ฮู่เฮ่อตะลึงเมื่อเข้ารู้ว่ามันมีสิ่งมีชีวิตอยู่ด้านใน
ตามบันทึกโบราณของนิกายซอมบี้วิญญาณ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับซอมบี้เทียมหรือซอมบี้กลายพันธุ์นั้นเป็นเรื่องที่พบเจอกันได้ทั่วไป แต่การค้นพบซอมบี้ที่สามารถพูดได้นั้นยังไม่เคยถูกบันทึกลงในบันทึกโบราณ การค้นพบที่ยิ่งใหญ่นี้ทำให้เขาตกตะลึง
หลังจากที่คิดทบทวน ฮู่เฮ่อทำได้แค่เพียงถามออกไป “เจ้ามีชีวิตหรือว่าตายแล้วกันแน่? ถ้าเจ้าตายแล้ว ข้าจะขุดเจ้าขึ้นมา!”
ฮิเดริกามิแทบจะกระโดดออกมาจากโลงศพโลหิตและเด็ดหัวของคนที่พูดคำเหล่านั้นออกมาจากคอ
“น้องชาย ใบโลงศพโลหิตนี้ไม่มีของมีค่าอะไรหรอก เลิกทุบมันสักที ข้าจะบอกที่ซ่อนสมบัติให้แก่เจ้า แล้วรีบๆไปจากนี่ที่ซะ” ฮู่เฮ่อดูมุ่งมั่นในการเปิดโลงศพมาก ฮิเดริกามิจึงพยายามล่อให้เขาไปไกลๆ
“มันไม่ช่วยอะไรหรอก ข้าไม่ได้ต้องการสมบัติอะไรทั้งนั้น เป้าหมายของข้าคือซากศพ – ก็คือเจ้า!”
เมื่อได้ยินประโยคนั้น ฮิเดริกามิสำลักเลือดออกมาอีกครั้ง
แม้ว่าเขาจะต่อสู้กับเทพปิศาจร่างโคลนมา แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกโมโหมากถึงขนาดนี้ นับตั้งแต่เขาไม่เหลือชีโลหิตเพื่อรักษาหัวของเขา เขาก็ไม่สามารถใช้พลังได้ในตอนนี้ แต่เขาก็ไม่ต้องการสิ่งใดนอกจากกระโดดขึ้นไปและปลิดชีพฮู่เฮ่อ
“เจ้ามีอะไรจะพูดอีกไหม? ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ข้าจะทุบต่อแล้วนะ ทั้งหมดที่เจ้าต้องทำก็คือนอนต่อไปเฉยๆ”
หมอกโลหิตในดวงตาของฮิเดริกามิเริ่มก่อตัวขึ้น
“รอเดี๋ยวนะ… ในเมื่อเจ้าต้องการซากศพ ข้าจะบอกอะไรเจ้าเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้ ที่นี่มีศพระดับผู้บัญชาการภูตจำนวน 3,000 ศพอยู่”
มันเป็นตัวล่อที่เห็นผลกว่า ฮู่เฮ่อที่กำลังจะพยายามเปิดโลงศพต่อนั้นถูกชักจูงโดยคำพูดของเขาอย่างเห็นได้ชัด เขาตบมือลงบนโลงศพและถามว่า “มันอยู่ไหน บอกข้ามาเร็วๆ!”
ความเจ้าเลห์ปรากฏขึ้นในดวงตาของฮิเดริกามิ
“เจ้ามองเห็นปราสาทที่อยู่ข้างๆเราไหม? ด้านใต้นั้นมีศพของผู้บัญชาการภูตอยู่ 3,000 ศพ ไปซะ!”
เมื่อได้ยิน ฮู่เฮ่อก็หันไปมองทางปราสาทขนาดใหญ่ที่อยู่ด้านหลังของโลงศพโลหิต
“ฮืม หลังจากที่ข้าขุดเจ้าขึ้นมาได้แล้ว ข้าจะไปจัดการ ขอบใจมากนะพี่ชาย!” ฮู่เฮ่อตบที่โลงศพอีกครั้งในขณะที่พูด จากนั้นเขาก้าวถอยออกไปและชี้นิ้วมาที่โลงศพโลหิต
“ทำลายมัน!”
