งประดิษฐ์ลงบนมันไว้ด้วย เขาจะไม่หักหลังเราแม้ว่าเขาจะมีสติ อย่างไรก็ตามจะเป็นการยากที่จะชุบชีวิตเขาในตอนนี้ เขาจะต้องได้รับการบำรุงเลี้ยงด้วยพลังวิญญาณมากมาย”
ดวงตาของลู่หวู่สว่างขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้น
ลู่หวู่รู้สึกว่าเวลาที่เขาจะส่องแสงกำลังจะมาถึงเมื่อเขาคิดถึงความจริงที่ว่าผู้ปกครองจะเป็นลูกน้องของเขาในไม่ช้า
“เราต้องใช้เหรียญวิญญาณเท่าไหร่ในการฟื้นคืนชีพเขา?”
เป่ยลี้นับนิ้วของเธฮขณะทำการคำนวณและเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“น่าจะสิบล้านหรือมากกว่านั้น ความแข็งแกร่งของลอร์ดชางสือนั้นสูงอย่างไม่น่าเชื่อ หากเราใส่บางสิ่งเพิ่มไป มันอาจจะสูงขึ้นไปอีก”
รอยยิ้มบนใบหน้าของลู่หวู่แข็งค้าง
สิบล้าน!
ลู่หวู่รู้สึกท้อใจเมื่อเขาได้ยินตัวเลขจำนวน เขาคิดว่าเขาจะมีนายพลที่ไม่มีใครเทียบได้ในไม่ช้า แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถจ่ายมันได้
ในที่สุดเขาก็เข้าใจความรู้สึกเจ็บปวดของผู้เล่นที่ต้องการเหรียญวิญญาณใช้จ่ายในการเก็บเลเวล
ขณะที่เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดเดียวกัน ลู่หวู่ตัดสินใจเพิ่มระดับการกดขี่ให้ผู้เล่นรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น โดยการทำเช่นนั้นเขาจะสามารถลดความเจ็บปวดของตัวเอง
……
ในรัฐแห่งภาพลวงตา ดินแดนแห่งเป่ยฉี
รัฐนี้ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของคฤหาสน์แห่งความตายและถูกปกคลุมไปด้วยหมอกตลอดทั้งปี มันเป็นไปไมได้ที่จะมองไปที่นั่นแล้วเห็นอะไรได้ชัดเจน
ในขณะนี้สมาชิกจำนวนหนึ่งของกิลด์พันธมิตรนักฆ่าได้ทำการสำรวจอย่างช้าๆโดยมีลู่ฉานเป็นผู้นำ
หมอกบนแผนที่ถูกเปิดเผยอย่างช้าๆและภาพบนรัฐแห่งภาพลวงตาบนแผนที่เริ่มชัดเจนขึ้น
ลู่ฉานรู้สึกผิดหวังมากเมื่อเร็วๆนี้
หัวหน้าของกิลด์อื่นต่างก็มีโอกาสได้พบเจอเช่นบุตรแห่งทะเลหรือได้รับมรดกของเทพปีศาจ แต่ตัวเขาเองนั้นกับไม่ได้อะไรเลยและเขาก็ล่าหลังในแง่นี้
ดังนั้นลู่ฉานตัดสินใจทำตามคำแนะนำของผู้เชี่ยวชาญในฟอรัมและนำสมาชิกของเขาไปสำรวจ เนื่องด้วยเขาอาจเจอโอกาสโดยบังเอิญ
เขาเลือกที่จะสำรวจรัฐแห่งลวงตาที่ปกคลุมไปด้วยหมอก เพราะไม่มีผู้เล่นคนใดสำรวจในภูมิภาคนี้ อาจมีทรัพยากรที่ไม่ถูกค้นพบจำนวนมากกำลังนอนหลับใหลอยู่ที่นั่น
หลังจากสำรวจมาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว ลู่ฉานและคนอื่นๆก็ยังคงมือเปล่า พวกเขาเริ่มกระสับกระส่าย
มันเป็นในช่วงนี้เองเมื่อมีเงาดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในหมอกหนาและมองไปที่ลู่ฉานและทีมของเขาผ่านสาตตาสีแดงเข้ม
“คำราม!”
