หลังจากการทุบตีอย่างทารุณ ลู่หวู่ก็ออกจากช่องสิ่งประดิษฐ์อย่างเฉยเมย โดยทิ้งให้เป่ยลี่และราชาผีตงกั่วที่นอนราบอยู่บนพื้นเพื่อสูดอากาศหายใจอยู่เบื้องหลัง
ตงกั่วรู้สึกหมดหนทาง เขาไม่เคยถูกตีอะไรแบบนี้มาก่อน แต่ถึงกระนั้นเขาก็โดนมันสามครั้งภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง สามครั้ง
เป่ยลี่หัวเราะคิกคักขณะที่เธอมองไปที่ตงกั่วที่ร้องไห้สะอื้นเงียบๆ จากนั้นเธอโบกแขนของเธอและส่งตงกั่วไปยังคฤหาสน์แห่งความตาย
ในตอนบ่าย ผู้เล่นตระหนักว่ามีอาคารใหม่ตั้งอยู่ในใจกลางของคฤหาสน์แห่งความตาย โดยมีแผ่นโลหะห้อยอยู่ด้านนอกอาคารที่มีคำเขียนอ่านว่าโรงตีเหล็กตงกั่ว
การปรากฏตัวของสิ่งใหม่จะดึงดูดความสนใจของผู้เล่นเสมอ ดังนั้นผู้เล่นหลายคนรวมตัวกันที่หน้าโรงตีเหล็ก โดยตั้งใจที่จะค้นหาว่ามีระบบอะไรใหม่เพิ่มเข้ามาในเกม
เมื่อผู้เล่นเข้าไปในอาคาร เมนูการตั้งค่าของโรงตีเหล็กก็ปรากฏขึ้น :
[โรงตีเหล็กตงกั่ว] :
การตั้งค่า : บ้านพักของอาจารย์ตงกั่ว เขาช่วยให้ผู้เล่นสร้างอาวุธระดับอีปิกหรืออาวุธระดับตำนาน (สร้างได้แค่ต่ำกว่าระดับ 100)
ผู้เล่นรู้สึกประหลาดใจเมื่อพวกเขาอ่านการตั้งค่าของโรงตีเหล็ก อย่างไรก็ตามในไม่ช้าพวกเขาก็ตระหนักว่าประตูของโรงตีเหล็กถูกปิดอย่างแน่นหนา ไม่มีทางที่พวกเขาจะเข้าไปได้
จากนั้นผู้เล่นสังเกตเห็นกระดานที่แขวนอยู่บนหน้าต่าง คำไม่กี่คำที่เขียนไว้ลวกๆบนมัน
[กฏและระเบียบของโรงตีเหล็กตงกั่ว]
1.ข้าจะเปิดโรงตีเหล็กเมื่อใดก็ได้ที่ข้าต้องการ อย่าเคาะประตูโดยไม่มีเหตุผล หรือไม่เช่นนั้นข้าจะทุบตีเจ้าซะ!
2.อย่าพยายามตีสนิทกับข้า สำหรับข้าแล้วพวกเจ้าทุกคนล้วนแต่เป็นคนอ่อนแอ เจ้าไม่คู่ควรกับการสูญเสียเวลาของข้า
3.พวกไร้ค่าที่อยู่ในสายต้าข้าก็คือ พวกที่ไม่มีเงินที่จะจ่ายข้า
4.ในช่วงเวลาการทำงาน เจ้าจะต้องตะโกน ‘อาจารย์ตงกั่ว’ ก่อนที่เจ้าจะบอกสิ่งที่เจ้าต้องการ
5.อย่าให้คำขอะไรไร้สาระเมื่อทำการปรับแต่งอาวุธของเจ้าและอย่าพยายามต่อรอง ท่านลอร์ดอาจารย์ตังกั่วคือราชาผีที่แท้จริง เจ้าควรรู้สึกเป็นเกียรติที่เจ้าสามารถพบข้าได้ฟรี
6.ตงกั่วเป็นเจ้าของสิทธิ์ทั้งหมดในกฎและข้อบังคับที่ระบุไว้ข้างต้น ฝ่ายค้านใดๆจะถูกปฏิเสธ (การร้องเรียนทั้งหมดจะถูกปฏิเสธด้วย)
ผู้เล่นต่างตะลึงเมื่อดูกฎที่กำหนดไว้โดยโรงตีเหล็กตงกั่ว
มันจะดีจริงๆเหรอที่มี NPC ที่หยิ่งมากแบบนี้?
