ในเวลานี้ ร่างของชายแก่ผมขาวยังไม่ชัดเจน แต่ลู่หวู่สามารถเห็นรูปล่างของมองเห็นเขาได้ชัดเจนด้วยสิ่งประดิษฐ์
ชายคนนี้คือชายแก่ผมขาวที่อาศัยอยู่ที่ผาแห่งความสิ้นหวัง
ในที่สุดลู่หวู่ก็ได้รู้ว่าสิ่งที่เขาคาดเอาไว้นั้นมันถูกต้อง ชายคนนี้คือราชาแห่งเป่ยฉี ทะเลเหนือนั่นเอง
มองไปที่ชายแก่ผมขาว ลู่หวู่ก็สัมผัสได้ถึงความคุ้นเคย เคยรู้สึกว่าเขาเคยเจอคนคนนี้มาก่อน
หลังจากที่ผ่านการฝึกฝนมา จิตวิญญาณของลู่หวู่นั้นก็เริ่มแข็งแกร่งขึ้น ทำให้ความรู้สึกเหล่านี้เข้ามาครอบงำเขา เหมือนมีความเชื่อมต่อบางอย่างระหว่างจิตวิญญาณของพวกเขา
ลู่หวู่สับสน คิดตามเหตุผล บรรพบุรุษของเขาควรจะเป็นลู่หยาน ไหนจะเรื่องที่ชายคนนั้นได้ทิ้งร่องรอบเอาไว้ทั่วดินแดนแห่งเป่ยฉี และมันก็เป็นของจริง แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกแบบนี้เมื่อเขาได้เจอกับทะเลเหนือ ชายที่แทบจะไม่เคยทำอะไรให้เขาเลย?
“นายรู้จักเขาเหรอ?” ลู่หวู่หันหน้าไปมองเป่ยลี่
เป่ยลี่เริ่มทำท่าทางน่ารักแบบแปลกๆในทันที ราวกับว่าไม่ใช่เธอ
“น้องลี่!” ลู่หวู่กระโดดเข้าใส่เป่ยลี่และยกอุ้งมือของเขา
“จะเป็นอะไรไหมถ้าจะบอกว่าฉันก็ไม่รู้?” เป่ยลี่เสียงแหลม
“หลอกฉันไม่ได้หรอก!” ลู่หวู่กรอกตาใส่เธอ
“โอเค… จริงๆแล้วเขาก็ไม่ใช่ศัตรูของนายหรอก นายสองคนเป็นญาติกันแต่ก็ไม่เชิงชีวภาพนะ!”
“เธอหมายความว่ายังไง? เป็นไปได้ไหมที่เขาจะเป็นคนรักของฉันเมื่อชาติที่แล้ว?” สายตาของลู่หวู่เต็มไปด้วยความหวาดผวา
เป่ยลี่แก้มแดงอายๆพร้อมกับโบกมือของเธอใส่หัวลู่หวู่
“ไม่ใช่แบบนั้น นี่นายกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? นายเป็นคนฝึกเขามา…”
ขณะที่เธอยังพูด เสียงของเป่ยลี่ก็อ่อนนุ่มลง ลู่หวู่เอียงหูขวาไปใกล้ปากของเธอ ความสงสัยของเขานั้นเอ่อล้นออกมาอย่างเต็มที่
“พูดมา… เธอหมายความว่ายังไงที่ว่าฉันเป็นคนฝึก? พูดมาให้เคลีย!” ลู่หวู่แทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป
“ฉันไม่บอก!”
“งั้นฉันคงต้องจัดการกับเธอถ้าเธอยังไม่พูด!” ลู่หวู่ยกอุ้งมือขึ้นมา
“ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ!”
“งั้นฉันจะลดขนมของเธอครึ่งนึง!”
“โอเค ฉันบอกก็ได้!”
เป่ยลี่คอตก
“พูดออกมา ชายแก่คนนี้เขาเกี่ยวอะไรกับฉัน!?” ลู่หวู่ถามเธอด้วยท่าทางเบ่ง
“เขาคือทายาทที่นายฝึกเขาด้วยตัวเอง!” เป่ยลี่รีบเอามือมาปิดปาก
“ทายาท? ไม่ใช่ว่าเขาเป็นราชาคนแรกของเป่ยฉีหรอกเหรอ? แล้วเขาจะรับช่วงต่อฉันงั้นเหรอ?” ลู่หวู่ตะลึง
เป่ยลี่มองขึ้นไป จ้องไปที่ลู่หวู่อย่างจริงจัง “นายยังจำเด็กผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าหลี่ได้ไหม?”