คลื่นเจตนาสังหารจู่โจมลู่ฉานและทีมของเขาและทำให้พวกเขาหวาดกลัว
“ดินแดนแห่งนี้เป็นสถานที่ที่เทพถูกจองจำ เจ้ากล้าดียังไง…”
“โอ๊ยย”
น้ำเสียงของเงาเปลี่ยนไปทันทีเมื่อมันถูกตีด้วยหิน เสียงของมันไม่ได้ฟังดูน่ากลัวหรืออันตรายอีกต่อไป มันฟังดูเหมือนเด็กแทน
“เจ้ากล้าดียังไง…”
ลู่ฉานไม่ให้มันพูดเสร็จอีกครั้งโดยการหยิบก้อนหินขึ้นมาแล้วโยนกระแทกใส่มันบนร่างกาย
“มึงกล้าดียังไงทำให้กูกลัวว่ะ ก็ไม่กลัวหรอกเว้ยแม้ว่ามึงจะเป็นเทพปีศาจก็ตาม”
ลูกน้องของลู่ฉานทำตามหลังจากนั้นและขว้างก้อนหินไปที่เงาอย่างเมามัน
“หยุด หยุด หยุด หยุด อย่าโยน เรามาพูดคุยกันดีกว่า” เสียงเหมือนเด็กพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อภาพเงาขนาดใหญ่หดตัวลงและหมอกก็แยกย้ายกันออกไป
“ห่านยักษ์งั้นเหรอ?” ลู่ฉานตกตะลึงเมื่อเขาเห็นนกกระเรียนสีขาวหิมะยืนอยู่เบื้องหน้าเขา
“ข้าคือนกกระเรียน นกกระเรียน” ตงกั่วอธิบายด้วยความโกรธ
ตุบ! ลู่ฉานขว้างก้อนหินอีกก้อนที่หัวของตงกั่ว
“แกมันคือห่านยักษ์”
ตงกั่วไม่กล้าตอบโต้ในครั้งนี้ มันสามารถประท้วงอย่างเงียบๆด้วยสายตาที่ขมขื่น
“เจ้าห่านยักษ์ แกพูดได้ยังไง?” ลู่ฉานถามด้วยความอยากรู้
ตงกั่วไม่พอใจที่ถูกรังแกโดยสัตว์ที่อ่อนแอเช่นนี้ เขานะอย่างน้อยเป็นราขาผีเมื่อราชาแห่งเป่ยฉีอยู่ที่นี่ และได้รับการเคารพจากประชาชน ตอนนี้เขารู้สึกท้อแท้ที่ไม่มีอำนาจอะไรเลย
ตุบ!
หินอีกก้อนหนึ่งกระทบหัวของตงกั่ว “เฮ้ หัวหน้าของเรากำลังพูดกับแกอยู่”
ตงกั่วเหลือบไปที่ลู่ฉานและทีมของเขาอย่างขมขื่นในขณะที่เขาพูดตะคอก “ไม่มีโอกาสได้พบเจออะไรที่นี่หรอกเว้ย รัฐแห่งลวงตามีเพียงท่านนกระเรียนคนเดียวเท่านั้น : คือข้า”
ตุบ!
“กูจะตีไอ้เหี้ยนี้จนจำไม่ได้เลย”
ตงกั่วซึ่งถูกหินอีกก้อนหนึ่งกระแทกอีกครั้งไม่สามารถรับได้อีกต่อไป มันกระพือปีกและพุ่งไปข้างหน้า
แวม! ปัง! ตั้มมม!