มีผู้เล่นไม่กี่คนที่ไม่ใส่ใจและเริ่มเคาะประตูทันที ทุกคนต้องการเห็นหน้าจริงๆของอาจารย์ตงกั่ว
หลังจากเคาะประตูไปห้านาที ประตูก็ถูกเปิดออก ตงกั่วก้าวออกมาจากห้อง ดวงตาของเขายังดูหนักๆอยู่ขณะที่อยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น
“ทำไมเจ้าถึงทำเสียงดังมากฮ่ะ? เจ้าไม่ได้อ่านกฎงั้นเหรอ?” ตงกั่วร้องตะโกนขณะที่เขาเคาะกระดานที่ถูกแขวนไว้ที่หน้าต่าง
ผู้เล่นอ้าปากค้างเหวอขณะที่จ้องไปที่ตงกั่ว
NPC ที่พวกเขาพบกันก่อนหน้านี้ในเกมล้วนแต่มีมารยาทและสุภาพ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกับ NPC ที่สุดโต่งเหมือนตงกั่ว
“เจ้ากำลังมองหาอะไรฮ่ะ? เจ้าไม่เคยเห็นนกกระเรียนสวรรค์ก่อนหรือยังไงว่ะ” ล้อมรับไปด้วยผู้เล่น ตงกั่วตะโกนด้วยความโกรธ
“ห่านยักษ์ ข้าได้ทำเควสสำเร็จแล้ว เร็วเข้าแล้วสร้างอาวุธระดับอีปิกให้ฉันเร็ว” ชายคนหนึ่งเดินผ่านฝูงชนและปรากฏตัวต่อหน้าตงกั่ว
เมื่อตงกั่วกำลังจะขว้างโมโหก็มีการแจ้งเตือนจากสิ่งประดิษฐ์ดังขึ้นในใจของมัน
“ผู้เล่นลู่ฉานได้ทำเควสสำเร็จและได้รับรางวัล : อาวุธระดับอีปิกเลเวล50 (ผู้เล่นสามารถเลือกออกแบบเองได้)”
ตงกั่วผู้ซึ่งกำลังจะอารมณ์เสีย รีบควบคุมตัวเองเมื่อเขาเห็นการแจ้งเตือนเกี่ยวกับรางวัลเควส เขาเงยหน้าขึ้นมองลู่ฉาน ด้วยดวงตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
หากไม่ใช่เพราะลู่ฉาน เขาจะไม่ถูกบังคับให้กลายเป็น NPC ยิ่งไปแกว่านั้นเจ้าเด็กบัดซบนี้ได้ทุบตีเขามาก่อน แต่เขาก็ยังต้องเป็นคนสร้างอาวุธแบบออกแบบได้ให้สำหรับเจ้าเด็กบ้านี้
ตงกั่วรู้สึกเศร้าสลด อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถไม่เชื่อฟังการตั้งค่าของสิ่งประดิษฐ์ได้ มิฉะนั้นเขาจะถูกลบออกจากเกม ดังนั้นเขาสามารถเชื่อฟังได้เท่านั้น
“เอาล่ะ เขยิบตูดแกเข้าไปข้างใน”
ทันทีหลังจากที่ลู่ฉานเข้าสู่โรงตีเหล็ก ตงกั่วกระแทกประตูปิดและทำให้ผู้เล่นที่อยู่ด้านนอกประตูตกตะลึง
ในวันที่สามของการปรากฏตัวของตงกั่ว มีโพสต์ที่ถูกปัดหมุดไว้ในฟอรัมโดยทำให้ลู่หวู่มีความสนใจ
แอสซาซิน_ครีส “เหี้ยเอ้ย มีใครสามารถฆ่าไอ้ NPC ไร้ยางอายนี้ได้ไหม? กูจะทนไม่ไหวแล้วเว้ย มันมักมองฉันด้วยความรังเกียจทุกครั้งที่เห็นฉันบนถนน ฉันไปเคยรบกวนมันมาก่อนหรือปล่าวว่ะ?”