“จำได้ เธอแข็งแกร่งและยังสามารถผนึกเทพปิศาจได้ด้วย!” ลู่หวู่พยักหน้า
“ชื่อจริงๆของเธอคือเป่ยลี่! เธอเป็นเผ่าเทพเป่ยฉีระดับสูง แถมยังเป็นคนสร้างดินแดนแห่งเป่ยฉีอีกด้วย!”
คำพูดของเป่ยลี่ทำให้ลู่หวู่ช็อค จากนั้นเขาก็ทำท่าเหมือนกับว่าเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
“เด็กผมขาวคนนั้นมันคือเธอจริงๆ!”
“ฉันบอกนายไปแล้วว่าเธอไม่ใช่ฉัน แต่นายจะต้องเตรียมใจเอาไว้ให้ดีกับสิ่งที่ฉันจะบอกกับนายต่อจากนี้…”
ลู่หวู่พยักหน้าแม้ว่าหัวใจของเขาจะเต้นแรง เขารู้สึกเหมือนมันจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก
“เป่ยลี่เผ่าเทพเป่ยฉีระดับสูง เธอคือนาย! และนายตอนนี้ก็คือตัวตนของเธอจากการกลับชาติมาเกิดนับร้อยครั้ง!”
ตาแมวของลู่หวู่โตขึ้น ร่างกายของเขาค่อยๆหงายหลังไปด้วยความตกใจ
“ใช่แล้ว นายฟังไม่ผิดหรอก นายเคยเป็นเป่ยลี่ เผ่าเทพระดับสูงแห่งเป่ยฉี!”
ปุ้ก!
ลู่หวู่ตกลงไปที่พื้น
“แล้วลู่หยานล่ะ? เขาเป็นใคร? เขาเป็นฉันที่กลับชาติมาเกิดเหมือนกันเหรอ? แล้วทำไมฉันถึงเลือกกลับมาเกิดใหม่ทั้งๆที่ฉันแข็งแกร่งอยู่แล้วล่ะ? อีกอย่าง ถ้าฉันคือเป่ยลี่ แล้วเธอเป็นใคร?”
เป่ยลี่อุ้มลู่หวู่ขึ้นมา
“ลู่หวู่คือบรรพบุรุษจากการกลับชาติมาเกิดของนาย อย่างที่ฉันบอก ฉันและนาย พวกเรามีความเกี่ยวดองกันอย่างใกล้ชิด หลังจากที่นายตายไป ฉันก็เปลี่ยนชื่อมาเป็นเป่ยลี่ ส่วนเรื่องของฉันนั้น…”
ขณะที่เธอพูด เป่ยลี่ก็ยิ้ม “นายไม่อยากนึกถึงความเจ็บปวดตอนนั้นใช่ไหม?”
ลู่หวู่ส่ายหัวอย่างไม่ลังเล การที่ได้สัมผัสกับความรู้สึกนั้นแค่ครั้งเดียว เขาก็ไม่อยากจะลองมันอีกเลย ความทรมานจากจิตวิญญาณของเขานั้นมันโหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาเสียอีก
“ใช่แล้ว นายจึงต้องโฟกัสกับการพัฒนาความแข็งแกร่งของนายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำตามสัญชาตญาณของนายและก้าวไปทีละก้าว ตอนนี้จิตวิญญาณของนายมาถึงผู้บัญชาการภูตระดับกลางแล้ว อดทนอีกสักหน่อยและทุกอย่างจะแสดงออกมาให้เห็นเอง!”
“ได้เลย!”