ตงกั่วนอนลงบนพื้น เหมือนพวกใกล้ตาย หลังจากถูกตีอย่างหนักหน่วงโดยสมาชิกจากพันธมิตรนักฆ่า
“ยังไม่บอกความจริงอีกเหรอ เจ้าห่านยักษ์? ดูตัวแกเองสิ แกมันเหมือนไก่ที่อ่อนแอที่แม้แต่ไม่สามารถบินได้ และแกยังอ้างตัวเองว่าเป็นราชาผีอีก แกยังไม่มีค่าแม้แต่จะเป็นสัตว์ขี่ แกคิดว่าแกไม่หยิ่งเกินไปเหรอที่จะอ้างว่าตัวแกเป็นผู้ครองเขตในดินแดนแห่งเป่ยฉี?”
ลู่ฉานและทีมของเขาไม่เชื่ออย่างชัดเจนว่าไอ้เจ้าอ่อนแอดูปวกเปียกเหมือนห่านยักษ์นี้จะเป็นราชาผี
ท้ายที่สุดแม้แต่ชานาผู้ซึ่งเป็นเพียงนายพลผีก็มีพละกำลังที่น่ากลัว ตรงกันข้ามกับพลังของราชาผีหินที่ไม่สามารถเอาชนะได้ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของผู้เล่น
ลู่ฉานและทีมของเขาจะไม่เชื่อว่าเจ้านกกระเรียนตัวนี้เป็นราชาผี
ดวงตาของลู่กั่วน้ำตาคลอขณะที่เขารู้สึกว่าชีวิตของเขาไม่มีความหมาย
เขาเป็นบุคคลที่โดดเด่นและเป็นที่เคารพอย่างสูงเมื่อราชาแห่งเป่ยฉียังอยู่ใกล้ๆ เขายังปลดปล่อยรัฐแห่งลวงตาจากดินแดนแห่งเป่ยฉีให้เป็นอาณาจักรของตัวเองและสวมมุงกฏให้ตัวเองในฐานะราชาผี ใครจะรู้ว่าเขาจะมาถึงจุดนี้ ที่เขาไม่มีค่าอะไรเกินกว่าที่จะถูกมองว่าเป็นสัตว์ขี่ เขากัดฟันของเขาขณะคิด
“พูดออกมา จะหาของดีๆในรัฐแห่งลวงตาได้ยังไง? ฉันจะให้แกมีชีวิตอยู่หากแกบอกฉัน” ลู่ฉานยกตงกั่วขึ้นโดยโดยบีบไปที่คออย่างช้าๆและขู่มัน
มันเป็นตอนนั้นเองที่มีแสงฉายไปที่นกกระเรียนและการวิเคราห์ข้อมูลโดยสิ่งประดิษฐ์ก็โผล่ขึ้นมา
[ตงกั่ว ราชาผี] : เจ้าเหนือหัวแห่งรัฐภาพลวงตา จิตวิญญาณผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งดินแดนเป่ยฉี พลังของเขามาถึงจุดสูงสุดของอาณาจักรราชาผี
รายละเอียด: ไม่รู้จัก
(คำเตือน : สิ่งมีชีวิตนี้เป็นอันตรายอย่างยิ่ง ผู้เล่นควรอยู่ห่างจากเขาให้มากที่สุด!)
ลู่ฉานและทีมของเขาสับสนเมื่อเห็นข้อมูล
“อันตรายอย่างยิ่งเหรอ?”
ลู่ฉานส่ายตงกั่วขณะที่มันกำลังถูกบีบคอ โดยยังไม่เชื่อมันอยู่ดี
ตงกั่วกระพือปีกของมันไปมาและดวงตาก็กลิ้งไปข้างบนในหัวขณะนั้น มันดูเหมือนว่ามันจะหายใจไม่ออกเหมือนจะตาย
“อืมม ฉันคิดว่ามันดูดุร้ายอยู่มั้ง…?”