เปปป้า_บอร์ “ตอนแรกฉันต้องการให้เขาสร้างอาวุธระดับอีปิกให้ฉัน แต่ไอ้บ้านี้ต้องการคิดเงิน 10,000 เหรียญวิญญาณ! นอกจากนี้เมื่อฉันกำลังจะจากไป มันเยาะเย้ยฉันว่าไอ้กระเจี้ยวหัก ฉันรู้สึกโกรธมาก (หน้าโกรธ)”
อินวิสิเบอร์_โลนไลเนส “พวกคุณนะเบาๆ คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ห่านยักษ์ขอยืมเงินจากฉันเพียงเพราะเขาไม่มีเงินซื้อเหล้าจากเผ่าจิตวิญญาณไม้ ฉันต้องการบีบคอมันแรงๆจริงๆ!”
อะ_แมมมอร์ท “เหี้ย ทำไมฉันเพิ่งมาเห็นโพสต์นี้ว่ะ ไอ้บัดซบนั่นยืมเหรียญวิญญาณ 300 เหรียญจากฉันไปแล้ว ฉันพยายามรับความโปรดปรานจากมัน ดังนั้นฉันจึงให้มันยืม ฉันรู้สึกเสียใจจริงๆ ฉันสงสัยว่ามันจะคืนเงินให้ฉันไหมเนี่ย (ปวดใจ)?”
ชีฟ_ออฟ_เดโมลิชั่น_ออฟฟิเซอร์ “โชคดีที่ฉันอยู่รอบๆชายฝั่งเสมอ และไม่เคยไปที่คฤหาสน์แห่งความตายเลยเมื่อเร็วๆนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันไม่ได้พบกับคนพาลนี้ แต่ฉันเริ่มกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันควรทำถ้าฉันต้องการสร้างอาวุธระดับอีปิกในอนาคต ช่างปวดหัวยิ่งนัก!”
เครยอน_ชินจัง “ตงกั่ว : เจ้าพวกอ่อนแอดูเหมือนจะพูดถึงข้าอยู่เหรอ ตบหน้านี้เป็นคำเตือนแรกสำหรับพวกแก (รูปภาพห่านยักษ์กระพือปีกตบหน้ารัวๆ)”
ก๊อต_สเลเยอร์ ตอบกลับ เครยอน_ชินจัง “ไอ้งั่ง ลบรูปภาพนี้เดียวนี้”
เครยอน_ชินจัง ตอบกลับ ก๊อต_สเลเยอร์ “มันถูกเก็บไว้เป็นคอเล็กชั่นอีโมจิของฉันไว้แล้วดังนั้นฉันไม่สามารถลบมันได้ กัดสันสิถ้าคุณทำได้ (อิโมจิหัวเราะ)”
ลู่หวู่ไม่ทราบวิธีตอบสนองต่อการกระทำของตงกั่ว เขาเป็นถึงราชาผีและเขาก็ยังทำอย่างนั้น แต่ลู่หวู่ก็ปล่อยเขาไปตราบใดที่เขาสามารถทำงานที่มอบหมายได้สำเร็จ
ในเวลานี้ ตงกั่วที่เริ่มความปั่นป่วนทั้งหมดนี้ได้นั่งอยู่บนหน้าผาริมทะเล เขาจิบแอลกอฮอล์และเพลิดเพลินไปกับสายลมทะเล เขาดูเหมือนเมาเล็กน้อย