ในบันทึกโบราณ มันถูกเขียนเอาไว้ว่าทุกคนจากนิกายซอมบี้วิญญาณจะต้องไม่มีความสงสารต่อศพ ในเมื่อพวกเขาอยู่ในธุรกิจนี้ พวกเขาจึงจำเป็นต้องทำไปตามกฎ เมื่อการขุดได้เริ่มขึ้นแล้วก็จะต้องทำมันให้สำเร็จ กฎนี้ถูกฝังลงไปในหัวของฮู่เฮ่อ
ด้วยเหตุนี้ เสียงอื้ออึงก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ฮิเดริกามิยังคงนอนอยู่ในโลงศพโลหิต ความโกรธสุดขีดได้ครอบงำอารมณ์ของเขา เขาอ้วกชีโลหิตออกมาเต็มปาก
ขณะเดียวกัน ฮู่เฮ่อก็นั่งยองอยู่ข้างๆขณะที่เขาเลื่อนดูฟอรั่ม
“เฮ้ น้องชาย โรงศพโลหิจนี้ไม่สามารถขุดได้หรอก”
เสียงสะท้อนดังขึ้นมาข้างๆฮู่เฮ่อและเขาก็ช็อค เขาหันไปมองรอบๆ มีช่ายร่างอ้วนนั่งลงอยู่ข้างๆเขา
“เจ้าเป็นใคร? มาทำงานที่นี่เหมือนกันเหรอ?” ฮู่เฮ่อถามออกด้วยด้วยความรอบคอบ เขายืนขึ้น
“ข้า? ข้าคือชาน้อย แต่ข้าไม่ได้เป็นซอมบี้ฟอจมาสเตอร์เหมือนกับเจ้า” ชายร่างอ้วนผายมือออก ดูเป็นมิตร
ฮู่เฮ่อสับสนอยู่เล็กน้อย แต่เขาก็จับมือทักทายกัน
“แล้วเจ้ามาที่นี่เพื่ออะไร? แล้วทำไมโลงศพโลหิตมันถึงขุดขึ้นมาไม่ได้?”
ชาน้อยนวดแก้มของเขาและตอบ “เจ้ารู้ไหมว่าใครที่อยู่ข้างในนี้?”
“แล้วมันสำคัญด้วยเหรอ?” ฮู่เฮ่อตอบทันควัน
ชาน้อยเงียบไปสักพัก…
“ผู้ที่อยู่ด้านในคือฮิเดริกามิ ซอมบี้ที่โหดร้ายที่สุดแห่งเหล่าจักรพรรดิภูต!” ชาน้อยพูดด้วยความเขร่งขรึม
“ท่าทีของฮู่เฮ่อแข็งทื่อ “มันคือฮิเดริกามิจริงๆเหรอ?”
“ใช่แล้ว! ฮิเดริกามิกำลังฟื้นฟูจากบาดแผลที่เขาได้รับมาจากการต่อสู้กับร่างโคลนของเทพปิศาจ”
“ขุดสิ ขุดเร็วๆ! มันคือฮิเดริกามิ!”
ท่าทางของฮู่เฮ่อดูกระตือรือร้นขึ้นอีก เป้าหมายที่ใหญ่ที่สุดในการเป็นซอมบี้ฟอจมาสเตอร์ก็คือการค้นหาผู้ที่ทรงพลังเช่นเดียวกับ ฮิเดริกามิและเทพปิศาจ
เมื่อได้เห็น ชาน้อยก็นิ่งเฉยต่อไปไม่ได้
“แต่นั่นมันคือฮิเดริกามินะ!”