ในตอนนั้น ลู่หวู่ยังคงช็อคอยู่
เขาได้รู้ว่าคนที่ผนึกเทพปิศาจเอาไว้นั้นก็คือตัวเขาเอง และชายแก่ผมขาวคนนั้นก็คือทายาทที่เขาฝึกมาด้วยตัวเอง
ในตอนนี้ ความคิดของเขานั้นเตลิดเปิดเปิง แต่ว่ามันก็ค่อยๆชัดเจนขึ้น
ถ้าหากว่าเขาคือเทพธิดาในชุดสีขาวนั้นจริงๆ ถ้าอย่างนั้นคำสั่งที่ให้ไว้กับชายแก่ผมขาวเพื่อยับยั้งเทพปิศาจนั้นก็มาจากเขา
แต่จริงๆแล้วฉันวางแผนอะไรอยู่? เป็นไปได้ไหมที่ฉันจะสั่งให้ชายแก่ผมขาวคนนี้ปกปิดตัวเองเอาไว้เช่นกัน?
ยิ่งลู่หวู่คิดมากเท่าไหร่ เขาก็ยังสับสนมากขึ้นเท่านั้น
แต่เฮ้ย เรามันโคตรรเจ๋งเลยนี่หว่า! แล้วทำไมต้องเป็นผู้หญิงด้วย!?
ลู่หวู่กระทืบเท้าด้วยความฉุนเฉียว!
…
หลังจากทนโดนชายผมขาวอัดอย่างเหี้ยมโหด น้ำตาของหลี่ซานก็แห้งเหือด
ข้าทำตามคำสั่งของเขาอย่างเคร่งครัดด้วยการออกมาจากทุงบาเรนและเข้าสู่สนามรบ ข้าทำผิดตรงไหน?
หรือเป็นเพราะข้าอวดดีเกินไปตอนที่ฉันให้โอกาสคู่ต่อสู้โจมตีใส่ฉันสามกระบวนท่าก่อนที่ฉันจะลงมือ มันก็เลยทำให้เขาโกรธ?
ยิ่งเขาคิดถึงมัน เขาก็ยิ่งรู้ถึงเหตุผล หลี่ซานเงยหน้าขึ้นมา
“ฝ่าบาท ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรอวดดี!”
ชายแก่ผมขาวเหลือบไปมองที่เขา “เจ้ายังไม่รู้อีกเหรอว่าเจ้าทำอะไรผิด!”
เมื่อได้เห็นชายแก่ผมขาวกำลังจะลงมือทุบตีเขาอีกครั้ง หลี่ซานก็ถอยหลังไปและก้มลงบนพื้น
แต่ชายแก่ก็ไม่ได้ทำอะไรเขาในครั้งนี้ เพียงแต่พูดว่า “ในเมื่อเจ้ามาที่นี่ ก็จงจัดการธุระของเจ้าให้เสร็จ แล้วไปเจอข้าที่ผาแห่งความสิ้นหวัง ข้าจะรอ!”
หลังจากที่เขาพูดจบ ชายแก่ก็เหลือบไปมองมู่ชีกวงก่อนที่จะหายตัวไป
…
เมื่อเห็นชายแก่จากไป หัวใจของหลี่ซานก็สิ้นหวัง ลึกๆเขารู้ว่ามันจะต้องมีข่าวร้ายอย่างแน่นอนถ้าเขาไปหาชายแก่คนนั้น
จนถึงตอนนี้ หลี่ซานยังไม่แน่ใจว่าเขาทำอะไรผิดไป
เขาค่อยๆลุกขึ้น สายตาของเขามองไปที่มู่ชีกวงที่ลอยอยู่บนฟ้าอีกครั้ง
“ชิ! ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเจ้าที่ทำให้ข้าต้องถูกทุบตีจากตาแก่นั่น เจ้าเองก็ควรจะลิ้มรสมันดูเช่นกัน!”
ครั้งนี้ หลี่ซานไม่ได้พูดถึงกระบวนท่าสุดท้ายของเขา เขากระแทกทั้งสองหมัดลงบนพื้น พลังงานสีเหลืองเหมือนสนิทไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา ทำให้ร่างกายของเขาเรืองแสงเป็นสีทอง
มู่ชีกวงรู้ว่าหลี่ซานกำลังจะโจมตี เขาใช้รัศมีแห่งความตายอีกครั้งด้านหน้าเขา
มันพุ่งขึ้นไปบนอากาศและขยายใหญ่ขึ้น มันส่องประกายด้วยแสงสีดำที่ปุกคลุมโลกใบนี้ แขนสีดำขนาดมหึมาดูน่ากลัวค่อยๆปรากฎขึ้นมาจากรัศมีนี้และพุ่งเข้าใส่หลี่ซาน
“ในที่สุดเจ้าก็ได้เข้าใจพื้นฐานของกฎแห่งความตาย? ไม่เลวนี่!” หลี่ซานยิ้มและเขาก็หายตัวไป จากนั้นค้อนขนาดใหญ่สีทองก็ปรากฏขึ้นในมือของเขา เขาเหวี่ยงมันใส่มือขนาดมหึมานั่น
ตู้มม!