“อ้า…ช่างน่าคิดถึง เผ่าจิตวิญญาณไม้ทำไวน์ได้ดีที่สุดจริงๆ เชียร์ พี่น้อง” ตงกั่วยกแก้วไวน์ของเขาขึ้น
สองคนที่อยู่ข้างๆยกมือขึ้นออกมาพร้อมกัน พวกเขาชนแก้วแล้วดื่มจนหมดในครั้งเดียว
“พี่ใหญ่ ฉัน…ฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง มันเป็นเพราะไอ้โชคชาตาที่งี่เง่านี้ โชคชาตาไอ้บัดซบ” เย่เฉินผู้หมดอาลัยตายอยากกล่าวขณะที่เขาโอบไหล่ของตงกั่ว
“มัน..มันเลวร้ายยิ่งกว่านั้น ย้อนกลับไป ข้าได้รับการยอมรับว่าเป็นราชาผีที่แข็งแกร่งที่สุดในเป่ยฉี ดูข้าตอนนี้สิ ข้าเป็นเพียงช่างตีเหล็ก ข้าช่างน่าสังเวช” ตงกั่วโอบไหล่ของเย่เฉินเช่นกัน พวกเขาแบ่งปันความเศร้าโศกที่คล้ายกัน
“ตอนนี้เจ้าคือน้องชายของข้า ในฐานะพี่ใหญ่ของเจ้า แน่นอนว่าข้าจะไม่ปฏิบัติกับเจ้าอย่างเลวร้าย ทำไมเจ้าไม่เรียกวิถีแห่งโชคชะตาจากข้าล่ะ?”
เย่เฉินเบิกตาขึ้นเมื่อได้ยิน “วิถีแห่งโชคชะตางั้นเหรอ? แล้วฉันจะมีชะตากรรมยังเมื่อได้เรียนมัน? ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางเรียนมัน”
ตงกั่วมองไปที่เขาหลังจากได้ยินคำตอบ
“น้องชาย อย่าดูถูกวิถีแห่งโชคชะตา เมื่อเจ้าได้ฝึกฝนมัน เจ้าจะสามารถกลายเป็นพระเจ้า ผู้ที่มีพลังเทียบเท่ากับเทพปีศาจ”
“จริงงั้นเหรอ?” นัยน์ตาของเย่เฉินเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ
“ทำไมข้าถึงต้องโกหกเจ้า? ข้าจะสอนวิถีแห่งโชคชะตาให้เจ้าวันพรุ่งนี้ เมื่อได้ฝึกฝนมัน แม้แต่สวรรค์และโลกก็จะอยู่ในอุ้งมือของเรา แล้วเราสามารถอวดได้มากเท่าที่เราต้องการ”
เมื่อได้ยินว่าพวกเขาสามารถอวดอย่างไม่สนใจอะไรก็ได้ ชายที่อยู่ด้านซ้ายของตงกั่วนั้นค่อนข้างตื่นเต้น
ทันใดนั้นตงกั่วและเย่เฉินก็หันหัวไปมองที่เขา
“น้องชาย มีอะไรเกิดขึ้นงั้นเหรอ?”