“ฮืมม จริงๆข้าหวังให้มันเป็นเทพปิศาจด้วยซ้ำ แต่ฮิเดริกามิก็ยอดเยี่ยมพอๆกัน!” ฮู่เฮ่อพูดด้วยท่าทีที่มีความสุข
ชาน้อยนิ่งเงียบไปอีกครั้ง…
“เจ้าไม่กลัวเหรอ?” ชาน้อยสตั้นอย่างแรง
“ต้องกลัวอะไรล่ะ? แย่ที่สุดก็แค่ตาย” ฮู่เฮ่อพูดด้วยความสงบนิ่ง
ในฐานะผู้เล่น ความกลัวที่มีต่อความตายนั้นไม่มีอยู่เลย โดยเฉพาะเมื่อฮู่เฮ่อนั้นเชี่ยวชาญในเรื่องของการสร้างซอมบี้ เขาท่องไปในทุกๆสุสานในเป่ยฉี เขาเคยตายไปหลายครั้งแล้ว ดังนั้นความตายจึงเป็นสิ่งที่เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขาและทำให้เขาเลิกกลัวไปโดยปริยาย
“เจ้าเป็นคนที่บ้าระห่ำ! ซอมบี้ฟอจมาสเตอร์นั้นไม่มีความกลัวจริงๆ” หน้าของชาน้อยเต็มไปด้วยความชื่นชน
“แต่ถึงยังไงข้าก็ต้องเตือนเจ้า ฮิเดริกามินั้นเลือกที่จะรักษาบาดแผลที่นี่เพราะว่ามันมีดวงตาวิญญาณหยินอยู่ที่ด้านใต้ของโลงศพ ในขณะเดียวกัน มันก็ทำหน้าที่เหมือนกับผนึก ถ้าเจ้าทำดาเมจโลงศพโลหิตที่อยู่ด้านบนของมัน ทหารปิศาจหยินที่ถูกข่มเอาไว้จะหนีไปและสร้างหายนะให้กับดินแดนแห่งเป่ยฉี
ชาน้อยสายหัวอย่างแรงในขณะที่พูดเหมือนกับว่าเขาไม่สามารถจินตนาการได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ท่าทีของฮู่เฮ่อดูหม่นลงเมื่อเขาได้ยินมัน เขาถาม “มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ชาน้อยพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมและตอบกลับว่า “มันแย่กว่านั้นอีก นานมาแล้วทหารปิศาจหยินสร้างความทุกข์ทรมานให้กับดินแดนเป่ยฉีเป็นเวลายาวนาน”
“ข้าสงสัยนักว่าทำไมเจ้าถึงรู้เรื่องพวกนี้ดีนัก จริงๆแล้วเจ้าเป็นใคร? ก่อนที่ฮิเดริกามิจะมาที่นี่ ทำไมตราผนึกจึงไม่เกิดความเสียหายโดยที่ไม่มีดวงตาวิญญาณหยินคอยข่มมันเอาไว้?” ฮู่เฮ่อถามด้วยดวงตาที่เปิดกว้าง
เมื่อได้ยินคำถาม ชาน้อยก็ชี้ไปที่โลงศพสีดำใกล้ๆ
“โลงศพนั้นคือโรงศพของข้า ข้าเป็นคนที่กดดันดวงตาวิญญาณหยินเอาไว้เอง ในตอนที่ฮิเดริกามิมาที่นี่ เขาย้ายบ้านของฉันไปที่อื่นและต้องการที่จะครอบครองดวงตาวิญญาณหยิน ข้าโกรธจัดและได้ต่อสู้กับเขา แต่เขาก็ซักข้าลอยขึ้นไปบนอากาศด้วยการโจมตีเพียงแค่สามครั้ง โชคดีที่เขาบาดเจ็บหนักและไม่มีพลังงานสำรองมาจัดการข้า ข้าจึงรอดมาได้” ชาน้อยพูดด้วยความปิติที่เขารอดมาจากความตายได้
“เจ้าคือซอมบี้วิญญาณที่มีปัญญาแห่งวิญญาณ?” ฮู่เฮ่อตาโต