แรงปะทะจากการต่อสู้ได้ทำให้ช่องว่างและเวลาทีรอยร้าว
เสียงดังสนั่นหวั่นไหวทำให้ก้อนหินบนพื้นพุ่งกระจายไปทั่วทุกทิศทางเหมือนกับกระสุนจากคลื่นพลังขนาดใหญ่ ทำให้สิ่งมีชีวิตมากมายที่อยู่ด้านล่างนั้นตกอยู่ท่ามกลางห่ากระสุน
ขณะที่เขาต้านแรงกดของมือสีดำนั้น ค้อนสีทองในมือหลี่ซานก็แผ่ลำแสงออกมา ทำให้มองอะไรไม่เห็นจากแสงสว่างนั้น
“เปิดออกมา!” เสียงคำรามจากหลี่ซานดังขึ้น ค้อนขนาดใหญ่พุ่งขึ้นด้านบน
ภายใต้พลังที่รุนแรง มือสีดำเริ่มร่นถอยและถูกผลักกลับเข้าไปในรัศมีนั้น จากนั้นหลี่ซานก็ยกค้อนทองขึ้นก่อนที่จะทุบลงไปที่ออร่าสีดำบนท้องฟ้านั่น
แครก!
ออร่าแห่งความตายที่ปกคลุมโลกใบนี้อยู่แตกออกในทันทีและนักรบซอมบี้ของกองทัพราชาทะเลก็ล้มลง
“วันนี้ ใครที่กล้ามาบุกรุกเป่ยฉีที่รักของข้าจะไม่ได้กลับไป ฆ่าพวกมันให้หมด!”
จากคำพูดของหลี่ซาน นักรบของตระกูลถล่มพสุธาก็ได้บุกเข้าโจมตีกองทัพของราชาทะเลอีกครั้ง
เหล่าผู้เล่นรีบตามเข้าไปสบทบอย่างรวดเร็ว เพื่อทำการโจมตีไปพร้อมกับกองกำลังถล่มพสุธา
ความได้เปรียบของการต่อสู้นั้นเปลี่ยนไปมาหลายครั้ง แม้แต่ราชาภูตหินและราชาไฮดร้าที่มีประสบการณ์การต่อสู้มาอย่างโชกโชนก็ต้องตกตะลึง
พวกเขาไม่กล้าพูดว่าพวกเขาจะชนะได้เลย เพราะถ้ามันมีฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่านี้ซ่อนอยู่อีกจะทำยังไง?
แต่ราชาทะเลรู้ว่าไพ่ตายที่แข็งแกร่งที่สุดของเขานั้นคือมู่ชีกวง ตัดสินจากที่พวกเขาต่อสู้กัน เห็นได้ชัดว่ามู่ชีกวงนั้นไม่ใช่คนที่จะต่อกรกับหัวหน้าตระกูลถล่มพสุธาได้ เขาจึงรู้ดีว่าเขานั้นแพ้อย่างสมบูรณ์แล้ว
มองไปที่ผืนดินขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยกองศพของเหล่าทหาร ราชาแห่งทะเลได้รู้แล้วว่าตำแหน่งเหนือหัวแห่งมหาสมุทรวอยด์นั้นมันได้สั่นคลอนแล้ว
“ข้าจะไม่ยอมออก!”
สีหน้าแห่งความชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนหน้าของราชาแห่งทะเล เขาพุ่งเข้าใส่ราชาภูตหินและราชาไฮดร้าอย่างดุดันขณะที่ความสิ้นหวังได้ถาโถมใส่เขาในการต่อสู้ที่โหดร้ายครั้งสุดท้ายนี้