หลิ่วไช่จิบแอลกอฮอล์ของเขาและเปิดเผยการแสดงออกที่เสียใจ
“ความสุขของการอวดมักจะกินเวลาไม่นาน ตอนนี้ฉันไม่สามารถเข้าดันเจี้ยนได้แล้ว สองเดือนของความพยายามของฉันได้สูญเปล่า…”
ตงกั่วและเย่เฉินหมดคำพูดหลังจากได้ยินหลิ่วไช่พูด
“น้องชาย การอวดของคุณทำให้คุณเสียค่าใช้จ่ายอย่างมาก เราขอแสดงความเสียใจกับคุณจริงๆ”
ตงกั่วและเย่เฉินตบไหล่หลิ่วไช่เพื่อปลอบโยนเขา
“โอ้ ใช่ น้องหลิ่วไช่ ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเก่งเรื่องหมัดมวยงั้นเหรอ?” ตงกั่วจิบเหล้าก่อนที่เขาจะมองไปที่หลิ่วไช่แล้วถาม
“มันก็..มันก็พอเก่ง ฉันเดาน่ะ ฉันไม่กลัวที่จะสู้กับคนอื่นตัวๆ”
“เจ้าเป็นน้องชายของข้าด้วย เนื่องจากน้องเย่ได้เรียนรู้วิถีแห่งโชคชะตากับข้าแล้ว ข้าจะนำพาเจ้าไปสู่เส้นทางที่สดใสเช่นกัน”
หลิ่วไช่เงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเมามัวด้วยอาการมึนเมา “คุณหมายถึงอะไรโดยเส้นทางที่สดใส?”
ตงกั่วก้มศีรษะของเขาและไตร่ตรองสักครู่
“มีเกาะดันเจี้ยนอยู่ในมหาสมุทรโมฆะ มีแชมป์ที่มักทักษะการต่อสู้ชั้นเลิศอาศัยอยู่ที่นั่น หากน้องหลิ่วไช่สามารถสร้างความประทับใจให้เขาด้วยความสามารถของน้องชายได้ น้องชายอาจสืบทอดมรดกของเขาได้!”
หลิ่วไช่รู้สึกประทับใจกับแนวคิดนี้ทันที “พี่ใหญ่ ผู้เชี่ยวชาญการต่อสู้คนนี้แข็งแกร่งเพียงใด?”
“ครั้งหนึ่งเขาเคยต่อสู้กับราชาแห่งเป่ยฉี แต่เขาก็พ่ายแพ้ อย่างไรก็ตามข้าคิดว่าเขาไม่ได้ปลดปล่อยศัพยภาพเต็มที่ของเขา อย่างน้อยที่สุดเขาก็มีพลังมากกว่าฉันในตอนนั้น”
“นั่นสุดยอดมาก”
ดวงตาของหลิ่วไช่เบิกกว้าง เขารู้ว่าถึงแม้ตงกั่วผู้ซึ่งยืนอยู่ต่อหน้าเขาดูเหมือนจะอ่อนแอในตอนนี้ แต่ครั้งหนึ่งเขาเคยอยู่ในอาณาจักรราชาผีขั้นสูงสุด
“เขาช่างน่าทึ่งจริงๆ อย่างไรก็ตามเขามีอารมณ์แปลกๆ เขาไม่ได้ดูเหมือนสิ่งมีชีวิตเหมือนข้า เขาดูเหมือนหุ่นเชิดมากกว่า ไม่มีร่องรอยของพลังวิญญาณในร่างกายของเขาเลย แน่นอนว่ามันอาจเป็นไปได้ที่เขาปกปิดพลังไว้ อย่างไรก็ตามเขาค่อนข้างยากที่จะจัดการ น้องชายต้องเตรียมตัวถ้าน้องชายวางแผนจะไปเยี่ยมเขา!”
หลิ่วไช่พยักหน้า “ฉันจะไปแน่นอน”
จากนั้นพวกเขาทั้งสามโอบแขนรอบไหล่ของกันและกันและเพลิดเพลินกับไวน์ พวกเขาได้ร่วมกันแบ่งปันความเศร้าโศกและหลั่งน้ำตาแห่งความเสียใจ
ติดตามข้อมูลตอนใหม่ล่าสุดเพิ่มเติมได้ที่เพจ : https://www.facebook.com/novelth/
________________________________________________________