บันทึกโบราณเขียนเอาไว้ว่าวิญญาณซอมบี้ที่ถูกสร้างขึ้นมาสามารถดูดซับพลังงานหยินจากผืนดินและสวรรค์เพื่อพัฒนาได้ ในระดับหลังๆ วิญญาณซอมบี้ที่แข็งแกร่งและทรงพลังสามารถเข้าใจถึงปัญหาแห่งวิญญาณได้และกลายเป็นวิญญาณดวงใหม่
แต่นี่มันเป็นครั้งแรกที่ฮู่เฮ่อได้พบเจอกับซอมบี้วิญญาณที่มีความรู้ในเรื่องของปัญญาแห่งวิญญาณ
“ถูกต้องแล้ว ข้าเป็นสิ่งที่ถูกซอมบี้ฟอจมาสเตอร์เช่นเจ้านั้นสร้างขึ้นมา”
“เจ้าแข็งแกร่งขนาดไหน?” การแสดงออกของฮู่เฮ่อดูตื่นเต้นมากขึ้น
“ข้าเคยขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของระดับแม่ทัพภูตหลายปี แต่ข้าก็ไม่สามารถก้าวข้ามมันไปได้ มันช่างน่าเศร้านัก!” ชาน้อยนวดไปที่แก้มของเขาด้วยความเศร้า
“แล้ว เจ้าเป็นผู้ปกครองแห่งเมืองปิศาจฝันร้าย แม่ทัพภูตปิศาจ?” ฮู่เฮ่อรับรู้ข้อมูลเหล่านี้ด้วยความช็อค
“ถูกต้อง! หลังจากที่ราชาแห่งเป่ยฉียกโทษให้กับข้าที่เป็นระดับแม่ทัพภูต เขาก็ถูกมอบหมายให้เป็นผู้ที่คอยกดดันดวงตาวิญญาณหยินเอาไว้” ชาน้อยพูดแบบขำๆในขณะที่เขายังนวดแก้มของเขาอยู่
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮู่เฮ่อเหลือบไปมองที่โลงศพโลหิจและจับไปที่ไหล่ของชาน้อย จากนั้นเขาก็พูดออกมา
“พี่ชาย ทำไมเจ้าไม่ช่วยข้าทุบโลงศพนี้ล่ะ?” แล้วเจ้าก็จะได้กดดันดวงตาวิญญาณหยินต่อ ข้าเองก็จะได้ฮิเดริกามิ นี่มันไม่ใช่การได้นกสองตัวในการยิงปืนเพียงนัดเดียวหรอกหรือ?”
“แต่ ถ้าเขาออกมา พวกเราจะไม่สามารถเอาชนะเขาได้” ชาน้อยพูดด้วยความครุ่นแค้น
“เอ..พี่ชาย ถ้าเขาทำได้จริงๆ เขาก็คงจะกระโดดออกมากระทืบเราไปแล้ว เขาจะต้องอ่อนแอสุดๆในตอนนี้ เราจึงต้องฉวยโอกาสนี้และเอาชีวิตเขามา! ถ้าพวกเราพลาดโอกาสนี้ไป เราก็จะไม่มีโอกาสอีกถ้าเขาฟื้นฟูเสร็จ”
“แค่ก แค่ก!” ในขณะที่ เสียงสำลักของฮิเดริกามิก็ดังขึ้นมาจากโรงศพโลหิต
“เจ้าได้ยินไหม? ฮิเดริกามินั้นแทบไม่มีแรงที่จะพูดแล้ว ถ้าเจ้าช่วยข้าปลิดชีวิตเขา ก็มีแต่ได้กับได้! มันเป็นอะไรที่เพอร์เฟก!”
ชาน้อยดูเหมือนจะถูกฮู่เฮ่อโน้มน้าวด้วยการอธิบาย แต่เขาก็ยังระแวงอยู่ “มันจะสำเร็จจริงๆเหรอ?”
“แน่นอนอยู่แล้ว!” ฮู่เฮ่อดูมั่นใจในตัวเองมาก
ใจของชาน้อยเริ่มลังเลเมื่อเข้าได้เห็นความมันใจของฮู่เฮ่อ
ถึงแม้ว่าเขาจะกลัวฮิเดริกามิจนตัวสั่น แต่ฮิเดริกามิก็อยู่ในช่วงที่อ่อนแอมาก อย่างที่ฮู่เฮ่อพูด มันเป็นโอกาสที่หามูลค่าไม่ได้ที่จะโจมตีเขาในเวลานี้
“ก็ได้! ข้าจะช่วยเจ้าทำลายมัน!” ชาน้อยตอบอย่างจริงจังในขณะที่กัดฟันของเขาอยู่
